Shkrimet e Shenjta
Enosi 1


Libri i Enosit

Kapitulli 1

Enosi lutet me fuqi dhe fiton një falje të mëkateve të tij—Zëri i Zotit vjen në mendjen e tij duke premtuar shpëtim për Lamanitët në një ditë të ardhshme—Nefitët kërkojnë të rikthejnë Lamanitët—Enosi gëzohet në Shëlbuesin e tij. Rreth 420 para K.

1 Vini re, ndodhi që unë, aEnosi, duke ditur se bati im ishte një burrë i drejtë—pasi ai më cmësoi mua në gjuhën e tij dhe gjithashtu në dkujdesin dhe këshillën e Zotit—dhe bekuar qoftë emri i Perëndisë tim për këtë—

2 Dhe unë do t’ju tregoj për apërleshjen që unë pata para Perëndisë, para se unë të merrja një bheqje të mëkateve të mia.

3 Vini re, unë shkova për të gjuajtur kafshë në pyje; dhe fjalët që kisha dëgjuar shpesh atin tim të fliste në lidhje me jetën e përjetshme dhe me agëzimin e shenjtorëve, më bhynë thellë në zemrën time.

4 Dhe shpirti im ishte i auritur; dhe unë u bgjunjëzova para Krijuesit tim dhe iu përgjërova atij në clutje të fuqishme dhe kërkesë të sinqertë për shpirtin tim; dhe gjithë ditën unë iu përgjërova atij; po, dhe kur ra nata, unë e ngrita akoma zërin tim lart, saqë ai arriti qiejt.

5 Dhe erdhi një a tek unë duke thënë: Enos, mëkatet e tua të janë falur dhe ti do të jesh i bekuar.

6 Dhe unë, Enosi, e dija se Perëndia nuk mund të gënjente, prandaj fajësia ime u fshi.

7 Dhe unë thashë: Zot, si u bë ajo?

8 Dhe ai më tha: Për shkak të abesimit tënd në Krishtin, të cilin ti kurrë më parë as e ke dëgjuar, as e ke parë. Dhe shumë vjet kalojnë para se ai të shfaqë veten e tij në mish; prandaj shko, besimi yt të ka bërë ty të bshëruar.

9 Tani, ndodhi që kur dëgjova këto fjalë, unë fillova të ndjeja adëshirë për mirëqenien e vëllezërve të mi, Nefitëve; prandaj unë bderdha te Perëndia tërë shpirtin tim për ta.

10 Dhe ndërsa unë isha duke u përleshur kështu në shpirt, vini re, zëri i Zotit erdhi në amendjen time përsëri, duke thënë: Unë do t’i vizitoj vëllezërit e tu sipas zellit të tyre në zbatimin e urdhërimeve të mia. Unë u kam bdhënë atyre këtë tokë dhe ajo është një tokë e shenjtë; dhe unë nuk e cmallkoj, veçse në rast të paudhësisë; prandaj, unë do t’i vizitoj vëllezërit e tu sipas asaj që unë kam thënë; dhe shkeljet e tyre do t’i bëj të bien me pikëllim mbi kokat e tyre.

11 Dhe pasi unë, Enosi, i kisha dëgjuar këto fjalë, besimi im filloi të bëhet i patundur në Zotin; dhe unë iu luta atij me shumë përpjekje të gjata për vëllezërit e mi, Lamanitët.

12 Dhe ndodhi që pasi unë isha alutur dhe kisha punuar me gjithë zell, Zoti më tha: Unë do të të jap sipas bdëshirave të tua për shkak të besimit tënd.

13 Dhe tani vini re, kjo ishte dëshira që unë dëshiroja nga ai—që në qoftë se do të ndodhte që populli im, Nefitët, të binin në shkelje dhe nga ndonjë mënyrë të ashkatërroheshin dhe Lamanitët të mos shkatërroheshin, që Zoti Perëndi do të bruante një anal të popullit tim, Nefitëve; qoftë edhe nëpërmjet fuqisë së krahut të tij të shenjtë, që ato të mund t’u cshkonin një ditë të ardhshme Lamanitëve, që ndoshta ata të mund të dsilleshin në shpëtim—

14 Pasi tani përpjekjet tona për t’i sjellë ata në besimin e vërtetë ishin të akota. Dhe ata u betuan në zemërimin e tyre se, po të ishte e mundur, ata do të bshkatërronin analet tona dhe ne, dhe gjithashtu të gjitha traditat e etërve tanë.

15 Kështu që, unë duke ditur se Zoti Perëndi ishte në gjendje të aruante analet tona, iu përgjërova atij vazhdimisht, pasi ai më kishte thënë: Çfarëdo gjëje që ti do të kërkosh në besim, duke besuar se do ta marrësh, në emrin e Krishtit, ti do ta marrësh atë.

16 Dhe unë kisha besim dhe iu përgjërova Perëndisë, që ai të aruante banalet; dhe ai bëri me mua besëlidhje se ai do t’i cnxirrte në dritë për Lamanitët, në kohën e tij të përshtatshme.

17 Dhe unë, Enosi, e dija se do të ishte sipas besëlidhjes që ai kishte bërë, prandaj shpirti im u qetësua.

18 Dhe Zoti më tha: Etërit e tu ma kërkuan gjithashtu këtë gjë; dhe ajo do t’u bëhet atyre sipas besimit të tyre; pasi besimi i tyre ishte sikurse i yti.

19 Dhe tani ndodhi që unë, Enosi, shkova mes popullit të Nefit duke profetizuar për gjërat që do të vinin dhe duke dëshmuar për gjërat që unë kisha dëgjuar dhe kisha parë.

20 Dhe unë dëshmoj se populli i Nefit u përpoq me zell të kthente Lamanitët në besimin e vërtetë në Perëndinë. Por apunët tona qenë të kota; urrejtja e tyre ishte e pandryshuar dhe ata udhëhiqeshin nga natyra e tyre e ligë, kështu që ata u bënë të egër dhe të pamëshirshëm dhe një popull bgjakatar, plot me cidhujtari dhe fëlliqësi; që ushqeheshin me kafshë preje, banonin në çadra dhe bridhnin në vendin e shkretë me një copë lëkure të shkurtër rreth ijeve të tyre dhe me kokë të rruar; dhe aftësia e tyre ishte në dpërdorimin e harkut dhe të kordhës dhe të sëpatës. Dhe shumë prej tyre nuk hanin gjë tjetër veçse mish të gjallë; dhe ata përpiqeshin vazhdimisht të na shkatërronin ne.

21 Dhe ndodhi që populli i Nefit punonte tokën dhe arriste të gjitha llojet e drithit dhe të frutave dhe të tufave të kopeve, dhe tufa të çdo lloj bagëtie të të gjitha llojeve, dhe dhi, dhe dhi të egra, dhe gjithashtu shumë kuaj.

22 Dhe kishte jashtëzakonisht shumë aprofetë mes nesh. Dhe njerëzit ishin një popull bkokëfortë, të vështirë për t’u kuptuar.

23 Dhe nuk kishte asgjë tjetër, veçse aashpërsi të jashtëzakonshme, bpredikim dhe profetizim luftërash dhe grindjesh e shkatërrimesh, dhe duke i ckujtuar ata vazhdimisht për vdekjen, dhe zgjatjen e përjetësisë, dhe gjykimet dhe fuqinë e Perëndisë, dhe të gjitha këto gjëra—duke i nxitur ata dvazhdimisht për t’i mbajtur në frikën Zotit. Unë them se s’kishte asgjë veçse këto gjëra dhe qartësia jashtëzakonisht e madhe e të folurit, do t’i pengonte ata që të mos shkonin shpejt në shkatërrim. Dhe sipas kësaj mënyre, unë shkruaj në lidhje me to.

24 Dhe unë pashë luftëra midis Nefitëve dhe Lamanitëve gjatë ditëve të mia.

25 Dhe ndodhi që unë fillova të plakem dhe njëqind e shtatëdhjetë e nëntë vjet kishin kaluar nga koha që ati ynë Lehi ala Jeruzalemin.

26 Dhe pashë se unë duhej të shkoja shpejt në varrin tim, pasi u shtyva nga fuqia e Perëndisë, që unë duhej të predikoja dhe të profetizoja ndaj këtij populli dhe të shpallja fjalën sipas së vërtetës që është në Krisht. Dhe unë e kam shpallur atë në gjithë ditët e mia dhe unë jam gëzuar më tepër në të sesa në atë të botës.

27 Dhe unë së shpejti do të shkoj në vendin e aprehjes sime, që është me Shëlbuesin tim; pasi unë e di se në të do të prehem. Dhe unë gëzohem në ditën kur bvdekshmëria ime do të vishet me cpavdekshmëri dhe do të qëndroj para tij; atëherë unë do të shikoj fytyrën e tij me gëzim dhe ai do të më thotë: Eja tek unë, ti i bekuar; ka një vend të përgatitur për ty në dpallatet e Atit tim. Amen.