#เพราะพระคริสต์

ในวันอาทิตย์ใบปาล์ม พระเยซูคริสต์ทรงลาเข้ากรุงเยรูซาเล็มอย่างผู้พิชิตขณะที่ผู้ติดตามพระองค์เข้ามาใกล้พระองค์เพื่อปูทางที่พระองค์เสด็จผ่านด้วยเสื้อคลุมและใบปาล์ม พวกเขาล้อมรอบพระเยซูด้วยความรักและการสรรเสริญ เพื่อเป็นการตอบแทน พวกเขาได้รับการยกระดับทางวิญญาณอันลึกซึ้งที่มาจากการที่มีพระเยซูประทับอยู่ด้วยอย่างไม่ต้องสงสัย ผู้คนในฝูงชนนั้นอาจมีประสบการณ์ชีวิตที่แตกต่างกันเช่นเดียวกับเรา แต่ทุกคนสามารถมีปีติเท่าเทียมกันได้เมื่อเราเข้าใกล้พระเยซูคริสต์มากขึ้น

ขณะที่พระเยซูประทับอยู่เยรูซาเล็ม พระองค์เสด็จไปพระวิหาร ในพระนิเวศของพระบิดา พระเยซูทรงเห็นพ่อค้าหลายคนขายของ การได้เห็นสถานที่นมัสการเปลี่ยนมาเป็นศูนย์การค้าเป็นสิ่งที่พระเยซูทรงรับไม่ได้ ด้วยพระดำรัสอันทรงสิทธิอำนาจชัดเจน พระองค์ทรงบัญชาให้พวกเขาออกไป การชำระพระวิหารที่เยรูซาเล็มให้บริสุทธิ์เป็นการแสดงความกล้าหาญอย่างยิ่ง เราสามารถกล้าหาญได้โดยรู้ว่าพระเยซูคริสต์ทรงทำสิ่งที่พระองค์ทรงรู้ว่าถูกต้อง ไม่ว่าจะเป็นที่นิยมหรือไม่ก็ตาม

ขณะที่พระเยซูคริสต์ทรงสอนผู้ติดตามพระองค์ สิ่งหนึ่งที่ชัดเจน—พระเยซูทรงมีความรู้และความรักอย่างลึกซึ้งในพระคัมภีร์ ตลอดทั้งสัปดาห์ พระเยซูมักจะทรงอ้างอิงข้อพระคัมภีร์ที่พระองค์ทรงทำให้เกิดสัมฤทธิ์ผล สำหรับผู้ที่รับฟัง คำพยากรณ์หลายร้อยปีในตอนนั้นกลายเป็นเรื่องที่ทรงพลังและเป็นเรื่องใหม่ ในทันใดนั้น พระคัมภีร์ไม่ได้ดูล้าสมัย ด้วยความช่วยเหลือของพระเยซูคริสต์ พวกเขาเห็นว่าพระวจนะของพระผู้เป็นเจ้าจะคงอยู่ตลอดไป ไม่ว่าเราจะอยู่ในยุคใด เราสามารถพบสันติสุขในความคล้ายคลึงอันทรงพลังระหว่างพระคัมภีร์กับชีวิตเราเอง

สัปดาห์สุดท้ายของการปฏิบัติศาสนกิจขณะทรงเป็นมรรตัยของพระเยซูคริสต์เต็มไปด้วยการสวดอ้อนวอน มีคำสวดอ้อนวอนที่พระองค์ทรงสวดให้กับสานุศิษย์ของพระองค์ ซึ่งเปี่ยมไปด้วยถ้อยคำแห่งการปลอบโยนและการนำทางที่ใช้ได้ทุกยุคทุกสมัย แต่ยังมีคำสวดอ้อนวอนที่พระองค์ทรงกระตุ้นให้พวกเขาสวดด้วยตนเองด้วย พระองค์ทรงทราบว่าอีกไม่นานพระองค์จะไม่ได้อยู่กับสานุศิษย์แล้ว ดังนั้นพระองค์จึงทรงให้พวกเขารู้ถึงความสำคัญของการสวดอ้อนวอน ทรงกระตุ้นให้พวกเขาทูลขอพระบิดาบนสวรรค์สำหรับสิ่งที่พวกเขาจะต้องการเพื่อผ่านพ้นการท้าทายที่รออยู่ข้างหน้า โดยผ่านพระวจนะและแบบอย่างของพระองค์ พวกเขาเรียนรู้ว่าเมื่อพวกเขาพยายามสวดอ้อนวอนถึงพระบิดา ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พวกเขาจะไม่มีวันโดดเดี่ยว

พระเยซูทรงยึดถือปฏิบัติตามธรรมเนียมวันหยุดอันศักดิ์สิทธิ์ของเทศกาลปัสกากับอัครสาวก พระองค์ทรงจัดตั้งศาสนพิธีศักดิ์สิทธิ์แห่งศีลระลึก ซึ่งสานุศิษย์ของพระองค์ได้รับเชิญให้กินและดื่มเพื่อระลึกถึงพระองค์ พระองค์ทรงสอนพวกเขาถึงพลังการปลอบโยนของพระวิญญาณบริสุทธิ์ และเมื่อรู้ว่าเวลาของพระองค์กับพวกเขาใกล้สิ้นสุดลงในไม่ช้า พระองค์ตรัสบอกพวกเขาว่าพระองค์ทรงรักพวกเขา อัครสาวกของพระองค์มีการเปลี่ยนแปลงไปมากนับตั้งแต่พบพระเยซูครั้งแรก แต่พระวจนะของพระองค์ยังแสดงให้เห็นว่าพระองค์ทรงรู้ว่าการเปลี่ยนแปลงของพวกเขาเพื่อเป็นสานุศิษย์ที่แท้จริงนั้นเพิ่งจะเริ่มต้น

หลังจากสิ่งที่มักเรียกกันว่ากระยาหารมื้อสุดท้าย พระเยซูทรงสั่งให้อัครสาวกติดตามพระองค์ตลอดทั้งคืนไปยังสวนอันเงียบสงบชื่อเกทเสมนี แม้ว่าพระอาจารย์ทรงขอให้พวกเขาตื่นตัวอยู่กับพระองค์ แต่เหล่าสานุศิษย์ที่อ่อนล้าก็เผลอผล็อยหลับไป พระเยซูเริ่มสวดอ้อนวอนอยู่เพียงลำพังและในไม่ช้าก็ถูกทำให้หมดกำลังด้วยความเจ็บปวดที่ไม่อาจเข้าใจได้ ในสวนแห่งนั้น พระองค์ทรงเริ่มกระบวนการรับบาปของโลกไว้กับพระองค์ นี่เป็นจุดเริ่มต้นของการพลีบูชาที่นำไปยังบทสรุปในวันรุ่งขึ้นบนไม้กางเขนที่กลโกธา

ความเจ็บปวดที่พระเยซูทรงรู้สึกนั้นครอบคลุมทั่วทุกความเจ็บปวด แต่ความเจ็บปวดเหล่านั้นก็เล็กน้อยลงโดยความรักอันกว้างใหญ่ของพระองค์ เพื่อพระบิดาของพระองค์ เพื่อสานุศิษย์ของพระองค์ เพื่อพวกเรา เพื่อท่าน ขณะที่อัครสาวกหลับ พระเยซูคริสต์ทรงทำให้พวกเขาสามารถพบการพักผ่อนรูปแบบใหม่แด่จิตวิญญาณพวกเขา เพราะพระองค์ พวกเขาจึงสามารถทิ้งความผิดพลาดในอดีตไว้เบื้องหลังและเติบโตเป็นสานุศิษย์ที่พระผู้เป็นเจ้าทรงต้องการเสมอที่จะให้พวกเขาเป็น

ในช่วงเช้าตรู่ พระเยซูถูกทรยศให้ตกอยู่ในเงื้อมมือของเจ้าหน้าที่ท้องถิ่น หลังการพิจารณาคดีฝ่ายเดียวหลายครั้ง พระองค์ทรงถูกพิพากษาประหารชีวิตด้วยการตรึงบนไม้กางเขน ทหารโรมันเยาะเย้ยและเฆี่ยนตีพระองค์และตรึงพระองค์ไว้ที่กางเขน แต่แทนที่จะประณามพวกเขา พระเยซูคริสต์ทรงทูลขอร้องให้พระบิดา “​ยก​โทษ​พวก‍เขา​เพราะ​เขา​ไม่​รู้​ว่า​กำลัง​ทำ​อะไร” (ลูกา 23:34) ในช่วงเวลาที่มืดมนที่สุดของพระองค์ พระเยซูตรัสถึงความรักและการไถ่บาป ด้วยลมหายใจรวยริน พระเยซูตรัสกับพระบิดาของพระองค์ว่า “สำเร็จแล้ว” (ยอห์น 19:30) จากนั้นพระเยซูคริสต์ก็สิ้นพระชนม์ คำกล่าวแสดงความเสียใจที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นมาจากนายร้อยชาวโรมันว่า “ท่านผู้นี้เป็นพระบุตรของพระเจ้าจริงๆ ” (มัทธิว 27:54) การตระหนักถึงสิ่งนี้น่าประทับใจในเวลานี้เช่นเดียวกับในสมัยนั้น

เป็นเรื่องยากที่จะจินตนาการถึงความปวดร้าวที่ผู้ติดตามพระเยซูคริสต์ต้องรู้สึกในวันรุ่งขึ้นหลังการสิ้นพระชนม์ของพระองค์ คืนก่อนหน้านั้น พระวรกายของพระองค์ได้รับการปรนนิบัติด้วยความรักและวางไว้ในอุโมงค์ฝังศพในสวน วันนี้พวกเขาต้องคิดว่าชีวิตจะดำเนินต่อไปโดยไม่มีพระองค์ได้อย่างไร ค่อนข้างแน่นอนว่าการสิ้นพระชนม์ของพระองค์ได้พรากบางอย่างไปจากพวกเขา แต่สิ่งที่พวกเขาสูญเสียไปนั้นเทียบไม่ได้กับทั้งหมดที่พระชนม์ชีพของพระองค์ได้ประทานให้ ไม่ว่าพวกเขาจะเข้าใจหรือไม่ก็ตาม พระเยซูคริสต์ทรงวางเส้นทางใหม่ให้กับทุกคนที่จะติดตามพระองค์ ซึ่งเป็นความหวังที่ส่องสว่างกว่าความมืดใดๆ ที่เราพบเจอ

ตอนเช้าตรู่ มา‌รีย์ชาวมัก‌ดา‌ลาผู้ที่เป็นเพื่อนและผู้ติดตามของพระเยซูมาที่อุโมงค์ฝังศพเพื่อดูแลพระศพของพระเยซูคริสต์ ด้วยความประหลาดใจ เธอพบว่าหลุมฝังศพว่างเปล่า แต่เธอไม่ได้อยู่คนเดียว ชายคนหนึ่งพูดกับเธอ—เธอคิดว่าเขาผู้นั้นเป็นคนสวน แต่เมื่อพระองค์ตรัสเรียกชื่อนางว่า “มารีย์” เธอจึงเห็นว่าเขาผู้นั้นคือพระเยซู พระคริสต์ทรงพระชนม์ การได้รู้เรื่องนี้นั้นยอดเยี่ยมเกินกว่าจะบรรยายได้ ศรัทธาของเธอทำให้เธอวิ่งด้วยปีติเพื่อไปบอกผู้อื่น นั่นเป็นประจักษ์พยานที่ยังคงขับเคลื่อนผู้คนมาจนถึงทุกวันนี้ ท่านเองก็สามารถรู้ได้เช่นเดียวกับที่เธอรู้ว่าพระเยซูคริสต์ทรงพระชนม์ และเพราะพระองค์ ทุกคนจะมีชีวิตอีกครั้ง หากเราติดตามพระคริสต์ เราจะพบความสุขที่แท้จริงบนแผ่นดินโลกและชีวิตนิรันดร์ในที่ประทับของพระเยซูคริสต์และพระบิดาบนสวรรค์ในโลกที่จะมาถึง