Ακριβώς όπως έκανε Εκείνος
Καθώς επιζητούμε να τελούμε διακονία ακριβώς όπως έκανε εκείνος, θα έχουμε ευκαιρίες να ξεχάσουμε τον εαυτό μας και να ανυψώσουμε άλλους.
Το φθινόπωρο του 2017, ο 64χρονος αδελφός μου, Μάικ, με πληροφόρησε ότι είχε διαγνωσθεί με καρκίνο του παγκρέατος. Μου είπε ότι είχε λάβει μία ευλογία ιεροσύνης από τον οικογενειακό του διδάσκαλο και ότι είχε συναντηθεί επίσης με τον επίσκοπό του. Μου έστειλε αργότερα με μήνυμα μία φωτογραφία του Ναού του Όουκλαντ της Καλιφόρνιας που είχε πάρει από το νοσοκομείο που νοσηλευόταν, με τη λεζάντα: «Κοίτα τι μπορώ να δω από το δωμάτιό μου του νοσοκομείου»1.
Ήμουν τόσο έκπληκτος για τα σχόλιά του για τους οικογενειακούς διδασκάλους, τις ευλογίες ιεροσύνης, τους επισκόπους και τους ναούς όσο και για τον καρκίνο. Βλέπετε, ο Μάικ, ένας ιερέας στην Ααρωνική Ιεροσύνη, δεν είχε παρευρεθεί τακτικά στην εκκλησία για σχεδόν 50 χρόνια.
Ως οικογένεια, ενδιαφερόμασταν σχεδόν τόσο για την πνευματική του πρόοδο όσο και για την πρόοδό του στη μάχη με τον καρκίνο, κυρίως λόγω των συχνών του τώρα ερωτήσεων για το Βιβλίο του Μόρμον, τη δύναμη επισφράγισης και τη ζωή μετά θάνατον. Καθώς περνούσαν οι μήνες και ο καρκίνος εξαπλωνόταν, η ανάγκη για επιπρόσθετη και πιο εξειδικευμένη θεραπεία τελικώς έφερε τον Μάικ στη Γιούτα και στο Huntsman Cancer Center.
Λίγο μετά την άφιξή του, επισκέφθηκε τον Μάικ ο Τζων Χόλμπρουκ, ηγέτης ιεραποστολής τομέως, του τομέως που υπηρετούσε στη μονάδα φροντίδας όπου ζούσε τώρα. Ο Τζων σχολίασε ότι «ήταν προφανές για μένα ότι ο Μάικ ήταν υιός του Θεού» και ότι γρήγορα ανέπτυξαν έναν δεσμό και μία φιλία που οδήγησαν τον Τζων να γίνει ο de facto [εκ των πραγμάτων] αδελφός που τελεί διακονία του Μάικ. Υπήρξε μία άμεση πρόσκληση να έχει τις ιεραποστολικές επισκέψεις, τις οποίες ο αδελφός μου ευγενικά απέρριψε, αλλά μετά από ένα μήνα που ήταν φίλοι, ο Τζων το ξαναζήτησε, εξηγώντας στον Μάικ: «Νομίζω ότι θα απολάμβανες να ακούσεις το μήνυμα του Ευαγγελίου»2. Αυτή τη φορά η πρόσκληση έγινε δεκτή, οδηγώντας σε συχνές συναντήσεις με τους ιεραποστόλους, καθώς και επισκέψεις από τον επίσκοπο Τζων Σαρπ, του οποίου οι συζητήσεις τελικώς οδήγησαν τον Μάικ να λάβει την πατριαρχική του ευλογία, 57 χρόνια μετά τη βάπτισή του.
Στις αρχές Δεκεμβρίου του περασμένου έτους, μετά από μήνες διαδικασιών, ο Μάικ αποφάσισε να σταματήσει τις θεραπείες του καρκίνου, που προκαλούσαν σοβαρές παρενέργειες και απλώς να αφήσει τη φύση να ακολουθήσει την πορεία της. Πληροφορηθήκαμε από τον ιατρό του ότι ο Μάικ είχε σχεδόν τρεις μήνες ζωής. Εν τω μεταξύ, οι ερωτήσεις για το Ευαγγέλιο συνεχίζονταν – όπως και οι επισκέψεις και η υποστήριξη των τοπικών του ηγετών της ιεροσύνης. Κατά τη διάρκεια των επισκέψεών μας στον Μάικ συχνά βλέπαμε ένα ανοικτό αντίτυπο του Βιβλίου του Μόρμον στο τραπεζάκι δίπλα στο κρεβάτι καθώς συζητούσαμε την Αποκατάσταση του Ευαγγελίου, τα κλειδιά της ιεροσύνης, τις διατάξεις του ναού και την αιώνια φύση του ανθρώπου.
Περί τα μέσα Δεκεμβρίου, με την πατριαρχική του ευλογία ανά χείρας, ο Μάικ στην πραγματικότητα φάνηκε να ανακτά δύναμη και η πρόγνωσή του για τουλάχιστον ακόμη τρεις μήνες φαινόταν πιθανή. Κάναμε ακόμη και σχέδια για εκείνον να συμμετάσχει μαζί μας τα Χριστούγεννα, το Νέο Έτος και στο μέλλον. Στις 16 Δεκεμβρίου έλαβα μία αναπάντεχη κλήση από τον επίσκοπο Σαρπ, που με πληροφόρησε ότι εκείνος και ο πρόεδρος πασσάλου είχαν πάρει συνέντευξη από τον Μάικ, τον βρήκαν άξιο να λάβει τη Μελχισεδική Ιεροσύνη και ρώτησαν πότε θα ήμουν διαθέσιμος να συμμετάσχω. Η διάταξη ήταν προγραμματισμένη για εκείνη την Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου.
Όταν έφθασε η ημέρα, η σύζυγός μου, Κάρολ και εγώ φθάσαμε στη μονάδα φροντίδας και αμέσως συναντηθήκαμε στον διάδρομο κοντά στο δωμάτιό του και πληροφορηθήκαμε ότι ο Μάικ δεν είχε σφυγμό. Εισήλθαμε στο δωμάτιο για να βρούμε τον πατριάρχη, τον επίσκοπό του και τον πρόεδρο πασσάλου του ήδη να περιμένουν – και τότε ο Μάικ άνοιξε τα μάτια του. Με αναγνώρισε και παραδέχθηκε ότι μπορούσε να με ακούει και ότι ήταν έτοιμος να λάβει την ιεροσύνη. Πενήντα χρόνια αφού ο Μάικ είχε χειροτονηθεί ως ιερέας στην Ααρωνική Ιεροσύνη, είχα το προνόμιο, με τη βοήθεια των τοπικών του ηγετών, να απονείμω την Μελχισεδική Ιεροσύνη και να χειροτονήσω τον αδελφό μου στη θέση του πρεσβυτέρου. Πέντε ώρες αργότερα, ο Μάικ απεβίωσε, περνώντας το καταπέτασμα για να συναντήσει τους γονείς μας ως φέρων τη Μελχισεδική Ιεροσύνη.
Μόλις ένα χρόνο πριν, μία κλήση απευθύνθηκε από τον Πρόεδρο Ράσσελ Νέλσον για καθένα από εμάς να φροντίζουμε για τους αδελφούς και τις αδελφές μας με έναν «υψηλότερο, αγιότερο τρόπο»3. Στην ομιλία για τον Σωτήρα, ο Πρόεδρος Νέλσον δίδαξε ότι «επειδή είναι η Εκκλησία Του, εμείς ως υπηρέτες Του θα τελούμε διακονία προς τον έναν, όπως έκανε Εκείνος. Θα τελούμε διακονία στο όνομά Του, με τη δύναμη και την εξουσία Του και με τη στοργική καλοσύνη Του»4.
Σε απάντηση σε αυτήν την πρόσκληση από έναν προφήτη του Θεού, έχουν λάβει χώρα σε όλον τον κόσμο αξιοσημείωτες προσπάθειες τέλεσης διακονίας προς τον έναν, σε αμφότερες τις συντονισμένες προσπάθειες, καθώς μέλη με πίστη εκπληρώνουν τις αναθέσεις τέλεσης διακονίας τους, όπως επίσης αυτό που θα ονομάσω «αυθόρμητη» τέλεση διακονίας, καθώς τόσοι πολλοί επιδεικνύουν αγάπη σαν του Χριστού σε απάντηση σε απροσδόκητες ευκαιρίες. Στη δική μας οικογένεια, καταθέσαμε προσωπικώς μαρτυρία, αυτού του είδους τέλεσης διακονίας.
Ο Τζων, ένας πρώην πρόεδρος ιεραποστολής, φίλος του Μάικ και αδελφός που τελεί διακονία, συνήθιζε να λέει στους ιεραποστόλους του ότι «εάν κάποιος βρίσκεται στον κατάλογο που λέει “δεν ενδιαφέρεται” μην εγκαταλείπετε. Οι άνθρωποι αλλάζουν». Κατόπιν μας είπε: «Ο Μάικ άλλαξε υπερβολικά»5. Ο Τζων ήταν πρώτα φίλος, που παρείχε συχνή ενθάρρυνση και υποστήριξη – αλλά η τέλεση διακονίας του δεν περιορίστηκε μόνον σε φιλικές επισκέψεις. Ο Τζων ήξερε ότι κάποιος που τελεί διακονία είναι περισσότερο από φίλος και ότι αυτή η φιλία μεγαλύνεται καθώς τελούμε διακονία.
Δεν είναι απαραίτητο για κάποιον να υποφέρει, όπως ο αδελφός μου, από μία απειλητική για τη ζωή ασθένεια για να έχει ανάγκη την υπηρέτηση τέλεσης διακονίας. Αυτές οι ανάγκες εκδηλώνονται με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Ένας ανύπανδρος γονέας, ένα λιγότερο ενεργό ζεύγος, ένας έφηβος που αγωνίζεται, μία καταβεβλημένη μητέρα, η δοκιμασία πίστης, οικονομικά θέματα, υγείας ή γάμου – ο κατάλογος είναι σχεδόν ατελείωτος. Ωστόσο, όπως ο Μάικ, δεν υπάρχει κανείς που να μην μπορεί να βοηθηθεί και δεν είναι ποτέ τόσο αργά για τη στοργική προσέγγιση του Σωτήρος.
Διδασκόμαστε στον ιστότοπο της τέλεσης διακονίας της Εκκλησίας ότι «παρ’ όλο που υπάρχουν πολλοί σκοποί για την τέλεση διακονίας, οι προσπάθειές μας στην τέλεση διακονίας θα πρέπει να καθοδηγούνται από την επιθυμία να βοηθήσουμε τους άλλους να επιτύχουν μία βαθύτερη προσωπική μεταστροφή και να γίνουν περισσότερο σαν τον Σωτήρα»6. Ο Πρεσβύτερος Νιλ Άντερσεν το είπε ως εξής:
«Ένα άτομο με καλή καρδιά μπορεί να βοηθήσει κάποιον να επιδιορθώσει μία ρόδα, να πάει έναν συγκάτοικο στον γιατρό, να φάει μεσημεριανό με κάποιον που είναι λυπημένος ή να χαμογελάσει και να πει ευχαριστώ για να φωτίσει την ημέρα κάποιου.
»Αλλά ένας οπαδός της πρώτης εντολής θα προσθέσει φυσικά σε αυτές τις σημαντικές πράξεις υπηρέτησης»7.
Καθώς παίρνουμε για παράδειγμα την τέλεση διακονίας Του, είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι οι προσπάθειές Του να αγαπά, να ανυψώνει, να υπηρετεί και να ευλογεί είχαν έναν ανώτερο στόχο από το να καλύψει τις άμεσες ανάγκες. Ήξερε ξεκάθαρα για τις καθημερινές τους ανάγκες και είχε συμπόνια για τα τρέχοντα δεινά τους καθώς θεράπευε, έδιδε τροφή, συγχωρούσε και δίδασκε. Όμως ήθελε να κάνει περισσότερα από το να φροντίζει για τις καθημερινές τους ανάγκες. Ήθελε εκείνους γύρω Του να Τον ακολουθούν, να Τον γνωρίζουν και να προσεγγίζουν την θεία τους δυνατότητα8.
Καθώς επιζητούμε να τελούμε διακονία ακριβώς όπως έκανε εκείνος,9 θα μας παράσχει ευκαιρίες να ξεχάσουμε τον εαυτό μας και να ανυψώσουμε άλλους. Αυτές οι ευκαιρίες μπορεί συχνά να είναι στενόχωρες και να δοκιμάζουν την επιθυμία μας να γίνουμε περισσότερο σαν τον Διδάσκαλο, του οποίου η μεγαλύτερη υπηρέτηση από όλες, η απέραντη Εξιλέωσή του, κάθε άλλο παρά βολική ήταν. Στο Κατά Ματθαίον κεφάλαιο 25, μας υπενθυμίζεται πώς ο Κύριος αισθάνεται για εμάς, όταν όπως Εκείνος, είμαστε ευαίσθητοι στους αγώνες, στις δοκιμασίες και στις δυσκολίες που αντιμετώπισαν τόσοι πολλοί, αλλά που συχνά μπορεί να μην παρατηρούνται:
«Ελάτε, οι ευλογημένοι τού Πατέρα μου, κληρονομήστε τη βασιλεία, που είναι ετοιμασμένη σε σας από τη δημιουργία τού κόσμου·
»επειδή, πείνασα, και μου δώσατε να φάω· δίψασα και μου δώσατε να πιώ· ξένος ήμουν, και με φιλοξενήσατε…
»Τότε, οι δίκαιοι θα του απαντήσουν, λέγοντας: Κύριε, πότε σε είδαμε να πεινάς, και σε θρέψαμε; Ή, να διψάς, και σου δώσαμε να πιείς;
»Και πότε σε είδαμε ξένον, και σε φιλοξενήσαμε;…
»Και απαντώντας ο βασιλιάς, θα τους πει: Σας διαβεβαιώνω, καθόσον το αυτό κάνατε σε έναν από τούτους τούς ελάχιστους αδελφούς μου, το κάνατε σε μένα»10.
Είτε υπηρετούμε ως αδελφοί ή αδελφές που τελούν διακονία ή απλώς όταν γνωρίζουμε κάποιον που έχει ανάγκη, παροτρυνόμαστε να επιζητούμε την καθοδήγηση και την κατεύθυνση του Πνεύματος – και κατόπιν ενεργούμε. Μπορεί να αναρωτιόμαστε πώς να υπηρετούμε καλύτερα, αλλά ο Κύριος γνωρίζει και μέσω του πνεύματός Του θα καθοδηγηθούμε στις προσπάθειές μας. Όπως ο Νεφί, που «οδηγ[είτο] από το Πνεύμα χωρίς να γνωρίζ[ει] από πριν το τι έπρεπε να κάν[ει]»,11 θα οδηγηθούμε επίσης από το Πνεύμα καθώς προσπαθούμε να γίνουμε όργανα στα χέρια του Κυρίου για να ευλογήσουμε τα τέκνα Του. Καθώς επιζητούμε την καθοδήγηση του Πνεύματος και εμπιστευόμαστε τον Κύριο, θα τεθούμε σε καταστάσεις και συνθήκες όπου μπορούμε να ενεργούμε και να ευλογούμε – με άλλα λόγια, να τελούμε διακονία.
Μπορεί να υπάρξουν άλλες φορές, όταν αναγνωρίζουμε μία ανάγκη, αλλά αισθανόμαστε ανεπαρκείς να ανταποκριθούμε, υποθέτοντας ότι αυτό που πρέπει να προσφέρουμε είναι ανεπαρκές. Το να κάνουμε ακριβώς όπως έκανε Εκείνος12 ωστόσο, είναι να τελούμε διακονία με το να δίδουμε ό,τι μπορούμε να δώσουμε και να εμπιστευόμαστε ότι ο Κύριος θα μεγαλύνει τις προσπάθειές μας να ευλογούμε «τους συνταξιδιώτες μας σε αυτό το θνητό ταξίδι»13. Κάποιοι μπορεί να δίνουν το δώρο του χρόνου και των ταλέντων· για άλλους μπορεί να είναι ένας καλοσυνάτος λόγος ή η παροχή φυσικής βοήθειας. Αν και μπορεί να αισθανόμαστε ότι οι προσπάθειές μας είναι ανεπαρκείς, ο Πρόεδρος Ντάλλιν Όουκς ανέφερε μία σημαντική αρχή σχετικά με τα «μικρά και απλά». Δίδαξε ότι απλές και μικρές πράξεις είναι δυνατές, επειδή προσκαλούν «τη συντροφιά του Αγίου Πνεύματος»,14 έναν σύντροφο που ευλογεί τόσο τον δότη όσο και τον δέκτη.
Με τη γνώση ότι σύντομα θα πέθαινε, ο αδελφός μου Μάικ σχολίασε: «Είναι θαυμάσιο πώς ο καρκίνος του παγκρέατος μπορεί να σε κάνει να εστιάσεις σε ό,τι είναι πιο σημαντικό»15. Χάρη σε αυτούς τους θαυμάσιους άνδρες και γυναίκες που είδαν μία ανάγκη, δεν έκριναν και τέλεσαν διακονία όπως ο Σωτήρας, δεν ήταν πολύ αργά για τον Μάικ. Για κάποιους, η αλλαγή μπορεί να έλθει πιο σύντομα, για άλλους ίσως πέρα από το καταπέτασμα. Ωστόσο, πρέπει να θυμόμαστε ότι δεν είναι ποτέ τόσο αργά και κανείς δεν έχει ποτέ περιπλανηθεί τόσο μακριά από το μονοπάτι που είναι πέρα από την προσέγγιση της απέραντης Εξιλέωσης του Ιησού Χριστού, που είναι απεριόριστη στη διάρκεια και στην έκτασή της.
Στην τελευταία γενική συνέλευση Οκτωβρίου, ο Πρεσβύτερος Ντέιλ Ρένλαντ δίδαξε ότι «ανεξαρτήτως πόσο καιρό έχουμε φύγει από το μονοπάτι… τη στιγμή που αποφασίζουμε να αλλάξουμε, ο Θεός μας βοηθά να επιστρέψουμε»16. Αυτή η απόφαση να αλλάξουμε, ωστόσο, είναι συχνά το αποτέλεσμα μίας πρόσκλησης, όπως: «Νομίζω ότι θα απολαμβάνατε να ακούτε το μήνυμα του Ευαγγελίου». Ακριβώς όπως δεν είναι ποτέ τόσο αργά για τον Σωτήρα, δεν είναι ποτέ τόσο νωρίς να προσκαλέσουμε.
Αυτή η εποχή του Πάσχα μας παρέχει, για μία ακόμη φορά, μία υπέροχη ευκαιρία να συλλογισθούμε τη μεγάλη εξιλεωτική θυσία του Σωτήρος μας, Ιησού Χριστού, και ό,τι έκανε για τον καθένα από εμάς με τόσο τρομακτικό κόστος – ένα κόστος που ο Ίδιος διακήρυξε ότι «[Του] προκάλεσε, τ[ου] ανώτερ[ου] όλων, να τρέμ[ει] από τον πόνο». «Παρόλα αυτά» δηλώνει «ήπια και τελείωσα τις προετοιμασίες μου προς τα τέκνα των ανθρώπων»17.
Καταθέτω μαρτυρία ότι επειδή Εκείνος «τελείωσ[ε]», υπάρχει πάντοτε ελπίδα. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.