Pioniers in Ghana
Toen GayLynn Ribeira, die een kunststudie volgt aan de Brigham Young University, de verbazingwekkende verhalen hoorde van de pioniers van de kerk in Ghana, wist ze dat ze hun portretten wilde maken als illustratieproject voor haar studie als kunstenares. In het najaar van 2005 begon ze naar manieren te zoeken om dit te doen. Het resultaat was een toelage voor haar en drie andere studenten — Jesse Bushnell, Emmalee Glauser Powell en Angela Nelson — waarmee zij de maanden mei en juni van 2006 in Ghana konden doorbrengen. Richard Hull hield als lid van de BYU-faculteit toezicht op het project. De vijf studenten verzamelden verhalen en afbeeldingen van niet alleen pioniers van de kerk, maar ook van nieuwere leden. De schat aan informatie wisten zij in de maanden na de reis op het schildersdoek vast te leggen. In oktober 2007 waren de kunstwerken te bewonderen in de B. F. Larsen Gallery van de BYU. Hierna ziet u enkele van deze portretten.
1. Angela Nelson, Alleenstaand — voor iets, Adjoa
‘Het is goed om lid van de kerk te zijn als we thuis of samen met anderen zijn’ zegt Adjoa Amoa-Ampah, die studeert om arts te worden. ‘Maar een vrouw die oprecht lid is van de kerk, kan zich ook een lid noemen als ze alleen is. De kerk wordt soms verkeerd begrepen, zodat ik het belangrijk vind om een voorbeeld van de waarheid te zijn.’
2. Emmalee Glauser Powell, Joseph William Billy Johnson: ‘de Here gewijd’
‘Hij straalde dankbaarheid en liefde uit’, schreef de kunstenares over broeder Johnson uit Cape Coast. ‘Hij had anderen al veertien jaar in het evangelie onderwezen, en meer dan duizend mensen waren klaar voor de doop toen de zendelingen in 1978 aankwamen. Hij is een man die zijn leven en ziel toewijdt aan God. Hij inspireerde mij om de christelijke eigenschappen van liefde en mededogen een deel van mijn wezen te maken.’
3. Jesse Bushnell, Bitner Johnson: kleinzoon van de patriarch
Bitner Johnson is de zoon van Brigham Johnson en de kleinzoon van Joseph William Billy Johnson en genoemd naar president Gordon Bitner Hinckley.
4. GayLynn Ribeira, Busua Morning
5. GayLynn Ribeira, Uw kinderen in licht en waarheid grootbrengen
Bisschop Kofi Sosu en zijn vrouw, Linda, uit Kumasi sterken hun gezin door regelmatig gezinsgebed, schriftstudie en gezinsavond te houden.
6. Jesse Bushnell, Dokter Emmanuel Kissi — ‘Hij richtte de vrouw op’
In 1983 kwam een straatarme vrouw met een ernstig ondervoed kind naar arts en lid van de kerk Emmanuel Kissi om hulp te vragen. Dokter Kissi kreeg voedselpakketten van de kerk toegestuurd om ondervoede mensen te helpen. Hij gaf haar gratis rijst, maïs, bonen en bakolie. De vrouw viel in dankbaarheid voor de arts neer. Dokter Kissi richtte de vrouw met zijn handen op en zei: ‘Dit voedsel heeft God naar u gestuurd. Dank Hem daarvoor.’
7. Angela Nelson, Zusters in Zion, Emma Boateng
‘Het was alsof we een uit het oog verloren zuster hadden gevonden’, schreef kunstenares Angela Nelson over de teruggekeerde zendelinge Emma Boateng. ‘Ze was onze gids in Kumasi en had nog steeds de uitstraling van haar zending over zich. Emma studeerde journalistiek, ging naar de instituutlessen, had zo haar zorgen en verwachtingen over verkering, en probeerde het evangelie als middelpunt van haar leven te bewaren. Ze had dezelfde ervaringen die wij hadden als jonge alleenstaanden.’
8. Emmalee Glauser Powell, Bisschop Kofi Sosu en zijn vader: vergeving van vader en zoon
Na zijn zending wilde Kofi terugkeren naar huis, maar zijn vader had hem verstoten. Toch voelde hij dat hij moest gaan. Toen hij aankwam, zag zijn vader hem en zei: ‘Stop.’ En hij stopte.
‘Wie ben jij?’ vroeg zijn vader.
‘Ik ben uw zoon.’
‘Mijn zoon?’
‘Ja, uw zoon, Kofi.’ Toen zag hij tranen over zijn vaders wangen stromen. Zijn vader stond op en sloeg zijn armen om hem heen.
‘O, mijn zoon, mijn zoon. Het spijt me. Ik weet dat je de juiste beslissing hebt genomen. Ik heb je weer aangenomen als mijn zoon.’
9. Emmalee Glauser, William en Charlotte Acquah: één van hart en één van zin
William en Charlotte (al dertig jaar lid van de kerk) zijn samen gegroeid in het evangelie door vele jaren van moeilijkheden en vreugde. Door dit alles heen worden ze steeds meer één met God en met elkaar. Zij houden elkaars hand vast als blijk van hun liefde voor elkaar — dit in navolging van het zendingsechtpaar dat William heeft geleerd te bidden en te weten dat hij een kind van God is.
10. Jesse Bushnell, Doopstrand
Bij dit vredige stukje strand zijn honderden mensen uit Ghana gedoopt.
11. Jesse Bushnell, Theodora Acquah: dochter van de derde generatie
Theodora is een heilige der laatste dagen van de derde generatie in Cape Coast, dankzij het geloof van haar grootmoeder die lid van de kerk is geworden en haar kinderen en kleinkinderen in het evangelie heeft onderwezen. Als nieuw lid van de kerk begon Theodora’s grootmoeder uit zichzelf het kerkgebouw schoon te vegen, emmers water te halen om de vloer te schrobben en te zorgen dat alles schoon was voordat de kerk begon.
12. Angela Nelson O, vast als een rotssteen, familie Kaku
‘Toen broeder en zuster Kaku ons bij hen thuis in Cape Coast uitnodigden, voelde ik alsof ik mijn eigen huis in Utah binnenliep’, schreef kunstenares Angela Nelson. ‘Ik vond het vooral prachtig dat de kinderen na alle drukte van het avondeten allemaal rond de ouders gingen zitten met de Schriften geopend. Ik zal mijn verblijf bij dit gezin nooit vergeten, en de kinderen die opkeken naar hun ouders voor leiding en de ouders die in de Schriften zochten en kwamen met antwoorden.’
13. Richard Hull, Hannah
Over dit portret van Hannah Bafuh, een heilige der laatste dagen in Kumasi, zei de schilder: ‘Ik probeerde haar sprankelende, enthousiaste persoonlijkheid vast te leggen.’
14. Angela Nelson, Eten klaarmaken, Emma Boateng
‘Het leek wel op een dansuitvoering; ze waren volmaakt op elkaar ingespeeld’, schreef Angela Nelson over de manier waarop de familie Boateng het hoofdgerecht, fufu, van de cassavewortels bereidde. ‘De een hief de stok hoog in de lucht en liet deze met een harde plof neerkomen, terwijl de ander de cassave snel in een bal verzamelde voordat de ander er weer met de stok op stampte. Er is ook een ritme in hun dagelijks leven, een ijver om de geboden te onderhouden. Tijd wordt hier gemeten in relaties, in het helpen van vrienden en familie, niet in het verkrijgen van objecten. Ik zie een vast voornemen om vast te houden — vooral aan hun getuigenis.’