Van onderen naar de top
Deze jongevrouw uit Uruguay weet waar ze heen wil en hoe ze daar moet komen.
Als je talent hebt, zeggen mensen weleens dat je daarmee zo aan de top staat. Maar in het geval van Joselén Cabrera kwam ze door haar talent op het onderste puntje van de wereld terecht — Antarctica. En onderweg daarnaartoe heeft ze geleerd dat rechtvaardige doelen de moeite waard zijn om na te streven. En dat je bij het realiseren van die doelen mensen tegenkomt die je voorthelpen wanneer dat nodig is.
Toen Joselén veertien was, won ze een tekenwedstrijd die werd gehouden door de Asociación Civil Antarkos in haar geboorteland, Uruguay. De prijs: een reis naar Antarctica voor haar en haar leerkracht op school, samen met een groep andere leerlingen en leerkrachten. Haar vader en de vrouw die haar had leren tekenen, hadden Joselén laten zien hoe ze de tekening die ze voor ogen had het beste kon afmaken.
De reis werd een spannende tocht in drie etappes. Eerst vloog ze mee op een militair transportvliegtuig vanaf Montevideo (Uruguay) naar Punta Arenas (Chili). Daarna ging ze verder over het water naar de Chileense basis op Antarctica, met als laatste etappe een tocht over het land naar de wetenschappelijke basis van Uruguay, Artigas Antarctica Scientific Base, ongeveer 3000 kilometer van Montevideo. Diverse landen hebben hun wetenschappelijke bases geclusterd op King George Island bij de kust van Antarctica.
Joseléns tekening en haar reisverslag zijn gepubliceerd in het nationale tijdschrift Uruguay Natural.
Antarctica was heel anders dan ik me had voorgesteld, zegt Joselén lachend. Op haar tekening waren pinguïns en ijs te zien. Haar bezoek viel in de zomer — met sneeuw verspreid in hopen op een kale grond en maar weinig pinguïns. Daardoor kon ze echter wel meer zien en meemaken. Ze genoot van een trektocht langs de kust, waar ze Collins Glacier, de Drake Passage en Lake Uruguay kon bewonderen, waar de basis van haar land zoet water uit put. Ze was ook in de gelegenheid om andere bases te bezoeken.
Joselén is nu negentien jaar en lid van de gemeente Colonia Suiza in het district Colonia (Uruguay). Met de reis is een van haar doelen bereikt. Inmiddels heeft ze ook andere doelen gerealiseerd. Een daarvan was het voltooien van haar opdrachten en projecten in het boekje Persoonlijke vooruitgang en de onderscheiding Voorbeeldige jongevrouw. Joselén draagt naar eigen zeggen haar medaillon als herinnering aan haar prestaties en wat ze kan worden als dochter van God. Nu is Joselén klaar met het voortgezet onderwijs en wil ze een universitaire opleiding als architect volgen.
Tot nu toe heeft ze niet veel mogelijkheden gehad om haar getuigenis aan anderen op school te geven. Haar vrienden respecteren haar geloof, maar ze praten er niet veel over. Joselén is van nature rustig, maar ze is nooit bang om op te komen voor het goede. Dat gebeurde een keer toen een leerling anderen in de klas vertelde dat heiligen der laatste dagen verplicht waren om tiende te betalen. Nee, dat is niet zo, verbeterde zij de leerling. ‘We geven omdat we dat willen’, zei ze, en ze legde uit dat tiende een vrijwillige gave is aan God.
Joselén is opgegroeid in de kerk, maar kreeg haar eigen getuigenis toen ze een jaar of twaalf was. Ze kwam erachter dat ze niet altijd op de kennis van haar ouders kon blijven steunen. Ze vertelt dat het verkrijgen van een getuigenis voor haar ‘geen eenmalig “Wauw!”-moment was. Maar ik wist dat het evangelie me vreugde gaf.’
In de zomervakantie gaat ze vaak mee met de zendelingzusters. Zo nu en dan heeft ze de kans om haar getuigenis te geven aan mensen die ze kent. Op een keer bleken de zendelingen les te geven aan haar beste schoolvriendin. ‘Ik vertelde haar wat ik werkelijk voelde’, zegt Joselén. Joselén is blij dat ze haar getuigenis aan haar vriendin kon geven.
‘Ik houd van het verhaal van Joseph Smith, toen hij het moeilijk had in het heilige bos en toch doorging met bidden’, zegt ze (zie Geschiedenis van Joseph Smith 1:15–17). ‘Ik bewonder zijn moed.’ Ze heeft bewondering voor de manier waarop de jonge profeet trouw bleef aan wat hij wist, ook toen anderen hem uitlachten.
Nephi is ook een van haar helden. ‘Ik sta versteld van de moed van Nephi toen hij zich niet liet tegenhouden door zijn broers’, zegt ze (zie 1 Nephi 3:14–21; 4:1–4).
Joselén werkt aan nog een doel waar ze van droomt, en dat heeft te maken met een van haar favoriete hobby’s: muziek. Samen met haar zus, Ileana, heeft ze onlangs haar diploma ontvangen als orgellerares. Joselén vindt het heerlijk om te musiceren — van jeugdwerkliedjes tot filmmuziek — en naar muziek te luisteren, vooral het Mormoons Tabernakelkoor.
‘Als ik een probleem heb, komt er vaak een lofzang in me op’, zegt ze. ‘Lofzangen helpen me om antwoorden te vinden.’ Ze woont elke schooldag de seminarieklas bij in het kerkgebouw in de buurt van haar huis. ‘Soms ga ik wat vroeger en kruip ik achter de piano om lofzangen te spelen’, zegt ze.
Ook bij uitzendingen van de algemene conferentie is ze al vroeg aanwezig, zodat ze rustig kan luisteren naar het preludium van het Tabernakelkoor.
Is er nu Joselén naar Antarctica is geweest — een plek die maar weinig mensen op aarde met eigen ogen zullen zien — nog een bijzondere plek die ze graag wil bezoeken?
‘Ik wil graag de algemene conferentie bijwonen en het koor horen zingen’, zegt ze.
Wie weet? Als Joselén het onderste puntje van de wereld kan bereiken, wat kan haar dan tegenhouden om het toppunt van al haar dromen en doelen waar te maken.
Foto’s Don L. Searle en met dank aan de familie Cabrera; kaart Thomas S. Child
Foto’s van Joseléns bezoek aan Antarctica.
Onder: Joselén (in het rood) met haar moeder, Raquel; haar vader, Ruben; en haar zus, Ileana. Midden: Joselén met herinneringen aan haar reis. Rechts: Joselén aan het oefenen op het keyboard.