ព្រះគម្ពីរ
ម៉ូសាយ 21


ជំពូក​ទី ២១

ប្រជាជន​របស់​លិមហៃ​ត្រូវ​ពួក​លេមិន​វាយ​ធ្វើ​បាប ហើយ​យកជ័យ​ជម្នះ​លើ — ពួក​គេ​ជួប​នឹង​អាំម៉ូន ហើយ​បាន​ប្រែ​ចិត្ត​ជឿ — ពួក​គេ​ប្រាប់​អាំម៉ូន​អំពី​ផ្ទាំង​ម្ភៃ​បួន​សន្លឹក​នៃ​សាសន៍​យ៉ារេឌ។ ប្រមាណ​ជា​ឆ្នាំ ១២២–១២១ ម.គ.ស.។

ហើយ​ហេតុការណ៍​បាន​កើត​ឡើង​ថា លិមហៃ និង​ប្រជាជន​របស់​ទ្រង់ បាន​ត្រឡប់​ទៅ​ឯ​ទី​ក្រុង​នីហ្វៃ​វិញ ហើយ​បាន​ចាប់​ផ្ដើម​រស់នៅ​លើ​ដែនដី​ដោយ​សេចក្ដី​សុខសាន្ត​ជា​ថ្មី។

ហើយ​ហេតុការណ៍​បាន​កើត​ឡើង​ថា អស់​រយៈ​ពេល​ជា​ច្រើន​ថ្ងៃ​ក្រោយ​មក ពួក​លេមិន​បាន​ចាប់​ផ្ដើម​ចាក់​រុក​ឲ្យ​ខឹង​នឹង​ពួក​នីហ្វៃ​ទៀត ហើយ​ពួក​គេ​ក៏​ចាប់​ផ្ដើម​ចូល​មក​ក្នុង​តំបន់​ព្រំដែន​ជុំវិញ។

ឥឡូវ​នេះ ពួក​គេ​ពុំ​ហ៊ាន​សម្លាប់​គេ​ទេ ព្រោះ​ខ្លាច​ខុស​នឹង​ពាក្យ​សច្ចា ដែល​ស្ដេច​របស់​គេ​បាន​ធ្វើ​ជាមួយ​នឹង​លិមហៃ តែ​ពួក​គេ​បាន​ទះ​កំផ្លៀង ហើយ​ប្រើ​អំណាច​ទៅ​លើ​គេ ហើយ​បាន​ចាប់​ផ្ដើម​ដាក់​បន្ទុក​ដ៏​ធ្ងន់ៗ​ទៅ​លើ​ខ្នង​គេ ហើយ​ប្រើ​គេ​ហាក់​បី​ដូច​ជា​សត្វ​លា​ដែល​គ —

មែន​ហើយ ការណ៍​អស់​ទាំង​នេះ​ត្រូវ​បាន​ធ្វើ​ឡើង​ដើម្បី​ឲ្យ​ព្រះ​បន្ទូល​នៃ​ព្រះ​អម្ចាស់​បាន​បំពេញ។

ហើយ​ឥឡូវ​នេះ ការ​វេទនា​នៃ​ពួក​សាសន៍​នីហ្វៃ​មាន​ទំហំ​ធំ​ដ៏​អស្ចារ្យ ហើយ​គ្មាន​ផ្លូវ​ណា ដែល​គេ​អាច​ដោះ​ខ្លួន​ឲ្យ​រួច​ពី​កណ្ដាប់​ដៃ​នៃ​ពួក​នោះ​បាន​ឡើយ ព្រោះ​ពួក​លេមិន​បាន​ហ៊ុមព័ទ្ធ​ពួក​គេ​គ្រប់​ទិសទី។

ហើយ​ហេតុការណ៍​បាន​កើត​ឡើង​ថា ប្រជាជន​បាន​ចាប់​ផ្ដើម​រអ៊ូរទាំ​នឹង​ស្ដេច ដោយ​សារ​ការ​វេទនា​របស់​ខ្លួន ហើយ​ពួក​គេ​បាន​ចាប់​ផ្ដើម​ចង់​ចេញ​ទៅ​ច្បាំង​នឹង​ពួក​នោះ។ ហើយ​ពួក​គេ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ស្ដេច​មាន​ព្រះ​ទ័យ​កើតទុក្ខ​ជា​ខ្លាំង ដោយ​សារ​ការ​ត្អូញត្អែរ​របស់​គេ ហេតុ​ដូច្នេះ​ហើយ ទើប​ទ្រង់​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​គេ​ធ្វើ​តាម​ចំណង់​របស់​គេ​ចុះ។

ហើយ​ពួក​គេ​បាន​ប្រមូល​គ្នា​ទៀត ហើយ​បាន​ពាក់​អាវ​ក្រោះ ហើយ​បាន​ចេញ​ទៅ​តតាំង​នឹង​ពួក​លេមិន ដើម្បី​ដេញ​ពួក​គេ​ចេញ​ពី​ដែនដី​របស់​ខ្លួន។

ហើយ​ហេតុការណ៍​បាន​កើត​ឡើង​ថា ពួក​លេមិន​មាន​ជ័យ​ជម្នះ​លើ​ពួក​គេ ហើយ​បាន​ដេញ​ពួក​គេ​ឲ្យ​ថយ​ក្រោយ ហើយ​បាន​សម្លាប់​ពួក​គេ​អស់​ជា​ច្រើន​នាក់។

ហើយ​ឥឡូវ​នេះ មាន​ការ​កាន់ទុក្ខ និង​ការ​ទួញ​សោក​ដ៏​ខ្លាំង​នៅ​ក្នុង​ចំណោម​ប្រជាជន​លិមហៃ ស្រី​មេម៉ាយ​កាន់ទុក្ខ​ឲ្យ​ប្ដី កូន​ប្រុស និង​កូន​ស្រី​កាន់ទុក្ខ​ឲ្យ​ឪពុក ហើយ​បង​ប្អូន​កាន់ទុក្ខ​ឲ្យ​បង​ប្អូន។

១០ឥឡូវ​នេះ មាន​ស្រី​មេម៉ាយ​ជា​ច្រើន​នៅ​លើ​ដែនដី ហើយ​គេ​បាន​យំ​ដ៏​ខ្លាំង​ពី​មួយ​ថ្ងៃ​ទៅមួយ​ថ្ងៃ ព្រោះ​ការ​គំរាម​ដ៏​ធំ​របស់​ពួក​លេមិន​បាន​ធ្លាក់​មក​លើ​ពួក​គេ។

១១ហើយ​ហេតុការណ៍​បាន​កើត​ឡើង​ថា ការ​យំសោក​ដ៏​មិន​ឈប់​ឈរ​របស់​ពួក​គេ បាន​ចាក់​រុក​ប្រជាជន​លិមហៃ ដែល​នៅ​សល់​ទាំង​ប៉ុន្មាន​ឲ្យ​ខឹង​នឹង​ពួក​លេមិន ហើយ​ពួក​គេ​បាន​ចេញ​ទៅ​ច្បាំង​ជា​ថ្មី​ទៀត តែ​ពួក​គេ​ត្រូវ​បាន​រុញច្រាន​ឲ្យ​ថយ​ក្រោយ​វិញ​ទៀត ដោយ​បាន​ទទួល​ការ​ខូចខាត​ជា​ដំណំ។

១២មែន​ហើយ ពួក​គេ​បាន​ទៅ​ម្ដង​ទៀត​ជា​លើក​ទី​បី ហើយ​ក៏​ទទួល​ការ​ខូចខាត​ដូច​មុន ឯ​ពួក​អ្នក​ដែល​ពុំ​ត្រូវ​គេ​សម្លាប់​ចោល ក៏​បាន​ត្រឡប់​មក​ទី​ក្រុង​នីហ្វៃ​វិញ។

១៣ហើយ​ពួក​គេ​បាន​បន្ទាប​ខ្លួន​ស្មើ​នឹង​ធូលី​ដី ដាក់​ខ្លួន​ក្រោម​នឹម​នៃ​សេវក​ភាព សុខ​ចិត្ត​ឲ្យ​គេ​វាយ​ខ្លួន ហើយ​ឲ្យ​គេ​ដេញ​ទៅ​មក ហើយ​ឲ្យ​ផ្ទុក​តាម​ទំនើង​ចិត្ត​នៃ​ពួក​ខ្មាំងសត្រូវ​របស់​គេ។

១៤ហើយ​គេ​បាន​បន្ទាប​ខ្លួន​ចុះ​ដល់​ជម្រៅ​នៃ​ភាព​ទន់​ទាប ហើយ​គេ​បាន​អំពាវនាវ​ជា​ខ្លាំង​ទៅ​រក​ព្រះ មែន​ហើយ គឺ​ពេញ​មួយ​ថ្ងៃ ពួក​គេ​បាន​ស្រែក​អំពាវនាវ​ទៅ​រក​ព្រះ​របស់​គេ សូម​ឲ្យ​ទ្រង់​ដោះ​ពួក​គេ​ឲ្យ​ផុត​ពី​ការ​វេទនា​របស់​គេ។

១៥ហើយ​ឥឡូវ​នេះ ព្រះ​អម្ចាស់​ទ្រង់​ក្រ​ឮ​សម្រែក​របស់​ពួក​គេ ដោយ​សារ​តែ​អំពើ​ទុច្ចរិត​របស់​ពួក​គេ ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា​ក្ដី គង់តែ​ព្រះ​អម្ចាស់​ទ្រង់​បាន​ឮ​សម្រែក​របស់​គេ​ដែរ ហើយ​បាន​ចាប់​ផ្ដើម​បន្ទន់​ចិត្ត​ពួក​លេមិន ដើម្បី​ពួក​គេ​បាន​ចាប់​ផ្ដើម​សម្រាល​បន្ទុក​ឲ្យ​គេ តែ​ព្រះ​អម្ចាស់​ទ្រង់​មិន​បាន​ទត​ឃើញ​ថា​ល្មម​នឹង​ដោះ​ពួក​គេ​ឲ្យ​ផុត​ពី​សេវក​ភាព​នៅ​ឡើយ​ទេ។

១៦ហើយ​ហេតុការណ៍​បាន​កើត​ឡើង​ថា ពួក​គេ​បាន​ចាប់​ផ្ដើម​ចម្រើន​ឡើង​បន្តិច​ម្ដងៗ នៅ​លើ​ដែនដី ហើយ​បាន​ចាប់​ផ្ដើម​ផលិត​ធញ្ញជាតិ​ជា​ច្រើន​បរិបូរណ៍ និង​ហ្វូង​ចៀម និង​ហ្វូង​គោ ដើម្បី​កុំ​ឲ្យ​ពួក​គេ​វេទនា​ដោយ​ការ​អត់ឃ្លាន។

១៧ឥឡូវ​នេះ មាន​ចំនួន​ស្ត្រី​ជា​ច្រើន​លើស​ជាង​ពួក​បុរស ហេតុ​ដូច្នេះ​ហើយ ស្ដេច​លិមហៃ​បាន​បញ្ជា​ឲ្យ​បុរស​ម្នាក់ៗ ត្រូវ​ជួយ​ទំនុក​បម្រុង​ដល់​ស្ត្រី​មេម៉ាយ និង​កូនៗ​របស់​គេ​ផង ដើម្បី​កុំ​ឲ្យ​គេ​ត្រូវ​វិនាស​ដោយ​អត់ឃ្លាន ហើយ​គេ​ធ្វើ​យ៉ាង​នេះ ក៏​ដោយ​សារ​តែ​ពួក​គេ​មួយ​ចំនួន​ធំ ត្រូវ​គេ​សម្លាប់​ចោល។

១៨ឥឡូវ​នេះ ប្រជាជន​លិមហៃ​បាន​ប្រមូល​គ្នា​មក​ជា​ធ្លុង​មួយ ឲ្យ​មាន​គ្នា​ច្រើន​ដែល​អាច​រួបរួម​បាន ហើយ​បាន​ការ​ពារ​ធញ្ញជាតិ​របស់​គេ និង​សត្វ​របស់​គេ។

១៩សូម្បីតែ​ស្ដេច​ផ្ទាល់ ក៏​ពុំ​ហ៊ាន​ចេញ​ទៅ​ខាង​ក្រៅ​កំផែង​ក្រុង​ដែរ លើក​លែងតែ​ទ្រង់​មាន​ពួក​អ្នក​យាម​ទៅ​ជាមួយ​នឹង​ទ្រង់​ដែរ ដោយ​ខ្លាចក្រែង​ចៃដន្យ​ណាមួយ ទ្រង់​ត្រូវ​ធ្លាក់​ទៅ​ក្នុង​កណ្ដាប់​ដៃ​នៃ​ពួក​លេមិន។

២០ហើយ​ទ្រង់​បាន​ចាត់​ឲ្យ​ប្រជាជន​ទ្រង់​យាម​ជុំវិញ​ដែនដី ក្រែង​ចៃដន្យ​ណាមួយ គេ​អាច​ចាប់​បាន​ពួក​សង្ឃ​ដែល​បាន​រត់​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ទី​រហោស្ថាន ដែល​បាន​លួច​យក​ពួក​កូន​ក្រមុំ​របស់​ពួក​លេមិន ហើយ​ដែល​បាន​បង្ក​ឲ្យ​មាន​ការ​បំផ្លិចបំផ្លាញ​ដ៏​ធំ​បែប​នេះ​មក​លើ​ពួក​គេ។

២១ព្រោះ​ពួក​គេ​ចង់​ចាប់​ពួក​នោះ​ដើម្បី​យក​មក​ធ្វើ​ទោស ព្រោះ​ពួក​គេ​បាន​ចូល​មក​លើ​ដែនដី​នីហ្វៃ​ក្នុង​ពេល​យប់ ហើយ​បាន​លួច​យក​ធញ្ញជាតិ និង​វត្ថុ​មាន​តម្លៃ​របស់​គេ​ជា​ច្រើន ហេតុ​ដូច្នេះ​ហើយ ពួក​គេ​បាន​បង្កប់​ខ្លួន​ចាំ​ពួក​នោះ។

២២ហើយ​ហេតុការណ៍​បាន​កើត​ឡើង​ថា ពុំ​មាន​ការ​រំខាន​ឆាឆៅ​គ្នា​រវាង​ពួក​លេមិន​នឹង​ប្រជាជន​របស់​លិមហៃ​ទៀត​ឡើយ រហូត​ដល់​ពេល​ដែល​អាំម៉ូន និង​បង​ប្អូន​របស់​លោក​ចូល​មក​លើ​ដែនដី។

២៣ហើយ​នៅ​ពេល​ស្ដេច​ចេញ​ទៅ​ខាង​ក្រៅ​ទ្វារ​កំផែង​ក្រុង ជាមួយ​នឹង​ទាហាន​យាម​របស់​ទ្រង់ ក៏​បាន​ឃើញ​អាំម៉ូន និង​បង​ប្អូន​របស់​លោក ហើយ​ដោយ​សន្និដ្ឋាន​ថា ពួក​គេ​ជា​ពួក​សង្ឃ​របស់​ណូអេ ហេតុ​ដូច្នេះ​ហើយ ទើប​ទ្រង់​បាន​ចាត់​ឲ្យ​គេ​ចាប់​ពួក​គេ ហើយ​ចង​ដាក់​ក្នុង​គុក។ ហើយ​បើ​សិន​ជា​ពួក​គេ​ជា​សង្ឃ​របស់​ណូអេ​មែន​នោះ ច្បាស់​ជា​ទ្រង់​បញ្ជា​ឲ្យ​យក​គេ​ទៅ​ប្រហារ​ទៅ​ហើយ។

២៤ប៉ុន្តែ​ពេល​ទ្រង់​បាន​ជ្រាប​ថា ពួក​គេ​ពុំ​មែន​ជា​ពួក​សង្ឃ​ទេ តែ​ពួក​គេ​ជា​បង​ប្អូន​របស់​ទ្រង់ ហើយ​បាន​មក​ពី​ដែនដី​សារ៉ាហិមឡា ទើប​ទ្រង់​ពោរ​ពេញ​ទៅ​ដោយ​ក្ដី​សោមនស្ស​ជា​អតិបរមា។

២៥ឥឡូវ​នេះ មុន​ពេល​អាំម៉ូន​មក​ដល់ ស្ដេច​លិមហៃ​បាន​បញ្ជា​ឲ្យ​បុរស​មួយ​ក្រុម​តូច​ទៅ​រក​ដែនដី​សារ៉ាហិមឡា តែ​ពួក​គេ​រក​ពុំ​ឃើញ​សោះ ហើយ​គេ​វង្វេង​នៅ​ក្នុង​ទី​រហោស្ថាន។

២៦ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ គង់តែ​ពួក​គេ​បាន​ជួប​ប្រទះ​ឃើញ​ដែនដី​មួយ ដែល​ធ្លាប់​មាន​មនុស្ស​អាស្រ័យ​នៅ មែន​ហើយ ជា​ដែនដី​មួយ​ដែល​ពេញ​ដោយ​ឆ្អឹង​ក្រៀម មែន​ហើយ ជា​ដែនដី​មួយ ដែល​ធ្លាប់​មាន​មនុស្ស​អាស្រ័យ​នៅ ហើយ​ត្រូវ​បាន​បំផ្លាញ​ចោល ហើយ​ពួក​គេ​ដោយ​បាន​គិត​ស្មាន​ថា នោះ​ជា​ដែនដី​សារ៉ាហិមឡា ក៏​បាន​ត្រឡប់​ទៅ​ដែនដី​នីហ្វៃ​វិញ បាន​មក​ដល់​ក្នុង​តំបន់​ព្រំប្រទល់​មិន​យូរ​ថ្ងៃ​ប៉ុន្មាន មុន​ពេល​អាំម៉ូន​មកដល់។

២៧ហើយ​ពួក​គេ​បាន​យក​បញ្ជី​មួយ​មក​ជា​មួយ​ផង ដែល​ជា​បញ្ជី​របស់​ប្រជាជន ដែល​ពួក​គេ​បាន​ជួប​ប្រទះ​ឃើញ​ឆ្អឹង​នោះ ហើយ​បញ្ជី​នោះ​ចារ​នៅ​លើ​ផ្ទាំង​ដែក​ទាំង​ឡាយ។

២៨ហើយ​ឥឡូវ​នេះ លិមហៃ​បាន​ពោរ​ពេញ​ទៅ​ដោយ​សេចក្ដី​អំណរ​ទៀត កាល​បាន​ដឹង​ពី​មាត់​របស់​អាំម៉ូន​មក​ថា ស្ដេច​ម៉ូសាយ បាន​អំណោយទាន​មួយ​មក​ពី​ព្រះ ដោយ​សារ​អំណោយទាន​នោះ ទ្រង់​អាច​បកប្រែ​ឆ្លាក់​ត្រា​បែប​នេះ​បាន មែន​ហើយ ហើយ​អាំម៉ូន​ក៏​អរ​រីករាយ​ផង​ដែរ។

២៩តែ​អាំម៉ូន និង​បង​ប្អូន​លោក​ពោរ​ពេញ​ដោយ​សេចក្ដី​សោកសៅ ពី​ព្រោះ​បង​ប្អូន​លោក​ជា​ច្រើន​ត្រូវ​គេ​សម្លាប់​ចោល

៣០ហើយ​ថែម​ទាំង​ព្រួយ ដោយ​សារ​ស្ដេច​ណូអេ ព្រម​ទាំង​ពួក​សង្ឃ​របស់​ទ្រង់ បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ប្រជាជន​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​បាប និង​អំពើ​ទុច្ចរិត​ជា​ច្រើន​ទាស់​នឹង​ព្រះ ហើយ​ពួក​គេ​ក៏​បាន​កាន់ទុក្ខ ដល់​សេចក្ដី​ស្លាប់​របស់​អ័ប៊ីណាដៃ ហើយ​ដល់​ការ​ចាក​ចេញ​ទៅ​របស់​អាលម៉ា និង​ប្រជាជន​ដែល​ទៅ​ជា​មួយ​លោក​ផង ដែល​បាន​សាង​ឡើង​នូវ​សាសនាចក្រ​នៃ​ព្រះ​មួយ តាម​រយៈ​កម្លាំង និង​ព្រះ​ចេស្ដា​នៃ​ព្រះ និង​សេចក្ដី ជំនឿ​ជឿ​ដល់​ពាក្យ​ទាំង​ឡាយ​ដែល​អ័ប៊ីណាដៃ​បាន​និយាយ។

៣១មែន​ហើយ ពួក​គេ​កាន់ទុក្ខ​ដោយ​សារ​ការ​ចាក​ចេញ​ទៅ​នៃ​ពួក​នោះ ព្រោះ​ពួក​គេ​ពុំ​ដឹង​ថា តើ​ពួក​នោះ​បាន​ទៅ​ទីណា​ទេ។ ឥឡូវ​នេះ ពួក​គេ​ច្បាស់​ជា​បាន​រួបរួម​គ្នា ដោយ​រីករាយ​ជាមួយ​នឹង​អ្នក​ទាំង​នោះ ព្រោះ​ពួក​គេ​ផ្ទាល់​ក៏​បាន​ចូល​ក្នុង​សេចក្ដី​សញ្ញា​ជាមួយ​នឹង​ព្រះ ដើម្បី​បម្រើ​ទ្រង់ ហើយ​កាន់​តាម​ព្រះ​បញ្ញត្តិ​ទាំង​ឡាយ​របស់​ទ្រង់។

៣២ហើយ​ឥឡូវ​នេះ ចាប់​តាំង​ពី​អាំម៉ូន​បាន​មក​ដល់ នោះ​ស្ដេច​លិមហៃ​ក៏​បាន​ចូល​ក្នុង​សេចក្ដី​សញ្ញា​ជាមួយ​នឹង​ព្រះ​ដែរ ព្រម​ទាំង​ប្រជាជន​របស់​ទ្រង់​ជា​ច្រើន​ផង​ដើម្បី​បម្រើ​ទ្រង់ ហើយ​កាន់​តាម​ព្រះ​បញ្ញត្តិ​ទាំង​ឡាយ​របស់​ទ្រង់។

៣៣ហើយ​ហេតុការណ៍​បាន​កើត​ឡើង​ថា ស្ដេច​លិមហៃ និង​ប្រជាជន​ទ្រង់​ជា​ច្រើន ចង់​ទទួល​បុណ្យ​ជ្រមុជ​ទឹក តែ​គ្មាន​អ្នក​ណា​ម្នាក់​សោះ​នៅ​លើ​ដែនដី ដែល​មាន​អំណាច​ពី​ព្រះ​ឡើយ។ ហើយ​អាំម៉ូន​មិន​ព្រម​ធ្វើ​ការ​នេះ ដោយ​ចាត់​ថា រូបលោក​ជា​អ្នក​បម្រើ​ម្នាក់​មិន​សក្ដិសម។

៣៤ហេតុ​ដូច្នេះ​ហើយ ពេល​នោះ​ពួក​គេ​ពុំ​បាន​រួបរួម​គ្នា​ជា​សាសនាចក្រ​មួយ​នៅ​ឡើយ​ទេ ដោយ​រង់ចាំ​ព្រះ​វិញ្ញាណ​នៃ​ព្រះ​អម្ចាស់។ ឥឡូវ​នេះ ពួក​គេ​ចង់​ឲ្យ​បាន​ដូច​ជា​អាលម៉ា និង​បង​ប្អូន​លោក ដែល​បាន​រត់​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ទី​រហោស្ថាន។

៣៥ពួក​គេ​ចង់​ទទួល​បុណ្យ​ជ្រមុជ​ទឹក ទុកជា​សាក្សី ហើយ​ជាទី​បន្ទាល់​ថា ពួក​គេ​ស្ម័គ្រ​ចិត្ត​នឹង​បម្រើ​ព្រះ​ឲ្យ​អស់​ពី​ដួង​ចិត្ត​គេ ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ គង់តែ​ពួក​គេ​បាន​ពន្យារ​ពេល​ដែរ ហើយ​ដំណើរ​រឿង​អំពី​បុណ្យ​ជ្រមុជ​ទឹក​របស់​ពួក​គេ នឹង​មាន​ចែង​នៅ​ពេល​ក្រោយ។

៣៦ហើយ​ឥឡូវ​នេះ ការ​សិក្សា​ទាំង​ស្រុង​របស់​អាំម៉ូន និង​រាស្ត្រ​របស់​លោក ព្រម​ទាំង​ស្ដេច​លិមហៃ និង​រាស្ត្រ​របស់​ទ្រង់ គឺ​ដើម្បី​ដោះ​ខ្លួន​ឲ្យ​រួច​ពី​កណ្ដាប់​ដៃ​នៃ​ពួក​លេមិន និង​ពី​សេវក​ភាព៕