Κεφάλαιο 11

Το αληθινό μεγαλείο

«Το να καταβάλουμε συνεπή προσπάθεια στα μικρά πράγματα στην καθημερινότητα, οδηγεί στο αληθινό μεγαλείο».

Από τη ζωή του Χάουαρντ Χάντερ

Ο Πρόεδρος Χάουαρντ Χάντερ δίδαξε ότι το αληθινό μεγαλείο δεν έρχεται από την επίγεια επιτυχία αλλά από «χιλιάδες μικρές πράξεις… υπηρεσίας και θυσίας που συνιστούν το να δίνει ή να χάνει κάποιος τη ζωή του για τους άλλους και για τον Κύριο»¹. Ο Πρόεδρος Χάντερ ζούσε τη ζωή του σύμφωνα με αυτή τη διδαχή. Αντί να αναζητά το προσκήνιο ή την αναγνώριση των άλλων, εκτελούσε καθημερινές πράξεις υπηρεσίας και θυσίας που συχνά ήταν απαρατήρητες.

Ένα παράδειγμα μιας σχετικά απαρατήρητης υπηρεσίας του Προέδρου Χάντερ, είναι η φροντίδα που έδινε στην σύζυγό του καθώς πάλευε με επιδείνωση της υγείας της για περισσότερο από μια δεκαετία. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, η Κλαιρ Χάντερ άρχισε να βιώνει πονοκεφάλους και απώλεια μνήμης. Αργότερα υπέφερε από αρκετά μικρά εγκεφαλικά, τα οποία την δυσκόλευαν να μιλήσει ή να χρησιμοποιήσει τα χέρια της. Όταν άρχισε να χρειάζεται συνεχή φροντίδα, ο Πρόεδρος Χάντερ παρείχε όσα μπορούσε καθώς επίσης εκπλήρωνε τα καθήκοντά του ως Αποστόλου. Κανόνισε κάποιος να μένει με την Κλαιρ κατά την ημέρα, αλλά την φρόντιζε αυτός κατά τη νύχτα.

Μια εγκεφαλική αιμορραγία το 1981 άφησε την Κλαιρ ανίκανη να μιλήσει και να περπατήσει. Ωστόσο, ο Πρόεδρος Χάντερ μερικές φορές την βοηθούσε να ανασηκωθεί από το αναπηρικό αμαξίδιο και την κρατούσε σφιχτά ώστε να χορεύουν όπως το έκαναν χρόνια πριν.

Αφού η Κλαιρ έπαθε μια δεύτερη εγκεφαλική αιμορραγία, οι γιατροί επέμεναν να μπει σε ένα κέντρο φροντίδας και παρέμεινε εκεί για τουλάχιστον 18 μήνες της ζωής της. Κατά τη διάρκεια αυτής της εποχής, ο Πρόεδρος Χάντερ πήγαινε να την δει κάθε μέρα εκτός από όταν ταξίδευε σε αναθέσεις της Εκκλησίας. Όταν γυρνούσε σπίτι, πήγαινε κατευθείαν από το αεροδρόμιο για να είναι μαζί της. Τις περισσότερες φορές είτε κοιμόταν βαθιά ή δεν τον αναγνώριζε, αλλά εκείνος συνέχιζε να της λέει για την αγάπη του και να σιγουρεύεται ότι ήταν άνετα.

Ο Πρεσβύτερος Τζέιμς Φάουστ της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων, αργότερα είπε ότι του Προέδρου Χάντερ «η απαλή και στοργική φροντίδα της συζύγου του Κλαιρ για περισσότερο από δέκα χρόνια, όσο δεν ήταν καλά, ήταν η πιο ευγενής αφοσίωση ενός άνδρα σε μια γυναίκα που πολλοί από μας έχουμε δει στη ζωή μας»².

Αφού ο Πρόεδρος Χάντερ πέθανε, μια βιογραφία στο Ensign παρέθεσε τις διδασκαλίες του σχετικά με το αληθινό μεγαλείο και έκανε περίληψη για το πώς είχαν καθοδηγήσει τη ζωή του:

«Παρόλο που η βαθιά σεμνότητα θα τον απέτρεπε από το να κάνει ποτέ τη σύγκριση, ο Πρόεδρος Χάντερ εκπλήρωσε τον δικό του ορισμό τού μεγαλείου. Το μεγαλείο του ερχόταν στην επιφάνεια σε περιόδους της ζωής του μακριά από το προσκήνιο, καθώς έπαιρνε καίριες αποφάσεις να δουλεύει σκληρά, να προσπαθεί εκ νέου μετά την αποτυχία και να βοηθά τους συνανθρώπους του. Αυτά τα χαρακτηριστικά αντικατοπτρίζονταν στην αξιοσημείωτη ικανότητά του να επιτυγχάνει σε διάφορες ασχολίες όπως μουσική, νομική, επιχειρήσεις, διεθνείς σχέσεις, ξυλουργική και πάνω από όλα όντας ένας “αγαθός και πιστός δούλος” του Κυρίου [Κατά Ματθαίον 25:21]…

»Για δεκατέσσερα χρόνια Πρόεδρος της Εκκλησίας, το να εκπληρώνει τους σκοπούς του Κυρίου ερχόταν με τόσο ανιδιοτελή τρόπο και φυσικά, όσο οι εργασίες του, ως μαθητής, πατέρας, αφοσιωμένος επίσκοπος και ακούραστος Απόστολος. Ο αμπελώνας του Κυρίου, όπως το έβλεπε ο Χάουαρντ Χάντερ, απαιτούσε συνεχή συντήρηση και όλα όσα απαιτούσε ο Διδάσκαλος από εκείνον ήταν να είναι “αγαθός και πιστός δούλος”. Αυτό εκπλήρωσε ο Πρόεδρος Χάντερ με αληθινό μεγαλείο, με συνεπή προσοχή στο παράδειγμα του Σωτήρος, τον οποίον υπηρετούσε μέχρι το τέλος»³.

Διδασκαλίες του Χάουαρντ Χάντερ

Ο ορισμός του κόσμου για το μεγαλείο είναι συχνά παραπλανητικός και μπορεί να προάγει επιζήμιες συγκρίσεις.

Πολλοί Άγιοι των Τελευταίων Ημερών είναι ευτυχισμένοι και απολαμβάνουν τις ευκαιρίες που προσφέρει η ζωή. Αλλά ανησυχώ που μερικοί ανάμεσα μας είναι δυστυχείς. Μερικοί από εμάς αισθάνονται ότι υπολείπονται των προσδοκώμενων ιδανικών. Ανησυχώ ειδικά για αυτούς που ζουν με χρηστότητα, αλλά νομίζουν –επειδή δεν έχουν πετύχει στον κόσμο ή στην Εκκλησία ό,τι οι άλλοι έχουν πετύχει– ότι έχουν αποτύχει. Ο καθένας από εμάς επιθυμεί να πετύχει ένα ποσοστό μεγαλείου σε αυτή τη ζωή. Και γιατί δεν θα έπρεπε; Όπως σημείωσε κάποτε κάποιος, υπάρχει μέσα μας μια τεράστια πάλη με σελέστιο νόστο. (Βλέπε Προς Εβραίους 11:13-16, Δ&Δ 45:11-14.)

Το να συνειδητοποιήσουμε ποιοι είμαστε και τι μπορούμε να γίνουμε μας διαβεβαιώνει ότι με τον Θεό τίποτα δεν είναι αδύνατον. Από τη στιγμή που μαθαίνουμε ότι ο Χριστός μάς θέλει για Ηλιαχτίδες κατά τη διάρκεια του χρόνου μαθαίνουμε πληρέστερα τις βασικές αρχές του Ευαγγελίου, διδασκόμαστε να προσπαθούμε για τελειότητα. Δεν είναι νέο για μας, τότε, να μιλάμε για την σημασία των επιτευγμάτων. Η δυσκολία έρχεται όταν διογκωμένες προσδοκίες του κόσμου μεταβάλλουν τον ορισμό του μεγαλείου.

Τι είναι το αληθινό μεγαλείο; Τι είναι αυτό που κάνει ένα άτομο σπουδαίο;

Ζούμε σε έναν κόσμο που φαίνεται να λατρεύει το δικό του είδος μεγαλείου και να παράγει τους δικούς του ήρωες. Μια πρόσφατη έρευνα νέων ανθρώπων ηλικιών μεταξύ δεκαοκτώ και είκοσι τέσσερα έδειξε ότι η σημερινή νεολαία προτιμά τα άτομα που είναι «δυνατά, που προχωρούν μόνα, που κατακτούν παρά τις δυσκολίες» και ότι επιζητούν ευκρινώς να ακολουθήσουν στη ζωή τούς γεμάτους αίγλη και «απεριόριστα πλούσιους». Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950, ήρωες συμπεριελάμβαναν τον Γουίνστον Τσώρτσιλ, τον Άλμπερτ Σβάιτσερ, τον Πρόεδρο Χάρρυ Τρούμαν, την Βασίλισσα Ελισάβετ και την Χέλεν Κέλλερ – την τυφλή και κωφή συγγραφέα-ομιλήτρια. Αυτές ήταν μορφές οι οποίες, είτε βοήθησαν να πλάσουν την ιστορία είτε έχουν επισημανθεί για την εμπνευσμένη ζωή τους. Σήμερα, πολλοί από την πρώτη δεκάδα των ηρώων είναι αστέρια του κινηματογράφου και άλλοι καλλιτέχνες, το οποίο υποδηλοί κάτι σαν μετακίνηση στη συμπεριφορά μας. (Βλέπε U.S. News & World Report, 22 Απρ. 1985, σελ. 44-48.)

Είναι αλήθεια ότι οι ήρωες του κόσμου δεν διαρκούν πολύ στο μυαλό του κοινού, αλλά, ωστόσο, ποτέ δεν υπάρχει έλλειψη πρωταθλητών και μεγάλων επιτυχημένων. Ακούμε καθημερινά για αθλητές που σπάνε ρεκόρ, για επιστήμονες που ανακαλύπτουν καταπληκτικές νέες συσκευές, μηχανές και διαδικασίες και για γιατρούς που σώζουν ζωές με νέες μεθόδους. Συνεχώς εκτιθέμεθα σε εξαίρετα προικισμένους μουσικούς και καλλιτέχνες και σε ασυνήθιστα ταλαντούχους καλλιτέχνες, αρχιτέκτονες και κατασκευαστές. Περιοδικά, αφίσες και τηλεοπτικές διαφημίσεις μάς βομβαρδίζουν με εικόνες ατόμων με τέλεια δόντια και άψογα χαρακτηριστικά, φορώντας μοντέρνα ρούχα και κάνοντας ό,τι κάνουν οι «επιτυχημένοι» άνθρωποι.

Επειδή συνεχώς εκτιθέμεθα στον ορισμό του κόσμου για το μεγαλείο, είναι κατανοητό να κάνουμε συγκρίσεις μεταξύ αυτού που είμαστε και του τι είναι οι άλλοι –ή φαίνονται ότι είναι– και επίσης αυτών που έχουμε και αυτών που έχουν οι άλλοι. Μολονότι είναι αλήθεια ότι το να κάνουμε συγκρίσεις μπορεί να ωφελεί και να μας παροτρύνει να πετύχουμε πολύ καλό και να βελτιώσουμε τη ζωή μας, συχνά επιτρέπει σε άδικες και ανάρμοστες συγκρίσεις να καταστρέψουν την χαρά μας, όταν μας κάνουν να αισθανόμαστε ανεκπλήρωτοι, ανεπαρκείς ή ανεπιτυχείς. Μερικές φορές, εξαιτίας αυτών των αισθημάτων, οδηγούμαστε σε λάθη και εμμένουμε στις αποτυχίες μας, καθώς αγνοούμε πτυχές της ζωής μας που μπορεί να περιέχουν στοιχεία αληθινού μεγαλείου⁴.

«Το αληθινό μεγαλείο [έρχεται από] χιλιάδες πράξεις και έργα υπηρεσίας και θυσίας που συνιστούν το να δίνει ή να χάνει κάποιος τη ζωή του για τους άλλους και για τον Κύριο».

Το να καταβάλουμε συνεπή προσπάθεια στα μικρά πράγματα στην καθημερινότητα οδηγεί στο αληθινό μεγαλείο.

Το 1905, ο Πρόεδρος Τζόζεφ Φ. Σμιθ έκανε αυτή την εκ βαθέων δήλωση σχετικά με το αληθινό μεγαλείο:

«Αυτά τα πράγματα που αποκαλούμε εξαιρετικά, αξιοσημείωτα ή ασυνήθη μπορεί να γράφουν ιστορία, αλλά δεν κάνουν την αληθινή ζωή.

»Εξάλλου, το να κάνουμε όλα αυτά τα πράγματα τα οποία ο Θεός έχει ορίσει ότι είναι το σύνηθες όλης της ανθρωπότητας, είναι το αληθινό μεγαλείο. Το να είστε επιτυχημένος πατέρας ή επιτυχημένη μητέρα είναι σημαντικότερο από το να είστε επιτυχημένος στρατηγός ή επιτυχημένος πολιτικός». (Juvenile Instructor, 15 Δεκ. 1905, σελ. 752.)

Αυτή η δήλωση σηκώνει ερωτήματα: Ποια είναι τα πράγματα που ο Θεός όρισε ότι είναι «το σύνηθες όλης της ανθρωπότητας;» Σίγουρα συμπεριλαμβάνουν τα πράγματα που πρέπει να γίνουν ώστε να είναι κάποιος καλός πατέρας ή μητέρα, καλός γυιος ή κόρη, καλός μαθητής ή καλός συγκάτοικος ή καλός γείτονας.

…Το να καταβάλουμε συνεπή προσπάθεια στα μικρά πράγματα στην καθημερινότητα, οδηγεί στο αληθινό μεγαλείο. Ειδικά, είναι χιλιάδες μικρές πράξεις και έργα υπηρέτησης και θυσίας που συνιστούν το να δίνει ή να χάνει τη ζωή του κάποιος για τους άλλους και για τον Κύριο. Συμπεριλαμβάνουν να αποκτήσουμε γνώση του Πατέρα μας στους ουρανούς και το Ευαγγέλιο. Επίσης, συμπεριλαμβάνουν να φέρουμε άλλους στην πίστη και την συντροφιά της βασιλείας Του. Αυτά τα πράγματα συνήθως δεν έχουν την προσοχή ή την κολακεία του κόσμου⁵.

Ο Προφήτης Τζόζεφ ανησυχούσε για τα καθημερινά έργα υπηρέτησης και φροντίδας των άλλων.

Δεν θυμούνται γενικώς τον Τζόζεφ Σμιθ ως στρατηγό, δήμαρχο, αρχιτέκτονα, αρχισυντάκτη ή προεδρικό υποψήφιο. Τον θυμόμαστε ως τον προφήτη της αποκατάστασης, έναν άνδρα αφοσιωμένο στην αγάπη του Θεού και στην προώθηση του έργου Του. Ο Προφήτης Τζόζεφ ήταν ένας καθημερινός χριστιανός. Ανησυχούσε για τα μικρά πράγματα, τα καθημερινά έργα υπηρέτησης και φροντίδας των άλλων. Ως αγόρι δεκατριών ετών ο Λίαμ Λίτλφιλντ συνόδευσε το στρατόπεδο της Σιών που πήγε στο Μιζούρι. Αργότερα αφηγήθηκε το συμβάν μιας μικρής αλλά προσωπικά σημαντικής πράξης υπηρέτησης στη ζωή του Προφήτη:

«Το ταξίδι ήταν εξαιρετικά επίπονο για όλους και η φυσική ταλαιπωρία συνδυαζόταν μαζί με τη γνώση των καταδιώξεων που περνούσαν οι αδελφοί μας, που ταξιδεύαμε να τους βοηθήσουμε, με έκανε μια ημέρα να εκπέσω σε κατάσταση μελαγχολίας. Καθώς το στρατόπεδο ετοιμαζόταν να φύγει κάθισα κουρασμένος και με κακή διάθεση στην άκρη του δρόμου. Ο Προφήτης ήταν ο πιο απασχολημένος άνδρας του στρατοπέδου και όμως, όταν με είδε, γύρισε από τη μεγάλη πίεση των άλλων καθηκόντων για να πει παρήγορα λόγια σε ένα παιδί. Βάζοντας το χέρι του στο κεφάλι μου, είπε: “Δεν υπάρχει μέρος για εσένα αγόρι μου; Αν όχι, πρέπει να κάνουμε λίγο χώρο”. Αυτή η περίσταση έκανε εντύπωση στο μυαλό μου, η οποία με το πέρασμα του χρόνου και τις έννοιες των ωριμότερων χρόνων δεν έσβησε». (Στο Τζωρτζ Κάννον: Life of Joseph Smith the Prophet, Σωλτ Λέηκ Σίτυ: Deseret Book Co., 1986, σελ. 344.)

Σε μια άλλη περίσταση, όταν ο Κυβερνήτης Κάρλιν του Ιλλινόι έστειλε τον σερίφη Τόμας Κινγκ της επαρχίας Άνταμς και μερικούς άλλους ως απόσπασμα να συλλάβουν τον Προφήτη και να τον παραδώσουν στους απεσταλμένους του Κυβερνήτη Μπογκς του Μιζούρι, ο σερίφης Κινγκ αρρώστησε θανάσιμα. Στη Ναβού, ο Προφήτης πήρε τον σερίφη σπίτι του και τον φρόντισε σαν αδελφό για τέσσερεις ημέρες. (Αυτόθι, σελ. 372.) Μικρές, ευγενικές και όμως σημαντικές πράξεις υπηρέτησης δεν ήταν περιστασιακές για τον Προφήτη.

Γράφοντας σχετικά με τα εγκαίνια του καταστήματος [του Προφήτη Τζόζεφ Σμιθ] στη Ναβού, ο Πρεσβύτερος Τζωρτζ Κάννον κατέγραψε:

«Ο Προφήτης ο ίδιος δεν δίστασε να ενασχοληθεί με εμπορικές και βιομηχανικές επιδιώξεις. Το Ευαγγέλιο το οποίο κήρυττε ήταν τόσο της εγκόσμιας σωτηρίας όσο και της πνευματικής υπερύψωσης, και ήταν πρόθυμος να εκτελέσει το μερίδιό του της πρακτικής εργασίας. Αυτό το έκανε χωρίς να σκέφτεται το προσωπικό όφελος». (Αυτόθι, σελ. 385.)

Και σε ένα γράμμα ο Προφήτης έγραψε:

«Το [κατάστημα με τα κόκκινα τούβλα στη Ναβού] είχε γεμίσει πλήρως και είχα σταθεί πίσω από το ταμείο όλη μέρα, διανέμοντας αγαθά τόσο σταθερά όσο ο καλύτερος υπάλληλος που είχε υπάρξει ποτέ, εξυπηρετώντας εκείνους που υποχρεούνταν να φύγουν χωρίς τα γεύματα των Χριστουγέννων και Νέου Έτους, επειδή δεν είχαν λίγη ζάχαρη, μελάσα, σταφίδες, κ.λπ.· και να ευχαριστώ τον εαυτό μου επίσης, επειδή αγαπώ να υπηρετώ τους Αγίους και να είμαι υπηρέτης όλων, ελπίζοντας να υπερυψωθώ εν ευθέτω χρόνω Κυρίου». (Αυτόθι, σελ. 386.)

Για αυτή τη σκηνή ο Τζωρτζ Κάννον σχολίασε:

«Τι εικόνα παρουσιάζεται εδώ! Ένας άνδρας εκλεγμένος από τον Κύριο να θέσει το θεμέλιο της Εκκλησίας Του και να είναι Προφήτης και Πρόεδρός της, ευχαριστείται και υπερηφανεύεται να υπηρετεί τους αδελφούς και αδελφές του ως υπηρέτης. …Ο Τζόζεφ ποτέ δεν είδε ημέρα στην οποία να μην αισθανόταν ότι υπηρετούσε τον Θεό και εξασφάλιζε εύνοια στα μάτια του Ιησού Χριστού με το να δείχνει καλοσύνη και προσοχή “ακόμα και στους μικρότερους”». (Αυτόθι, σελ. 386.)⁶

«Ο Προφήτης Τζόζεφ ήταν ένας καθημερινός χριστιανός. Ανησυχούσε για τα μικρά πράγματα, τα καθημερινά έργα υπηρέτησης και φροντίδας των άλλων».

Το αληθινό μεγαλείο έρχεται από την επιμονή στις δυσκολίες της ζωής και την υπηρέτηση με τρόπους συχνά αφανείς.

Το να είστε επιτυχημένος γραμματέας της απαρτίας των πρεσβυτέρων ή δασκάλα της Ανακουφιστικής Εταιρείας ή αγαπητός γείτονας ή φίλος που ακούει είναι πολύ από αυτό περί του οποίου πρόκειται το αληθινό μεγαλείο. Το να κάνει κανείς το καλύτερο αντιμετωπίζοντας τις κοινές δυσκολίες της ζωής –και πιθανώς αντιμετωπίζοντας αποτυχίες– και να συνεχίζει να υπομένει και να επιμένει στις συνεχείς δυσκολίες της ζωής, όταν εκείνες οι δυσκολίες και τα καθήκοντα συμβάλλουν στην πρόοδο και την ευτυχία των άλλων και τη δική του αιώνια σωτηρία – αυτό είναι αληθινό μεγαλείο.

Όλοι μας επιθυμούμε να πετύχουμε ένα ποσοστό μεγαλείου σε αυτή τη ζωή. Πολλοί έχουν ήδη πετύχει σπουδαία πράγματα, άλλοι προσπαθούν να πετύχουν το μεγαλείο. Επιτρέψατέ μου να σας ενθαρρύνω να πετύχετε και ταυτοχρόνως, να θυμάστε ποιοι είστε. Μην αφήσετε την φευγαλέα ψευδαίσθηση του εγκόσμιου μεγαλείου να σας καταβάλει. Πολλά άτομα χάνουν την ψυχή τους με τέτοιους πειρασμούς. Δεν έχει αξία να πωλήσετε το καλό σας όνομα – σε οποιαδήποτε τιμή. Το αληθινό μεγαλείο είναι να παραμένουμε αληθινοί – «Αληθινοί στην πίστη που έχουν αγαπήσει οι γονείς μας, αληθινοί στην αλήθεια για την οποία μάρτυρες έχουν χαθεί». (Hymns, 1985, αρ. 254.)

Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν πολλοί μεγάλοι, απαρατήρητοι και ξεχασμένοι ήρωες μεταξύ μας. Μιλώ για εκείνους που αθόρυβα και σταθερά κάνουν τα πράγματα που θα έπρεπε να κάνετε. Μιλώ για εκείνους που πάντα είναι εκεί και πάντα είναι πρόθυμοι. Αναφέρομαι στο ασυνήθιστο θάρρος μιας μητέρας η οποία, ώρα με την ώρα, μέρα και νύχτα, μένει και φροντίζει ένα άρρωστο παιδί, όσο ο σύζυγός της είναι στη δουλειά ή στο σχολείο. Συμπεριλαμβάνω εκείνους που δίνουν αίμα εθελοντικά ή εργάζονται με τους ηλικιωμένους. Σκέφτομαι αυτούς από εσάς που πιστά εκπληρώνετε τα καθήκοντά σας της ιεροσύνης ή της εκκλησίας και τους φοιτητές που γράφουν και στέλνουν συχνά γράμματα στο σπίτι ευχαριστώντας τους γονείς τους για την αγάπη και την υποστήριξή τους.

Επίσης μιλώ για εκείνους οι οποίοι ενσταλάζουν πίστη στους άλλους και επιθυμία να ζήσουν το Ευαγγέλιο – αυτοί που εργάζονται ενεργά να οικοδομήσουν και να πλάσουν τη ζωή των άλλων σωματικά, κοινωνικά και πνευματικά. Αναφέρομαι σε εκείνους που είναι ειλικρινείς και ευγενικοί και εργάζονται σκληρά στα καθημερινά καθήκοντά τους, αλλά που είναι επίσης υπηρέτες του Κυρίου και ποιμένες των προβάτων Του.

Τώρα, δεν θέλω να μειώσω τα μεγάλα επιτεύγματα του κόσμου, τα οποία μας έχουν δώσει τόσες πολλές ευκαιρίες και που παρέχουν πολιτισμό, τάξη και ενθουσιασμό στη ζωή μας. Μόνο προτείνω να επικεντρωθούμε πιο ξεκάθαρα στα πράγματα της ζωής που έχουν μεγαλύτερη αξία. Θα θυμάστε ότι ήταν ο Σωτήρας που είπε: «Και ο μεγαλύτερος από εσάς θα είναι υπηρέτης σας». (Κατά Ματθαίον 23:11.)⁷

Το αληθινό μεγαλείο απαιτεί συνεπή, μικρά και μερικές φορές συνηθισμένα βήματα επί μακρό χρονικό διάστημα.

Ο καθένας μας έχει δει άτομα να γίνονται πλούσια ή επιτυχημένα σχεδόν στιγμιαία – σχεδόν εν μια νυκτί. Αλλά πιστεύω ότι ακόμα και αν αυτό το είδος της επιτυχίας μπορεί να έρθει χωρίς διαρκή πάλη, δεν υπάρχει κάτι τέτοιο όπως το στιγμιαίο μεγαλείο. Η επίτευξη του αληθινού μεγαλείου είναι μια μακροπρόθεσμη διαδικασία. Μπορεί να συμπεριλαμβάνει περιστασιακές οπισθοδρομήσεις. Το τελικό αποτέλεσμα μπορεί να μην είναι πάντα ευκρινώς ορατό, αλλά φαίνεται ότι πάντα απαιτεί τακτικά, συνεπή, μικρά και μερικές φορές συνηθισμένα και κοινότοπα βήματα επί μακρό χρονικό διάστημα. Πρέπει να θυμόμαστε ότι ο Κύριος είναι αυτός που είπε: «Από μικρά πράγματα δημιουργείται αυτό που είναι μεγάλο». (Δ&Δ 64:33.)

Το αληθινό μεγαλείο δεν είναι ποτέ αποτέλεσμα ενός τυχαίου γεγονότος ή μιας προσπάθειας ή επιτεύγματος. Το μεγαλείο απαιτεί την ανάπτυξη του χαρακτήρα. Απαιτεί μια πληθώρα σωστών αποφάσεων στις καθημερινές επιλογές ανάμεσα στο καλό και στο κακό για το οποίο ο Πρεσβύτερος Μπόιντ Πάκερ μίλησε σχετικά, όταν είπε: «Με τα χρόνια αυτές οι μικρές επιλογές θα έρθουν μαζί και θα δείξουν καθαρά τι αξίζουμε». (Ensign, Νοέμβρ. 1980, σελ. 21.) Αυτές οι επιλογές, επίσης, θα δείξουν καθαρά τι είμαστε⁸.

Κοινά καθήκοντα συχνά έχουν τη μεγαλύτερη θετική επιρροή στους άλλους.

Καθώς αξιολογούμε τη ζωή μας, είναι σημαντικό να κοιτάμε, όχι μόνο τα επιτεύγματά μας, αλλά επίσης τις προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες έχουμε εργασθεί. Ο καθένας είναι διαφορετικός και μοναδικός, ο καθένας μας έχει διαφορετικό σημείο εκκινήσεως στον αγώνα της ζωής, ο καθένας μας έχει ένα μοναδικό μίγμα ταλέντων και ικανοτήτων, ο καθένας μας έχει το δικό του σύνολο δοκιμασιών και περιορισμών με το οποίο πρέπει να μάχεται. Επομένως, η κρίση του εαυτού μας και των επιτευγμάτων μας δεν θα πρέπει να συμπεριλαμβάνει το μέγεθος ή την έκταση και τον αριθμό των επιτευγμάτων μας· θα πρέπει επίσης να συμπεριλαμβάνει τις συνθήκες που υπήρχαν και την επίδραση που οι προσπάθειές μας έχουν στους άλλους.

Είναι αυτή η τελευταία πτυχή της αυτοκριτικής μας –η επίδραση της ζωής μας στις ζωές των άλλων– αυτή που θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε γιατί μερικές κοινές και συνηθισμένες εργασίες της ζωής πρέπει να εκτιμώνται τόσο πολύ. Συχνά τα συνηθισμένα καθήκοντα που εκτελούμε, έχουν τη μεγαλύτερη θετική επιρροή στη ζωή των άλλων, συγκρινόμενα με τα πράγματα που ο κόσμος συχνά συσχετίζει με το μεγαλείο⁹.

Το να κάνουμε τα πράγματα που ο Θεός έχει ορίσει ότι είναι σημαντικά, θα οδηγήσει στο αληθινό μεγαλείο.

Μου φαίνεται ότι το είδος του μεγαλείου που ο Πατέρας μας στους Ουρανούς θα ήθελε να επιδιώξουμε, είναι στα χέρια όλων μας, που είμαστε στο δίκτυο του Ευαγγελίου. Έχουμε απεριόριστο αριθμό ευκαιριών να κάνουμε απλά και μικρά πράγματα, αλλά που θα μας κάνουν τελικά μεγάλους. Σε εκείνους που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στην υπηρέτηση και τη θυσία για τις οικογένειές τους, για τους άλλους και για τον Κύριο, η καλύτερη συμβουλή είναι απλώς να συνεχίσετε να το κάνετε.

Για εκείνους που προωθούν το έργο του Κυρίου με τόσους αθόρυβους αλλά σημαντικούς τρόπους, για εκείνους που είναι το αλάτι της γης και η δύναμη του κόσμου και η ραχοκοκαλιά κάθε έθνους – σε εσάς απλά θα εκφράσουμε το θαυμασμό μας. Αν υπομείνετε μέχρι τέλους και αν είστε δυνατοί στη μαρτυρία του Ιησού, θα πετύχετε το αληθινό μεγαλείο και κάποια μέρα θα ζήσετε στην παρουσία του Πατέρα μας στους Ουρανούς.

Όπως ο Πρόεδρος Τζόζεφ Φ. Σμιθ έχει πει: «Είθε να μην προσπαθούμε να αντικαταστήσουμε μια τεχνητή ζωή για μια αληθινή». (Juvenile Instructor, 15 Δεκ. 1905, σελ. 753.) Ας θυμόμαστε ότι το να κάνουμε τα πράγματα που έχουν ορισθεί από τον Θεό ότι είναι σημαντικά και απαραίτητα και αναγκαία, ακόμα και αν ο κόσμος τα βλέπει ως ασήμαντα και αμελητέα, τελικά θα μας οδηγήσει στο αληθινό μεγαλείο.

Θα πρέπει να προσπαθούμε να θυμόμαστε τα λόγια του Αποστόλου Παύλου, ειδικά αν δεν είμαστε ευτυχισμένοι στη ζωή μας και νιώθουμε ότι δεν έχουμε πετύχει κάποιου είδους μεγαλείο. Έγραψε:

«Επειδή, η προσωρινή ελαφριά μας θλίψη κατεργάζεται σε μας, από υπερβολή σε υπερβολή, αιώνιο βάρος δόξας·

για τον λόγο ότι, εμείς δεν ατενίζουμε σ’ αυτά που βλέπονται, αλλά σ’ αυτά που δεν βλέπονται· επειδή, αυτά που βλέπονται είναι πρόσκαιρα, ενώ αυτά που δεν βλέπονται είναι αιώνια». (Προς Κορινθίους Β΄ 4:17-18.)

Τα μικρά πράγματα είναι σημαντικά. Δεν θυμόμαστε το ποσό που προσφέρθηκε από τον Φαρισαίο, αλλά τον οβολό της χήρας, όχι την δύναμη του στρατού των Φιλισταίων αλλά το θάρρος και την αποφασιστικότητα του Δαβίδ.

Είθε ποτέ να μην αποθαρρυνόμαστε να κάνουμε αυτά τα καθημερινά καθήκοντα τα οποία ο Θεός έχει ορίσει ότι είναι «το κοινό όλων των ανθρώπων»¹⁰.

Προτάσεις για μελέτη και διδασκαλία

Ερωτήσεις

Γιατί μερικές φορές μπερδευόμαστε για το τι είναι αληθινό μεγαλείο; (Βλέπε τμήμα 1.) Γιατί ο ορισμός του μεγαλείου από τον κόσμο, οδηγεί μερικούς ανθρώπους να αισθάνονται ανεκπλήρωτοι και δυστυχείς;
Πώς ο ορισμός του μεγαλείου από τον Πρόεδρο Χάντερ διαφέρει από τον ορισμό του κόσμου; (Βλέπε τμήμα 2.) Πώς αυτός ο ορισμός του αληθινού μεγαλείου σάς βοηθά στη ζωή σας; Σκεφτείτε συγκεκριμένα «μικρά πράγματα» στα οποία θα ήταν καλό να δώσετε περισσότερο χρόνο και προσοχή.
Τι σας έκανε εντύπωση για τη μικρή πράξη υπηρέτησης του Τζόζεφ Σμιθ, όπως περιγράφεται στο τμήμα 3; Ποιες είναι μερικές πράξεις υπηρέτησης που σας έχουν ευλογήσει;
Επαναλάβετε τα παραδείγματα στο τμήμα 4 του τι συνιστά το αληθινό μεγαλείο. Πώς έχετε δει ανθρώπους να εκφράζουν αληθινό μεγαλείο με αυτόν τον τρόπο;
Τι μπορούμε να μάθουμε από τις διδασκαλίες στο τμήμα 5 σχετικά με το πώς να πετύχουμε το αληθινό μεγαλείο;
Ποια είναι μερικά παραδείγματα που έχετε δει ως «κοινά καθήκοντα που επιτελούμε, [να έχουν] συχνά θετική επίδραση στους άλλους»; (Βλέπε τμήμα 6.)
Σκεφθείτε τις διδασκαλίες του Προέδρου Χάντερ στο τμήμα 7. Πώς η υπηρέτηση και η θυσία οδηγούν στο αληθινό μεγαλείο; Πώς το να είμαστε «θαρραλέοι στη μαρτυρία του Ιησού» μας βοηθάει να πετύχουμε το αληθινό μεγαλείο;

Σχετικές γραφές

Σαμουήλ Α΄ 16:7, Προς Τιμόθεον Α΄ 4:12, Μωσία 2:17, Άλμα 17:24-25, 37:6, Μορόνι 10:32, Δ&Δ 12:8, 59:23, 76:5-6, 88:125

Βοήθεια διδασκαλίας

«Καθώς προετοιμάζεστε προσευχόμενοι να διδάξετε, μπορεί να οδηγηθείτε να τονίσετε συγκεκριμένες αρχές. Μπορεί να αποκτήσετε κατανόηση του πώς να παρουσιάσετε μερικές ιδέες. Μπορεί να ανακαλύψετε παραδείγματα, μαθήματα με εποπτικά μέσα και ιστορίες έμπνευσης σε απλές δραστηριότητες της ζωής. Μπορεί να νιώθετε την παρότρυνση να προσκαλέσετε κάποιο ειδικό άτομο να σας βοηθήσει στο μάθημα. Μπορεί να θυμηθείτε μια προσωπική εμπειρία που μπορείτε να μοιραστείτε» (Teaching, No Greater Call [1999], 48).