Η άμεση καλοσύνη του Θεού
Ακόμη κι όσο αναμένουμε με υπομονή τον Κύριο, υπάρχουν συγκεκριμένες ευλογίες που έρχονται σε εμάς αμέσως.
Πριν από ορισμένα χρόνια, ο πεντάχρονος γιος μας ήλθε σε μένα και ανακοίνωσε: «Μπαμπά, κατάλαβα κάτι. Κατάλαβα ότι σύντομα για σένα είναι πάρα πολύς χρόνος για μένα».
Όταν ο Κύριος ή οι υπηρέτες Του λένε πράγματα όπως: «Σε λίγες ημέρες από σήμερα» ή «Πλησιάζει ο καιρός», μπορεί να σημαίνει κυριολεκτικά μία ολόκληρη ζωή ή και περισσότερο1. Ο χρόνος Του και συχνά το χρονοδιάγραμμά Του είναι διαφορετικά από τα δικά μας. Το κλειδί είναι η υπομονή. Χωρίς αυτήν, δεν μπορούμε ούτε να αναπτύξουμε ούτε να επιδείξουμε πίστη στον Θεό προς ζωή και σωτηρία. Όμως το μήνυμά μου σήμερα είναι ότι, ενώ αναμένουμε με υπομονή τον Κύριο, υπάρχουν συγκεκριμένες ευλογίες που έρχονται σε εμάς αμέσως.
Όταν ο Άλμα και ο λαός του πιάστηκαν από τους Λαμανίτες, προσευχήθηκαν για απελευθέρωση. Δεν απελευθερώθηκαν αμέσως, αλλά ενώ περίμεναν με υπομονή την απελευθέρωση, ο Κύριος έδειξε την καλοσύνη Του με μερικές άμεσες ευλογίες. Μαλάκωσε αμέσως τις καρδιές των Λαμανιτών, ώστε να μην τους σφάξουν. Ενδυνάμωσε επίσης τον λαό του Άλμα και ελάφρυνε τα βάρη τους2. Όταν τελικώς απελευθερώθηκαν, ταξίδεψαν στη Ζαραχέμλα, όπου αφηγήθηκαν την εμπειρία τους σε ένα έκπληκτο ακροατήριο. Οι άνθρωποι στη Ζαραχέμλα θαύμασαν και «όταν σκέφτονταν την άμεση καλοσύνη του Θεού, και τη δύναμή του στο να ελευθερώσει τον Άλμα και τους αδελφούς του… από τη σκλαβιά, ύψωναν τη φωνή τους και ευχαριστούσαν το Θεό»3.
Η άμεση καλοσύνη του Θεού φτάνει σε όλους όσους τον καλούν με ειλικρινή πρόθεση και όλη τους την καρδιά. Αυτό περιλαμβάνει εκείνους που καλούν ενώ βρίσκονται σε βαθιά απελπισία, όταν η απελευθέρωση φαίνεται τόσο μακρινή και οι δοκιμασίες μοιάζουν ατελείωτες, και να χειροτερεύουν.
Έτσι έγινε με έναν νεαρό προφήτη ο οποίος υπέφερε έως τα όρια της αντοχής μέσα στο μπουντρούμι, προτού τελικά αναφωνήσει: «Ω Θεέ, πού είσαι…; Πόσο ακόμα θα συγκρατείται το χέρι σου…; Μάλιστα, ω Κύριε, πόσο ακόμα…;»4 Σε απάντηση, ο Κύριος δεν ελευθέρωσε αμέσως τον Τζόζεφ, αλλά αμέσως πρόφερε ειρήνη5.
Ο Θεός δίνει επίσης άμεση ελπίδα για τελική απελευθέρωση6. Ανεξάρτητα από τον τρόπο, ανεξάρτητα από τον τόπο, εν Χριστώ και μέσω του Χριστού, υπάρχει πάντα ελπίδα που χαμογελά πλατιά μπροστά μας7. Αμέσως μπροστά μας.
Επιπλέον, έχει υποσχεθεί: «Το έλεός μου δεν θα εκλείψει από σένα»8.
Πάνω από όλα, η αγάπη του Θεού είναι άμεση. Μαζί με τον Παύλο, καταθέτω μαρτυρία ότι τίποτα δεν μπορεί «να μας χωρίσει από την αγάπη του Θεού, η οποία φανερώθηκε στον Ιησού Χριστό»9. Ακόμη και οι αμαρτίες μας, αν και μπορούν να μας χωρίσουν για λίγο από το Πνεύμα Του, δεν μπορούν να μας χωρίσουν από τη σταθερότητα και την αμεσότητα της θείας πατρικής αγάπης Του.
Αυτοί είναι μερικοί από τους τρόπους και τα μέσα με τα οποία «αμέσως [μας] ευλογεί»10. Τώρα, για να δείξω πώς αυτές οι αρχές ισχύουν και είναι διαθέσιμες, θα σας διηγηθώ τις εμπειρίες δύο ανθρώπων που η ζωή τους αποτελεί μαρτυρία της άμεσης καλοσύνης του Θεού.
Από τότε που ήταν νεαρή έφηβη, η Έμιλυ υπέφερε από την κατάχρηση ουσιών. Ο πειραματισμός οδήγησε σε συνήθεια και η συνήθεια τελικά εξελίχθηκε σε εθισμό που την κράτησε αιχμάλωτη για χρόνια, παρά τις περιστασιακές περιόδους ευεξίας. Η Έμιλυ απέκρυπτε προσεκτικά το πρόβλημά της, ειδικά αφότου έγινε σύζυγος και μητέρα.
Η αρχή της απελευθέρωσής της δεν έμοιαζε καθόλου με απελευθέρωση. Τη μία στιγμή, η Έμιλυ υποβαλλόταν σε μία ιατρική εξέταση ρουτίνας και την επόμενη, την πήγαινε το ασθενοφόρο σε κέντρο νοσηλείας. Άρχισε να πανικοβάλλεται καθώς σκεπτόταν ότι θα έπρεπε να αποχωριστεί τα παιδιά της, τον σύζυγό της, το σπίτι της.
Εκείνη τη νύχτα, μόνη σε ένα κρύο, σκοτεινό δωμάτιο, η Έμιλυ κουλουριάστηκε στο κρεβάτι της και έκλαψε. Η ικανότητά της στην ορθή κρίση μειώθηκε έως ότου τελικώς, καταβεβλημένη από το άγχος, τον φόβο και το καταθλιπτικό σκοτάδι μέσα στο δωμάτιο και την ψυχή της, η Έμιλυ πίστεψε ότι θα πέθαινε εκείνη τη νύχτα. Μόνη.
Σε αυτή την απελπιστική κατάσταση, η Έμιλυ βρήκε με κάποιο τρόπο τη δύναμη να γλιστρήσει από το κρεβάτι και να πέσει στα γόνατα. Χωρίς καμία προσποίηση, που ήταν ενίοτε μέρος προηγούμενων προσευχών, η Έμιλυ αφέθηκε πλήρως στον Κύριο καθώς παρακαλούσε απελπισμένα: «Αγαπητέ Θεέ, σε χρειάζομαι. Σε παρακαλώ, βοήθησέ με. Δεν θέλω να μείνω μόνη. Σε παρακαλώ βοήθα με να περάσω αυτή τη νύχτα».
Και αμέσως, όπως είχε κάνει με τον Πέτρο της παλαιάς εποχής, ο Ιησούς άπλωσε το χέρι Του και έπιασε την ψυχή της που βούλιαζε11. Τότε η Έμιλυ ένιωσε μία θαυμαστή ηρεμία, θάρρος, καθησύχαση και αγάπη. Το δωμάτιο δεν ήταν πλέον κρύο, ήξερε ότι δεν ήταν μόνη και για πρώτη φορά από την ηλικία των 14 ετών, γνώριζε ότι όλα θα πήγαιναν καλά. Καθώς «ξύπνησ[ε] προς το Θεό»12, η Έμιλυ αποκοιμήθηκε εν ειρήνη. Και έτσι βλέπουμε ότι «αν μετανοήσετε και δε σκληρύνετε την καρδιά σας, αμέσως το μεγάλο σχέδιο της απολύτρωσης θα εφαρμοστεί σε σας»13.
Για την ίαση και τελική απελευθέρωση της Έμιλυ χρειάστηκε πολύς χρόνος – μήνες θεραπείας, εκπαίδευσης και παροχής συμβουλών, κατά τη διάρκεια των οποίων υποστηρίχθηκε και μερικές φορές τα έβγαλε πέρα χάρη στην καλοσύνη Του. Και η καλοσύνη αυτή συνέχισε να είναι μαζί της καθώς πήγε στον ναό με τον σύζυγο και τα παιδιά της, για να επισφραγιστούν μαζί για πάντα. Σαν τον λαό της Ζαραχέμλα, η Έμιλυ πλέον ευχαριστεί καθώς αναλογίζεται πώς η άμεση καλοσύνη του Θεού και η δύναμή Του την ελευθέρωσαν από τη δουλεία.
Τώρα, από τη ζωή μίας άλλης γενναίας πιστής. Στις 27 Δεκεμβρίου 2013, η Αλίσια Σρέντερ καλωσόρισε με χαρά τους αγαπημένους της φίλους, τον Σων και την Σάρλα Τσίλκοτ, που απροσδόκητα εμφανίστηκαν στο κατώφλι της. Ο Σων, ο οποίος ήταν και επίσκοπος της Αλίσιας, της έδωσε το κινητό του και δήλωσε με μεγάλη σοβαρότητα: «Aλίσια, σε αγαπάμε. Πρέπει να απαντήσεις σε αυτήν την κλήση».
Στο τηλέφωνο ήταν ο σύζυγος της Αλίσιας, ο Μάριος. Βρισκόταν σε μία απομακρυσμένη περιοχή με κάποια από τα παιδιά τους, που είχαν πάει σε αυτό το πολυαναμενόμενο ταξίδι στα χιόνια. Είχε συμβεί ένα τρομερό ατύχημα. Ο Μάριος είχε τραυματιστεί σοβαρά και ο δεκάχρονος γιος τους, Κέιλεμπ, ήταν νεκρός. Όταν ο Μάριος ανακοίνωσε με δάκρυα στην Αλίσια τον θάνατο του Kέιλεμπ, εκείνη υπέστη τέτοιον κλονισμό και φρίκη, που λίγοι από εμάς θα νιώσουμε ποτέ. Της έπεσε το τηλέφωνο. Παραλυμένη από τον ανείπωτο πόνο, η Αλίσια δεν μπορούσε ούτε να κινηθεί ούτε να μιλήσει.
Ο επίσκοπος και η αδελφή Τσίλκοτ την σήκωσαν γρήγορα και την στήριξαν. Μαζί έκλαψαν και πένθησαν βαθιά για κάμποση ώρα. Κατόπιν ο επίσκοπος Τσίλκοτ έδωσε στην Αλίσια μία ευλογία.
Αυτό που συνέβη στη συνέχεια δεν εξηγείται χωρίς κάποια κατανόηση της Εξιλέωσης του Ιησού Χριστού και της άμεσης καλοσύνης του Θεού. Ο επίσκοπος Τσίλκοτ έθεσε απαλά τα χέρια του στο κεφάλι της Αλίσιας και με τρεμάμενη φωνή, άρχισε να μιλά. Η Αλίσια άκουσε δύο πράγματα, σαν να μιλούσε ο ίδιος ο Θεός. Πρώτα, άκουσε το όνομά της, Αλίσια Σούζαν Σρέντερ. Μετά άκουσε τον επίσκοπο να επικαλείται την εξουσία του Παντοδύναμου Θεού. Εκείνη τη στιγμή –με την απλή αναφορά του ονόματός της και της δύναμης του Θεού– η Αλίσια γέμισε με μία απερίγραπτη γαλήνη, αγάπη, παρηγοριά και κάπως χαρά. Και έχει εξακολουθήσει μαζί της.
Ασφαλώς και σήμερα η Αλίσια, ο Μάριος και η οικογένειά τους εξακολουθούν να πενθούν και να τους λείπει ο Κέιλεμπ. Είναι δύσκολο! Όποτε μιλώ μαζί τους, τα μάτια της Αλίσιας γεμίζουν δάκρυα και λέει πόσο πολύ αγαπά και της λείπει το μικρό αγόρι της. Και τα μάτια της παραμένουν υγρά καθώς λέει πώς ο Μέγας Απελευθερωτής την έχει στηρίξει μέσα από κάθε δοκιμασία, αρχίζοντας με την άμεση καλοσύνη Του κατά την πιο βαθιά απόγνωσή της και εξακολουθώντας τώρα με τη λαμπρή ελπίδα μίας γλυκιάς επανένωσης που δεν «είναι πολλές μέρες από τώρα».
Συνειδητοποιώ ότι ενίοτε οι εμπειρίες της ζωής προκαλούν ταραχή και σύγχυση που μας δυσκολεύουν να λάβουμε ή να αναγνωρίσουμε ή να διατηρήσουμε το είδος της παρηγοριάς που ένιωσαν η Έμιλυ και η Αλίσια. Έχω περάσει τέτοιες στιγμές. Καταθέτω μαρτυρία ότι κατά τη διάρκεια αυτών των περιστάσεων, η απλή επιβίωσή μας είναι μία τρυφερή και ισχυρή εκδήλωση της άμεσης καλοσύνης του Θεού. Θυμηθείτε, ο αρχαίος λαός του Ισραήλ τελικά ελευθερώθηκε «από τον ίδιο Θεό που τον είχε συντηρήσει»14 την κάθε ημέρα.
Δίνω μαρτυρία ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Μέγας Ελευθερωτής και στο όνομά Του υπόσχομαι ότι καθώς στρέφεστε προς Αυτόν με ειλικρινή πρόθεση και με όλη σας την καρδιά, θα σας ελευθερώσει από όλα όσα απειλούν να υποβιβάσουν ή να καταστρέψουν τη ζωή ή τη χαρά σας. Εκείνη η απελευθέρωση μπορεί να πάρει περισσότερο από ό,τι θα θέλατε – ίσως μία ζωή ή και περισσότερο. Έτσι, για να λάβετε παρηγοριά, θάρρος κι ελπίδα, για να έχετε υποστήριξη και δύναμη μέχρι εκείνη την ημέρα της απόλυτης απελευθέρωσης, σας συνιστώ και δίνω μαρτυρία για την άμεση καλοσύνη του Θεού στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.