Rozdział 134
Deklaracja wiary w kwestii rządów i praw została ogólnie przyjęta jednomyślnie na zgromadzeniu generalnym Kościoła w Kirtland w stanie Ohio, 17 sierpnia 1835 r. Wielu świętych zgromadziło się, aby rozważyć proponowaną treść pierwszego wydania Doktryny i Przymierzy. Dano tej deklaracji wówczas następujący wstęp: „Aby ogólnie nasze przekonanie w odniesieniu do rządów ziemskich i praw nie mogło być błędnie wyjaśnione czy źle zrozumiane, uznaliśmy za stosowne przedstawić w zakończeniu tego tomu naszą opinię w tej sprawie”.
1–4: Rządy winny zachowywać wolność sumienia i wyznania; 5–8: Wszyscy ludzie winni popierać swoje rządy i okazywać respekt i poszanowanie dla prawa; 9–10: Społeczności religijne nie powinny sprawować władzy cywilnej; 11–12: Ludzie usprawiedliwieni są w obronie własnej i swego majątku.
1. Wierzymy, że arządy zostały ustanowione przez Boga dla pożytku człowieka i że czyni On ludzi bodpowiedzialnymi za ich czyny odnośnie do nich, zarówno w kwestii ustanawiania praw, jak i wykonywania ich dla dobra i bezpieczeństwa społeczeństwa.
2. Wierzymy, że żaden rząd nie może istnieć w pokoju bez wytyczenia takich niepogwałcalnych praw, które zabezpieczą każdej osobie awolność bsumienia, prawo do posiadania i kontrolę nad własnością oraz cochronę życia.
3. Wierzymy, że wszystkie rządy z konieczności wymagają świeckich aurzędników i sędziów dla wprowadzania swych praw w życie; oraz, że takich, którzy zarządzają prawem na zasadach słuszności i sprawiedliwości, należy poszukiwać i popierać głosem ludu w przypadku republiki, czy wolą suwerena.
4. Wierzymy, że religia jest ustanowiona przez Boga i że ludzie są odpowiedzialni wobec Niego, i tylko wobec Niego, za praktykowanie jej, chyba że ich przekonania religijne skłaniają ich do przekraczania praw i wolności innych; lecz nie wierzymy, by prawo ludzkie miało podstawę do ingerencji w zasady aoddawania czci — aby ograniczać sumienie ludzi — czy do dyktowania form publicznej lub indywidualnej pobożności; że sąd cywilny winien ograniczać przestępstwa, lecz nigdy nie może kontrolować sumienia; winien karać winę, ale nigdy nie tłumić wolności duszy.
5. Wierzymy, że wszyscy ludzie są zobowiązani do utrzymywania i popierania swych rządów, pod którymi żyją, mając jednocześnie zapewnioną ochronę swych przyrodzonych i niezbywalnych praw przez kodeksy tych rządów; i że bunt i arebelia nie przystoją żadnemu obywatelowi chronionemu w takowy sposób, i winny być stosownie karane; i że wszystkie rządy mają prawo wprowadzenia takich przepisów, jakie w ich własnym osądzie są najlepiej obliczone na zabezpieczenie interesów publicznych; jednocześnie jednak uznające za świętą wolność sumienia.
6. Wierzymy, że każdy człowiek winien być poszanowany na swoim stanowisku — włodarze i sędziowie jako tacy, będąc umieszczeni dla ochrony niewinnych i dla ukarania winnych; i że wszyscy ludzie winni są respekt i poszanowanie aprawom, jako że bez nich pokój i harmonia byłyby zastąpione przez anarchię i terror; prawa ludzkie, będąc ustanowione w tym właśnie celu, by regulować nasze interesy jako jednostek i jako narodów, między człowiekiem a człowiekiem; a prawa boskie dane z nieba, wytyczające zasady co do spraw duchowych, dla wiary i oddawania czci; za oba rodzaje praw ma człowiek odpowiedzieć przed Swym Stwórcą.
7. Wierzymy, że włodarze, państwa i rządy mają prawo i są zobowiązani do wprowadzania praw dla ochrony wszystkich obywateli w kwestii swobodnego praktykowania ich wierzeń religijnych; lecz nie wierzymy, że mają prawo sprawiedliwie pozbawiać obywateli tego przywileju lub ograniczać ich w ich przekonaniach, jak długo wzgląd i poważanie są okazane prawom, i takie opinie religijne nie uzasadniają buntu ani spisku.
8. Wierzymy, że popełnienie zbrodni winno być akarane stosownie do ich przestępstw; że morderstwo, zdrada stanu, rabunek, kradzież i zakłócenie powszechnego spokoju we wszelkich aspektach winny być ukarane stosownie do ich przestępczości i tendencji do zła pośród ludzi przez prawa tego rządu, pod którym popełniono przestępstwo; a dla pokoju publicznego i spokoju wszyscy ludzie winni wystąpić i wykorzystać swe zdolności, by doprowadzić przestępców, zgodnie z dobrymi prawami, do kary.
9. Nie wierzymy, że słuszne jest mieszanie wpływu religijnego z rządem cywilnym, przez co sprzyja się jednej społeczności religijnej, a ogranicza drugą w jej przywilejach duchowych i odmawia się jej członkom praw indywidualnych, jako obywatelom.
10. Wierzymy, że wszystkie społeczności religijne mają prawo subordynować swoich członków za nieodpowiednie zachowanie, stosownie do przepisów i reguł takowych grup; pod warunkiem, że postępowanie takie będzie w kwestii członkostwa i stanowiska; lecz nie wierzymy, by jakaś społeczność religijna miała upoważnienie do sądzenia ludzi w kwestiach prawa własności czy życia, by mogła zabrać im dobra tego świata lub narazić ich na niebezpieczeństwo utraty życia albo kończyny, lub nałożyć na nich jakąkolwiek karę fizyczną. Mogą ich jedynie aekskomunikować ze swej grupy i pozbawić członkostwa.
11. Wierzymy, że ludzie winni odwoływać się do prawa cywilnego o naprawienie wszystkich krzywd i wysłuchanie skarg, w sytuacji gdy skrzywdzono osobę lub przekroczono prawo własności, lub kogoś zniesławiono, gdzie istnieją prawa, które chronią takowe; lecz wierzymy, że wszyscy ludzie są usprawiedliwieni w obronie własnej, swych przyjaciół i własności, i rządu przed bezprawnymi atakami i naruszeniami ze strony wszelkich osób w czasach nagłej potrzeby, gdy nie można się natychmiast odwołać do praw i uzyskać pomocy.
12. Wierzymy, że słuszne jest agłoszenie ewangelii narodom ziemi i ostrzeganie prawych, aby się ratowali przed deprawacją świata; ale nie wierzymy, że słuszna jest ingerencja w sprawy podległych komuś sług ani też głoszenie im ewangelii czy chrzczenie ich wbrew woli i życzeniu ich panów, ani wtrącanie się do ich spraw czy wpływanie na nich w najmniejszym stopniu, by sprawić, że staną się niezadowoleni ze swojej sytuacji w tym życiu, w bezprawny i niesprawiedliwy, i niebezpieczny dla pokoju każdego rządu sposób, który zezwala, by trzymać istoty ludzkie w poddaństwie.