Κεφάλαιο 23

«Όχι λιγότερο χρήσιμοι»

«Οι περισσότεροι από εμάς είμαστε ήσυχοι, σχετικώς άγνωστοι άνθρωποι που… κάνουμε τη δουλειά μας χωρίς φανφάρες. Σε όσους από εσάς ενδεχομένως να το βρίσκετε αυτό… μη εντυπωσιακό, λέω, δεν είστε “λιγότερο χρήσιμοι” από τους περισσότερους εντυπωσιακούς συνεργάτες σας».

Από τη ζωή του Χάουαρντ Χάντερ

Ο Πρόεδρος Χάουαρντ Χάντερ ήταν γνωστός όχι μόνον ως αφοσιωμένος ηγέτης και αγαπημένος προφήτης, αλλά επίσης για τον ήρεμο τρόπο με τον οποίον υπηρετούσε. Ήξερε ότι η ίδια η υπηρέτηση ήταν σημαντική, όχι αν ελάμβανε κάποια αναγνώριση. Ο Πρεσβύτερος Νιλ Μάξουελ της Απαρτίας των Δώδεκα είπε για εκείνον: «Ο Πρόεδρος Χάουαρντ Χάντερ είναι ένας πράος άνθρωπος. …Αυτός είναι ο ίδιος ταπεινός άνθρωπος, αφού ξύπνησα ύστερα από μία κουραστική και σκονισμένη ημέρα μαζί του σε μία ανάθεση στην Αίγυπτο, ο οποίος γυάλιζε ήσυχα τα παπούτσια μου, ένα έργο που ήλπιζε να ολοκληρώσει αθέατος»¹.

Ο Πρόεδρος Τόμας Μόνσον παρατήρησε για πρώτη φορά τον ταπεινό τρόπο υπηρετήσεως του Προέδρου Χάντερ, όταν αφιερώθηκε ο Ναός στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνιας το 1956, αρκετά χρόνια προτού κληθούν και οι δύο ως Απόστολοι. Ενθυμείτο:

«Η… γνωριμία μου με τον Πρόεδρο Χάντερ ήταν όταν εκείνος υπηρετούσε ως πρόεδρος του πασσάλου Πασαντίνα της Καλιφόρνιας και ευθυνόταν για τον συντονισμό τοπικών διευθετήσεων για την αφιέρωση του Ναού στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνιας. Ήταν προνόμιό μου να εκτυπώσω τα εισιτήρια. Η ανάθεσή του ήταν τεράστια. Είδα μόνο το τμήμα το οποίο αφορούσε στα εισιτήρια, τα οποία ήταν κωδικοποιημένα με χρώμα, περίπλοκα χαρακτηρισμένα και αριθμημένα με τον πιο εύτακτο τρόπο που είχα δει ποτέ. Με γενναιοδωρία απέδιδε τα εύσημα σε άλλους και διασφάλιζε να μην χρησιμοποιείται το όνομά του υπερβολικά, ακόμη και αν ήταν η κινητήριος δύναμη πίσω από αυτά τα μεγαλειώδη εγχειρήματα»².

Ο Πρεσβύτερος Τζέιμς Φάουστ της Απαρτίας των Δώδεκα παρατήρησε περαιτέρω: «Δεν χρειαζόταν να επαινεθεί. Με όλη του τη σοφία, μπορούσε να κάθεται ανάμεσα στους αδελφούς του και να λέει πολύ λίγα. Ήταν σε πλήρη γαλήνη με τον εαυτό του»³.

Ο Πρόεδρος Χάντερ καταλάβαινε ότι κάθε πράξη υπηρετήσεως είναι σημαντική στα μάτια του Θεού, άσχετα από το πόσο ήταν μη αναγνωρίσιμη ή αφανής. Αρκετές εβδομάδες προτού αποβιώσει ο Πρόεδρος Χάντερ, ένας φίλος ρώτησε: «Αγαπητέ Πρόεδρε, ποια είναι η πιο υπερυψωμένη θέση ή κλήση – αυτή ενός αγαπητού και έμπιστου φίλου ή εκείνη ενός προφήτη του Θεού;» Αφού άκουσε την ερώτηση, «ο Πρόεδρος συλλογίσθηκε σιωπηλώς για αυτό που φαινόταν σαν λεπτά, κατόπιν πιάνοντας σιγά το χέρι του φίλου του και γυρίζοντας το κεφάλι του αντικριστά προς εκείνον, με ένα δάκρυ να κυλά στο ασθενικό μάγουλό του, απήντησε: “είναι και οι δύο ιερές κλήσεις εμπιστοσύνης”»⁴.

Η υπηρέτηση που αλλάζει ζωές προσφέρεται από πολλούς «οι οποίοι δεν είναι στο επίκεντρο της προσοχής και οι οποίοι δεν λαμβάνουν την προσοχή του κόσμου».

Διδασκαλίες του Χάουαρντ Χάντερ

Όσοι υπηρετούν ήσυχα και αφανώς δεν είναι «λιγότερο χρήσιμοι» από όσους λαμβάνουν την επιδοκιμασία του κόσμου.

Ελέχθη για τον νεαρό και γενναίο αρχιστράτηγο Μορόνι: «Αν όλοι οι άνδρες υπήρξαν και ήταν, και θα ήταν στο μέλλον σαν τον Μορόνι, ιδέστε, αυτές οι ίδιες οι δυνάμεις τής κόλασης θα είχαν κλονιστεί παντοτινά. Μάλιστα, ο διάβολος ποτέ δε θα μπορούσε να εξουσιάζει τις καρδιές των τέκνων των ανθρώπων». (Άλμα 48:17.)

Τι φιλοφρόνηση σε έναν διάσημο και δυνατό άνδρα! Δεν μπορώ να φαντασθώ καλύτερο φόρο τιμής από έναν άνδρα σε έναν άλλον. Δύο εδάφια αργότερα υπάρχει μία δήλωση για τον Ήλαμαν και τους αδελφούς του, οι οποίοι έπαιξαν έναν λιγότερο εμφανή ρόλο από τον Μορόνι: «Λοιπόν ιδέστε, ο Ήλαμαν και οι αδελφοί του δεν ήταν λιγότερο χρήσιμοι προς το λαό από ό,τι ο Μορόνι». (Άλμα 48:19.)

Με άλλα λόγια, αν και ο Ήλαμαν δεν ήταν τόσο αξιοπρόσεκτος ή εμφανής όσο ο Μορόνι, ήταν εξίσου χρήσιμος· δηλαδή ήταν τόσο ωφέλιμος και εξυπηρετικός όσο ο Μορόνι.

Προφανώς, θα μπορούσαμε να επωφεληθούμε σε μεγάλο βαθμό από τη μελέτη της ζωής του αρχιστράτηγου Μορόνι. Είναι παράδειγμα πίστης, υπηρέτησης, αφοσίωσης, δέσμευσης και πολλών άλλων θείων γνωρισμάτων. Αντί να εστιάζομαι σε αυτόν τον έξοχο άνδρα, ωστόσο, έχω επιλέξει να κοιτάζω αντ’ αυτού αυτούς οι οποίοι δεν είναι στο επίκεντρο της προσοχής και οι οποίοι δεν λαμβάνουν την προσοχή του κόσμου, κι όμως δεν είναι «λιγότερο χρήσιμοι» όπως το διατυπώνει η γραφή.

Δεν πρόκειται όλοι μας να είμαστε σαν τον Μορόνι, λαμβάνοντας την επιδοκιμασία των συναδέλφων μας όλη την ημέρα, κάθε ημέρα. Οι περισσότεροι από εμάς είμαστε ήσυχοι, σχετικώς άγνωστοι άνθρωποι που πηγαίνουμε και ερχόμαστε και κάνουμε τη δουλειά μας χωρίς φανφάρες. Σε όσους από εσάς ενδεχομένως να βρίσκετε αυτήν [τη σκέψη] μοναχική ή τρομακτική ή απλώς μη εντυπωσιακή, λέω, δεν είστε “λιγότερο χρήσιμοι” από τους περισσότερους εντυπωσιακούς συνεργάτες σας. Κι εσείς είστε μέρος του στρατού του Θεού.

Σκεφθείτε, για παράδειγμα, τη βαθιά υπηρέτηση που δίνει μία μητέρα ή ένας πατέρας μέσα στην ήρεμη ανωνυμία ενός άξιου σπιτικού Αγίων των Τελευταίων Ημερών. Σκεφθείτε τους διδασκάλους των Διδαχών του Ευαγγελίου και τους χορωδούς και τους αρχηγούς ομάδας προσκόπων της Προκαταρκτικής και τις επισκέπτριες διδασκάλισσες της Ανακουφιστικής Εταιρείας που υπηρετούν και ευλογούν εκατομμύρια, αλλά των οποίων τα ονόματα δεν θα χειροκροτηθούν ούτε θα χρησιμοποιηθούν δημοσίως στα μέσα μαζικής επικοινωνίας του έθνους.

Δεκάδες χιλιάδες αθέατων ανθρώπων καθιστούν δυνατές τις ευκαιρίες μας και την ευτυχία μας κάθε ημέρα. Όπως δηλώνουν οι γραφές, δεν είναι «λιγότερο χρήσιμοι» από αυτούς των οποίων η ζωή είναι στην πρώτη σελίδα των εφημερίδων.

Το προσκήνιο της ιστορίας και της σύγχρονης προσοχής συχνά εστιάζεται στον έναν παρά στους πολλούς. Άτομα συχνά απομονώνονται από τους συνομηλίκους τους και υψώνονται ως ήρωες. Αναγνωρίζω ότι αυτό το είδος προσοχής είναι ένας τρόπος προσδιορισμού αυτού που οι άνθρωποι θαυμάζουν ή θεωρούν ότι είναι κάποιας αξίας. Όμως ενίοτε αυτήν την αναγνώριση δεν την αξίζουν ή μπορεί ακόμη να τιμά λανθασμένες αξίες.

Πρέπει να επιλέγουμε συνετώς τους ήρωες και τα παραδείγματά μας, ενώ επίσης δίνουμε ευχαριστίες στους πολλούς φίλους και πολίτες που δεν είναι τόσο διάσημοι, αλλά οι οποίοι δεν είναι «λιγότερο χρήσιμοι» από τους Μορόνι της ζωής μας⁵.

Στις γραφές, πολλοί άνθρωποι που υπηρέτησαν στη σκιά άλλων, συνεισέφεραν σημαντικά.

Ίσως θα μπορούσατε να σκεφθείτε μαζί μου ορισμένους ενδιαφέροντες ανθρώπους από τις γραφές που δεν έλαβαν το επίκεντρο της προσοχής, αλλά οι οποίοι, καθώς αξιολογούμε την ιστορία, έχουν αποδειχθεί πραγματικά ηρωικοί.

Πολλοί που διαβάζουν την ιστορία του σπουδαίου προφήτη Νεφί σχεδόν εντελώς χάνουν έναν άλλον γενναίο υιό του Λεχί, του οποίου το όνομα ήταν Σαμ. Ο Νεφί είναι μία από τις πιο διάσημες μορφές σε όλο το Βιβλίο του Μόρμον. Αλλά ο Σαμ; Το όνομα του Σαμ αναφέρεται εκεί μόνον δέκα φορές. Όταν ο Λεχί συμβούλευσε και ευλόγησε τους απογόνους του, είπε στον Σαμ:

«Ευλογημένος να είσαι εσύ και το σπέρμα σου. Γιατί θα κληρονομήσεις τη γη όπως και ο αδελφός σου Νεφί. Και το σπέρμα σου θα αριθμηθεί με το σπέρμα του. Και εσύ θα είσαι σαν τον αδελφό σου, και το σπέρμα σου σαν το σπέρμα του. Και θα είσαι ευλογημένος όλες τις ημέρες σου». (Νεφί Β΄ 4:11.)

Ο ρόλος του Σαμ ήταν βασικά να υποστηρίζει και να βοηθά τον πιο διάσημο νεότερο αδελφό του και τελικώς έλαβε τις ίδιες ευλογίες για τις οποίες υπήρχε υπόσχεση στον Νεφί και τους απογόνους του. Τίποτε για το οποίο υπήρχε υπόσχεση στον Νεφί δεν παρακρατήθηκε από τον πιστό Σαμ, όμως γνωρίζουμε πολύ λίγα για τις λεπτομέρειες της υπηρέτησης και της συνεισφοράς του Σαμ. Ήταν σχεδόν ένα άγνωστο πρόσωπο στη ζωή, αλλά είναι προφανώς θριαμβευτικός ηγέτης στα χρονικά της αιωνιότητας.

Πολλοί κάνουν τις συνεισφορές τους με μη αναγνωρισμένους τρόπους. Ο Ισμαήλ ταξίδευσε με την οικογένεια του Νεφί με μεγάλη προσωπική θυσία, υποφέροντας «πολλή ταλαιπωρία, πείνα, δίψα και κόπωση». (Νεφί Α΄ 16:35.) Κατόπιν μέσα σε όλες αυτές τις ταλαιπωρίες, χάθηκε στην έρημο. Λίγοι από εμάς μπορούν καν να αρχίσουν να καταλάβουν τη θυσία ενός τέτοιου άνδρα σε εκείνη την πρωτόγονη εποχή και συνθήκες. Ίσως αν αντιλαμβανόμασταν και καταλαβαίναμε καλύτερα, κι εμείς θα θρηνούσαμε, όπως έκαναν οι κόρες του στην έρημο, για αυτά που ένας άνδρας σαν κι αυτόν έδωσε –και εγκατέλειψε– ούτως ώστε να έχουμε το Βιβλίο του Μόρμον σήμερα.

Τα ονόματα και οι αναμνήσεις τέτοιων ανδρών και γυναικών που δεν είναι «λιγότερο χρήσιμοι» είναι πολλά στο Βιβλίο του Μόρμον. Είτε είναι η μητέρα Σαρία είτε η θεραπαινίς Αμπίς, υπηρέτρια της βασίλισσας των Λαμανιτών, καθεμία έκανε συνεισφορές που ήταν μη αναγνωρισμένες από τα μάτια των ανθρώπων αλλά όχι αθέατες από τα μάτια του Θεού.

Έχουμε μόνον δώδεκα εδάφια γραφής που έχουν να κάνουν με τη ζωή του Μωσία, βασιλιά της γης Ζαραχέμλα και πατέρα του διάσημου βασιλιά Βενιαμίν. Κι όμως η υπηρέτησή του στον λαό ήταν ουσιώδης. Ηγείτο του λαού με «πολλά κηρύγματα και προφητείες» και «παροτρύνονταν συνεχώς από το λόγο του Θεού». (Όμνι 1:13.) Ο Λίμχι, ο Αμουλέκ και ο Παχόραν –ο τελευταίος εκ των οποίων είχε την ευγένεια ψυχής να μην καταδικάσει όταν τον κατηγόρησαν άδικα– είναι άλλα παραδείγματα ανθρώπων που υπηρέτησαν ανιδιοτελώς ενώ άλλοι έλαβαν την προσοχή.

Ο στρατιώτης Τεάνκουμ, ο οποίος θυσίασε την ίδια του τη ζωή ή ο Λαχόνιους, ο αρχιδικαστής, ο οποίος δίδαξε τους ανθρώπους να μετανοήσουν κατά τη δυσκολία του Γαδιάντων ή οι ουσιαστικά μη αναφερθέντες ιεραπόστολοι Όμνερ και Ίμνι, δεν ήταν όλοι «λιγότερο χρήσιμοι» από τους συναδέλφους τους, όμως έλαβαν πολύ λίγη προσοχή στις γραφές.

Δεν γνωρίζουμε πολλά για τον Σιβλών, τον πιστό υιό του Άλμα, του οποίου η ιστορία βρίσκεται μεταξύ εκείνων του Ήλαμαν, του μελλοντικού ηγέτη και του Κοριάντον, του παραβάτη. Όμως είναι σημαντικό ότι περιγράφεται ως «δίκαιος άνθρωπος [που] βάδιζε σωστά ενώπιον του Θεού». (Άλμα 63:2.) Ο μέγας προφήτης Νεφί, ο οποίος αναφέρεται στο βιβλίο του Ήλαμαν, είχε έναν αδελφό ονόματι Λεχί, ο οποίος αναφέρεται μόνον σύντομα αλλά σημειώνεται ότι «δεν υστερούσε [από τον Νεφί] σε θέματα σχετικά με τη χρηστότητα». [Ήλαμαν 11:19. Βλέπε, επίσης, εδάφιο 18]⁶.

Αφού άγγιξε η Αμπίς (αριστερά) το χέρι της βασίλισσας των Λαμανιτών, η βασίλισσα σηκώθηκε από το έδαφος (βλέπε Άλμα 19:15-29).

Αν και μπορεί να μην είμαστε καλά γνωστοί, μπορούμε να προσφέρουμε μεγάλη υπηρέτηση στη βασιλεία.

Βεβαίως, υπάρχουν παραδείγματα αυτών των χρήσιμων ατόμων στη θεϊκή μας νομή επίσης. Ο Όλιβερ Γκρέηντζερ είναι το είδος του ήρεμου, υποστηρικτικού ατόμου κατά τις τελευταίες ημέρες που θυμήθηκε ο Κύριος στο τμήμα 117 από το Διδαχή και Διαθήκες. Μπορεί το όνομα του Όλιβερ να μην είναι οικείο για πολλούς, επομένως παίρνω το θάρρος να σας συστήσω με αυτόν τον πιστό.

Ο Όλιβερ Γκρέηντζερ ήταν ένδεκα χρόνια μεγαλύτερος από τον Τζόζεφ Σμιθ και, σαν τον Προφήτη, ήταν από το βόρειο τμήμα τής Νέας Υόρκης. Λόγω του δριμέος κρύου και της έκθεσης στις καιρικές συνθήκες, όταν ήταν τριάντα τριών ετών, ο Όλιβερ έχασε μεγάλο μέρος από την όρασή του. Παρά τη μειωμένη του όραση, υπηρέτησε τρεις πλήρους απασχόλησης ιεραποστολές. Εργάσθηκε επίσης στον Ναό του Κίρτλαντ και υπηρέτησε στο ανώτερο συμβούλιο του Κίρτλαντ.

Όταν εξεδιώχθησαν οι περισσότεροι από τους Αγίους από το Κίρτλαντ του Οχάιο, η Εκκλησία είχε ακόμη ορισμένα χρέη. Ο Όλιβερ ορίσθηκε να αντιπροσωπεύει τον Τζόζεφ Σμιθ και την Πρώτη Προεδρία, επιστρέφοντας στο Κίρτλαντ για να κανονίσει την υπόθεση της Εκκλησίας. Για το έργο αυτό καταγράφει το Διδαχή και Διαθήκες: «Ας αγωνίζεται λοιπόν επίμονα για τη λύτρωση τής Πρώτης Προεδρίας τής Εκκλησίας μου, λέει ο Κύριος». (Δ&Δ 117:13.)

Εκτέλεσε αυτήν την ανάθεση με τέτοια ικανοποίηση προς τους πιστωτές που συμμετείχαν, που ένας από αυτούς έγραψε: «Η διαχείριση του Όλιβερ Γκρέηντζερ στη διευθέτηση των ημιτελών υποθέσεων των ανθρώπων που μετακινήθηκαν στο Φαρ Ουέστ, στην εκπλήρωση των υποχρεώσεών τους και δι’ αυτού στην υποστήριξη της ακεραιότητάς τους, υπήρξε πράγματι αξιέπαινη και του έχει δώσει το δικαίωμα να έχει τον ανώτατο σεβασμό μου και κάθε ευχάριστη ανάμνηση». (Χόρας Κίνγκσμπουρυ, όπως παρετέθη στο Τζόζεφ Σμιθ, History of the Church, 3:174.)

Κατά τη διάρκεια του καιρού του Όλιβερ στο Κίρτλαντ, ορισμένοι άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένων δυσαρεστημένων μελών της Εκκλησίας, προσπαθούσαν να δυσφημήσουν την Πρώτη Προεδρία και θέσουν εν αμφιβόλω την ακεραιότητά της, διαδίδοντας ψευδείς κατηγορίες. Ο Όλιβερ Γκρέηντζερ, μέσω των πράξεών του «λύτρωσε την Πρώτη Προεδρία» μέσω της πιστής υπηρετήσεώς του. …Ο Κύριος είπε για τον Όλιβερ Γκρέηντζερ: «Το όνομά του θα διατηρηθεί σε ιερή ανάμνηση από γενεά σε γενεά, στον αιώνα του αιώνα». (Δ&Δ 117:12.) «Θα υψώσω τον υπηρέτη μου, τον Όλιβερ και θα δημιουργήσω για αυτόν ένα σπουδαίο όνομα επάνω στη γη και ανάμεσα στους ανθρώπους μου, χάριν της ακεραιότητας της ψυχής του». (History of the Church, 3:350.)

Όταν πέθανε το 1841, αν και υπήρχαν παρά μόνον λίγοι Άγιοι που είχαν απομείνει στην περιοχή του Κίρτλαντ και ακόμη και λιγότεροι φίλοι των Αγίων, μία τεράστια κοσμοσυρροή από όμορες πόλεις παρευρέθηκε στην κηδεία του Όλιβερ.

Αν και ο Όλιβερ Γκρέηντζερ δεν είναι πολύ γνωστός σήμερα όπως άλλοι πρώτοι ηγέτες της Εκκλησίας, ήταν ωστόσο σπουδαίος και σημαντικός άνδρας στην υπηρέτηση που προσέφερε στη βασιλεία. Και ακόμη και αν κανείς παρά μόνον Κύριος τον θυμόταν, αυτή θα ήταν αρκετή ευλογία για εκείνον – ή για οποιονδήποτε από εμάς⁷.

Ο Νεφί αποτελεί παράδειγμα που θυμόταν τον Θεό ως την πηγή δυνάμεως και ευλογιών του.

Νομίζω ότι θα πρέπει να έχουμε κατά νου ότι μπορεί να υπάρξει πνευματικός κίνδυνος σε όσους παρεξηγούν τη μοναδικότητα να είναι πάντοτε στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Μπορεί να φθάσουν στο σημείο να εποφθαλμιούν τη φήμη και έτσι να ξεχάσουν τη σημασία της υπηρέτησης που προσφέρεται.

Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να εστιάζεται στο φευγαλέο φως της δημοτικότητας ή να επιζητούμε αυτήν την προσοχή στη θέση της αληθινής αλλά συχνά ανώνυμης εργασίας που φέρνει την προσοχή του Θεού, ακόμη και αν δεν είναι καλά γνωστή. Στην πραγματικότητα, ο δημόσιος έπαινος και η προσοχή μπορούν να γίνουν η αχίλλειος πτέρνα ακόμη και των πιο χαρισματικών ανάμεσά μας.

Αν είστε το κέντρο της προσοχής κάποτε στη ζωή σας, ενδεχομένως να είναι καλό για εσάς να ακολουθήσετε το παράδειγμα αυτών στις γραφές που έλαβαν φήμη. Ο Νεφί είναι ένα από τα μεγάλα παραδείγματα. Ύστερα από όλα όσα επέτυχε ταξιδεύοντας στην έρημο με την οικογένειά του, η στάση του ήταν ακόμη εστιασμένη στα πράγματα που είχαν τη μεγαλύτερη σημασία. Είπε:

«Και όταν επιθυμώ να αισθανθώ μεγάλη χαρά, η καρδιά μου βογγάει εξαιτίας των αμαρτιών μου. Και όμως, ξέρω σε ποιον στηρίχτηκα.

»Ο Θεός μου υπήρξε το στήριγμά μου. Με οδήγησε όταν είχα ταλαιπωρίες στην ερημιά. Και με προφύλαξε όταν ήμουν επάνω στα νερά του μεγάλου βάθους.

»Με γέμισε με την αγάπη του, ακόμη και μέχρι την κατανάλωση της σάρκας μου.

»Σύγχυσε το μυαλό των εχθρών μου, σε σημείο που τους έκανε να τρέμουν εμπρός μου». (Νεφί Β΄ 4:19-22.)

Το να είναι στο κέντρο της προσοχής ποτέ δεν έκανε τον Νεφί να ξεχάσει τη δύναμη και τις ευλογίες του⁸.

Όταν καταλάβουμε γιατί υπηρετούμε, δεν θα ανησυχούμε για το πού υπηρετούμε.

Σε στιγμές προσοχής και ορατότητας, ενδεχομένως να ήταν επωφελές να απαντήσουμε στην ερώτηση: Γιατί υπηρετούμε; Όταν καταλαβαίνουμε γιατί, δεν θα ανησυχούμε για το πού υπηρετούμε.

Ο Πρόεδρος Ρούμπεν Κλαρκ, ο νεότερος, δίδαξε αυτήν τη ζωτικής σημασίας αρχή στη δική του ζωή. Στη γενική συνέλευση τον Απρίλιο του 1951, ο Πρόεδρος Ντέιβιντ ΜακΚέι υποστηρίχθηκε ως Πρόεδρος της Εκκλησίας, ύστερα από την εκδημία του Προέδρου Τζωρτζ Άλμπερτ Σμιθ. Μέχρι τότε, ο Πρόεδρος Κλαρκ είχε υπηρετήσει ως Πρώτος Σύμβουλος του Προέδρου Χήμπερ Γκραντ και μετά του Προέδρου Τζωρτζ Άλμπερτ Σμιθ. Ο Πρόεδρος ΜακΚέι ήταν ο Δεύτερος Σύμβουλος και των δύο ανδρών.

Κατά τη διάρκεια της τελικής συγκέντρωσης της συνέλευση, όταν διεξαγόταν η εργασία της Εκκλησίας, ο αδελφός Στήβεν Ρίτσαρντς κλήθηκε στην Πρώτη Προεδρία και υποστηρίχθηκε ως Πρώτος Σύμβουλος. Ο Πρόεδρος Ρούμπεν Κλαρκ, ο νεότερος, υποστηρίχθηκε κατόπιν ως Δεύτερος Σύμβουλος. Μετά την υποστήριξη των κατεχόντων υπεύθυνη θέση της Εκκλησίας, ο Πρόεδρος ΜακΚέι εξήγησε γιατί είχε επιλέξει τους συμβούλους του με αυτήν τη σειρά. Είπε:

«Ένιωσα ότι μία καθοδηγητική αρχή σε αυτήν την επιλογή θα ήταν να ακολουθήσω την αρχαιότητα στο Συμβούλιο [των Δώδεκα]. Αυτοί οι δύο άνδρες κάθονταν στις θέσεις τους σε εκείνο το προεδρεύον σώμα της Εκκλησίας και ένιωσα την έμπνευση ότι θα ήταν σκόπιμο να συνεχίσω αυτήν την ίδια αρχαιότητα στην νέα απαρτία της Πρώτης Προεδρίας». (Στο Conference Report, 9 Απριλίου 1951, σελ. 151.)

Ζητήθηκε κατόπιν από τον Πρόεδρο Κλαρκ να μιλήσει μετά τον Πρόεδρο ΜακΚέι. Τα σχόλιά του σε αυτήν την περίσταση ήσαν σύντομα, αλλά διδάσκουν ένα δυνατό μάθημα: «Στην υπηρέτηση του Κυρίου, δεν είναι το πού υπηρετείς αλλά το πώς. Στην Εκκλησία του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών κάποιος λαμβάνει τη θέση στην οποία καλείται δεόντως, την οποίαν θέση κάποιος ούτε επιζητεί ούτε απορρίπτει. Αναλαμβάνω προς τον Πρόεδρο ΜακΚέι και τον Πρόεδρο Ρίτσαρντς την πλήρη πιστή, αφοσιωμένη υπηρέτηση για τα έργα που μπορεί να έλθουν σε εμένα στο μέγιστο της δύναμης και των ικανοτήτων μου, και όσο με καθιστούν δυνατό να τα εκτελώ, όσο και ανεπαρκής κι αν είμαι». (Αυτόθι, σελ. 154.)

Το μάθημα που δίδαξε ο Πρόεδρος Κλαρκ εκφράζεται με έναν άλλον τρόπο σε αυτό το ποίημα υπό Μηντ ΜακΓκουάιρ, το οποίο έχει επαναληφθεί πολλές φορές:

«Πατέρα, πού θα εργασθώ σήμερα;»
Και η αγάπη μου έρεε ζεστή και ελεύθερη.
Κατόπιν έδειξε ένα πολύ μικρό σημείο
και είπε: «Φρόντιζέ το αυτό για μένα».
Απήντησα γρήγορα: «Α, όχι. Όχι αυτό!
Μα, κανείς δεν θα έβλεπε ποτέ
άσχετα από το πόσο καλά γινόταν το έργο μου.
Όχι αυτό το μικρό μέρος για εμένα».
Και η λέξη που είπε Εκείνος δεν ήταν αυστηρή.
Μου απήντησε τρυφερά:
«Α, μικρέ, ερεύνησε την καρδιά σου.
Εργάζεσαι γι’ αυτούς ή για μένα;
Η Ναζαρέτ ήταν ένα μικρό μέρος
και το ίδιο ήταν και η Γαλιλαία».

[Βλέπε Best-Loved Poems of the LDS People, συλλογή υπό Τζακ Λάιον και άλλους (1996), 152.]

Ο βασιλιάς Βενιαμίν διακήρυξε: «Ιδέστε, σας λέω ότι επειδή σας είπα ότι πέρασα τις ημέρες μου στην υπηρεσία σας, δεν επιθυμώ να καυχηθώ, γιατί ήμουν απλώς στην υπηρεσία του Θεού. Ιδέστε λοιπόν, σας τα λέω αυτά για να μάθετε σοφία. Για να μάθετε ότι όταν είστε στην υπηρεσία των συνανθρώπων σας είστε απλώς στην υπηρεσία του Θεού σας». (Μωσία 2:16-17.)⁹

Είμαστε «πολύ ευτυχισμένοι και επιτυχημένοι στη ζωή» όταν «τα ενδιαφέροντά μας συνδυάζονται με το να δίνουμε βοήθεια σε άλλους και να τους βοηθούμε να βρουν τον δρόμο».

Θα πρέπει να υπηρετούμε πιστά και ήσυχα, όντας σε επαγρύπνηση σχετικά με τον έπαινο των άλλων.

Είναι πολύ ευτυχισμένος και επιτυχημένος στη ζωή αυτός του οποίου τα ενδιαφέροντα συνδυάζονται με το να δίνει βοήθεια σε άλλους και να τους βοηθά να βρουν τον δρόμο.

Η πινακίδα στη διασταύρωση του σιδηροδρόμου που μας προειδοποιεί να σταματήσουμε, να κοιτάξουμε και να ακούσουμε, μπορεί να είναι οδηγός για εμάς. Το στοπ καθώς βιαζόμαστε μέσα στη ζωή. Αναζητήστε όλα τα φιλικά, αβρά, ευγενικά πράγματα που μπορούμε να κάνουμε και όλες τις μικρές ανθρώπινες ανάγκες που μπορούμε να καλύψουμε. Ακούστε τους άλλους και μάθετε για τις ελπίδες και τα προβλήματά τους, ούτως ώστε να μπορέσουμε να συνεισφέρουμε με μικρούς τρόπους στην επιτυχία και την ευτυχία τους¹⁰.

Ο Πρόεδρος Έζρα Ταφτ Μπένσον είπε…: «Η υπηρέτηση σαν του Χριστού υπερυψώνει. …Ο Κύριος έχει υποσχεθεί ότι όσοι χάνουν τη ζωή τους υπηρετώντας τους άλλους, θα βρουν τον εαυτό τους. Ο Προφήτης Τζόζεφ Σμιθ μάς είπε ότι θα πρέπει “να αναλώσουμε τη ζωή μας” στο να πραγματοποιήσουμε τους σκοπούς Του. (Δ&Δ 123:13.)» (Ensign, Νοέμβρ. 1989, σελ. 5-6.)

Αν αισθάνεστε ότι μεγάλο μέρος από αυτό που κάνετε, δεν σας κάνει πολύ διάσημους, μην αποθαρρύνεστε. Οι περισσότεροι από τους καλύτερους ανθρώπους που έζησαν ποτέ δεν ήταν πολύ διάσημοι επίσης. Υπηρετήστε και αναπτυχθείτε πνευματικώς, πιστά και ήσυχα. Να είστε σε επιφυλακή σχετικά με τον έπαινο των ανθρώπων. Ο Ιησούς είπε στην επί του Όρους Ομιλία:

«Προσέχετε να μη κάνετε την ελεημοσύνη σας μπροστά στους ανθρώπους, για να σας βλέπουν αυτοί· ειδάλλως, δεν έχετε μισθό από τον Πατέρα σας που είναι στους ουρανούς.

»Όταν, λοιπόν, κάνεις ελεημοσύνη, μη σαλπίσεις μπροστά στους ανθρώπους, όπως κάνουν οι υποκριτές στις συναγωγές και στους δρόμους, για να δοξαστούν από τους ανθρώπους· σας διαβεβαιώνω, ότι έχουν ήδη τον μισθό τους.

»Όταν, όμως, εσύ κάνεις ελεημοσύνη, ας μη γνωρίσει το αριστερό σου χέρι τι κάνει το δεξί·

»για να είναι η ελεημοσύνη σου στα κρυφά· και ο Πατέρας σου, που βλέπει στα κρυφά, αυτός θα σου ανταποδώσει στα φανερά». (Κατά Ματθαίον 6:1-4.)

Είθε ο Πατέρας μας στους Ουρανούς να σας ανταμείβει έτσι πάντοτε¹¹.

Προτάσεις για μελέτη και διδασκαλία

Ερωτήσεις

Τι προσπαθεί να μας βοηθήσει να καταλάβουμε ο Πρόεδρος Χάντερ, τονίζοντας ότι ο Ήλαμαν και οι αδελφοί του δεν ήταν «λιγότερο χρήσιμοι» από τον αρχιστράτηγο Μορόνι; (Βλέπε τμήμα 1.) Πώς μπορεί να σας βοηθήσει αυτή η κατανόηση;
Τι μπορούν να μας διδάξουν τα παραδείγματα των γραφών στο τμήμα 2; Πώς μπορούν αυτά τα παραδείγματα να επηρεάσουν τα δικά μας συναισθήματα καθώς υπηρετούμε; Πώς έχετε ευλογηθεί από άλλους που έχουν υπηρετήσει με ήσυχους, μη αναγνωρισμένους τρόπους;
Τι μπορούμε να μάθουμε από την ιστορία που μας λέει ο Πρόεδρος Χάντερ σχετικά με τον Όλιβερ Γκρέηντζερ; (Βλέπε τμήμα 3.) Γιατί δεν θα πρέπει να ανησυχούμε σχετικά με το να λάβουμε αναγνώριση, όταν υπηρετούμε;
Πώς μπορεί να είναι «το κέντρο της προσοχής» ή η φήμη επικίνδυνα; (Βλέπε τμήμα 4.) Τι μπορεί να σας διδάξει το παράδειγμα του Νεφί για το πώς να παραμείνουμε «εστιασμέν[οι] στα πράγματα που είχαν τη μεγαλύτερη σημασία»;
Επανεξετάστε την αφήγηση του Προέδρου Ρούμπεν Κλαρκ του νεότερου στο τμήμα 5. Τι σας εντυπωσιάζει σχετικά με τη στάση και τα λόγια του Προέδρου Κλαρκ; Σκεφθείτε την απάντησή σας στην ερώτηση: «Γιατί υπηρετώ;» Πώς μπορούμε να αναπτύξουμε τη στάση του να δίνουμε το καλύτερο που μπορούμε ασχέτως του πού υπηρετούμε;
Στο τμήμα 6, ο Πρόεδρος Χάντερ αναφέρεται στην υπόσχεση του Κυρίου ότι «όσοι χάνουν τη ζωή τους υπηρετώντας τους άλλους, θα βρουν τον εαυτό τους» (βλέπε Κατά Ματθαίον 10:39, 16:25). Τι σημαίνει αυτό; Πώς έχετε ανακαλύψει ότι αυτό είναι αληθινό; Πώς σας έχει φέρει ευτυχία η υπηρέτηση;

Σχετικές γραφές

Κατά Ματθαίον 6:2-7, 24, 20:25-28, Ιακώβου 1:27, Δ&Δ 76:5-7, 121:34-37

Βοήθεια μελέτης

«Να μοιράζεστε με άλλους αυτά που μαθαίνετε. Καθώς το κάνετε αυτό, οι σκέψεις σας θα γίνουν πιο ξεκάθαρες και η δύναμη συγκράτησης θα αυξηθεί» (Teaching, No Greater Call [1999], 17).