Κεφάλαιο 20

Βαδίζοντας στο μονοπάτι της χριστιανικής αγάπης του Σωτήρος

«Η λυδία λίθος της συμπόνιας είναι ένα μέτρο της ιδιότητας μας του μαθητού. Είναι μέτρο της αγάπης μας για τον Θεό και του ενός για τον άλλον».

Από τη ζωή του Χάουαρντ Χάντερ

Ο Πρόεδρος Χάουαρντ Χάντερ δίδαξε ότι ο Σωτήρας «μας έδωσε την αγάπη Του, την υπηρέτηση Του και τη ζωή Του. …Πρέπει να πασχίζουμε να δίνουμε όπως Αυτός έδωσε»¹. Πιο συγκεκριμένα ο Πρόεδρος Χάντερ ενθάρρυνε τα μέλη της Εκκλησίας να ακολουθήσουν το παράδειγμα της χριστιανικής αγάπης του Σωτήρος στην καθημερινότητά τους.

Πράξεις χριστιανικής αγάπης ήταν μια καθοριστική όψη της σταδιοδρομίας του Χάουαρντ Χάντερ στο νομικό επάγγελμα. Ένας συνάδελφος δικηγόρος εξήγησε:

«Περνούσε πολύ ώρα δίνοντας [δωρεάν] νομική συμβουλή… επειδή δεν αισθανόταν καλά να χρεώνει τους πελάτες. …Θεωρήθηκε φίλος, οδηγός, σύμβουλος και επαγγελματίας, ο οποίος νοιαζόταν πολύ περισσότερο να φροντίζει τους ανθρώπους να έχουν την βοήθεια που χρειάζονταν παρά να ανταμειφθεί για αυτή»².

Η χριστιανική αγάπη ήταν επίσης σήμα κατατεθέν της υπηρέτησης του Προέδρου Χάντερ στην Εκκλησία. Μια γυναίκα η οποία είπε ότι εκείνος ήταν ο δάσκαλός της με την περισσότερη επιρροή, εξήγησε μερικούς από τους λόγους:

«Πάντα παρατηρούσα ότι αυτός ο άνδρας αγαπούσε τους άλλους με το να τους βάζει σε υψηλή προτεραιότητα, με το να τους ακούει για να καταλάβει και με το να μοιράζεται τις εμπειρίες του με τους άλλους, το οποίο ήταν μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις του. Μου δίδαξε να καταλαβαίνω την σημαντικότητα αυτών των αρετών και να νιώθω χαρά στο να τις εξασκώ»³.

Μια άλλη γυναίκα από τον πάσσαλο του Προέδρου Χάντερ στη Καλιφόρνια απέτισε φόρο τιμής:

«Ο Πρόεδρος Χάουαρντ Χάντερ ήταν ο πρόεδρος πασσάλου μας χρόνια πριν, όταν η οικογένειά μας ζούσε στον πάσσαλο Πασαντίνα. Ο πατέρας μου είχε πεθάνει, αφήνοντας τη μητέρα μου να μεγαλώσει τη μεγαλύτερη αδελφή μου και εμένα. Παρόλο που δεν ήμασταν μια επιφανής οικογένεια στον πάσσαλο, ο οποίος κάλυπτε μια μεγάλη γεωγραφική περιοχή, ο Πρόεδρος Χάντερ ωστόσο μας ήξερε προσωπικά.

»Η πιο σημαντική ανάμνησή μου από εκείνον, είναι μια που συνέβαλλε στο συναίσθημα της προσωπικής μου αξίας. Ύστερα από κάθε συνέλευση πασσάλου, περιμέναμε στη σειρά για να ανταλλάξουμε χειραψία μαζί του. Πάντα έπαιρνε το χέρι της μητέρας μου και έλεγε: “Πώς είστε αδελφή Σέσσιονς και πώς είναι η Μπέτυ και η Κάρολυν;” Με ενθουσίαζε να τον ακούω να μας καλεί με το όνομά μας. Ήξερα ότι μας ήξερε και ότι νοιαζόταν για την ευημερία μας. Η ανάμνηση ακόμα γεμίζει την καρδιά μου»⁴.

Ο Πρόεδρος Χάντερ κάποτε είπε: «Αισθάνομαι ότι η αποστολή μας είναι να υπηρετούμε και να σώζουμε, να οικοδομούμε και να υπερυψώνουμε»⁵. Σχόλια από τους Αδελφούς του στους Δώδεκα δείχνουν πόσο καλά εκπλήρωσε αυτήν την αποστολή. «Έχει έναν τρόπο να κάνει τους ανθρώπους να αισθάνονται άνετα» ένας ανέφερε, «δεν τους επιβάλλεται. Είναι καλός ακροατής». Άλλος είπε: «Όταν ταξιδεύεις μαζί του, κοιτάζει πάντοτε να είναι βέβαιος ότι όλοι είναι καλά και ότι κανένας δεν αισθάνεται άβολα ή περιθωριοποιημένος». Άλλος ακόμα, ανέφερε: «Ανησυχεί και είναι ευαίσθητος για τους άλλους. Έχει χριστιανική αγάπη και μια καρδιά που συγχωρεί. Είναι μαθητής του Ευαγγελίου, της ανθρωπότητας και της ανθρώπινης φύσης»⁶.

Ο Ιησούς Χριστός «δίδαξε μαθήματα αγάπης και συνεχώς έδειχνε ανιδιοτελή υπηρέτηση σε άλλους. Όλοι ήταν αποδέκτες της αγάπης του».

Διδασκαλίες του Χάουαρντ Χάντερ

Οι δυο μεγάλες εντολές είναι η λυδία λίθος του Κυρίου για την ιδιότητα μας του μαθητή.

Στα αρχαία χρόνια, μια δοκιμασία για την καθαρότητα του χρυσού εκτελείτο με μια λεία, μαύρη πυριτική πέτρα, ονομαζόμενη λυδία λίθος. Όταν τριβόταν κατά μήκος της λυδίας λίθου, ο χρυσός παρήγαγε μια γραμμή ή ένα σημάδι στην επιφάνειά της. Ο χρυσοχόος συνέκρινε το σημάδι με ένα χρώμα στον πίνακα διαβαθμισμένων χρωμάτων. Το σημάδι ήταν πιο κόκκινο καθώς αύξανε το ποσό του χαλκού ή του αμαλγάματος ή ήταν πιο κίτρινο καθώς το ποσοστό του χρυσού αύξανε. Αυτή η διαδικασία έδειχνε με σχετική ακρίβεια την καθαρότητα του χρυσού.

Η μέθοδος δοκιμασίας της καθαρότητας του χρυσού της λυδίας λίθου ήταν γρήγορη και ικανοποιητική για τους περισσότερους πρακτικούς σκοπούς. Αλλά ο χρυσοχόος, ο οποίος ακόμα αμφισβητούσε την καθαρότητα, εκτελούσε μια πιο ακριβή δοκιμασία με το να χρησιμοποιεί τη διαδικασία που περιελάμβανε φωτιά.

Προτείνω σε εσάς ότι ο Κύριος έχει προετοιμάσει μια λυδία λίθο για εσάς και για μένα, ένα εξωτερικό μέτρο της εσωτερικής ιδιότητάς μας του μαθητή, που δείχνει τη πίστη μας και θα επιβιώσει από τη φωτιά που πρόκειται να έρθει.

Σε μια περίσταση καθώς ο Ιησούς δίδασκε τον λαό, κάποιος νομικός τον πλησίασε και έθεσε αυτήν την ερώτηση: «Δάσκαλε, τι θα μπορούσα να πράξω για να κληρονομήσω αιώνια ζωή;»

Ο Ιησούς, ο κορυφαίος διδάσκαλος, απάντησε στον άνδρα, ο οποίος προφανώς είχε εντρυφήσει στον νόμο, με μια άλλη ερώτηση: «Τι είναι γραμμένο μέσα στον νόμο; Πώς διαβάζεις;»

Ο άνδρας απάντησε με μια απόλυτη περίληψη των δύο μεγάλων εντολών: «Θα αγαπάς τον Κύριο τον Θεό σου με όλη την καρδιά σου, και με όλη την ψυχή σου, και με όλη τη δύναμή σου, και με όλη τη διάνοιά σου· και τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου».

Με επιδοκιμασία ο Χριστός απάντησε: «Αυτό κάνε, και θα ζήσεις» (Κατά Λουκάν 10:25-28).

Η αιώνια ζωή, η ζωή με τον Θεό, η ζωή που αναζητούμε, έχεις τις ρίζες της σε δύο εντολές. Οι γραφές λένε ότι: «σ’ αυτές τις δύο εντολές κρέμονται ολόκληρος ο νόμος και οι προφήτες» (Κατά Ματθαίον 22:40). Αγάπα τον Θεό και τον πλησίον σου. Οι δύο δουλεύουν μαζί, είναι αχώριστες. Με την ύψιστη έννοια μπορεί να θεωρηθούν συνώνυμες. Και είναι εντολές που ο καθένας μας μπορεί να ζήσει.

Η απάντηση του Ιησού στον νομικό μπορεί να θεωρηθεί η λυδία λίθος του Κυρίου. Σε μια άλλη περίσταση Εκείνος είπε: «Καθόσον αυτό το κάνατε σε έναν από τούτους τους ελάχιστους αδελφούς μου, το κάνατε σε μένα» (Κατά Ματθαίον 25:40). Θα μετρήσει την αφοσίωσή μας σε Εκείνον με το πόσο αγαπάμε και υπηρετούμε τους συνανθρώπους μας. Τι σημάδι αφήνουμε στην λυδία λίθο του Κυρίου; Είμαστε καλοί γείτονες; Μας δείχνει η δοκιμασία ως χρυσό 24 καρατίων ή μπορεί να ανιχνευτεί το ίχνος σιδηροπυρίτη;⁷

Ο Σωτήρας μάς δίδαξε να αγαπάμε τους πάντες, συμπεριλαμβάνοντας αυτούς που μπορεί να είναι δύσκολο να αγαπάμε.

Σαν να απολογείται που έκανε μια τόσο απλή ερώτηση στον Διδάσκαλο, ο νομικός επεδίωξε να δικαιολογήσει τον εαυτό του με το να ρωτήσει περαιτέρω: «Και ποιος είναι ο πλησίον μου;» (Κατά Λουκάν 10:29).

Όλοι πρέπει να είμαστε αιώνια ευγνώμονες για αυτήν την ερώτηση, επειδή στην απάντηση του Σωτήρος ήρθε μια από τις πλουσιότερες και πιο εκτιμημένες παραβολές Του, μια που ο καθένας μας έχει διαβάσει και ακούσει ξανά και ξανά:

«Ένας άνθρωπος κατέβαινε από την Ιερουσαλήμ στην Ιεριχώ, και έπεσε μέσα σε ληστές· οι οποίοι, αφού τον γύμνωσαν, και τον καταπλήγωσαν, αναχώρησαν, αφήνοντάς τον μισοπεθαμένο.

»Και κατά σύμπτωση, ένας ιερέας κατέβαινε διαμέσου εκείνου τού δρόμου· και όταν τον είδε, πέρασε από το άλλο μέρος.

»Παρόμοια μάλιστα και ένας Λευίτης, όταν έφτασε στον τόπο, αφού ήρθε και είδε, πέρασε από το άλλο μέρος.

»Κάποιος Σαμαρείτης, όμως, που οδοιπορούσε, ήρθε στον τόπο όπου βρισκόταν, και μόλις τον είδε, τον σπλαχνίστηκε·

»και όταν πλησίασε, έδεσε τις πληγές του, χύνοντας επάνω τους λάδι και κρασί· και αφού τον ανέβασε επάνω στο κτήνος του, τον έφερε σε ένα πανδοχείο, και τον περιποιήθηκε.

»Και την επόμενη ημέρα, όταν αναχωρούσε, βγάζοντας δύο δηνάρια, τα έδωσε στον ξενοδόχο, και του είπε: Περιποιήσου τον· και ό,τι αν δαπανήσεις επιπλέον, εγώ, όταν επανέλθω, θα σου το αποδώσω» (Κατά Λουκάν 10:30-35).

Έπειτα ο Ιησούς ρώτησε τον νομικό: «Ποιος, λοιπόν, απ’ αυτούς τους τρεις σού φαίνεται ότι έγινε πλησίον εκείνου που έπεσε στους ληστές;» (Κατά Λουκάν 10:36). Εκεί ο Διδάσκαλος κρατά την λυδία λίθο της χριστιανοσύνης. Ζητά το σημάδι μας να μετρηθεί σε αυτήν.

Τόσο ο ιερέας όσο και ο Λευίτης στην παραβολή του Σωτήρος θα έπρεπε να είχαν θυμηθεί τις απαιτήσεις του νόμου: «Βλέποντας το γαϊδούρι του αδελφού σου ή το βόδι του πεσμένο στο δρόμο, μην τα παραβλέψεις· οπωσδήποτε θα τα σηκώσεις μαζί του» (Δευτερονόμιο 22:4). Και αν βοηθήσει κανείς το βόδι, πόσο περισσότερο πρέπει να βοηθήσει τον αδελφό του σε ανάγκη. Αλλά ο Πρεσβύτερος Τζέιμς Τάλματζ έγραψε: «Δικαιολογίες [να μην το κάνουμε] είναι εύκολο να βρεθούν, αναπηδούν τόσο εύκολα και άφθονα όσο τα ζιζάνια κοντά στο πεζοδρόμιο» (Jesus the Christ, 3η έκδοση, Σωλτ Λέηκ Σίτυ: Η Εκκλησία του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών, 1916, σελ. 431).

Ο Σαμαρείτης μάς έδωσε ένα παράδειγμα αγνής χριστιανικής αγάπης. Είχε συμπόνια, πήγε στον άνδρα που είχε πληγωθεί από τους ληστές και έδεσε τις πληγές του. Τον πήγε στο πανδοχείο, τον φρόντισε, πλήρωσε τα έξοδά του και προσέφερε κι άλλα αν χρειαζόταν για την φροντίδα του. Αυτή είναι μια ιστορία αγάπης ενός πλησίον για τον πλησίον του.

Ένα παλιό αξίωμα δηλώνει ότι ένας άνδρας «κάποιος που ενδιαφέρεται για τον εαυτό του μόνον, δεν αξίζει και πολλά». Η αγάπη έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο να κάνει κάποιον να αξίζει. Το κλειδί είναι να αγαπάμε τον πλησίον μας, συμπεριλαμβάνοντας τον πλησίον που είναι δύσκολο να αγαπάμε. Πρέπει να θυμόμαστε ότι παρόλο που διαλέγουμε τους φίλους μας, ο Θεός έχει κάνει τους πλησίον μας – παντού. Η αγάπη δεν πρέπει να έχει όρια. Δεν πρέπει να έχουμε στενές αφοσιώσεις. Ο Χριστός είπε: «Επειδή, αν αγαπήσετε αυτούς που σας αγαπούν, ποιον μισθό έχετε; Και οι τελώνες δεν κάνουν το ίδιο;» (Κατά Ματθαίον 5:46)⁸.

Ο Κύριος «θα μετρήσει την αφοσίωσή μας σε Εκείνον με το πόσο αγαπάμε και υπηρετούμε τους συνανθρώπους μας».

Πρέπει να αγαπάμε και να υπηρετούμε τους άλλους στα βάσανά τους.

Ο Τζόζεφ Σμιθ έγραψε ένα γράμμα στους Αγίους, το οποίο δημοσιεύτηκε στοMessenger and Advocate [Αγγελιαφόρος και συνήγορος], με θέμα να αγαπάμε ο ένας τον άλλον για να δικαιωθούμε εμπρός στον Θεό. Έγραψε:

«Αγαπητοί αδελφοί: –Είναι ένα καθήκον το οποίο κάθε Άγιος πρέπει να ανταποδίδει στους αδελφούς του ελεύθερα– να τους αγαπά πάντα και να τους βοηθά. Για να δικαιωθούμε εμπρός στον Θεό πρέπει να αγαπάμε ο ένας τον άλλον: πρέπει να υπερνικήσουμε το κακό, πρέπει να επισκεπτόμαστε τους ορφανούς από πατέρα και τις χήρες στα βάσανά τους και πρέπει να διατηρήσουμε τον εαυτό μας αψεγάδιαστο από τον κόσμο: επειδή τέτοιες αρετές πηγάζουν από τη μεγάλη πηγή της αγνής θρησκείας. Ενδυναμώνοντας την πίστη μας, προσθέτοντας κάθε καλό προσόν που στολίζει τα παιδιά του ευλογημένου Ιησού, μπορούμε να προσευχόμαστε στην περίοδο προσευχής, μπορούμε να αγαπάμε τον πλησίον μας σαν τον εαυτό μας και να είμαστε πιστοί στις δυσκολίες, γνωρίζοντας ότι η αμοιβή τέτοιων είναι μεγαλύτερη στη βασιλεία των ουρανών. Τι παρηγοριά! Τι χαρά! Ας ζήσω τη ζωή των δικαίων και ας έχω μια τέτοια αμοιβή!» (History of the Church, 2:229).

Αυτές οι δυο αρετές, η αγάπη και η υπηρέτηση, απαιτούνται από εμάς, αν θέλουμε να είμαστε καλοί γείτονες και να βρούμε ειρήνη στη ζωή μας. Σίγουρα ήταν στην καρδιά του Πρεσβυτέρου Γουίλαρντ Ρίτσαρντς. Ενώ ήταν στη φυλακή του Κάρθατζ το απόγευμα του μαρτυρίου του Τζόζεφ και του Χάιρουμ, ο φύλακας πρότεινε ότι θα ήταν πιο ασφαλείς στα κελλιά. Ο Τζόζεφ γύρισε στον Πρεσβύτερο Ρίτσαρντς και ρώτησε: «Αν πάμε στο κελλί, θα έρθεις μαζί μας;»

Η απάντηση του Πρεσβυτέρου Ρίτσαρντς ήταν απάντηση αγάπης: «Αδελφέ Τζόζεφ, δεν μου ζήτησες να περάσω το ποτάμι μαζί σου – δεν μου ζήτησες να έρθω στο Κάρθατζ – δεν μου ζήτησες να έρθω φυλακή μαζί σου – και νομίζεις ότι θα σε αφήσω τώρα; Όμως θα σου πω τι θα κάνω – εάν καταδικαστείς και κρεμαστείς για “προδοσία”, θα κρεμαστώ στη θέση σου και εσύ θα φύγεις ελεύθερος».

Θα πρέπει να ήταν με αξιοσημείωτη συγκίνηση και συναίσθημα που ο Τζόζεφ απήντησε: «Αλλά δεν μπορείς».

Στην οποία ο Πρεσβύτερος Ρίτσαρντς σθεναρώς απήντησε: «Θα το κάνω» (βλέπε Β. Ρόμπερτς, A Comprehensive History of the Church, 2:283).

Η δοκιμασία του Πρεσβυτέρου Ρίτσαρντς ήταν ίσως μεγαλύτερη από ό,τι οι περισσότεροι από εμάς θα αντιμετωπίσουμε: τη δοκιμασία της φωτιάς παρά της λυδίας λίθου. Αλλά αν μας ζητούσαν να το κάνουμε, θα μπορούσαμε να δώσουμε τη ζωή μας για την οικογένειά μας, τους φίλους μας, τους πλησίον μας;

Η λυδία λίθος της συμπόνιας είναι ένα μέτρο της ιδιότητας μας του μαθητού. Είναι μέτρο της αγάπης μας για τον Θεό και για τον καθένα μας. Θα αφήναμε ένα σημάδι καθαρού χρυσού ή όπως ο ιερέας και ο Λευίτης, θα περνούσαμε από την άλλη μεριά;⁹

Χρειάζεται να βαδίζουμε πιο αποφασιστικά στο μονοπάτι της χριστιανικής αγάπης που μας έδειξε ο Ιησούς.

Σε ένα σημαντικό μήνυμα στους Αγίους των Τελευταίων ημερών στη Ναβού, ένα χρόνο πριν από το τραγικό και αναπάντεχο μαρτύριο, ο Προφήτης Τζόζεφ Σμιθ είπε:

«Αν θα εξασφαλίσουμε και καλλιεργήσουμε την αγάπη των άλλων, πρέπει να αγαπάμε τους άλλους, τόσο τους εχθρούς μας όσο και τους φίλους μας. …Οι χριστιανοί θα πρέπει να σταματήσουν να φιλονικούν και να μάχονται ο ένας τον άλλο και να καλλιεργήσουν τις αρχές της ενότητας και της φιλίας μεταξύ τους». (Ιστορία της Εκκλησίας, 5:498-99.)

Είναι μια καταπληκτική συμβουλή σήμερα όπως ήταν [τότε]. Ο κόσμος στον οποίον ζούμε, είτε κοντά στο σπίτι είτε μακριά, χρειάζεται το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού. Παρέχει τον μόνο τρόπο που ο κόσμος θα γνωρίσει ποτέ την ειρήνη. Χρειάζεται να είμαστε πιο ευγενικοί μεταξύ μας, πιο πράοι και να συγχωρούμε. Χρειάζεται να αποφεύγουμε να θυμώνουμε και πιο πρόθυμοι να βοηθούμε. Χρειάζεται να εκτείνουμε την χείρα της φιλίας και να εμποδίσουμε την χείρα της τιμωρίας. Εν συντομία, χρειάζεται να αγαπάμε ο ένας τον άλλον με την αγνή αγάπη του Χριστού, με ειλικρινή χριστιανική αγάπη και συμπόνια και, αν είναι αναγκαίο, να μοιραζόμαστε τον πόνο, επειδή αυτός είναι ο τρόπος που μας αγαπά ο Θεός.

Στις συγκεντρώσεις λατρείας μας, συχνά τραγουδάμε τον όμορφο ύμνο με το κείμενο γραμμένο από την Σούζαν Έβανς ΜακΚλάουντ. Να σας θυμίσω μερικές σειρές από αυτόν τον ύμνο;

Σωτήρα, είθε να μάθω να σε αγαπώ,
να περπατώ στο μονοπάτι που εσύ έδειξες,
να κάνω παύση για να βοηθώ και να ανυψώνω κάποιον άλλον,
να βρω δύναμη πάνω από τη δική μου…

Ποιος είμαι εγώ για να κρίνω τον άλλον
όταν περπατώ με ατέλεια;
Στην ήσυχη καρδιά κρύβεται
πόνος που τα μάτια δεν μπορούν να δουν…

Θα είμαι ο φύλακας του αδελφού μου,
θα μάθω την τέχνη του θεραπευτή.
Στους πληγωμένους και στους κουρασμένους,
θα δείξω ευγενική καρδιά.
Θα είμαι ο φύλακας του αδελφού μου – 
Κύριε, θα Σε ακολουθήσω.

(Hymns, 1985, αρ. 220.)

Χρειάζεται να βαδίζουμε πιο αποφασιστικά και με περισσότερη χριστιανική αγάπη στο μονοπάτι που μας έχει δείξει ο Ιησούς. Πρέπει να «σταματήσ[ουμε] για να βοηθήσ[ουμε] και να ανυψώσ[ουμε] κάποιον άλλον» και σίγουρα θα βρούμε «δύναμη πάνω από τη δική [μας]». Αν κάναμε περισσότερα για να μάθουμε «την τέχνη του θεραπευτή», θα υπήρχαν αμέτρητες ευκαιρίες να την χρησιμοποιήσουμε, για να αγγίξουμε τους «πληγωμένους και τους αποκαμωμένους» και να δείξουμε σε όλους «μια [πιο] ευγενική καρδιά». Ναι, Κύριε, θα πρέπει να σε ακολουθήσουμε¹⁰.

Η χριστιανική αγάπη είναι η αγνή αγάπη του Χριστού, και δεν θα αποτύχει.

«Μια καινούργια εντολή σας δίνω» είπε [ο Ιησούς]: «Να αγαπάτε ο ένας τον άλλον· …Από τούτο θα γνωρίζουν όλοι ότι είστε μαθητές μου, αν έχετε αγάπη ο ένας προς τον άλλον». (Κατά Ιωάννην 13:34-35.) Αυτή η αγάπη που θα πρέπει να έχουμε για τους αδελφούς και τις αδελφές μας στο ανθρώπινο γένος και που ο Χριστός έχει για τον καθένα από εμάς, ονομάζεται χριστιανική αγάπη ή «αγνή αγάπη του Χριστού». (Μορόνι 7:47.) Ήταν η αγάπη που ώθησε στα Πάθη και στην εξιλεωτική θυσία του Χριστού. Είναι το απόγειο που η ανθρώπινη ψυχή μπορεί να φτάσει και είναι η βαθύτερη έκφραση της ανθρώπινης καρδιάς.

…Η χριστιανική αγάπη περικλείει όλες τις άλλες θεοσεβείς αρετές. Διακρίνει τόσο την αρχή όσο και το τέλος του σχεδίου σωτηρίας. Όταν όλα αποτυγχάνουν, η χριστιανική αγάπη –η αγάπη του Χριστού– δεν θα αποτύχει. Είναι η μεγαλύτερη όλων των θεϊκών ιδιοτήτων.

Από την αφθονία της καρδιάς του, ο Ιησούς μίλησε στους φτωχούς, στους κατατρεγμένους, στις χήρες, στα μικρά παιδιά, στους αγρότες και στους ψαράδες και σε αυτούς που φρόντιζαν τις κατσίκες και τα πρόβατα, στους αγνώστους και στους ξένους, στους πλούσιους, στους πολιτικά δυνατούς, όσο και στους μη φιλικούς γραμματείς και Φαρισαίους. Εκτέλεσε διακονία στον φτωχό, στον πεινασμένο, στον στερημένο και στον άρρωστο. Ευλόγησε τον χωλό, τον τυφλό, τον κωφό και άλλα άτομα με σωματικές αναπηρίες. Έδιωξε τους δαίμονες και τα κακά πνεύματα που δημιουργούσαν νοητικές ή συναισθηματικές ασθένειες. Καθάρισε αυτούς που βαρύνονταν με αμαρτίες. Δίδαξε μαθήματα αγάπης και συνεχώς έδειχνε ανιδιοτελή υπηρέτηση σε άλλους. Όλοι ήταν αποδέκτες της αγάπης Του. Όλοι είχαν «το προνόμιο ο ένας όπως και ο άλλος, και κανένας δεν [απεκλείετο]». (Νεφί Β΄ 26:28.) Αυτές είναι εκφράσεις και παραδείγματα της απεριόριστης χριστιανικής αγάπης Του.

Ο κόσμος στον οποίον ζούμε, θα ωφελείτο πολύ, αν οι άνδρες και οι γυναίκες παντού εξασκούσαν την αγνή αγάπη του Χριστού, η οποία είναι ευγενική, πράα και ταπεινή. Είναι χωρίς ζήλεια ή υπερηφάνεια. Είναι ανιδιοτελής, επειδή δεν ζητάει αντάλλαγμα. Δεν ενθαρρύνει το κακό ή την κακή βούληση, ούτε χαίρεται με την ανομία, δεν έχει θέση στην αδιαλλαξία, το μίσος ή τη βία. Αρνείται να ανεχθεί τη χλεύη, την χυδαιότητα, την κακοποίηση ή τον οστρακισμό. Ενθαρρύνει διαφορετικούς ανθρώπους να ζήσουν μαζί με χριστιανική αγάπη ανεξαρτήτως πίστης, φυλής, εθνικότητας, οικονομικής κατάστασης, μόρφωσης ή πολιτισμού.

Ο Σωτήρας μάς πρόσταξε να αγαπάμε ο ένας τον άλλον όπως μας έχει αγαπήσει, να ενδυθούμε «με το δεσμό της αγάπης» (Δ&Δ 88:125), όπως έχει ενδυθεί και ο ίδιος. Έχουμε κληθεί να εξαγνίσουμε τα εσωτερικά συναισθήματά μας, να αλλάξουμε την καρδιά μας, να εξωτερικεύσουμε τις πράξεις και την εμφάνισή μας να συμβαδίζουμε με αυτά που λέμε, πιστεύουμε και αισθανόμαστε μέσα μας. Πρέπει να είμαστε αληθινοί μαθητές του Χριστού¹¹.

Το να αγαπάμε τους άλλους είναι «ένας πιο άριστος τρόπος».

Ως νέος άνδρας, ο αδελφός Βερν Κρόουλυ είπε ότι έμαθε κάτι από το σημαντικό μάθημα που ο προφήτης Τζόζεφ δίδαξε στους πρώτους Αγίους στη Ναβού, όταν τους είπε: «Αγαπάτε τους άλλους, τόσο τους εχθρούς όσο και τους φίλους». Αυτό είναι ένα μεγάλο μάθημα για τον καθένα μας.

Αφού ο πατέρας του αρρώστησε, ο Βερν Κρόουλυ πήρε την ευθύνη να φροντίσει το κατεστραμμένο οικογενειακό γκαράζ παρόλο που ήταν μόνο δεκαπέντε ετών. Μερικοί πελάτες μερικές φορές εκμεταλλεύτηκαν αθέμιτα τον νέο άνδρα, και εξαρτήματα από τον χώρο στάθμευσης εξαφανίστηκαν εν μία νυκτί. Ο Βερν ήταν πολύ θυμωμένος και ορκίστηκε να πιάσει κάποιον και να τον τιμωρήσει παραδειγματικά. Η εκδίκηση θα ήταν δική του.

Λίγο μετά από τότε που ο πατέρας του άρχισε να αναρρώνει από την ασθένειά του, ο Βερν περπάτησε γύρω από την αποθήκη μια νύχτα την ώρα του κλεισίματος. Ήταν σχεδόν σκοτάδι. Σε μια μακρινή γωνία της ιδιοκτησίας, είδε κάποιον να κουβαλά ένα μεγάλο κομμάτι ενός μηχανήματος προς τον πίσω φράκτη. Έτρεξε σαν πρωταθλητής και έπιασε τον νεαρό κλέφτη. Αρχικά σκέφτηκε να βγάλει τα απωθημένα του με γροθιές και μετά να σύρει το αγόρι στο μπροστινό γραφείο και να καλέσει την αστυνομία. Η καρδιά του ήταν γεμάτη θυμό και εκδίκηση. Είχε πιάσει τον κλέφτη και σκόπευε να πάρει την εκδίκηση που άξιζε.

Από το πουθενά, ο πατέρας του Βερν εμφανίστηκε, έβαλε το αδύναμο και ασταθές χέρι του στον ώμο του γιου του και είπε: «Βλέπω πως είσαι λίγο αναστατωμένος, Βερν. Μπορώ να το χειριστώ αυτό εγώ;» Έπειτα περπάτησε προς τον νεαρό επίδοξο κλέφτη και έβαλε το χέρι του στον ώμο του, τον κοίταξε στα μάτια για λίγο και είπε: «Γιε μου, πες μου, γιατί το κάνεις αυτό; Γιατί προσπαθείς να κλέψεις αυτό το κιβώτιο ταχυτήτων;» Μετά ο κύριος Κρόουλυ άρχισε να περπατά προς το γραφείο με το χέρι του γύρω από το αγόρι, ρωτώντας σχετικά με τα προβλήματα του αυτοκίνητου του νεαρού άνδρα καθώς περπατούσαν. Όταν έφθασαν στο γραφείο ο πατέρας είπε: «Λοιπόν, νομίζω ότι συμπλέκτης σου έχει χαλάσει και αυτό προκαλεί το πρόβλημα».

Στο μεταξύ, ο Βερν έβγαζε καπνούς από τον θυμό του. «Ποιος νοιάζεται για τον συμπλέκτη του;» σκέφτηκε. «Ας καλέσουμε την αστυνομία και ας τελειώσουμε με αυτό». Αλλά ο πατέρας απλώς του συνέχιζε να μιλά. «Βερν, φέρε του ένα συμπλέκτη. Φέρε του, επίσης, κι ένα ρουλεμάν. Και φέρε του μια πλάκα πίεσης. Αυτά είναι όλα όσα χρειάζεσαι». Ο πατέρας έδωσε όλα τα μέρη στον νέο άνδρα, ο οποίος είχε αποπειραθεί τη ληστεία και είπε: «Πάρε αυτά. Και να το κιβώτιο ταχυτήτων. Δεν χρειάζεται να κλέβεις, νεαρέ. Απλώς ζήτα τα. Υπάρχει διέξοδος για κάθε πρόβλημα. Οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν».

Ο αδελφός Βερν Κρόουλυ είπε ότι εκείνη την ημέρα έμαθε ένα αιώνιο μάθημα αγάπης. Ο νέος άνδρας ερχόταν στο χώρο στάθμευσης συχνά. Εθελοντικά, μήνα με μήνα, πλήρωσε τα εξαρτήματα που ο Βικ Κρόουλυ του έδωσε, συμπεριλαμβάνοντας το κιβώτιο ταχυτήτων. Κατά τη διάρκεια αυτών των επισκέψεων, ρώτησε τον Βερν γιατί ο πατέρας του ήταν όπως ήταν και γιατί έκανε αυτά που έκανε. Ο Βερν του είπε κάτι για την πίστη τους ως Άγιοι των Τελευταίων Ημερών και πόσο πολύ ο πατέρας του αγαπούσε τον Κύριο και αγαπούσε τους ανθρώπους. Τελικά, ο επίδοξος ληστής βαπτίστηκε. Ο Βερν, αργότερα, είπε: «Είναι δύσκολο να περιγράψω τα συναισθήματα που είχα και το τι πέρασα σε αυτήν τη εμπειρία. Ήμουν επίσης νεαρός. Είχα πιάσει τον απατεώνα μου. Πήγαινα να τον τιμωρήσω όσο το δυνατόν περισσότερο. Αλλά ο πατέρας μου με δίδαξε έναν διαφορετικό τρόπο».

Έναν διαφορετικό τρόπο; Έναν καλύτερο τρόπο; Έναν υψηλότερο τρόπο; Έναν πιο εξαιρετικό τρόπο; Ω, πόσο ο κόσμος θα ωφελείτο από ένα τέτοιο υπέροχο μάθημα. Όπως διακήρυξε ο Μορόνι:

«Επομένως, όσοι πιστεύουν στο Θεό μπορούν με σιγουριά να ελπίζουν για έναν καλύτερο κόσμο…

»Στο δώρο του Υιού του, ο Θεός ετοίμασε έναν πιο εξαίρετο τρόπο». (Έθερ 12:4, 11.)¹²

Προτάσεις για μελέτη και διδασκαλία

Ερωτήσεις

Τι εννοεί ο Πρόεδρος Χάντερ αναφερόμενος στις δύο μεγάλες εντολές ως «τη λυδία λίθο του Κυρίου»; (Βλέπε τμήμα 1.) Σκεφτείτε στο πώς θα απαντούσατε στην ερώτηση του Προέδρου Χάντερ στο τέλος του τμήματος 1.
Επανεξετάστε την διήγηση του Προέδρου Χάντερ για την παραβολή του καλού Σαμαρείτη (βλέπε τμήμα 2). Τι μπορούμε να μάθουμε από αυτές τις διδασκαλίες για το να αγαπάμε τους πλησίον μας; Πώς μπορούμε να αυξήσουμε την αγάπη μας για εκείνους που μπορεί να είναι «δύσκολο να αγαπάμε»;
Στο τμήμα 3, ο Πρόεδρος Χάντερ διδάσκει ότι πρέπει να αγαπάμε και να υπηρετούμε τους άλλους στην περίοδο των βασάνων τους. Πώς έχετε ευλογηθεί από κάποιον που σας είχε αγαπήσει και σας είχε υπηρετήσει σε μια στιγμή ανάγκης;
Σκεφτείτε τις διδασκαλίες του Προέδρου Χάντερ σχετικά με το να ακολουθούμε το παράδειγμα της χριστιανικής αγάπης του Σωτήρος (βλέπε τμήμα 4). Πώς μπορούμε να αναπτύξουμε μεγαλύτερη αγάπη για τους άλλους; Ποιοι είναι μερικοί τρόποι που μπορούμε πιο ενεργά να δείξουμε την αγάπη μας;
Στο τμήμα 5, ο Πρόεδρος Χάντερ επαναλαμβάνει μερικούς τρόπους που ο Χριστός έδειξε την αγάπη Του. Πότε έχετε αισθανθεί την αγάπη του Σωτήρος στη ζωή σας; Τι ευλογίες έχουν έρθει καθώς «εξασκείτε την αγνή αγάπη του Χριστού;»
Τι μπορούμε να μάθουμε από την ιστορία που είπε ο Πρόεδρος Χάντερ για τον Βερν Κρόουλυ; (Βλέπε τμήμα 6.) Πώς μπορούμε να αντικαταστήσουμε τα συναισθήματα «θυμού και εκδίκησης» με συναισθήματα χριστιανικής αγάπης; Ποιες εμπειρίες σάς έχουν βοηθήσει να μάθετε ότι η χριστιανική αγάπη είναι «ένας πιο εξαιρετικός τρόπος;»

Σχετικές γραφές

Κατά Ματθαίον 25:31-46, Προς Κορινθίους Α΄ 13, Προς Εφεσίους 4:29-32, Ιωάννη Α΄ 4:20, Μωσία 4:13-27, Άλμα 34:28-29, Έθερ 12:33-34, Μορόνι 7:45-48, Δ&Δ 121:45-46

Βοήθεια μελέτης

«Ενεργώντας επάνω σε αυτά που έχετε μάθει, θα δείτε επιπλέον και διαρκή κατανόηση (βλέπε Κατά Ιωάννη 7:17)» (Να κηρύττετε το Ευαγγέλιό μου [2004], 19). Σκεφθείτε το ενδεχόμενο να αναρωτηθείτε πώς μπορείτε να εφαρμόσετε τις διδασκαλίες στο σπίτι, στην εργασία και στις ευθύνες σας της Εκκλησίας.