Mijn huwelijk boven mijn trots
Net als ieder echtpaar hebben mijn man en ik in ons huwelijk weleens onenigheid. Eén voorval kan ik me nog goed herinneren. Ik kan me niet meer herinneren wat het meningsverschil was, maar wel dat we niet meer tegen elkaar spraken. Ik had het gevoel dat de schuld bij mijn man lag. Ik vond dat ik niets verkeerd had gedaan en dat er geen reden was om mijn excuses aan te bieden.
De hele dag zat ik te wachten totdat mijn man zijn excuses aanbood. Hij zou toch wel inzien hoe fout hij was. Het was toch duidelijk hoe zeer hij mijn gevoelens had gekwetst. Ik vond dat ik voor mezelf moest opkomen; het ging ten slotte om het principe.
Toen de dag ten einde liep begon ik te beseffen dat ik voor niets zat te wachten, dus wendde ik mij in gebed tot de Heer. Ik bad dat mijn man zou inzien wat hij gedaan had en hoe hij ons huwelijk schaadde. Ik bad dat hij geïnspireerd zou worden om zijn excuses aan te bieden, zodat we het meningsverschil uit de wereld konden helpen.
Terwijl ik bad, kreeg ik duidelijk het gevoel dat ík naar mijn man moest gaan om mijn excuses aan te bieden. Ik schrok een beetje van dat gevoel en maakte in mijn gebed onmiddellijk duidelijk dat ik niets verkeerd had gedaan en dus mijn excuses niet hoefde aan te bieden. Toen kwam de volgende gedachte bij mij op: Wil je gelijk hebben of wil je een huwelijk hebben?
Toen ik over die vraag nadacht, besefte ik dat ik in mijn trots kon volharden tot hij zijn excuses aanbood. Maar hoe lang zou dat duren? Dagen? Ik voelde me ellendig omdat we niets tegen elkaar zeiden. Ik begreep wel dat dit voorval op zichzelf geen eind aan ons huwelijk zou maken, maar als ik altijd halsstarrig zou blijven, zou dat in de loop der tijd wel ernstige schade kunnen veroorzaken. Ik besloot dat het belangrijker was om een gelukkig, liefdevol huwelijk te hebben dan om trots te volharden in iets dat later onbeduidend zou blijken te zijn.
Ik ging naar mijn man toe en bood mijn excuses aan dat ik hem boos had gemaakt. Hij bood ook zijn excuses aan en al snel waren we weer gelukkig en in liefde verenigd.
Sinds die tijd zijn er weleens vaker momenten geweest waarop ik me diezelfde vraag moest stellen: Wil je gelijk hebben of wil je een huwelijk hebben? Wat ben ik dankbaar voor de les die ik heb geleerd toen ik die vraag voor het eerst stelde. Daardoor heb ik altijd mijn perspectief kunnen bijstellen en mijn man en ons huwelijk boven mijn trots kunnen plaatsen.