Кутрите Малечки
Во секој оддел и гранка ни требаат сите—оние кои можеби се силни и оние кои се мачат. Сите се неопходни и витали.
Како момче, се сеќавам како се возев во колата со мојот татко и гледав луѓе крај патот кои беа во тешки околности или на кои им требаше помош. Мојот татко секогаш ќе коментираше ““Pobrecito,”, што значи “кутрите малечки.”
Во една прилика, гледав со интерес како тато ми им помагаше на многу од овие луѓе, особено кога патувавме во Мексико да ги видиме моите баба и дедо. Тој вообичаено ќе пронајдеше некој на кој му треба помош, и потоа, се враќаше приватно и ја пружаше помошта која им е потребна/ ќе оди приватно и ќе ја обезбеди помошта која им требаше. Подоцна открив дека им помагаше на еден или на друг начин да се запишат на училиште, им купуваше храна, или да се грижат за нивната благосостојба. Тој им служеше на „кутрите малечки“ кои ќе му се најдеа на неговиот пат. Всушност, во годините додека растев не можам да се сетам на времето кога немавме некој да живее со нас, на кој му требаше место да остане додека не се вработи. Гледајќи ги овие искуства во мене се создаде дух на сочувство кон моите другари луѓе и оние кои имаа одедени потреби.
Во Preach My Gospel се изјавува: “Опкружени сте со луѓе. Се разминувате со нив на улица, , ги посетувате во нивните домови, и патувате меѓу нив. Сите тие се деца на Бог, ваши браќа и сестри.… Многу од овие луѓе бараат цел во животот. Тие се загрижени за нивната иднина и нивните семејства” (Проповедај Го Моето Евангелие: Водич за Мисионерска Служба [2018], 1).ако има превод на македонски ова нека стои на мкд ако не врати на англиски
Низ годините додека служев во Црквата, се обидов да ги побарам оние на кои им требаше помош во нивните животи, и привремено и духовно. Честопати ќе ги слушав зборовите на татко ми велејќи, “Pobrecito,” кутри млечки.
Во Библијата пронаоѓаме прекрасен пример за грижа на едно кутро малечко:
„Еве Петар и Јован отидоа заедно во храмот при часот на молитвата, кој е деветиот час.
„И еден човек, куц од утробата, кого го положуваа секој ден пред портата на Храмот што го нарекуваа Убавец, да бара милостина од оние кои влегуваат во храмот; ;
„Оние кои ги видоа Петар и Јован како одат во храмот, побараа милостина./одеа во храмот на ги видат Петар и Јован бараа пари.
“А Петар, кој го прикачипогледот кон него со Јован, рече, Погледај не.
„И ги послуша, очекувајќи да добие нешто од нив.
„Тогаш Петар кажа, Немам ниту сребро ни злато; но тоа што имам тоа ти давам: Во името на Исус Христос од Назарет стани и оди.
„И го фати за десната рака, и го крена: и веднаш неговите стапала и коски на глуждовите добија сила“(Дела 3:1–7; додаден акцент).
При читање на овој запис, бев заинтригиран при употреба на зборот насочување. Зборот прикачи/привлече значи намерно да се да се насочат нечии очи, мисли, или поглед кон нешто (погледни „насочи,“ Dictionary.com). Додела Петар гледаше во овој човек, го погледна поинаку од дугите. Тој гледаше преку неговата неспособност да оди и неговите слабости и можеше да спознае дека неговата вера беше соодветна за да биде исцелуван и да влезе во храмот за да ги добие благословите кои ги барал.
Забележав дека го фати за десната рака и го крена. Додека му помагаше на човекот на овој начин, Господ за чудо го исцели, и „неговите стапала и коски на глуждови добија сила“ (Дела 3:7). Неговата љубов за овој човек и желбата да му помогне доведоа до зголемување на способностите и вештините на слабиот човек.
Додека служев во Седумдесетте од областа, секој четврток беше резервиран за посети заедно со претседателите на колот во мојата област на одговорност. Ги поканив да закажат средби со оние кои имаа потреба од обред за евангелието на Исус Христос или кои во моментов не ги држеа заветите што ги склучија. Преку нашето постојано и намерно служење, Господ ги засили нашите напори и можевме да најдеме луѓе и фамилии на кои им е потребна/требаше помош. Овие беа „кутрите малечки“ кои живееја во различните колови каде служевме.
При една пригода, го придружував Претседателот Бил Витворт, претседателот на Колот Седни Кањон Вју, да прави посети за служење. Тој се молеше кого да го посети/за тоа кого да посетиме, и се обиде да го има истото искуство како Нефи/ обидувајќи се да има искуство како Нефи, кој „беше воден од Духот, незнаејќи ги предвреме нештата кои тој треба да ги направи“(1 Нефи 4:6). Тој демонстрираше дека додека служиме, треба да бидеме водени преку откровение до оние кои имаат најмногу потреба, / за разлика од само поминување низ списокот или методично посетување на луѓенаместо да ја следиме листата за посетување на индивидуалци според начин на метод. Треба да бидеме водени преку моќта на инспирација.
Се сеќавам дека бев во домот на млада двојка, Џеф и Хедер, и нивното мало момче Кај. Џеф стана активен член на Црквата. Тој беше талентирана атлета и имаше ветувачка кариера. Тој започна да се оддалечува од Црквата во неговите тинејџерски години. Подоцна, тој доживеал сообраќајна незгода, што му го смени текот на животот/која го измени курсот на неговиот живот. Додека влеговме во неговиот дом и се запознававме, Џеф не праша зошто сме дошле /дојдовме да го видиме неговото семејство. Ние одговоривме дека има около 3000 членови кои живееја во границите на колот. Потоа го прашав, „Џеф од сите домови што можевме да ги посетиме вечерва, кажи ни зошто Господ не испрати овде.“
Со тоа, Џеф стана емоционален и започна да споделува со нас некои од грижите и проблемите со кои се соочуваа како семејство. Започнавме да споделуваме различни/разновидни принципи од евангелието на Исус Христос. Ги поканивме да направат неколку специфични работи/нешта што на почеток може да изгледаат предизвикувачки/кои изгледаат како предизвикувачки на почеток но со време ќе им донесе голема среќа. Тогаш Претседателот Витворт му даде свештенички благослов на Џеф за да му помогне да ги надмине неговите предизвици. Џеф и Хедер се согласија да го прават тоа за што ги поканивме.
Околу една година подоцна, ми беше чест да го гледам Џеф како ја крштева својата сопруга, Хедер, како член на Црквата на Исус Христос на Светците од Подоцнежните Дни. Тие сега се потготвуваат да влезат во храмот и да бидат запечатени како семејство за време и вечност. Нашата посета го смени текот на нивниот живот и привремено и духовно.
Господ рече
Господ изјави: „Затоа, бидете верни; стојте во службата во која ве назначив; помагајте им на слабите, кренете ги рацете што висат, и зајакнете ги слабите колена“ (Учење и Завети 81:5).
„И правејќи ги овие нешта вие ќе ја направите најголемата добрина за вашите другари луѓе, и ќе ја промовирате славата на оној кој е ваш Господ“ (Учење и Завети 81:4).
Браќа и сестри, Апостолот Павле поучуваше за еден клучен елемент во нашето служење. Тој поучуваше дека ние сме „телото на Христа, а членовите особено“ (1 Коринтијаните 12:27) и дека секој член од телото е потребен со цел да се осигура дека целото тело е просветено. Потоа тој поучваше за една моќна вистина која продираше длабоко во моето срце кога ја читам. Тој кажа, „Овие делови од телото кои ни изгледаат послаби, се многу попотребни;Многу повеќе тие членови од телото, кое се чини дека е поизнемоштено, се неопходни: а на оние делови од телото, за кои сметаме дека се помалку чесни, им оддаваме повеќе почит; и нашите срамни делови добиваат поголема пристојност/тие членови од телтото, за кое мислиме дека сме помалку благородно, врз ние ние даруваме повеќе изобилна чест” (1 Коринтјаните 12:22–23; акцент додаден).
Оттука, во секој оддел и гранка потребни ни се сите—оние кои можеби се сили и оние кои се мачат. Сите се неопходни и од витално значење за градење на целото „тело Христово.“ Често се прашувам кој ни недостасува во нашите различни заедници, што би не направило посилни и поцелосни. кои ќе не зацврстат и направат поцелосни, конгрегација не е собир туку збир на луѓе кои присуствуваат на собирот.
Старешина Д. Тод Кристоферсон: „Во Црквата не само што учиме божествена доктрина; исто така искусуваме примена.“ Како што телото на Христос, членовите на Црквата служат еден на друг во реалноста ден по ден. Сите од нас се несовршени. Во телото на Христос, треба да одиме подалеку од концепти и возвишени зборови и да имаме вистински раце на искуствата додека учиме да живееме заедно со љубов. [Учење и Завети 42:45]” (“Зошто Цркват,” Лијахона, Ное. 2015, 108–9).
Во 1849, Бригам Јанг имаше сон во кој го виде пророкот Џозеф Смит навидум како вози големо стадо овци и кози. Некои од овие животни беа големи и убави а некои мали и валкани. Бригам Јанг се сети како гледаше во очите на проркот Џозеф Смит и велеше, „Џозеф, ти го имаш најневеројатното стадо … што некогаш сум го видел во животот; што ќе правиш со нив?” Пророкот кој изгледаше незагрижен за ова неорганизирано стадо, едноставно одговори, „Сите се добро, на своите места/Тие сите се добри на нивните места.“
Кога Претседателот Јанг се разбуди, тој свати дека додека Црквата собира разновидни „овци и кози“, негова ќе биде одговорноста/ беше негова одговорност да ги внесе сите и да му дозволи на секој од нив да го достигне свјот/ целосен потецијал кога ќе ги заземат своите места во Црквата. (Адаптирано на Роналд В. Вокер, “Бригам Јанг: Ученик на Пророкот,” Енсајн, Феб 1998, 56–57.)
Браќа и сестри, идејата за овој мојот говор се роди додека длабоко размилсував за оној кој моментално не е вклучен во Црквата на Исус Христос. За момент би сакал да разговарам со секој од нив. Старешина Нил А. Максвел поучуваше дека „такви индивидуалци често се приближуваат—но не учествуваат целосно во—Црквата.“ Тие нема да влезат во капелата, но ниту ќе го напуштат тремот. Тоа се оние кои и се потребни на Црквата, но делумно, „живет без Бог во светот“/Овие се они се потребни и на ои им треба Црквата, но кои, делумно, ‘живета без Бог на светот’ [Мосија 27:31]” (“Зошто не сега?” Eнсајн, Nov. 1974, 12).
Ќе го повторам повикот на нашиот сакан Претседател Нелсон кога за прв пат зборуваше на членството на Црквата како нов пророк. Тој кажа: „Сега, до секој член на Црквата велам: Продолжете на заветениот пат. Вашето посветеност да го следите Спасителот преку склучување на завети со Него и одржување на истите, ќе ја отвори вратата за секој духовен благослов и привилегија достапна до мажите, жените, и децата насекаде.
Тој потоа пледираше: „Сега, ако сте отстапиле од патот, може ли да ве поканам со сета надеж на моето срце, ве молам да се вратите.“ Какви и да се вашите грижи, какви и да се вашите предизвици, има место за вас во оваа, Господовата Цркава. Вие и генерациите што доаѓаат ќе бидете благословени од вашите постапки да се вратите на заветниот пат сега да се врати на заветениот пат“ (“Додека чекориме напред заедно,” или Лијахона, Апр, 2018, 7, додаден акцент.
Јас сведочам за Него, и тоа Исус Христос, Главниот/Врвниот слуга и Спастел на сите нас. Ве поканувам сите вас да ги побарате “pobrecitos,, „кутрите мали“ помеѓу нас кои имаат потреба од вас, е моја надеж и молитва во името на Исус Христос, амин. За ова сведочам, во името на Исус Христос, амин.