Een eerlijkheidstest
Het was geen wiskundetest of een test van onze vriendschap, het was een test van onze eerlijkheid.
Patricia: Mijn beste vriendin, Francini, en ik zijn twee van de weinige leden van de kerk op onze school in Brazilië. Vaak merken we dat de kleine dingen die we doen een grote invloed hebben.
Een van die kleine dingen gebeurde op een zaterdag tijdens een van de wiskundelessen die Francini en ik allebei volgden. Op deze bepaalde dag was Francini afwezig. Tijdens de les kregen we het wiskundeproefwerk terug dat we een paar dagen daarvoor hadden gemaakt. Ik was er niet helemaal met mijn hoofd bij toen de leerkracht Francini’s proefwerk op mijn tafel legde met het verzoek om het aan haar te geven.
Francini en ik hadden al besproken hoe we het ervan af hadden gebracht, dus ik was verbaasd dat haar cijfer hoger was dan we hadden verwacht. Ik bekeek haar proefwerk en zag dat de leerkracht een fout antwoord niet fout had gerekend. Zonder nadenken vertelde ik de leerkracht dat het cijfer van Francini te hoog was.
Ik had alleen niet door dat de hele klas toekeek. Zodra ik dat zei, begon de hele klas kritiek op mij te leveren. Ze zeiden dat het verkeerd was om dat bij een vriendin te doen en dat ik alleen maar een hoger cijfer wilde dan zij.
Ik raakte in de war en van slag door die reactie. Ik wist zeker dat ik had gedaan wat Francini zou hebben gedaan. Maar iemand zei dat niemand zo eerlijk kon zijn om zijn of haar cijfer omlaag te halen. Iedereen vond dat ik mijn vriendin had verraden. Ik probeerde uit te leggen dat Francini eerlijk zou zijn geweest over haar cijfer, en dat er nog steeds compleet eerlijke mensen zijn in de wereld.
Na de nodige discussie besloten de leerkracht en de klas ons op de proef te stellen. De leerkracht zei dat hij het cijfer van Francini zo zou laten en dat we haar reactie de volgende maandag zouden afwachten.
Dat idee stond me niet erg aan. Ik vond het niet terecht om Francini op die manier te testen. Maar de leerkracht had zijn besluit genomen en daar kon ik niets meer aan veranderen.
Dat weekend was ik nerveus over wat er zou gebeuren, ook al had ik er vertrouwen in dat Francini het juiste zou doen. Ik bad vurig dat ze de fout in haar proefwerk zou opmerken.
In de wiskundeles op maandag lette de hele klas op Francini toen ze haar proefwerk pakte.
Francini: Vlak na het begin van de les op maandag gaf de leerkracht mij het wiskundeproefwerk terug. Ik wilde het net wegleggen zonder er echt naar te kijken, maar toen zag ik dat mijn cijfer hoger was dan ik had verwacht. Ik stak mijn hand op en liep naar de tafel van de leerkracht toe. Ik vroeg of hij het juiste cijfer had gegeven voor het proefwerk, en hij zei van wel. Toen wees ik naar mijn proefwerk en zei: ‘Maar ik heb een fout gemaakt.’ Op dat moment kwam Patricia ook bij de tafel van de leerkracht staan, en zei dat hij ook bij haar een fout antwoord in haar proefwerk niet als fout had gerekend. In alle verwarring van zaterdag had ze dat toen niet opgemerkt.
In de klas brak direct tumult uit. Sommigen begonnen te morren dat Patricia mij had ingelicht, maar anderen lieten een beschaamde glimlach zien. Ik was verward door alle verschillende reacties op deze gebeurtenissen.
Later legde Patricia me uit wat er die zaterdag was gebeurd. Ik was verbaasd dat ik aan een test was onderworpen die niets met wiskunde had te maken, en dat mijn klasgenoten op een dergelijke manier op mijn vriendin hadden gereageerd. Ik was wel blij dat ik eerlijk was geweest en dat ik door de gebeden van Patricia de fout in mijn proefwerk had opgemerkt. Ik ben ook dankbaar dat mijn vriendin in mij geloofde.
Patricia en Francini: We leerden allebei een belangrijke les uit dit hele voorval. Ons getuigenis is gesterkt wat betreft de belangrijke rol die heiligen der laatste dagen spelen om te getuigen van Jezus Christus en een voorbeeld te zijn van de beginselen die Hij ons leert. Wij zijn de Heer dankbaar voor zijn evangelie, dat ons de mogelijkheid geeft om een invloed ten goede uit te oefenen.
Illustratie Natalie Malan