Περισσότερο από ήρωας
Ο Ιησούς Χριστός δεν είναι μόνον ο ήρωάς μας. Είναι ο Κύριος και Βασιλεύς μας, ο Σωτήρας και Λυτρωτής της ανθρωπότητας.
Από το 1856 έως το 1860, χιλιάδες πρωτοπόροι Άγιοι των Τελευταίων Ημερών έσυραν τα υπάρχοντά τους με χειράμαξες για πάνω από 1.600 χιλιόμετρα καθώς ταξίδευαν προς την Κοιλάδα της Σωλτ Λέηκ. Πριν από εκατόν εξήντα επτά χρόνια αυτήν ακριβώς την εβδομάδα, στις 4 Οκτωβρίου 1856, ο Πρόεδρος Μπρίγκαμ Γιανγκ εξεπλάγη που έμαθε ότι δύο χειράμαξες, με επικεφαλής τον Έντουαρντ Μάρτιν και τον Τζέιμς Γουίλλι, ήταν ακόμη εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από τη Σωλτ Λέηκ, με ον χειμώνα να πλησιάζει ταχέως1. Την αμέσως επόμενη ημέρα, όχι μακριά από το μέρος που έχουμε συγκεντρωθεί σήμερα, ο Πρόεδρος Γιανγκ στάθηκε ενώπιον των Αγίων και δήλωσε: «Πολλοί από τους αδελφούς και τις αδελφές μας είναι στις πεδιάδες με χειράμαξες, και πρέπει να τους φέρουμε εδώ… Πηγαίνετε και φέρετε τώρα αυτούς τους ανθρώπους από τις πεδιάδες»2.
Μόλις δύο ημέρες αργότερα, οι πρώτες ομάδες διάσωσης αναχώρησαν αναζητώντας τους πρωτοπόρους με τις χειράμαξες.
Ένα μέλος της ομάδας Γουίλλι περιέγραψε την απελπιστική κατάσταση πριν από την άφιξη της κύριας ομάδας διάσωσης. Είπε: «[Ακριβώς] όταν φαινόταν ότι όλα θα χάνονταν… και δεν μας είχαν μείνει και πολλά για να ζήσουμε, σαν κεραυνός εν αιθρία, ο Θεός απήντησε στις προσευχές μας. Μία ομάδα διάσωσης, φέρνοντας τρόφιμα και προμήθειες… ήλθε στο οπτικό πεδίο… Πώς ευχαριστήσαμε τον Θεό για τη διάσωσή μας»3.
Αυτοί οι διασώστες ήταν ήρωες για τους πρωτοπόρους, γιατί έθεσαν τη ζωή τους σε κίνδυνο κάτω από ακραίες καιρικές συνθήκες για να φέρουν όσο το δυνατόν περισσότερους σε ασφαλές μέρος. Ένας τέτοιος ήρωας ήταν ο Εφραΐμ Χανκς.
Στα μέσα Οκτωβρίου, και μη γνωρίζοντας τη δύσκολη θέση των ανθρώπων με τις χειράμαξες, ο Χανκς επέστρεφε στο σπίτι του στη Σωλτ Λέηκ ύστερα από ταξίδι, όταν, κατά τη διάρκεια της νύχτας, ξύπνησε από μια φωνή, που έλεγε: «Οι άνθρωποι με τις χειράμαξες βρίσκονται σε δύσκολη θέση, και σε χρειάζονται. Θα πας να τους βοηθήσεις;»
Με αυτό το ερώτημα να επαναλαμβάνεται στον νου, επέστρεψε βιαστικά στη Σωλτ Λέηκ Σίτυ. Και όταν άκουσε τον Πρόεδρο Χήμπερ Τ. Κίμπαλ να καλεί επιπλέον εθελοντές, ο Χανκς ξεκίνησε την επόμενη ακριβώς ημέρα, μόνος του, προς διάσωση. Κινούμενος γρήγορα, προσπέρασε άλλους διασώστες καθ’ οδόν και, όταν έφτασε στην ομάδα Μάρτιν, ο Χανκς θυμόταν: «Το θέαμα που συνάντησα καθώς έμπαινα στην κατασκήνωση τους δεν μπορεί ποτέ να σβηστεί από τη μνήμη μου… [και] ήταν αρκετό για να ραγίσει και την πιο σκληρή καρδιά»4.
Ο Εφραΐμ Χανκς πέρασε μέρες πηγαίνοντας από σκηνή σε σκηνή ευλογώντας τους αρρώστους. Διηγήθηκε ότι «σε πολλές περιπτώσεις, όταν χορηγούσαμε ευλογία στους αρρώστους, και εξοβελίζαμε τις ασθένειες στο όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού, οι πάσχοντες θεραπεύονταν σχεδόν αμέσως»5. Ο Εφραΐμ Χανκς θα είναι για πάντα ένας ήρωας για τους πρωτοπόρους των χειραμαξών.
Παρόμοια με εκείνη την αξιοσημείωτη διάσωση, γεγονότα που επηρεάζουν τη ζωή μας, ακόμη και την πορεία της ιστορίας, είναι συχνά αποτέλεσμα αποφάσεων και επιτευγμάτων μεμονωμένων ανδρών και γυναικών – μεγάλων καλλιτεχνών, επιστημόνων, επιχειρηματιών και πολιτικών. Αυτά τα εξαιρετικά άτομα συχνά τιμώνται ως ήρωες, με μνημεία που κατασκευάζονται για να υπενθυμίζουν τα κατορθώματά τους.
Όταν ήμουν μικρό αγόρι, οι πρώτοι μου ήρωες ήταν αθλητές. Οι πρώτες μου αναμνήσεις είναι από τη συλλογή καρτών του μπέιζμπολ με τις φωτογραφίες και τα στατιστικά των παικτών της πρώτης κατηγορίας του Πρωταθλήματος του μπέιζμπολ. Η «ηρωοποίηση» για ένα παιδί μπορεί να είναι διασκεδαστική και αθώα, όπως όταν τα παιδιά ντύνονται σαν τους αγαπημένους τους υπερήρωες τις Απόκριες. Μολονότι εκτιμούμε και σεβόμαστε πολλούς ταλαντούχους και αξιόλογους άνδρες και γυναίκες για τις ικανότητες και τη συνεισφορά τους, αν ο θαυμασμός γίνει υπερβολικός, τότε μπορεί να είναι το αντίστοιχο των τέκνων του Ισραήλ που λάτρευαν ένα χρυσό μοσχάρι στην έρημο του Σινά.
Ως ενήλικοι, αυτό που κάποτε ήταν αθώα παιδική διασκέδαση μπορεί να αποτελέσει εμπόδιο, όταν η «ηρωoποίηση» πολιτικών, bloggers, επηρεαστών, αθλητών ή μουσικών μάς κάνει να κοιτάζουμε «πέρα από το σημάδι»6 και να χάνουμε από τα μάτια μας αυτό που είναι πραγματικά ουσιώδες.
Για τα τέκνα του Ισραήλ, η δυσκολία δεν ήταν το χρυσάφι που έφεραν μαζί τους στο ταξίδι τους προς τη γη της επαγγελίας, αλλά μάλλον αυτό που επέτρεψαν να γίνει το χρυσάφι: ένα είδωλο, το οποίο στη συνέχεια έγινε το αντικείμενο της λατρείας τους, στρέφοντας την προσοχή τους μακριά από τον Ιεχωβά, ο οποίος είχε χωρίσει στα δύο την Ερυθρά Θάλασσα και τους είχε ελευθερώσει από τη σκλαβιά. Η εστίασή τους στο μοσχάρι επηρέασε την ικανότητά τους να λατρεύουν τον αληθινό Θεό7.
Ο ήρωας –ο ήρωάς μας τώρα και πάντοτε– είναι ο Ιησούς Χριστός και οτιδήποτε ή οποιοσδήποτε, που μας αποσπά από τις διδασκαλίες Του, όπως βρίσκονται στις γραφές και μέσα στα λόγια ζώντων προφητών, μπορεί να επηρεάσει αρνητικά την πρόοδό μας στο μονοπάτι της διαθήκης. Πριν από τη Δημιουργία αυτού του κόσμου, στραφήκαμε προς τον Ιησού Χριστό, όταν έγινε ξεκάθαρο ότι αμφισβητήθηκε το σχέδιο που προτάθηκε από τον Πατέρα στους Ουρανούς, το οποίο περιελάμβανε για εμάς την ευκαιρία να προοδεύσουμε και να γίνουμε σαν Εκείνον.
Όχι μόνο ήταν ο Ιησούς Χριστός ο ηγέτης που υπερασπίστηκε το σχέδιο του Πατέρα μας, αλλά κι Εκείνος που θα έπαιζε επίσης τον πιο κρίσιμο ρόλο στην εφαρμογή του. Απήντησε στον Πατέρα και προθυμοποιήθηκε να προσφέρει τον Εαυτό Του ως «λύτρα για όλους»8, για να πληρώσει το χρέος που όλοι θα δημιουργούσαμε εξαιτίας της αμαρτίας, αλλά που δεν θα μπορούσαμε να ξεπληρώσουμε από μόνοι μας.
Ο Πρόεδρος Ντάλλιν Χ. Όουκς δίδαξε: «[Ο Ιησούς Χριστός] έχει κάνει ό,τι είναι απαραίτητο για το ταξίδι μας μέσω της θνητότητας προς τον προορισμό που περιγράφεται στο σχέδιο του Επουράνιου Πατέρα μας»9.
Στον κήπο της Γεθσημανή, όταν ήλθε αντιμέτωπος με ένα τέτοιο συντριπτικό καθήκον, ο Σωτήρας με γενναιότητα δήλωσε: «Όχι το δικό μου θέλημα, αλλά το δικό σου ας γίνει» και προχώρησε και πήρε επάνω Του τον πόνο, τις ασθένειες, και τα βάσανα για τις αμαρτίες όλων όσων θα ζούσαν ποτέ10. Σε μία τέλεια πράξη υπακοής και δέσμευσης, ο Ιησούς Χριστός ολοκλήρωσε την υπέρτατη ηρωική πράξη σε όλη τη δημιουργία, καταλήγοντας στην ένδοξη Ανάστασή Του.
Στην πιο πρόσφατη γενική συνέλευση, ο Πρόεδρος Ράσσελ Μ. Νέλσον μας υπενθύμισε: «Οποιεσδήποτε ερωτήσεις ή προβλήματα και αν έχετε, η απάντηση βρίσκεται πάντοτε στη ζωή και στις διδασκαλίες του Ιησού Χριστού. Μάθετε περισσότερα για την Εξιλέωσή Του, την αγάπη Του, την ευσπλαχνία Του, τη διδαχή Του και το αποκατεστημένο Ευαγγέλιό Του της θεραπείας και της προόδου. Στραφείτε προς Εκείνον! Ακολουθήστε Τον»11. Και θα προσέθετα: «Διαλέξτε Εκείνον».
Στον περίπλοκο κόσμο μας, μπορεί να είναι δελεαστικό να στραφούμε στους ήρωες της κοινωνίας σε μία προσπάθεια να δώσουμε σαφήνεια στη ζωή, όταν μας φαίνεται συγκεχυμένη ή δυσβάστακτη. Αγοράζουμε τα ρούχα που διαφημίζουν, ασπαζόμαστε την πολιτική που ενστερνίζονται και ακολουθούμε τις προτάσεις που κοινοποιούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αυτό μπορεί να είναι καλό για μία προσωρινή διασκέδαση, αλλά πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, ώστε αυτή η μορφή ηρωοποίησης να μην γίνει το χρυσό μοσχάρι μας. Η επιλογή του σωστού ήρωα έχει αιώνιες συνέπειες.
Όταν η οικογένειά μας έφθασε στην Ισπανία για να ξεκινήσουμε την υπηρέτησή μας ως ηγετών ιεραποστολής, βρήκαμε κορνιζαρισμένο ένα απόφθεγμα που ανέφερε ο Πρεσβύτερος Νηλ Α. Μάξουελ το οποίο έχει σχέση με τους ήρωες που επιλέγουμε να ακολουθήσουμε. Δήλωνε: «Εάν δεν έχετε επιλέξει πρώτα τη βασιλεία του Θεού, στο τέλος δεν θα έχει καμία διαφορά αυτό που έχετε επιλέξει»12. Αδελφοί και αδελφές, όταν επιλέγουμε τον Ιησού Χριστό, τον Βασιλέα των βασιλέων, επιλέγουμε τη βασιλεία του Θεού. Οποιαδήποτε άλλη επιλογή είναι το αντίστοιχο της επιλογής του βραχίονα της σαρκός ή ενός χρυσού μοσχαριού και τελικώς θα μας απογοητεύσει.
Στο βιβλίο του Δανιήλ της Παλαιάς Διαθήκης, διαβάζουμε την ιστορία του Σεδράχ, του Μισάχ και του Αβδέ-νεγώ, που ήξεραν ξεκάθαρα ποιον ήρωα να διαλέξουν – και δεν ήταν κανένας από τους θεούς του βασιλιά Ναβουχοδονόσορα. Με πεποίθηση δήλωσαν:
«Ο Θεός μας, που εμείς λατρεύουμε, είναι δυνατός να μας ελευθερώσει από το καμίνι τής φωτιάς που καίει…
»Αλλά, και αν όχι, ας είναι σε σένα γνωστό, βασιλιά, ότι τους θεούς σου δεν τους λατρεύουμε, και τη χρυσή εικόνα, που έχεις στήσει, δεν την προσκυνούμε»13.
Όπως δίδαξε ο Απόστολος Παύλος: «Υπάρχουν πολλοί θεοί»14 και, μπορώ να προσθέσω, πολλοί είναι και οι ήρωες τους οποίους καλούμαστε να προσκυνήσουμε, να λατρέψουμε και να αγκαλιάσουμε. Όμως όπως ακριβώς ήξεραν οι τρεις φίλοι του Δανιήλ, υπάρχει μόνον Ένας που εγγυάται ότι θα σας λυτρώσει – επειδή το έχει ήδη το έχει κάνει και πάντοτε θα το κάνει.
Για εμάς, στο ταξίδι μας πίσω στην παρουσία του Θεού, στη δική μας γη της επαγγελίας, το πρόβλημα δεν είναι ο πολιτικός, ο μουσικός, ο αθλητής ή ο vlogger, αλλά μάλλον ότι αν επιλέξουμε να επιτρέψουμε σε αυτούς να γίνουν τα πρωταρχικά αντικείμενα της προσοχής και της εστίασής μας, στη θέση του Σωτήρος και Λυτρωτή μας.
Επιλέγουμε Εκείνον, τον Ιησού Χριστό, όταν επιλέγουμε να τιμούμε την ημέρα Του είτε είμαστε στον τόπο κατοικίας μας είτε ταξιδεύουμε σε διακοπές. Επιλέγουμε Εκείνον, όταν επιλέγουμε τα λόγια Του μέσω των γραφών και των διδασκαλιών ζώντων προφητών. Επιλέγουμε Εκείνον, όταν επιλέγουμε να έχουμε εγκριτικό ναού και ζούμε αντάξιά του. Επιλέγουμε Εκείνον, όταν είμαστε ειρηνοποιοί και αρνούμαστε να γίνουμε εριστικοί, «ειδικά όταν έχουμε διαφορετικές απόψεις»15.
Κανένας ηγέτης δεν έχει δείξει ποτέ περισσότερο θάρρος, κανένας φιλάνθρωπος δεν έχει δείξει περισσότερη καλοσύνη, κανένας ιατρός δεν έχει θεραπεύσει περισσότερες ασθένειες και κανένας καλλιτέχνης δεν ήταν πιο δημιουργικός από τον Ιησού Χριστό.
Σε έναν κόσμο με ήρωες, με μνημεία και μουσεία αφιερωμένα στα κατορθώματα θνητών ανδρών και γυναικών, υπάρχει Κάποιος που στέκεται υπεράνω όλων. Καταθέτω μαρτυρία ότι ο Ιησούς Χριστός δεν είναι μόνον ο ήρωάς μας, είναι ο Κύριος και Βασιλεύς μας, ο Σωτήρας και Λυτρωτής της ανθρωπότητας. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.