Agaka Ako, Giyahi Ako

Ni Anne-Mette Howland

“Sila mahimo nga makalimot, apan Ako dili makalimot kaninyo” (1 Nephi 21:15).

Sa dihang 10 anyos pa ako, ang akong pamilya mibalhin gikan sa Denmark ngadto sa Canada. Bag-o pa lamang kami nga nagpuyo didto sa dihang ang duha ka managsoong babaye nga nagpuyo sa atbang sa among bag-ong balay midapit kanako ug sa akong 12 anyos nga igsoong lalaki, si Poul, nga mosakay sa bus uban kanila aron makita ang siyudad.

Si Poul ug ako naghinam-hinam nga mokuyog. Ang akong inahan dili sigurado sa ideya, apan sa katapusan misugot ra siya. Si Mama mihatag og kwarta sa duha ka babaye alang sa among pamilite sa bus. Siya mihangyo kanila nga bantayan kami tungod kay ang akong igsoong lalaki ug ako dili pa kahibalo mosulti og Iningles. Ang mga babaye misaad nga ila kaming bantayan og maayo.

Nakasakay na kaming tanan sa bus ug nagsugod na sa pagbiyahe. Wala madugay ang bus mihunong, ug ang mga babaye misinyas kanamo sa pagkanaog. Misunod kami kanila samtang misugod kaming tanan sa paglakaw libut sa siyudad.

Dayon sa kalit lang ang duha ka babaye misugod sa pagdagan sa nagkalain-laing mga direksyon! Naningkamot kami sa pagsunod kanila, apan nawala sila diha sa dili pamilyar nga mga eskina. Sa sinugdanan nagtuo kami nga gikomedyahan ra nila kami ug dili madugay mobalik ra. Apan pagkataud-taud among nasayran nga nasaag na kami ug kami-kami na lang gayud.

“Mangutana ba kita kon asa paingon?” Nangutana ko ni Poul.

“Dili kita kahibalo mag-Iningles, ug wala kita mahibalo sa atong address,” siya mitubag.

“Atong tawagan si Mama,” ako misugyot, nagtudlo ngadto sa duol nga nahimutangan sa telepono.

“Wala kitay kwarta, ug wala kita mahibalo sa numero sa atong telepono,” miingon si Poul.

Misugod ako sa paghilak. Gigakos ko ni Poul. “Kalma lang, Anne-Mette. Mag-ampo ta.”

Nagkuptanay kami ug nangamuyo sa Langitnong Amahan sa pagtabang kanamo nga makapauli sa among balay.

Human sa pag-ampo si Poul mitudlo sa usa ka dalan. “Akong gibati nga kinahanglan kita nga moagi niini nga agianan,” siya miingon.

Misugod na usab ako og hilak. Unsaon man niya sa pagkahibalo kon asa nga agianan moagi?

Gihupay na usab ako ni Poul. “Kinahanglan ka nga adunay hugot nga pagtuo nga giyahan ra kita,” siya miingon.

Sa dihang misulti siya niana, usa ka pagbati sa kalinaw ang miabut kanako. Miabut sa akong hunahuna nga kinahanglan ko nga adunay hugot nga pagtuo ug pasagdan ang akong igsoong lalaki nga mogiya kanako.

Human sa paglakaw og taas nga oras, naabut kami sa usa ka lim-aw. “Nakahinumdom ka ba niini nga lim-aw?” Nangutana si Poul. “Naagian nato kini gikan sa airport ngadto sa atong bag-ong balay!”

Naarang-arang ang akong gibati nga naminaw sa kadasig diha sa iyang tingog. Nanglingkod kami kilid sa lim-aw ug nag-ampo pag-usab.

Dayon mitan-aw si Poul sa layo-layo. “Nakakita ka ba niana?” siya misinggit. Mibarug siya ug midagan, ug milukso ko pabarug aron mosunod kaniya.

“Unsay imong nakita?” Ako mitawag.

“Ang Laundromat nga karatula duol sa atong balay!”

Among gisunod ang karatula paingon sa among dalan, ug wala madugay among nakita ang among inahan nga nagtindog sa gawas sa balay. Midagan kami paingon kaniya ug migakos kaniya.

Sa dihang misulod kami, miingon si Mama, “Sa dihang akong nakita ang duha ka babaye nga namauli, miadto ko aron mangutana kon asa na kamo. Ang ilang inahan dili gayud buotan. Miingon siya nga mga langyaw kita ug kinahanglan nga mopauli kita kon asa kita gikan.”

Si Mama migakos namong duha. “Gusto ko nga mahibalo kamo nga dili tanan dinhi ingon niana ang pagbati. Makahimamat kita og daghang mga tawo nga moabi-abi kanato ug mamahimo natong mga higala. Kadto nga mga batang babaye mibiya kaninyo karon, apan nalipay ko nga inyong nahinumduman nga ang Langitnong Amahan dili gayud mobiya kaninyo nga mag-inusara.”

Dayon nangluhod kami ug nagpasalamat sa Langitnong Amahan sa paggiya kanamo nga makapauli sa balay nga luwas.