ចងចាំជាមួយ លោកយាយ
ហេតុអ្វី ម៉ារី មិនមានចិត្តអំណត់ជាងនេះជាមួយនឹងលោកយាយអ៊ីចឹង ?
ម៉ារី ចងចិញ្ចើម ។ លោកយាយនិយាយប្រាប់រឿងដដែលៗ ។ ម្ដងទៀតហើយ ។
លោកយាយបានមករស់នៅជាមួយនឹងគ្រួសាររបស់ ម៉ារី បីបួនខែហើយ ។ ម៉ារី ស្រឡាញ់លោកយាយ ប៉ុន្ដែពេលនៅជាមួយលោកយាយពេលខ្លះហត់ណាស់ ។ គាត់និយាយរឿងដដែលៗម្ដងហើយម្ដងទៀត ។ ពេលខ្លះ គាត់និយាយរឿងហ្នឹងឡើងវិញម្ដងទៀត ទោះជាគាត់មិនទាន់និយាយដល់ចប់ផង ។
ម៉ារី ដកដង្ហើមធំ ។ ម៉ារី និយាយថា « លោកយាយ យាយបានប្រាប់ខ្ញុំរឿងហ្នឹងរួចហើយ » ។
លោកយាយបានឈ្ងោកមុខចុះ ។ « យាយបានប្រាប់រួចហើយ ? »
ម៉ារី បានឆ្លើយថា « ចាស ។ លោកយាយទើបតែប្រាប់ខ្ញុំប៉ុន្មាននាទីមុនហ្នឹង » ។
លោកយាយបានតបថា « យាយមិនចាំទេ » ។ គាត់មើលទៅក្រៀមក្រំ និងវង្វេងវង្វាន់ ។ បន្ទាប់មក គាត់បានក្រោកឈរ ហើយដើរត្រឡប់ទៅបន្ទប់គាត់វិញ ។
ម៉ារី មានអារម្មណ៍សោកស្ដាយដែលនាងបានធ្វើឲ្យលោកយាយអន់ចិត្ត ។ តាំងពីលោកតាបានស្លាប់ទៅ លោកយាយបានភ្លេចកាន់តែច្រើនទៅៗ ។ មានគ្រាមួយ គាត់ថែមទាំងបើកចង្ក្រានចោលទៀតផង ហើយភ្លើងបានឆាបឆេះក្នុងផ្ទះបាយរបស់គាត់ ។ នោះគឺជាពេលដែលម៉ាក់ និងប៉ាបាននាំលោកយាយមករស់នៅជាមួយពួកយើង ។
ម៉ារី បានឃើញប៉ានៅក្នុងផ្ទះបាយ ។ « ខ្ញុំពិតជាស្រឡាញ់លោកយាយណាស់ ប៉ុន្ដែខ្ញុំហត់នឹងស្ដាប់រឿងដដែលៗណាស់ ។ ហេតុអ្វីគាត់មិនចាំអ៊ីចឹងថា គាត់បានប្រាប់ខ្ញុំរឿងហ្នឹងហាសិបលានដងហើយ ? »
ប៉ា បានញញឹម ។ « ប៉ាគិតថា វាមិនទាន់ហាសិប លាន ដងទេ ។ ប៉ុន្ដែប៉ាដឹងថា វាពិបាក ។ លោកយាយរបស់កូនមានជំងឺមួយនៅក្នុងខួរក្បាលរបស់គាត់ ដែលធ្វើឲ្យគាត់ភ្លេចអ្វីៗជាច្រើន ។ ដំណើររឿងរបស់គាត់គឺជារបៀបដែលធ្វើឲ្យគាត់អាចចងចាំថា គាត់គឺជានរណា » ។
ម៉ារី ឱនក្បាលចុះ ។ ហេតុអ្វីនាងមិនមានចិត្តអំណត់ជាងនេះជាមួយនឹងលោកយាយអ៊ីចឹង ? លោកយាយតែងតែបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដល់នាងជានិច្ច ។ លោកយាយបានហៅនាង « ម៉ារីរបស់យាយ » ។ ម៉ារី បានគិតអំពីពេលដែលនាងធ្លាប់ជួយលោកយាយដាំផ្កា និងដកស្មៅចេញពីសួនច្បារ ។
ម៉ារី បានគោះទ្វារបន្ទប់លោកយាយ ។
លោកយាយឆ្លើយថា « ចូលមក » ។
ម៉ារី បានបើកទ្វារ ។ លោកយាយកំពុងអង្គុយនៅលើកៅអី ដោយដាក់ព្រះគម្ពីរមរមនបើកនៅលើភ្លៅរបស់គាត់ ។
ម៉ារី បានសួរថា « លោកយាយ សូមប្រាប់ខ្ញុំពីរបៀបដែលលោកយាយ និងលោកតាបាន ចូលព្រះវិហារបានទេ ? »
លោកយាយបានងើបមុខឡើង ។ គាត់បានសួរដោយសំឡេងមានសង្ឃឹមថា « ចៅចង់ស្ដាប់រឿងអំពីលោកតា និងយាយឬ ? »
ម៉ារី អង្គុយចុះក្បែរលោកយាយ ។ « ចាស លោកយាយ ។ ខ្ញុំចង់ស្ដាប់រឿងទាំងអស់ » ។ ម៉ារី បានចាប់ដៃលោកយាយរបស់នាង ។ « លោកយាយគឺជាមនុស្សពិសេសខ្លាំងណាស់សម្រាប់ខ្ញុំ ។ ពិសេសជារៀងរហូត » ។
លោកយាយបានញញឹម ផ្អែកទៅកៅអីរបស់គាត់ ហើយចាប់ផ្ដើមតំណាលរឿងនោះ ។
ម៉ារី បានស្ដាប់រឿងនោះច្រើនដងហើយ ប៉ុន្ដែលើកនេះ នាងមិនមានអារម្មណ៍ធុញទ្រាន់ ឬមិនមានចិត្តអត់អំណត់ដូចលើកមុនៗឡើយ ។ ផ្ទុយទៅវិញ នាងមានក្ដីស្រឡាញ់ និងអារម្មណ៍អស្ចារ្យ ។ នាងបានដឹងថា លោកយាយ និងលោកតាបានលះបង់ជាច្រើន នៅពេលពួកគាត់បានចូលរួមក្នុងសាសនាចក្រនៅប្រទេសអាល្លឺម៉ង់ ។ លោកតាលោកយាយរបស់នាងបានចាកចេញពីផ្ទះរបស់ពួកគាត់យ៉ាងឆ្ងាយ ដើម្បីពួកគាត់អាចរស់នៅជិតសមាជិកដទៃទៀតក្នុងសាសនាចក្រ ។
លោកយាយបានបញ្ចប់ដំណើររឿង ហើយញញឹម ។ « ចៅគឺជាក្មេងស្រីដ៏ល្អ ម៉ារីរបស់យាយ » ។
ម៉ារី បានឱបលោកយាយរបស់នាង ។ « អរគុណលោកយាយ ។ ចៅស្រឡាញ់លោកយាយ » ។
រចនារូបភាពដោយ មេលីសា មែនវីល