บทที่ 5
การเดินทางในแดนทุรกันดาร
พระเจ้าทรงต้องการให้บุตรของลีไฮมีภรรยาซึ่งจะสอนพระกิตติคุณให้ลูกๆ ของพวกเขา พระองค์ทรงบอกให้ลีไฮส่งบุตรชายกลับไปเยรูซาเล็มเพื่อไปพาครอบครัวของอิชมาเอลมาด้วย
นีไฟและพี่ๆ กลับไปเยรูซาเล็ม พวกเขาบอกอิชมาเอลถึงสิ่งที่พระเจ้าทรงประสงค์ให้เขาทำ อิชมาเอลเชื่อพวกเขาจึงพาครอบครัวไปกับบุตรชายของลีไฮ
ขณะที่พวกเขาเดินทางอยู่ในแดนทุรกันดาร เลมัน เลมิวเอล และครอบครัวของอิชมาเอลบางคนโกรธแค้น พวกเขาต้องการกลับไปเยรูซาเล็ม
นีไฟเตือนเลมันกับเลมิวเอลถึงทุกสิ่งที่พระเจ้าทรงทำเพื่อพวกเขา เขาบอกให้พี่ๆ มีศรัทธามากขึ้น พวกเขาโกรธนีไฟแต่ก็ไม่กลับไปเยรูซาเล็ม
ต่อมานีไฟและพี่ๆ ของเขารวมทั้งโซรัมแต่งงานกับธิดาของอิชมาเอล
พระเจ้าทรงบอกให้ลีไฮเดินทางต่อไป เช้าวันต่อมา ลีไฮพบวัตถุทรงกลมทำด้วยทองเหลืองเรียกว่าเลียโฮนาอยู่นอกกระโจม เลียโฮนาชี้ทางที่จะไปในแดนทุรกันดาร
ครอบครัวของลีไฮรวบรวมอาหาร เมล็ดพืช และเก็บกระโจมของพวกเขา พวกเขาออกเดินทางไปในแดนทุรกันดารเป็นเวลาหลายวันตามทิศทางที่เลียโฮนาชี้บอก
นีไฟและพี่ๆ ใช้คันธนูและลูกธนูล่าสัตว์เป็นอาหารขณะเดินทาง
คันธนูเหล็กกล้าของนีไฟหักและคันธนูของพี่ๆ ก็ไม่แข็งแรงพอ พวกพี่ๆ ฆ่าสัตว์ไม่ได้เลย ทุกคนจึงหิวมาก เลมันและเลมิวเอลโกรธ
นีไฟทำคันธนูไม้และถามบิดาของท่านว่าจะไปล่าสัตว์ที่ไหน ลีไฮรู้ทิศทางจากเลียโฮนา นีไฟไปตามทิศทางนั้นและพบสัตว์บางตัว
เลียโฮนาทำงานเฉพาะเวลาที่ครอบครัวของลีไฮซื่อสัตย์ ขยันขันแข็ง และเชื่อฟัง
นีไฟกลับมาพร้อมกับสัตว์ที่เขาพบ ทุกคนมีความสุขที่มีอาหาร พวกเขาเสียใจที่พวกเขาโกรธ พวกเขาขอบพระทัยพระผู้เป็นเจ้าที่ทรงอวยพรพวกเขา
การเดินทางไม่ง่ายเลย บ่อยครั้งที่ครอบครัวของลีไฮเหน็ดเหนื่อย หิวโหย และกระหาย อิชมาเอลสิ้นชีวิตและธิดาของเขาโศกเศร้า พวกเธอพากันบ่นว่าลีไฮ
เลมันกับเลมิวเอลก็บ่นว่าด้วย พวกเขาไม่เชื่อว่าพระเจ้าตรัสกับนีไฟ พวกเขาต้องการสังหารลีไฮกับนีไฟและกลับไปเยรูซาเล็ม
พระสุรเสียงของพระเจ้าตรัสกับเลมันและเลมิวเอล ทรงบอกคนทั้งสองไม่ให้โกรธลีไฮและนีไฟ เลมันกับเลมิวเอลกลับใจ
ครอบครัวของลีไฮเดินทางด้วยความยากลำบากต่อไป พระผู้เป็นเจ้าทรงช่วยเหลือและทำให้พวกเขาเข้มแข็งขึ้น มีเด็กๆ เกิดมาอีก ลีไฮกับซาไรยาห์มีบุตรเพิ่มอีกสองคนชื่อเจคอบและโจเซฟ
หลังจากเดินทางอยู่ในแดนทุรกันดารเป็นเวลาแปดปี ครอบครัวของลีไฮก็มาถึงริมฝั่งทะเล ที่นั่นพวกเขาพบผลไม้และน้ำผึ้ง พวกเขาเรียกสถานที่นั้นว่าอุดมมั่งคั่ง