บทที่ 17
แอลมาและผู้คนของท่านหลบหนี
วันหนึ่ง ขณะที่ผู้คนของแอลมากำลังทำงานอยู่ในทุ่ง กองทัพชาวเลมันก็ข้ามเขตแดนเข้ามาในแผ่นดินของพวกเขา
ชาวนีไฟตกใจกลัวและวิ่งหนีเข้าไปในเมืองเพื่อความปลอดภัย แอลมาบอกให้พวกเขาระลึกถึงพระผู้เป็นเจ้าและพระองค์จะทรงช่วยพวกเขา ชาวนีไฟเริ่มสวดอ้อนวอน
พระเจ้าทรงทำให้จิตใจของชาวเลมันอ่อนลง พวกเขาไม่ทำร้ายชาวนีไฟ ชาวเลมันหลงทางขณะพยายามตามหาผู้คนของกษัตริย์ลิมไฮ
ชาวเลมันสัญญากับแอลมาว่าพวกเขาจะไม่รบกวนผู้คนของแอลมา ถ้าผู้คนของแอลมาจะบอกทางกลับไปยังเมืองของพวกเขา แอลมาจึงชี้ทางให้
แต่ชาวเลมันไม่รักษาสัญญา พวกเขาวางยามไว้รอบแผ่นดิน แอลมาและผู้คนของท่านจึงหมดอิสรภาพ
กษัตริย์ชาวเลมันมอบให้อมิวลอนปกครองเหนือผู้คนของแอลมา อมิวลอนเคยเป็นชาวนีไฟและปุโรหิตที่ชั่วร้ายของกษัตริย์โนอาห์
อมิวลอนให้ผู้คนของแอลมาทำงานหนักมาก พวกเขาสวดอ้อนวอนทูลขอความช่วยเหลือ แต่อมิวลอนพูดว่าใครก็ตามที่ถูกจับได้ว่าสวดอ้อนวอนจะต้องตาย ผู้คนยังคงสวดอ้อนวอนในใจต่อไป
พระผู้เป็นเจ้าทรงได้ยินคำสวดอ้อนวอนของพวกเขาและทรงทำให้พวกเขาแข็งแรงขึ้น ดังนั้นงานของพวกเขาจึงง่ายขึ้น ผู้คนพากันร่าเริงและอดทน
พระผู้เป็นเจ้าพอพระทัยที่ผู้คนเหล่านี้ซื่อสัตย์ พระองค์ทรงบอกแอลมาว่าพระองค์จะทรงช่วยให้พวกเขาหลบหนีจากชาวเลมัน
ในตอนกลางคืน ผู้คนพากันรวบรวมอาหารและฝูงสัตว์ของพวกเขา รุ่งเช้าพระผู้เป็นเจ้าทรงทำให้ชาวเลมันยังคงนอนหลับขณะที่แอลมาและผู้คนของท่านหลบหนีออกจากเมือง
หลังจากเดินทางได้ 12 วัน คนเหล่านั้นก็มาถึงเซราเฮ็มลาซึ่งกษัตริย์โมไซยาห์และผู้คนของท่านต้อนรับพวกเขา