ចូរដាក់ទីទុកចិត្តរបស់អ្នកទៅនឹងព្រះវិញ្ញាណនោះដែលនាំឲ្យធ្វើល្អ
យើងរីកចម្រើនទៅកាន់តែជិតព្រះសង្គ្រោះនៅពេលយើង បម្រើមនុស្សដទៃជំនួសទ្រង់ចេញពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏សុទ្ធសាធ ។
ខ្ញុំមានអំណរគុណដែលមានវត្តមានជាមួយបងប្អូននាល្ងាចនៃការថ្វាយបង្គំ នៃការពិចារណា និង នៃការលះបង់នេះ ។ យើងបានអធិស្ឋានទាំងអស់គ្នា ។ ព្រះវរបិតាសួគ៌ជាទីស្រឡាញ់ ទ្រង់ព្រះសណ្ដាប់យើង ។ យើងចងចាំអំពីព្រះសង្គ្រោះ ដែលជាព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទ កាលយើងបានបំផុសគំនិតដោយទំនុកតម្កើងសរសើរទ្រង់ ។ យើងត្រូវបានបំផុសគំនិតឲ្យខិតខំធ្វើការងារបន្ថែមទៀតដើម្បីជួយលោកចៅហ្វាយយើងក្នុងកិច្ចការទ្រង់ ដើម្បីជួយ ហើយសម្រាលទុក្ខកូនចៅព្រះវរបិតាសួគ៌យើង ។
បំណងប្រាថ្នាយើងក្នុងការបម្រើមនុស្សដទៃបានកើនឡើង តាមរយៈការដឹងគុណដែលយើងមានចំពោះអ្វីដែលព្រះសង្គ្រោះបានធ្វើសម្រាប់យើង ។ នោះជាមូលហេតុដែលចិត្តយើងរីកឡើង កាលយើងឮទំនុកបទច្រៀង« ព្រោះខ្ញុំត្រូវបានផ្ដល់ពរច្រើន ខ្ញុំត្រូវតែរំលែក » ។១ នៅក្នុងទេសនកថារបស់ទ្រង់ ដែលមានកត់ត្រាក្នុងព្រះគម្ពីរមរមន ស្ដេចបេនយ៉ាមីនបានសន្យាអំពីអារម្មណ៍នៃការដឹងគុណនេះនឹងកើតមានឡើង ( សូមមើល ម៉ូសាយ ២:១៧–១៩ ) ។
កាលក្ដីជំនឿយើងលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដឹកនាំយើងឲ្យសក្ដិសមនឹងទទួលបានអំណរនៃការអត់ទោសពីទ្រង់ នោះយើងមានបំណងបម្រើមនុស្សដទៃជំនួសទ្រង់ ។ ស្ដេចបេនយ៉ាមីនបានបង្រៀនថា ការអត់ទោសមិនអាចធ្វើឡើងដោយទង្វើមួយក្នុងពេលម្ដងនោះទេ ។
ទ្រង់មានបន្ទូលបែបនេះ ៖ « ហើយឥឡូវនេះ សម្រាប់អ្វីៗដែលយើងទើបតែនិយាយទៅកាន់អ្នករាល់គ្នានេះ — គឺថា ដើម្បីឲ្យមានការផ្ដាច់បាបទាំងឡាយរបស់អ្នកពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាអាចដើរដោយឥតទោសនៅចំពោះព្រះ — យើងចង់ឲ្យអ្នករាល់គ្នាចែករំលែកនូវទ្រព្យរបស់ខ្លួន ដល់អ្នកទាល់ក្រ មនុស្សម្នាក់ៗស្របតាមអ្វីដែលគេមាន ដូចជាឲ្យអាហារដល់អ្នកអត់ឃ្លាន ឲ្យសម្លៀកបំពាក់ដល់អ្នកអាក្រាត ទៅមើលអ្នកឈឺ ហើយជួយគាំទ្រដល់គេ ទាំងខាងវិញ្ញាណ និងខាងសាច់ឈាម ស្របទៅតាមសេចក្ដីត្រូវការរបស់គេ » ( ម៉ូសាយ ៤:២៦ ) ។
ដៃគូដ៏អស្ចារ្យរបស់អាលម៉ា គឺអាមូលេកក៏បានបង្រៀនអំពីសេចក្ដីពិតដែលថា យើងត្រូវតែបន្តបម្រើជំនួសទ្រង់ដើម្បីបានការអត់ទោស ៖ « ហើយឥឡូវនេះ មើលចុះ ឱបងប្អូនជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំអើយ ខ្ញុំសូមប្រាប់អ្នក សូមកុំគិតស្មានថា នេះគឺចប់សព្វគ្រប់ហើយនោះទេ ព្រោះបន្ទាប់ពីអ្នករាល់គ្នាបានធ្វើនូវការណ៍ទាំងនេះសព្វគ្រប់ហើយ បើសិនជាអ្នករាល់គ្នាបែរចេញពីមនុស្សដែលខ្វះខាត និងមនុស្សដែលអាក្រាត ហើយពុំទៅសាកសួរដល់អ្នកដែលឈឺ និងអ្នកដែលមានទុក្ខវេទនា ហើយពុំចែករំលែកទ្រព្យរបស់ខ្លួន បើសិនជាអ្នករាល់គ្នាមាន ចូរចែកទៅដល់ជនដែលខ្វះខាត — ខ្ញុំសូមប្រាប់អ្នកថា បើសិនជាអ្នករាល់គ្នាពុំបានធ្វើនូវការណ៍ទាំងនេះទេ មើលចុះ ការអធិស្ឋានរបស់អ្នក គឺឥតប្រយោជន៍ទេ ហើយពុំនាំមកឲ្យអ្នកនូវផលអ្វីសោះ ហើយអ្នករាល់គ្នាក៏ដូចជាពួកលាក់ពុត ដែលបដិសេធសេចក្ដីជំនឿដែរ » ( អាលម៉ា ៣៤:២៨ ) ។
ល្ងាចនេះខ្ញុំបានគិតអំពីនារីក្នុងជីវិតខ្ញុំ ។ ស្រីៗក្នុងគ្រួសារខ្ញុំមានចំនួន ៣១ នាក់ រាប់ចាប់ពីភរិយាខ្ញុំ រហូតដល់ចៅទួតស្រីយើងបីនាក់ដែលទើបតែកើត ។ ពួកគាត់មួយចំនួននៅជាមួយយើងនាល្ងាចនេះ ។ មានប្រាំនាក់អាយុក្រោម ១២ ឆ្នាំ ។ លើកនេះប្រហែលជាការប្រជុំលើកទីមួយក្នុងមជ្ឃមណ្ឌលសន្និសីទជាមួយបងប្អូនស្រីពួកគេក្នុងសាសនាចក្រនៃព្រះសង្គ្រោះ ។ ម្នាក់ៗនឹងមានការចងចាំខុសៗគ្នា ហើយធ្វើការតាំងចិត្តចេញពីបទពិសោធន៍នេះនាយប់នេះ ។
មានការចងចាំចំនួនបី និងការតាំងចិត្តចំនួនបីដែលខ្ញុំសង្ឃឹមថា នឹងស្ថិតស្ថេរជាមួយពួកគេអស់មួយជីវិត និងបន្ទាប់ពីជីវិតនេះផងដែរ ។ អនុស្សាវរីយគឺចេញពីអារម្មណ៍ ។ រីឯការតាំងចិត្តគឺជាអ្វីដែលត្រូវធ្វើ ។
អារម្មណ៍ដ៏សំខាន់ជាងគេគឺសេចក្ដីស្រឡាញ់ ។ អ្នកបានទទួលអារម្មណ៍នៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ ពីថ្នាក់ដឹកនាំស្ត្រីដ៏ឆ្នើមៗដែលបានថ្លែង ។ អ្នកអាចទទួលអារម្មណ៍នៃព្រះវិញ្ញាណថាពួកគាត់ស្រឡាញ់អ្នកទោះជាពុំស្គាល់អ្នកក៏ដោយ ព្រោះពួកគាត់ទទួលអារម្មណ៍នៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ពីព្រះវរបិតា និងពីព្រះអង្គសង្គ្រោះមានសម្រាប់អ្នក ។ នេះជាមូលហេតុដែលពួកគាត់ចង់បម្រើអ្នក ហើយចង់ឲ្យអ្នកទទួលបានពរជ័យដែលព្រះសព្វព្រះទ័យប្រទានដល់អ្នក ។
នាល្ងាចនេះ អ្នកមានអារម្មណ៍នៃក្ដីស្រឡាញ់សម្រាប់មនុស្សដទៃ—សម្រាប់មិត្តភក្ដិ មិត្តរួមសាលា អ្នកជិតខាង និងសូម្បីតែមនុស្សដែលអ្នកទើបតែស្គាល់ ។ អារម្មណ៍នៃសេចក្ដីស្រឡាញ់នោះគឺជាអំណោយទានពីព្រះ ។ ព្រះគម្ពីរហៅក្ដីស្រឡាញ់នោះថា « សេចក្តីសប្បុរស » និង « សេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏សុទ្ធសាធរបស់ព្រះគ្រីស្ទ » ( មរ៉ូណៃ ៧:៤៧ ) ។ នាល្ងាចនេះ អ្នកបានទទួលអារម្មណ៍នៃក្ដីស្រឡាញ់នោះ ហើយអ្នកអាចទទួលបានក្ដីស្រឡាញ់នោះជារឿយៗបើអ្នកស្វែងរកវា ។
អារម្មណ៍ទីពីរដែលអ្នកបានទទួលនាល្ងាចនេះ គឺឥទ្ធិពលនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។ បងប្អូនស្រីទាំងឡាយបានសន្យានឹងអ្នកថ្ងៃនេះថា ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនឹងដឹកនាំអ្នកឲ្យរកឃើញការបម្រើដែលព្រះអម្ចាស់នឹងប្រទានឲ្យអ្នកបម្រើដល់មនុស្សដទៃជំនួសទ្រង់ ។ អ្នកបានទទួលអារម្មណ៍ពីព្រះវិញ្ញាណថា ការសន្យារបស់ពួកគាត់គឺមកពីព្រះអម្ចាស់ ហើយវាជាការពិត ។
ព្រះអម្ចាស់បានមានបន្ទូលថា « ហើយឥឡូវនេះ ប្រាកដមែន យើងប្រាប់អ្នកជាប្រាកដថា ចូរដាក់ទីទុកចិត្តរបស់អ្នកទៅនឹងព្រះវិញ្ញាណនោះ ដែលនាំឲ្យធ្វើល្អ—មែនហើយ គឺឲ្យធ្វើដោយយុត្តិធម៌ ឲ្យដើរដោយទាបរាបសា ឲ្យវិនិច្ឆ័យដោយសុចរិត ហើយនេះគឺជាព្រះវិញ្ញាណរបស់យើង » ( គ. និង ស. ១១:១២ ) ។
អ្នកអាចទទួលបានពរជ័យនោះនាល្ងាចនេះ ។ ឧទាហរណ៍ អំឡុងការប្រជុំនេះ អ្នកអាចនឹងនឹកឃើញឈ្មោះ ឬមុខមនុស្សម្នាក់ ។ វាអាចគ្រាន់តែជាគំនិតមួយសាមញ្ញ ប៉ុន្តែដោយសារតែអ្វីដែលអ្នកបានស្ដាប់ឮនាល្ងាចនេះ អ្នកនឹងអធិស្ឋានអំពីគំនិតនេះដោយទុកចិត្តថា ព្រះនឹងដឹកនាំអ្នកទៅធ្វើទង្វើល្អដែលទ្រង់បានសព្វព្រះទ័យឲ្យអ្នកធ្វើសម្រាប់ពួកគេ ។ កាលការអធិស្ឋានបែបនោះបានក្លាយជាទម្លាប់មួយក្នុងជីវិតអ្នក នោះអ្នក ព្រមទាំងមនុស្សដទៃនឹងផ្លាស់ប្ដូរទៅជាប្រសើរជាងមុន ។
អារម្មណ៍ទីបីដែលអ្នកមាននាល្ងាចនេះ គឺថាអ្នកចង់ទៅឲ្យជិតព្រះសង្គ្រោះ ។ ទោះជាក្មេងស្រីតូចបំផុតក្នុងសាលសន្និសីទនេះក៏ស្គាល់ភាពពិតនៃការអញ្ជើញក្នុងទំនុកតម្កើងដូចនេះថា ៖ « ‹ ចូរមកតាមខ្ញុំ › ទ្រង់មានបន្ទូល ។ ចូរយើងដើរតាមដានទ្រង់ទាំងមូល » ។២
ដូច្នេះដោយមានអារម្មណ៍ទាំងនោះ កិច្ចការដំបូងដែលអ្នកតាំងចិត្តធ្វើគឺត្រូវចេញទៅ ហើយបម្រើដោយដឹងថា អ្នកពុំទៅតែឯងនោះទេ ។ ពេលអ្នកទៅសម្រាលទុក្ខ ហើយបម្រើនរណាម្នាក់ជំនួសព្រះអម្ចាស់ នោះទ្រង់នឹងរៀបចំផ្លូវសម្រាប់អ្នក ។ ឥឡូវ គឺដូចជាអ្នកត្រឡប់មកពីបេសកកម្មវិញនឹងប្រាប់អ្នកនៅល្ងាចនេះដែរថា វាមិនមានន័យថា មនុស្សគ្រប់រូបនៅក្នុងផ្ទះនោះត្រូវបានរៀបចំឲ្យស្វាគមន៍អ្នក ឬថាមនុស្សគ្រប់រូបដែលអ្នកព្យាយាមបម្រើនឹងថ្លែងអំណរគុណដល់អ្នកនោះទេ ។ ប៉ុន្តែព្រះអម្ចាស់នឹងយាងទៅពីមុខដើម្បីរៀបចំផ្លូវសម្រាប់អ្នក ។
ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន បានមានប្រសាសន៍ម្ដងហើយម្ដងទៀតថា លោកដឹងអំពីភាពពិតនៃការសន្យារបស់ព្រះអម្ចាស់ ៖ « ហើយអស់អ្នកណាដែលទទួលអ្នក នោះយើងក៏នឹងនៅទីនោះដែរ ត្បិតយើងនឹងទៅពីមុខអ្នក ។ យើងនឹងនៅខាងស្ដាំដៃអ្នក ហើយខាងឆ្វេងដៃអ្នក ហើយព្រះវិញ្ញាណរបស់យើងនឹងសណ្ឋិតនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នក ហើយពួកទេវតារបស់យើងនៅព័ទ្ធជុំវិញអ្នក ដើម្បីទ្រអ្នកឡើង » ( គ. និង ស. ៨៤:៨៨ ) ។
របៀបមួយដែលទ្រង់យាងទៅពីមុខដើម្បីរៀបចំផ្លូវសម្រាប់អ្នក គឺទ្រង់រៀបចំចិត្តរបស់មនុស្សដែលអ្នកត្រូវបានបញ្ជាឲ្យបម្រើ ។ ទ្រង់នឹងរៀបចំចិត្តរបស់អ្នកផងដែរ ។
អ្នកនឹងឃើញថាព្រះអម្ចាស់ដាក់អ្នកចាំជួយនៅក្បែរអ្នក— គឺខាងស្ដាំដៃអ្នក ហើយខាងឆ្វេងដៃអ្នក និងនៅជុំវិញខ្លួនអ្នក ។ អ្នកពុំចេញទៅបម្រើមនុស្សដទៃជំនួសទ្រង់តែឯងនោះទេ ។
ទ្រង់ធ្វើដូច្នេះសម្រាប់ខ្ញុំនាល្ងាចនេះ ។ ព្រះអម្ចាស់បានរៀបចំ « សាក្សីជាច្រើន » (ហេព្រើរ ១២:១) ទាំងពាក្យពេចន៍ និងតន្ត្រី ដើម្បីប្រមូល ហើយបង្កើនអំណាចនៃអ្វីដែលទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យខ្ញុំថ្លែង ។ ខ្ញុំត្រូវប្រាកដថា ខ្ញុំធ្វើឲ្យសារលិខិតរបស់ខ្ញុំត្រូវនឹងសារលិខិតរបស់ទ្រង់ ។ ខ្ញុំសង្ឃឹម ហើយអធិស្ឋានសូមឲ្យអ្នកនឹងមានអំណរគុណ ហើយរីករាយកាលព្រះអម្ចាស់ចាត់អ្នកឲ្យបម្រើមនុស្សដទៃជំនួសទ្រង់ ។
កាលអ្នកមានបទពិសោធន៍នោះជារឿយៗ នោះអ្នកនឹងញញឹមដោយការទទួលស្គាល់ដូចខ្ញុំដែរនៅរាល់ពេលយើងច្រៀងបទ « កិច្ចការដ៏ផ្អែម » ។៣
អ្នកក៏នឹងញញឹមដែរនៅពេលអ្នកចងចាំខគម្ពីរនេះ ៖ « នោះស្តេចនឹងឆ្លើយទៅគេថា យើងប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាប្រាកដថា ដែលអ្នករាល់គ្នាបានធ្វើការទាំងនោះ ដល់អ្នកតូចបំផុតក្នុងពួកបងប្អូនយើងនេះ នោះឈ្មោះថា បានធ្វើដល់យើងដែរ » ( ម៉ាថាយ ២៥:៤០ ) ។
រឿងទីពីរដែលអ្នកត្រូវតែធ្វើ គឺចងចាំព្រះអម្ចាស់នៅពេលអ្នកបម្រើជំនួសទ្រង់ ។ ព្រះអម្ចាស់មិនត្រឹមតែយាងទៅពីមុខយើង ហើយបញ្ជូនពួកទេវតាឲ្យបម្រើជាមួយយើងនោះទេ ទ្រង់ថែមទាំងទទួលបានអារម្មណ៍លួងលោមចិត្តដែលយើងផ្ដល់ដល់មនុស្សដទៃហាក់ដូចជាយើងបានថ្វាយអារម្មណ៍នោះដល់ទ្រង់ដែរ ។
រាល់បុត្រីនៃព្រះដែលស្ដាប់ឮ ហើយជឿលើសារលិខិតនៃការប្រជុំនេះនឹងសួរថា « តើព្រះអម្ចាស់នឹងតម្រូវឲ្យខ្ញុំធ្វើអ្វីខ្លះ ដើម្បីជួយទ្រង់ក្នុងការជួយដល់អ្នកខ្វះខាត ? » ស្ថានភាពរបស់បងប្អូនស្រីម្នាក់ៗសុទ្ធតែខុសៗគ្នា ។ រឿងនោះពិតណាស់សម្រាប់ក្រុមដ៏តូចនៃកូនស្រីបង្កើត កូនប្រសារស្រី ចៅស្រី និង ចៅទួតស្រីរបស់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំសូមថ្លែងឡើងវិញនូវដំបូន្មានដ៏ឆ្លាតវៃរបស់ស៊ិស្ទើរ លីនដា ខេ ប៊ើតុន ទៅកាន់ពួកគេ ព្រមទាំងបុត្រីទាំងអស់របស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ដែរ ។
គាត់បានស្នើឲ្យអ្នកអធិស្ឋានដោយសេចក្ដីជំនឿដើម្បីដឹងអំពីអ្វី ដែលព្រះអម្ចាស់នឹងតម្រូវឲ្យអ្នកធ្វើនៅក្នុងកាលៈទេសៈរបស់អ្នក ។ ក្រោយមកគាត់បាននិយាយអំពីការសន្យានៃការលួងលោមចិត្តដ៏ផ្អែមល្ហែមដែលព្រះអម្ចាស់ទ្រង់ផ្ទាល់ក៏បានប្រទានការសន្យានោះដល់ស្ត្រីដែលត្រូវគេទិតៀន ព្រោះតែបានចាក់ប្រេងលាបព្រះសិរសាទ្រង់នូវប្រេងដ៏មានតម្លៃ ដែលគួរតែបានលក់ដើម្បីជួយដល់ជនក្រីក្រ ។
« ប៉ុន្តែទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថា កុំធ្វើនាង ហេតុអ្វីបានជានាំបង្អាក់ចិត្តនាងដូច្នេះ នាងបានធ្វើការនេះ ជាការល្អដល់ខ្ញុំណាស់ ។
« ពីព្រោះអ្នករាល់គ្នាមានពួកអ្នកក្រនៅជាមួយជាដរាប ហើយកាលណាអ្នករាល់គ្នាចង់ធ្វើគុណនឹងគេ នោះចេះតែធ្វើបាន តែចំណែកខ្ញុំ មិននៅជាមួយជាដរាបទេ ។
« នាងបានធ្វើការអ្វីដែលនាងធ្វើបាន គឺបានមកមុនពេលកំណត់ និងលាបខ្លួនខ្ញុំ ជាការសម្រាប់កប់ខ្មោចខ្ញុំ ។
« ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាប្រាកដថា កន្លែងណាដែលគេនឹងផ្សាយដំណឹងល្អនេះទូទៅ គ្រប់ក្នុងលោកីយ៍ទាំងមូល នោះគេតែងនឹងដំណាលពីការដែលនាងបានធ្វើហើយនេះ ទុកសម្រាប់ជាកេរ្តិ៍នាងតទៅ » ( ម៉ាកុស ១៤:៦–៩ ) ។
បទគម្ពីរដ៏ខ្លីនោះគឺជាដំបូន្មានដ៏ផ្អែមល្ហែម ហើយឈ្លាសវៃសម្រាប់បងប្អូនស្រីដ៏ស្មោះត្រង់ក្នុងនគរព្រះអម្ចាស់ក្នុងគ្រាដ៏ច្របូកច្របល់ ។ អ្នកនឹងអធិស្ឋានដើម្បីដឹងថាតើនរណាដែលព្រះវរបិតាសព្វព្រះទ័យឲ្យអ្នកបម្រើចេញពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ជំនួសទ្រង់ និងជំនួសព្រះសង្គ្រោះរបស់យើង ។ ហើយអ្នកនឹងមិនរំពឹងឲ្យសារធារណជនចងចាំអំពីអ្នកនោះទេ ដោយធ្វើតាមគំរូរបស់ស្ត្រីនៅក្នុងដំណើររឿងបទគម្ពីររបស់ម៉ាកុស ដែលទង្វើដ៏បរិសុទ្ធរបស់នាងដើម្បីបង្ហាញការគោរពដល់ព្រះអង្គសង្គ្រោះនៃពិភពលោកត្រូវគេចងចាំ ប៉ុន្តែមិនមែនឈ្មោះរបស់នាងឡើយ ។
ក្ដីសង្ឃឹមរបស់ខ្ញុំគឺថា បងប្អូនស្រីក្នុងគ្រួសាររបស់យើងនឹងធ្វើដោយអស់ពីសមត្ថភាពចេញពីក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះអម្ចាស់ដើម្បីបម្រើអ្នកខ្វះខាត ។ ហើយរឿងទីបីដែលខ្ញុំសង្ឃឹមថាពួកគេនឹងធ្វើនោះគឺត្រូវមានភាពថ្លៃថ្នូរក្នុងទង្វើល្អពួកគេ ។ ប៉ុន្ដែខ្ញុំអធិស្ឋានសូមឲ្យពួកគេទទួលយកឱវាទពីព្រះអម្ចាស់ កាលទ្រង់បានមានបន្ទូលហើយដែលខ្ញុំជឿជាក់ថា យើងទាំងអស់ចាំបាច់ត្រូវស្ដាប់ឮ ៖
« ចូរប្រយ័ត្ន កុំឲ្យអ្នករាល់គ្នាធ្វើទាននៅមុខមនុស្ស ឲ្យតែគេឃើញឡើយ បើធ្វើដូច្នោះ នោះអ្នករាល់គ្នាគ្មានរង្វាន់ នៅនឹងព្រះវរបិតានៃអ្នក ដែលទ្រង់គង់នៅស្ថានសួគ៌ទេ » ។
រួចទ្រង់ក៏មានបន្ទួល ៖
« ប៉ុន្តែកាលណាអ្នកធ្វើទាន នោះកុំឲ្យដៃឆ្វេងដឹងការដែលដៃស្ដាំធ្វើឡើយ ៖
« ដើម្បីឲ្យអំពើទានរបស់អ្នក បានស្ងាត់កំបាំង នោះព្រះវរបិតានៃអ្នក ដែលទ្រង់ទតឃើញក្នុងទីសម្ងាត់ ទ្រង់នឹងប្រទានរង្វាន់ដល់អ្នកនៅទីប្រចក្សច្បាស់ » ( ម៉ាថាយ ៦:១, ៣–៤ ) ។
សេចក្ដីអធិស្ឋានរបស់ខ្ញុំសម្រាប់បងប្អូនស្រីក្នុងនគរនេះគឺថា ទោះជាពួកគេនៅទីណា ឬ ក្នុងកាលៈទេសៈណាក៏ដោយ សុំឲ្យសេចក្ដីជំនឿរបស់ពួកគេទៅលើព្រះសង្គ្រោះ និងការដឹងគុណចំពោះដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់នឹងដឹកនាំពួកគេឲ្យធ្វើអ្វីដែលពួកគេអាចធ្វើទៅបានសម្រាប់មនុស្សដែលព្រះបានចាត់ពួកគេឲ្យបម្រើ ។ នៅពេលពួកគេធ្វើដូច្នេះ ខ្ញុំសូមសន្យាថា ពួកគេនឹងរីកចម្រើនក្នុងមាគ៌ាដើម្បីក្លាយជាស្ត្រីដ៏បរិសុទ្ធ ដែលព្រះសង្គ្រោះ និងព្រះវរបិតាសួគ៌យើងនឹងស្វាគមន៍យ៉ាងកក់ក្ដៅ ថែមទាំងប្រទានរង្វាន់ឲ្យទៀតផង ។
ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ថា នេះគឺជាសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដែលបានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ។ ទ្រង់មានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ។ ទ្រង់បានបង់ថ្លៃសម្រាប់អំពើបាបយើងទាំងអស់ ។ ខ្ញុំដឹងថា ដោយសារទ្រង់ យើងនឹងរស់ឡើងវិញ ហើយអាចមានជីវិតដ៏នៅ អស់កល្បជានិច្ច ។ ប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន គឺជាព្យាការីដែលកំពុងរស់នៅរបស់ទ្រង់ ។ ព្រះវរបិតាសួគ៌ព្រះសណ្ដាប់ ហើយឆ្លើយតបការអធិស្ឋានរបស់យើង ។ ខ្ញុំធ្វើជាសាក្សីថា យើងរីកចម្រើនទៅកាន់តែជិតព្រះសង្គ្រោះនៅពេលយើង បម្រើមនុស្សដទៃជំនួសទ្រង់ចេញពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏សុទ្ធសាធនោះ ។ ខ្ញុំសូមបន្សល់ទុកនឹងអ្នកនូវភាពជាសាក្សីដ៏ពិតនោះ នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។