EEN ZENDING, EEN KEUZE
Toen ik klein was vroegen mijn ouders en jeugdwerkleerkrachten wel eens of ik op zending wilde als ik daar de leeftijd voor had. Ik heb altijd ja gezegd. Toen ik 12 jaar was, werd ik tot diaken geordend. Mijn leiders zeiden dat ik al over zeven jaar op zending zou gaan. Dat leek nog heel ver weg.
Toen ik tot leraar geordend was, werd ik er steeds vaker aan herinnerd dat mijn zending dichterbij kwam. En toen ik priester was, gebeurde dat nog vaker. Ik begon mij zorgen te maken, omdat ik er nog maar drie jaar vanaf was.
Het idee van een zending stond me aan, want een paar van mijn broers waren mij voorgegaan. Maar de gedachte dat ik twee jaar in een ander deel van de wereld ver weg van mijn familie zou zijn, beangstigde mij. Ik besefte dat ik bang was om op zending te gaan, omdat ik niet echt stond te trappelen om te gaan.
Ik vertelde mijn zus, Francisca, over mijn probleem. Ze kwam naast me zitten en zei: ‘Isaí, ik begrijp wat je bedoelt en ik wil er twee dingen over kwijt. Ten eerste dat een zending de tijd is dat mensen de Geest altijd bij zich hebben als zij hun oog alleen op de eer van God hebben gericht. Ten tweede dat je de Heer moet vragen of Hij je het verlangen wil geven om op zending te gaan. De Heer zal je helpen.’
Ik volgde haar advies op en begon te bidden om een groter zendingsverlangen.
6 april 2000 was een cruciale dag voor mij, omdat dat de dag was dat mijn huisonderwijscollega op zending ging. Ik ging naar de luchthaven om afscheid van hem te nemen. Toen hij op het vliegtuig stapte, stelde ik me voor hoe het zou zijn als ik dat deed. En ik voelde me helemaal niet bang, ik ervoer een vredig gevoel. Voor mij was dat gevoel het antwoord op mijn gebeden. Zo wist ik dat de Heer wilde dat ik op zending ging. Vanaf die dag had ik sterk het verlangen om op zending te gaan als ik negentien was.
Ik werd toegewezen aan het zendingsgebied San Jose (Californië, VS), en ik ben nog maar net terug van zending. Mijn tijd daar was de beste tijd van mijn leven. Ja, ik was een heel eind van mijn familie vandaan, maar als ik het moeilijk had of hulp nodig had, was de Geest van de Heer er om mij te troosten en te helpen. Ik heb mijn hemelse Vader en Jezus Christus beter leren kennen en liefhebben. Ik kon met zekerheid zeggen dat het Boek van Mormon waar is. Mijn getuigenis van de levende profeten en de herstelling werd sterker. Ik leerde de mensen onder wie ik diende, liefhebben. En ik leerde dat de gave van talen echt bestaat, omdat ik vrij vlug Engels leerde spreken.
Datgene waarvan ik dacht dat het een groot offer was, werd de grootste zegen van mijn leven.
Isaí Limón Torres is lid van de wijk Matamoros 1, ring Matamoros (Mexico).