ព្រះគម្ពីរ
ម៉ូសាយ 13


ជំពូក​ទី ១៣

អ័ប៊ីណាដៃ​ត្រូវ​បាន​ការ​ពារ​ដោយ​អានុភាព​ពី​ព្រះ — លោក​បង្រៀន​ព្រះ​បញ្ញត្តិ​ទាំង​ដប់​ប្រការ — សេចក្ដី​សង្គ្រោះ​ពុំ​បាន​មក​ដោយ​ក្រឹត្យ​វិន័យ​លោក​ម៉ូសេ​តែមួយ​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ — ព្រះ​អង្គ​ផ្ទាល់​ត្រូវ​ថ្វាយ​ដង្វាយ​ធួន ហើយ​ប្រោស​លោះ​រាស្ត្រ​របស់​ទ្រង់។ ប្រមាណ​ជា​ឆ្នាំ ១៤៨ ម.គ.ស.។

ហើយ​ឥឡូវ​នេះ កាល​ស្ដេច​បាន​ឮ​ពាក្យ​អស់​នេះ​ហើយ ទ្រង់​មាន​បន្ទូល​ទៅ​កាន់​ពួក​សង្ឃ​ថា ៖ ចូរ​យក​បុរស​នេះ​ទៅ​សម្លាប់​ចោល​ទៅ ព្រោះ​យើង​មិន​ដឹង​ទុក​គាត់​ធ្វើ​អ្វី​ទេ ព្រោះ​គាត់​ជា​មនុស្ស​ឆ្កួត។

ហើយ​ពួក​គេ​បាន​ស្ទុះ​មក​បម្រុង​នឹង​ចាប់​លោក តែ​លោក​បាន​ត​នឹង​គេ​វិញ ហើយ​បាន​និយាយ​ទៅ​គេ​ថា ៖

ចូរ​កុំ​ប៉ះ​ខ្ញុំ​ឲ្យ​សោះ ព្រោះ​ព្រះ​ទ្រង់​នឹង​វាយ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ជាមិនខាន​ឡើយ បើ​សិន​ជា​អ្នក​រាល់​គ្នា​ដាក់​ដៃ​មក​លើ​ខ្ញុំ ព្រោះ​ខ្ញុំ​ពុំ​ទាន់​បាន​ប្រគល់​សារ ដែល​ព្រះ​អម្ចាស់​ទ្រង់​បាន​ចាត់​ខ្ញុំ​ឲ្យ​មក​ប្រគល់​នៅ​ឡើយ​ទេ ខ្ញុំ​ក៏​ពុំ​ទាន់​បាន​ប្រាប់​អ្នក​រាល់​គ្នា​នូវ​អ្វីៗ​ដែល​អ្នក​រាល់​គ្នា​សូម​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ប្រាប់​នោះ​ឡើយ​ដែរ ហេតុ​ដូច្នេះ​ហើយ ព្រះ​ទ្រង់​នឹង​ពុំ​ទុក​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ត្រូវ​បំផ្លាញ​នៅ​ពេល​នេះ​ទេ។

ប៉ុន្តែ ខ្ញុំ​ត្រូវ​បំពេញ​ព្រះ​បញ្ញត្តិ​ទាំង​ឡាយ ដែល​ព្រះ​ទ្រង់​បាន​បញ្ជា​ដល់​ខ្ញុំ ហើយ​ពី​ព្រោះ​ខ្ញុំ​បាន​ប្រាប់​ការ​ពិត​ដល់​អ្នក ស្រាប់​តែ​អ្នក​រាល់​គ្នា​បាន​ខឹង​នឹង​ខ្ញុំ​ទៅ​វិញ។ ហើយ​មួយ​ទៀត ពី​ព្រោះ​ខ្ញុំ​បាន​ប្រាប់​ពី​ព្រះ​បន្ទូល​នៃ​ព្រះ នោះ​អ្នក​រាល់​គ្នា​បាន​វិនិច្ឆ័យ​មក​លើ​រូប​ខ្ញុំ​ថា ខ្ញុំ​ជា មនុស្ស​ឆ្កួត​វិញ។

ឥឡូវ​នេះ ហេតុការណ៍​បាន​កើត​ឡើង​ថា បន្ទាប់​ពី​អ័ប៊ីណាដៃ​បាន​និយាយ​ពាក្យ​អស់​ទាំង​នេះ​ហើយ ប្រជាជន​របស់​ស្ដេច​ណូអេ ពុំ​ហ៊ាន​ប៉ះពាល់​ដល់​លោក​ឡើយ ព្រោះ​ព្រះ​វិញ្ញាណ​នៃ​ព្រះ​អម្ចាស់ បាន​សណ្ឋិត​មក​លើ​លោក ហើយ​មុខ​លោក​ភ្លឺ​ចែងចាំង ដូច​ជា​លោក ម៉ូសេ កាល​នៅ​លើ​ភ្នំ​ស៊ីណាយ កំពុង​ទូល​នឹង​ព្រះ​អម្ចាស់​ដូច្នោះ​ហើយ។

ហើយ​លោក​បាន​និយាយ​ដោយ​អានុភាព និង​សិទ្ធិ​អំណាច​ពី​ព្រះ ហើយ​លោក​បាន​និយាយ​ត​ទៅ​ទៀត​ថា ៖

អ្នក​រាល់​គ្នា​ឃើញ​ទេ​ថា អ្នក​រាល់​គ្នា​គ្មាន​អំណាច​នឹង​សម្លាប់​ខ្ញុំ​បាន​ឡើយ ហេតុ​ដូច្នេះ​ហើយ ខ្ញុំ​សូម​បញ្ចប់​សារ​របស់​ខ្ញុំ​សិន​ចុះ។ មែន​ហើយ ខ្ញុំ​យល់​ថា​ពាក្យ​ខ្ញុំ​នេះ កាត់​ទំ​លុះ​ដល់​បេះដូង​អ្នក ពី​ព្រោះ​ខ្ញុំ​ប្រាប់​អ្នក​នូវ​ការ​ពិត អំពី​អំពើ​ទុច្ចរិត​ទាំង​ឡាយ​របស់​អ្នក។

មែន​ហើយ ហើយ​ពាក្យ​សម្ដី​របស់​ខ្ញុំ​ធ្វើ​ឲ្យ​អ្នក​ពោរ​ពេញ​ទៅ​ដោយ​ការ​ងឿងឆ្ងល់ ការ​ចម្លែក និង​កំហឹង។

ប៉ុន្តែ ខ្ញុំ​សូម​បញ្ចប់​សារ​របស់​ខ្ញុំ​សិន​ចុះ ហើយ​បន្ទាប់​ពី​នេះ​ទៅ ទោះ​ជា​ខ្ញុំ​ទៅ​ទីណា​ក៏​ដោយ ក៏​មិន​ជា​ការ​អ្វី​ដែរ ប្រសិន​បើ​ខ្ញុំ​បាន​រួច។

១០ប៉ុន្តែ​ខ្ញុំ​សូម​ប្រាប់​អ្នក​ប៉ុណ្ណេះ​ថា បន្ទាប់​ពី​នេះ​ទៅ អ្វី​ដែល​អ្នក​ធ្វើ​ដល់​ខ្ញុំ នឹង​ទៅ​ជា​គំរូ ហើយ​ជា​ស្រមោល​អំពី​អ្វី​ដែល​នឹង​កើត​ឡើង​នៅ​ថ្ងៃ​ក្រោយ។

១១ហើយ​ឥឡូវ​នេះ ខ្ញុំ​សូម​អាន​ជូន​អ្នក​នូវ​ព្រះ​បញ្ញត្តិ​ទាំង​ឡាយ​នៃ​ព្រះ ដែល​នៅ​សល់​ទាំង​ប៉ុន្មាន ព្រោះ​ខ្ញុំ​យល់​ថា ព្រះ​បញ្ញត្តិ​ទាំង​នេះ​ពុំ​ទាន់​បាន​សរសេរ​ទុក​នៅ​ក្នុង​បេះដូង​របស់​អ្នក​នៅ​ឡើយ​ទេ ខ្ញុំ​យល់​ថា អ្នក​រាល់​គ្នា​បាន​រៀន ហើយ​បាន​បង្រៀន​អំពី​អំពើ​ទុច្ចរិត​ជា​ភាគ​ច្រើន នៅ​ក្នុង​ជីវិត​អ្នក។

១២ហើយ​ឥឡូវ​នេះ ចូរ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ចាំ​ទុក​ចុះ​ថា ខ្ញុំ​បាន​និយាយ​ទៅ​កាន់​អ្នក​ថា ៖ អ្នក​មិន​ត្រូវ​ឆ្លាក់​ធ្វើ​រូប​ណា​សម្រាប់​អ្នក ឬ​ក៏​ធ្វើ​រូប​ណា​ឲ្យ​ដូច​ជា​អ្វី​នៅ​ស្ថានសួគ៌​ខាង​លើ ឬ​អ្វី​ដែល​នៅ​ផែនដី​ខាង​ក្រោម ឬ​អ្វី​ដែល​នៅ​ក្នុង​ទឹក​ដែល​ទាប​ជាង​ដី​ឡើយ។

១៣ហើយ​មួយ​ទៀត​ថា ៖ អ្នក​មិន​ត្រូវ​ក្រាប​សំពះ​នៅ​ចំពោះ​របស់​ទាំង​នោះ ឬ​បម្រើ​របស់​ទាំង​នោះ​ឡើយ ត្បិត​យើង​ជា​ព្រះ​អម្ចាស់​ជា​ព្រះ​នៃ​អ្នក យើង​មាន​សេចក្ដី​ប្រច័ណ្ឌ ក៏​ពិនិត្យពិច័យ​អំពើ​ទុច្ចរិត​ទាំង​ឡាយ​របស់​ឪពុក​ទៅ​លើ​កូន​ចៅ​រហូត​ដល់​បី ហើយ​បួន​តំណ ចំពោះ​អស់​អ្នក​ណា​ដែល​ស្អប់​យើង

១៤ហើយ​យើង​បង្ហាញ​សេចក្ដី​មេត្តាករុណា​ដល់​ទាំង​ពាន់​តំណ​នៃ​ពួក​អ្នក​ដែល​ស្រឡាញ់​យើង ហើយ​កាន់​តាម​បញ្ញត្តិ​ទាំង​ឡាយ​របស់​យើង។

១៥អ្នក​មិន​ត្រូវ​ចេញ​ព្រះ​នាម​នៃ​ព្រះ​អម្ចាស់ ជា​ព្រះ​របស់​អ្នក ជា​អសារ​ឥត​ការ​ឡើយ ត្បិត​ព្រះ​អម្ចាស់​ទ្រង់​នឹង​មិន​រាប់​ជា​ឥត​ទោស​ដល់​អ្នក​ណា ដែល​ចេញ​ព្រះ​នាម​របស់​ទ្រង់ ជា​អសារ​ឥត​ការ​នោះ​ទេ។

១៦អ្នក​ត្រូវ​នឹក​ចាំ​ពី​ថ្ងៃ​ឈប់​សម្រាក ដើម្បី​ញែក​ថ្ងៃ​នោះ​ចេញ​ជា​បរិសុទ្ធ។

១៧ក្នុង​រវាង​ប្រាំ​មួយ​ថ្ងៃ នោះ​ត្រូវ​ឲ្យ​អ្នក​ធ្វើ​អស់​ទាំង​ការណ៍​របស់​អ្នក​ចុះ

១៨តែ​ឯ​ថ្ងៃ​ទី​ប្រាំពីរ នោះ​គឺជា​ថ្ងៃ​ឈប់​សម្រាក​ថ្វាយ​ព្រះ​អម្ចាស់ ជា​ព្រះ​នៃ​អ្នក​វិញ នោះ​អ្នក​មិន​ត្រូវ​ធ្វើ​អ្វី​ឲ្យ​សោះ ទោះ​ខ្លួន​អ្នក ឬ​កូន​ប្រុស​អ្នក ឬ​កូន​ស្រី​អ្នក​ក្ដី ទោះ​បាវ​ប្រុស​អ្នក ឬ​បាវ​ស្រី​អ្នក​ក្ដី ទោះ​គោក្របី​អ្នក ឬ​អ្នក​ដទៃ​ដែល​នៅ​ផ្ទះ​អ្នក​ក្ដី។

១៩ត្បិត​ក្នុង​ប្រាំមួយ​ថ្ងៃ​ព្រះ​អម្ចាស់​ទ្រង់​បាន​ធ្វើ​ផ្ទៃ​មេឃ និង​ផែនដី និង​សមុទ្រ និង​របស់​សព្វ​សារពើ​នៅ​ស្ថាន​ទាំង​នោះ​ដែរ ហេតុ​ដូច្នោះ​ហើយ បាន​ជា​ព្រះ​អម្ចាស់​ទ្រង់​បាន​ប្រទាន​ពរ​ដល់​ថ្ងៃ​ឈប់​សម្រាក ហើយ​ក៏​ញែក​ថ្ងៃ​នោះ​ចេញ​ជា​បរិសុទ្ធ។

២០អ្នក​ត្រូវ​គោរព​ប្រតិបត្តិ​ដល់​ឪពុក​អ្នក និង​ម្ដាយ​អ្នក ដើម្បី​ឲ្យ​អ្នក​បាន​អាយុ​វែង​នៅ​លើ​ដែនដី ដែល​ព្រះ​អម្ចាស់​ជា​ព្រះ​របស់​អ្នក ទ្រង់​បាន​ប្រទាន​ឲ្យ​អ្នក។

២១អ្នក​មិន​ត្រូវ​សម្លាប់​មនុស្ស​ឲ្យ​សោះ។

២២អ្នក​មិន​ត្រូវ​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​កំផិត​ឲ្យ​សោះ។ អ្នក​មិន​ត្រូវ​លួច​ឲ្យ​សោះ។

២៣អ្នក​មិន​ត្រូវ​ធ្វើ​ទី​បន្ទាល់​ក្លែង ទាស់​នឹង​អ្នក​ជិត​ខាង​របស់​ខ្លួន​ឲ្យ​សោះ។

២៤អ្នក​មិន​ត្រូវ​លោភ​ចង់​បាន​ផ្ទះ​របស់​អ្នក​ជិត​ខាង​ខ្លួន​ឲ្យ​សោះ អ្នក​មិន​ត្រូវ​លាភ​ចង់​បាន​ប្រពន្ធ​នៃ​អ្នក​ជិត​ខាង​ខ្លួន ឬ​ក៏​បាវ​ប្រុស​គេ ឬ​បាវ​ស្រី​គេ​ក្ដី ឬ​គោ​គេ ឬ​លា​គេ ឬ​របស់​អ្វី​ផង​អ្នក​ជិត​ខាង​ខ្លួន​ឲ្យ​សោះ។

២៥ហើយ​ហេតុការណ៍​បាន​កើត​ឡើង​ថា បន្ទាប់​ពី​អ័ប៊ីណាដៃ​បាន​បញ្ចប់​នូវ​ពាក្យ​ទាំង​នេះ​ហើយ នោះ​លោក​ក៏​សួរ​ទៅ​ពួក​គេ​ថា ៖ តើ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ដែល​បាន​បង្រៀន​ប្រជាជន​ថា ពួក​គេ​ត្រូវ​ធ្វើ​នូវ​ការណ៍​អស់​ទាំង​នេះ ដើម្បី​គោរព​តាម​ព្រះ​បញ្ញត្តិ​ទាំង​នេះ​ឬ​ទេ?

២៦ខ្ញុំ​សូម​ប្រាប់​អ្នក​ថា ទេ ត្បិត​បើ​សិន​ជា​អ្នក​រាល់​គ្នា​ធ្លាប់​បាន​បង្រៀន​ហើយ នោះ​ព្រះ​អម្ចាស់​ទ្រង់​នឹង​ពុំ​បាន​ចាត់​ខ្ញុំ​ឲ្យ​មក​ទី​នេះ ដើម្បី​ព្យាករ​អាក្រក់​ដល់​ប្រជាជន​នេះ​ឡើយ។

២៧ហើយ​ឥឡូវ​នេះ អ្នក​រាល់​គ្នា​បាន​និយាយ​ថា សេចក្ដី​សង្គ្រោះ​បាន​មក​ដោយ​សារ​ក្រឹត្យ​វិន័យ​លោក​ម៉ូសេ។ ខ្ញុំ​សូម​ប្រាប់​អ្នក​ថា ជា​ការ​ចាំ​បាច់​ដែល​អ្នក​រាល់​គ្នា​ត្រូវ​កាន់​តាម​ក្រឹត្យ​វិន័យ​លោក​ម៉ូសេ​ក្នុង​ពេល​នេះ តែ​ខ្ញុំ​សូម​ប្រាប់​អ្នក​ថា ពេល​វេលា​នឹង​មក​ដល់ កាល​ដែល​នឹង​ពុំ​ចាំ​បាច់​កាន់​តាម​ក្រឹត្យ​វិន័យ​លោក​ម៉ូសេ​ទៀត​ឡើយ។

២៨ហើយ​ក្រៅ​ពី​នេះ​ទៀត ខ្ញុំ​សូម​ប្រាប់​អ្នក​ថា សេចក្ដី​សង្គ្រោះ​ពុំ​មែន​បាន​មក ដោយ​សារ​ក្រឹត្យ​វិន័យ​តែប៉ុណ្ណោះ​ទេ ហើយ​បើ​គ្មាន​ដង្វាយ​ធួន ដែល​ព្រះ​អង្គ​ទ្រង់​ផ្ទាល់​នឹង​ធ្វើ​ឡើង ជំនួស​អំពើ​បាប​ទាំង​ឡាយ និង​អំពើ​ទុច្ចរិត​ទាំង​ឡាយ​នៃ​រាស្ត្រ​ទ្រង់​ទេ នោះ​ពួក​គេ​នឹង​ចៀស​ពុំ​ផុត​ពី​សេចក្ដី​វិនាស​ឡើយ ទោះ​ជា​គេ​មាន​ក្រឹត្យ​វិន័យ​លោក​ម៉ូសេ​ក៏​ដោយ។

២៩ហើយ​ឥឡូវ​នេះ ខ្ញុំ​សូម​ប្រាប់​អ្នក​ថា ជា​ការ​ចាំ​បាច់​ត្រូវ​តែ​មាន​ក្រឹត្យ​វិន័យ​មួយ​ឲ្យ​ទៅ​កូន​ចៅ​អ៊ីស្រាអែល មែន​ហើយ ជា​ក្រឹត្យ​វិន័យ​ដ៏​តឹងតែង​មួយ ព្រោះ​ពួក​គេ​ជា​មនុស្ស​រឹងក្បាល រហ័ស​ធ្វើ​អំពើ​ទុច្ចរិត ហើយ​កម្រ​ចាំ​ព្រះ​អម្ចាស់​ជា​ព្រះ​របស់​គេ

៣០ហេតុ​ដូច្នេះ​ហើយ បាន​ជា​មាន​ក្រឹត្យ​វិន័យ​មួយ​ឲ្យ​ទៅ​ពួក​គេ មែន​ហើយ ជា​ក្រឹត្យ​វិន័យ​នៃ​ពិធី​ប្រព្រឹត្ត និង​ពិធី​បរិសុទ្ធ​ទាំង​ឡាយ ជា​ក្រឹត្យ​វិន័យ​មួយ ដែល​គេ​ត្រូវ​គោរព​តាម​យ៉ាង​តឹង​រឹង​ជា​រៀង​រាល់​ថ្ងៃ ដើម្បី​ធ្វើ​ឲ្យ​គេ​នឹក​ចាំ​ដល់​ព្រះ និង​សព្វ​កាតព្វកិច្ច​របស់​គេ​ចំពោះ​ទ្រង់។

៣១ប៉ុន្តែ​មើល​ចុះ ខ្ញុំ​សូម​ប្រាប់​អ្នក​ថា ការណ៍​អស់​ទាំង​នេះ គឺជា​គំរូ​អំពី​ការណ៍​ដែល​នឹង​កើត​ឡើង។

៣២ហើយ​ឥឡូវ​នេះ តើ​ពួក​គេ​បាន​យល់​ក្រឹត្យ​វិន័យ​នោះ​ឬ​ទេ? ខ្ញុំ​សូម​ប្រាប់​អ្នក​ថា ទេ ពួក​គេ​ពុំ​យល់​អស់​ទាំង​ក្រឹត្យ​វិន័យ​នោះ​ទេ ហើយ​ការណ៍​នេះ​ក៏​ដោយ​សារ​តែ​ភាព​រឹងរូស​នៃ​ចិត្ត​របស់​ពួក​គេ ព្រោះ​ពួក​គេ​មិន​យល់​ថា គ្មាន​អ្នក​ណាមួយ​អាច​បាន​សង្គ្រោះ​ឡើយ លើក​លែងតែ​តាម​រយៈ​សេចក្ដី​ប្រោស​លោះ​នៃ​ព្រះ​ប៉ុណ្ណោះ។

៣៣ត្បិត​មើល​ចុះ តើ​មិនមែន​លោក​ម៉ូសេ​បាន​ព្យាករ​ប្រាប់​ពួក​គេ អំពី​ការ​យាង​មក​នៃ​ព្រះ​មែស៊ី​ទេ​ឬ​អី ហើយ​ថា ព្រះ​ទ្រង់​នឹង​ប្រោស​លោះ​រាស្ត្រ​ទ្រង់? មែន​ហើយ ហើយ​សូម្បីតែ​ពួក​ព្យាការី​ទាំង​អស់​ដែល​បាន​ព្យាករ​ចាប់​តាំង​ពី​កំណើត​លោកិយ​មក​ម្ល៉េះ — តើ​ពួក​គេ​ពុំ​បាន​និយាយ​តិច​ឬ​ច្រើន អំពី​ការណ៍​អស់​ទាំង​នេះ​ទេ​ឬ​អី?

៣៤តើ​ពួក​គេ​ពុំ​បាន​និយាយ​ថា ព្រះ​អង្គ​ទ្រង់​ផ្ទាល់​នឹង​យាង​ចុះ​មក​ក្នុង​ចំណោម​កូន​ចៅ​មនុស្ស ហើយ​មាន​រូបរាង​ជា​មនុស្ស ហើយចេញ​មក​លើ​ផ្ទៃ​ផែនដី​នេះ​ដោយ​ព្រះ​ចេស្ដា​ដ៏​ខ្លាំង​ក្លា​ទេ​ឬ​អី?

៣៥មែន​ហើយ តើ​ពួក​គេ​មិន​បាន​និយាយ​ដែរ​ថា ទ្រង់​នឹង​បណ្ដាល​ឲ្យ​មាន​ដំណើរ​រស់​ឡើង​វិញ​ដល់​មនុស្ស​ស្លាប់ ហើយ​ថា ព្រះ​អង្គ​ទ្រង់​ផ្ទាល់​នឹង​ត្រូវ​គេ​សង្កត់សង្កិន ហើយ​ធ្វើ​ទុក្ខ​ទេ​ឬ​អី?