អ្នកដឹកនាំដ៏ឆ្នើមគឺជាអ្នកដើរតាមដ៏ល្អបំផុត
ដោយ ស្ទេផាន ដ័បុលយូ អូវិន
ប្រធានយុវជនទូទៅ
នឹងមានគ្រានានាដែលផ្លូវដើរនៅខាងមុខយើងហាក់ដូចជាលំបាក ប៉ុន្តែសូមបន្តដើរតាមព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ ពិតណាស់ទ្រង់ស្គាល់ផ្លូវ ទ្រង់គឺជា ផ្លូវ ។
កាលខ្ញុំអាយុ ១២ ឆ្នាំ ឪពុករបស់ខ្ញុំបាននាំខ្ញុំទៅបរបាញ់សត្វនៅលើភ្នំ ។ ពួកខ្ញុំបានក្រោកនៅម៉ោង ៣ ព្រឹក ពាក់អានសេះរបស់យើង ហើយចេញដំណើរទៅក្នុងព្រៃនៅជើងភ្នំទាំងមេឃនៅងងឹតស្លុប ។ កាលគ្រានោះ ទោះបីជាខ្ញុំចូលចិត្តបរបាញ់សត្វជាមួយឪពុកខ្ញុំក្តី ខ្ញុំនៅតែមានអារម្មណ៍ភ័យញញើតខ្លះ ។ ខ្ញុំពុំធ្លាប់ទៅភ្នំទាំងនេះពីមុនឡើយ ហើយខ្ញុំមើលផ្លូវ—ឬ អ្វីៗផ្សេងទៀតមិនឃើញឡើយ ! អ្វីមួយដែលខ្ញុំអាចមើលឃើញនោះគឺពន្លឺពិលតូចមួយ ដែលឪពុករបស់ខ្ញុំកំពុងកាន់ ដែលវាជះពន្លឺព្រាលៗទៅលើដើមស្រល់នៅខាងមុខពួកខ្ញុំ ។ ចុះប្រសិនបើសេះរបស់ខ្ញុំបានរអិលជើងដួលវិញនោះ—តើឪពុកខ្ញុំនឹងឃើញថាគាត់កំពុងទៅណាទេ ? ប៉ុន្តែគំនិតនេះបានលួងលោមចិត្តខ្ញុំ ៖ « ប៉ាដឹងថាគាត់នឹងទៅណាហើយ ។ ប្រសិនបើខ្ញុំធ្វើតាមគាត់ នោះនឹងគ្មានបញ្ហាអ្វីកើតឡើងឡើយ » ។
ហើយអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងគឺពិតជាគ្មានបញ្ហាមែន ។ ទីបំផុតព្រះអាទិត្យក៏បានរះឡើង ហើយពួកខ្ញុំមានថ្ងៃមួយដ៏រីករាយជាមួយគ្នា ។ នៅពេលពួកខ្ញុំចាប់ផ្តើមទៅផ្ទះវិញ ឪពុករបស់ខ្ញុំបានចង្អុលទៅកំពូលភ្នំដ៏ធំខ្ពស់ហើយចោតជាងកំពូលភ្នំផ្សេងៗទៀត ។ គាត់បានប្រាប់ថា « នោះគឺជាកំពូលភ្នំ វីនឌី រីច ។ វាជាកន្លែងបរបាញ់សត្វដ៏ល្អមួយ » ។ ភ្លាមៗនោះ ខ្ញុំបានដឹងថា ខ្ញុំចង់ត្រឡប់មកវិញនៅថ្ងៃក្រោយ ហើយឡើងទៅកំពូលភ្នំ វីនឌី រីច នោះ ។
ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំបានឮឪពុកខ្ញុំនិយាយប្រាប់ពីភ្នំ វីនឌី រីច នោះ ប៉ុន្តែពួកខ្ញុំពុំដែលបានត្រឡប់ទៅទីនោះវិញឡើយ—រហូតដល់ថ្ងៃមួយគឺ ២០ ឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំបានទូរសព្ទទៅឪពុករបស់ខ្ញុំហើយនិយាយថា « តោះប៉ាទៅលេងភ្នំ វីនឌី » ។ យើងបានពាក់អានសេះរបស់យើង ហើយចាប់ផ្តើមធ្វើដំណើរទៅជើងភ្នំនោះម្តងទៀត ។ ម្តងនេះខ្ញុំគឺជាអ្នកជិះសេះដ៏ជំនាញម្នាក់ក្នុងអំឡុងវ័យជាង ៣០ ឆ្នាំ ប៉ុន្តែខ្ញុំនៅតែភ្ញាក់ផ្អើលចំពោះអារម្មណ៍ភ័យញញើតនោះ ដែលខ្ញុំធ្លាប់មានកាលពីអាយុ ១២ ឆ្នាំ ។ ប៉ុន្តែឪពុករបស់ខ្ញុំស្គាល់ផ្លូវ ហើយខ្ញុំបានធ្វើតាមគាត់ ។
ទីបំផុតពួកយើងបានឡើងទៅដល់កំពូលភ្នំ វីនឌី ។ ទេសភាពនោះគឺស្រស់ស្អាតណាស់ ហើយខ្ញុំមានអារម្មណ៍ខ្មួលខ្មាញ់ក្នុងចិត្តថា ខ្ញុំចង់ត្រឡប់មកវិញទៀត—ម្តងនេះមិនមែនតែខ្ញុំទេ ប៉ុន្តែទាំងភរិយា និង កូនៗខ្ញុំដែរ ។ ខ្ញុំចង់ឲ្យពួកគេដកបទពិសោធន៍ដូចដែលខ្ញុំបានជួបផងដែរ ។
អស់ពេលជាច្រើនឆ្នាំហើយ ខ្ញុំមានឱកាសនាំកូនប្រុសៗ និង យុវជនផ្សេងទៀតឡើងទៅកំពូលភ្នំ គឺដូចដែលឪពុកខ្ញុំបាននាំខ្ញុំទៅ ។ បទពិសោធន៍ទាំងនេះ បានបំផុសគំនិតខ្ញុំឲ្យសញ្ជឹងគិតពីអត្ថន័យនៃការដឹកនាំ—និង អត្ថន័យនៃការដើរតាម ។
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាអង្គដឹកនាំដ៏ឆ្នើម និង ជាអង្គដើរតាមដ៏ល្អបំផុត
ប្រសិនបើខ្ញុំសួរអ្នកថា « តើនរណាគឺជាអ្នកដឹកនាំដ៏ឆ្នើមដែលធ្លាប់រស់នៅលើផែនដីនេះ ? »— តើអ្នកនឹងឆ្លើយដូចម្តេច ? ពិតណាស់ ចម្លើយគឺថាម្នាក់នោះគឺជាព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ទ្រង់បានធ្វើជាគំរូដ៏ល្អឥតខ្ចោះនៃគ្រប់គុណសម្បត្តិទាំងអស់នៃភាពជាអ្នកដឹកនាំ ។
ប៉ុន្តែប្រសិនបើខ្ញុំសួរអ្នកថា « តើនរណាគឺជា អ្នកដើរតាម ដ៏ល្អបំផុតដែលធ្លាប់រស់នៅលើផែនដីនេះ ? »—តើចម្លើយចំពោះសំណួរនេះមិនមែនជាព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទទេឬអី ? ទ្រង់គឺជាអង្គដឹកនាំដ៏ឆ្នើម ដោយសារ ទ្រង់គឺជាអ្នកដើរតាមដ៏ល្អបំផុត—ទ្រង់ធ្វើតាមព្រះវរបិតាទ្រង់ក្នុងគ្រប់កិច្ចការបានយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះ ។
លោកិយ៍បង្រៀនថា អ្នកដឹកនាំត្រូវតែមានអំណាច ព្រះអម្ចាស់បង្រៀនថាពួកគេត្រូវតែរាបសា ។ អ្នកដឹកនាំលោកិយ៍ទទួលអំណាច និង ឥទ្ធិពលតាមរយៈទេពកោសល្យ ជំនាញ និង ទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ខ្លួន ។ អ្នកដឹកនាំដូចជាព្រះគ្រីស្ទទទួលអំណាច និង ឥទ្ធិពល « ដោយការលួងលោម ដោយការអត់ធ្មត់ ដោយការទន់ភ្លន់ និងការស្លូតបូត និងដោយការស្រឡាញ់ស្មោះត្រង់ប៉ុណ្ណោះ » ។១
នៅក្នុងព្រះនេត្រព្រះ ជានិច្ចកាលអ្នកដឹកនាំដ៏ឆ្នើមគឺជាអ្នកដើរតាមដ៏ល្អបំផុត ។
ខ្ញុំសូមចែកចាយបទពិសោធន៍ពីរ មកពីទំនាក់ទំនងថ្មីៗនេះរបស់ខ្ញុំជាមួយយុវជននៃសាសនាចក្រ ដែលបានបង្រៀនខ្ញុំអំពីការដឹកនាំ និង ការធ្វើតាម ។
យើងទាំងអស់គ្នាជាអ្នកដឹកនាំ
ថ្មីៗនេះ ភរិយាខ្ញុំ និង រូបខ្ញុំបានចូលរួមការប្រជុំសាក្រាម៉ង់នៅវួដមួយដែលមិនមែនជាវួដយើងឡើយ ។ ពីមុនការប្រជុំចាប់ផ្តើមបន្តិច យុវជនម្នាក់បានមកជួបខ្ញុំ ហើយសុំឲ្យខ្ញុំជួយចែកសាក្រាម៉ង់ ។ ខ្ញុំឆ្លើយថា « អ៊ំរីករាយនឹងជួយបាន » ។
ខ្ញុំបានអង្គុយក្បែរឌីកុនផ្សេងៗទៀត ហើយខ្ញុំបានសួរម្នាក់ដែលអង្គុយជាប់ខ្ញុំថា « តើអ៊ំត្រូវចែកនៅកន្លែងណាខ្លះ ? » គាត់ប្រាប់ខ្ញុំថា ខ្ញុំគួរតែចាប់ផ្តើមចែកមកពីក្រោយសាលាជំនុំនៅជួរកណ្តាល ហើយថាគាត់នឹងដើរចែកនៅជ្រុងម្ខាងទៀតនៃជួរដដែរនោះ ហើយយើងនឹងដើរជាមួយគ្នាមកខាងមុខវិញ ។
ខ្ញុំបាននិយាយថា « អ៊ំខានចែកសាក្រាម៉ង់យូរហើយ » ។
គាត់បានតបថា « មិនជាថ្វីទេ ។ លោកអ៊ំនឹងចែកវាបានយ៉ាងល្អ ។ ខ្ញុំក៏មានអារម្មណ៍ដូច្នេះដែលកាលខ្ញុំចែកលើកដំបូង » ។
ក្រោយមក ឌីកុនដែលក្មេងជាងគេបង្អស់នៅក្នុងកូរ៉ុម ដែលទើបតែបានតែងតាំងកាលពីប៉ុន្មានសប្តាហ៍មុន បាននិយាយនៅក្នុងការប្រជុំសាក្រាម៉ង់ ។ បន្ទាប់ពីការប្រជុំឌីកុនផ្សេងៗទៀតបានមកមូរមីជុំឌីកុននោះ ប្រាប់គាត់ពីមោទនភាពដែលពួកគេមានចំពោះសមាជិកកូរ៉ុមរបស់ពួកគេ ។
កាលខ្ញុំទៅលេងពួកគេនៅថ្ងៃនោះ ខ្ញុំបានដឹងថា រាល់សប្តាហ៍សមាជិកទាំងអស់នៃកូរ៉ុមបព្វជិតភាពអើរ៉ុននៅក្នុងវួដនោះ បានទៅសួរសុខទុកយុវជនផ្សេងៗទៀត ហើយបានអញ្ជើញពួកគេឲ្យចូលរួមនឹងកូរ៉ុមរបស់ខ្លួន ។
យុវជនទាំងអស់នេះ គឺជាអ្នកដឹកនាំដ៏ឆ្នើម ។ ហើយពួកគេពិតជាមានអ្នកកាន់បព្វជិតភាពមិលគីស្សាដែក ឪពុកម្តាយ និង មនុស្សដ៏អស្ចារ្យមួយចំនួនទៀត ដែលគាំទ្រ ទូន្មានពួកគេក្នុងកាតព្វកិច្ចរបស់ខ្លួន ។ អ្នកដែលមានការខ្វល់ខ្វាយបែបនេះ មិនមើលយុវជនទាំងនេះពីលក្ខណៈរបស់ពួកគេក្នុងពេលនេះទេ ប៉ុន្តែមើលពីលក្ខណៈដែលពួកគេអាចប្រែក្លាយនាពេលអនាគតវិញ ។ នៅពេលពួកគេនិយាយជាមួយ ឬ និយាយអំពីយុវជនទាំងនោះ ពួកគេមិនផ្តោតលើភាពទន់ខ្សោយរបស់ពួកគេទេ ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេសង្កត់ធ្ងន់លើគុណសម្បត្តិនៃភាពជាអ្នកដឹកនាំដ៏ឆ្នើមដែលពួកគេកំពុងបង្ហាញ ។
យុវជនអើយ នេះគឺជារបៀបដែលព្រះអម្ចាស់ទតមើលអ្នក ។ ខ្ញុំសូមអញ្ជើញអ្នកឲ្យមើលខ្លួនឯងតាមរបៀបនេះ ។ នឹងមានគ្រាណាមួយក្នុងជីវិតរបស់អ្នក ដែលអ្នកត្រូវបានហៅឲ្យដឹកនាំ ។ ហើយមានគ្រាជាច្រើនទៀត ដែលអ្នកនឹងត្រូវបានរំពឹងថានឹងធ្វើតាម ។ ដោយមិនគិតពីការហៅរបស់បងប្អូនជាអ្វីនោះទេ សារលិខិតរបស់ខ្ញុំថ្ងៃនេះគឺថា បងប្អូនគឺជាអ្នកដឹកនាំជានិច្ច ហើយបងប្អូនគឺជាអ្នកដើរតាមជានិច្ចផងដែរ ។ ភាពជាអ្នកដឹកនាំគឺជាការបង្ហាញនូវភាពជាសិស្ស—វាគឺជាកិច្ចការសាមញ្ញមួយនៃការជួយមនុស្សដទៃទៀតមកកាន់ព្រះគ្រីស្ទ នោះជាកិច្ចការដែលពួកសិស្សដ៏ពិតធ្វើ ។ ប្រសិនបើអ្នកព្យាយាមធ្វើជាអ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ នោះអ្នកអាចជួយ មនុស្សដទៃឲ្យដើរតាមទ្រង់ផងដែរ ហើយអ្នកអាចជាអ្នកដឹកនាំម្នាក់ ។
លទ្ធភាពរបស់អ្នកដើម្បីដឹកនាំពុំកើតឡើងមកពីបុគ្គលិកលក្ខណៈរួសរាយ ជំនាញលើកទឹកចិត្ត ឬ ទេពកោសល្យដើម្បីនិយាយនៅមុខសាធារណជននោះទេ ។ វាកើតឡើងមកពីការប្តេជ្ញាចិត្តរបស់អ្នកដើម្បីដើរតាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ វាកើតឡើងមកពីបំណងប្រាថ្នារបស់អ្នក ដើម្បីធ្វើដូចប្រសាសន៍របស់អ័ប្រាហាំថាជា « អ្នកដើរតាមសេចក្ដីសុចរិតកាន់តែខ្លាំងឡើង » ។២ ប្រសិនបើអ្នកអាចធ្វើបែបនោះ—ទោះបីជាអ្នកមិនអាចធ្វើបានល្អឥតខ្ចោះក្តី ប៉ុន្តែអ្នកកំពុងព្យាយាម—នោះអ្នក គឺជា អ្នកដឹកនាំហើយ ។
ការបម្រើខាងបព្វជិតភាពគឺជាភាពដឹកនាំ
មានគ្រាមួយនោះ នៅក្នុងប្រទេស នូវែលសេឡង់ ខ្ញុំបានសួរសុខទុក្ខម្តាយមេម៉ាយមួយរូបដែលមានកូនបីនាក់ ។ កូនប្រុសច្បងអាយុ ១៨ ឆ្នាំ ហើយបានទទួលបព្វជិតភាពមិលគីស្សាដែកកាលពីសប្តាហ៍មុននោះ ។ ខ្ញុំបានសួរប្រសិនបើគាត់បានប្រើប្រាស់បព្វជិតភាពរបស់គាត់ហើយឬនៅ ។ គាត់និយាយថា « ខ្ញុំពុំយល់ច្បាស់ពីការប្រើប្រាស់នេះទេ » ។
ខ្ញុំបានប្រាប់គាត់ថា ឥឡូវគាត់មានសិទ្ធិអំណាចផ្តល់ការប្រសិទ្ធពរបព្វជិតភាពនៃការលួងលោម ឬ ការព្យាបាល ។ ខ្ញុំបានមើលទៅម្តាយគាត់ ដែលគ្មានអ្នកកាន់បព្វជិតភាពមិលគីស្សាដែកនៅជិតគាត់អស់កាលជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ ។ ខ្ញុំបាននិយាយថា « ខ្ញុំគិតថាវាគឺជារឿងអស្ចារ្យណាស់ ប្រសិនបើក្មួយផ្តល់ការប្រសិទ្ធពរដល់ម្តាយរបស់ក្មួយ » ។
គាត់បានតបថា « ខ្ញុំពុំដឹងថាត្រូវធ្វើរបៀបណាឡើយ » ។
ខ្ញុំបានពន្យល់ថា គាត់អាចដាក់ដៃលើក្បាលរបស់ម្តាយគាត់ ហៅឈ្មោះរបស់ម្តាយគាត់ ថ្លែងថាគាត់កំពុងផ្តល់ការប្រសិទ្ធពរមួយដោយសិទ្ធិអំណាចនៃបព្វជិតភាពមិលគីស្សាដែក និយាយអ្វីផ្សេងៗទៀតតាមដែលព្រះវិញ្ញាណបំផុសក្នុងគំនិត និង ដួងចិត្តគាត់ ហើយបញ្ចប់វានៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។
ថ្ងៃស្អែកឡើង ខ្ញុំបានទទួលអ៊ីម៉ែលមួយពីគាត់ ។ មានឃ្លាមួយអានថា ៖ « យប់នេះខ្ញុំបានប្រសិទ្ធពរម្តាយខ្ញុំ ។ … ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ជ្រួលច្រាលក្នុងចិត្ត និង អារម្មណ៍នៃភាពខ្វះចន្លោះ ដូច្នោះខ្ញុំបានបន្តអធិស្ឋាន ដើម្បីប្រាកដថាខ្ញុំមានព្រះវិញ្ញាណគង់នៅជាមួយខ្ញុំ ដោយសារខ្ញុំពុំអាចប្រសិទ្ធពរដោយគ្មានព្រះវិញ្ញាណឡើយ ។ នៅពេលខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមប្រសិទ្ធពរ ខ្ញុំបានភ្លេចពីខ្លួនឯង និង ភាពទន់ខ្សោយរបស់ខ្ញុំ ។ … ខ្ញុំ [ ពុំបានរំពឹងថា ] ខ្ញុំទទួលបាននូវព្រះចេស្តាដ៏ច្រើនលើសលុបខាងវិញ្ញាណ និង សតិអារម្មណ៍នោះទេ ។ … ក្រោយមកអារម្មណ៍នៃសេចក្តីស្រឡាញ់បានគ្របដណ្តប់លើខ្ញុំយ៉ាងលើសលុប ដែលខ្ញុំពុំអាចទប់អារម្មណ៍នោះបាន ដូច្នេះខ្ញុំបានឱបម្តាយខ្ញុំ ហើយយំដូចជាកូនក្មេង ។ … សូម្បីតែពេលខ្ញុំសរសេរអ៊ីម៉ែលនេះ [ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ ] ពីព្រះវិញ្ញាណ [ យ៉ាងខ្លាំងដែល ] ខ្ញុំពុំចង់ធ្វើអំពើបាបទៀតឡើយ ។ … ខ្ញុំស្រឡាញ់ដំណឹងល្អនេះ » ។៣
តើវាមិនមែនជារឿងបំផុសគំនិតទេឬអី ដែលឃើញយ៉ាងច្បាស់ពីរបៀបដែលយុវជនម្នាក់ អាចសម្រេចបាននូវកិច្ចការដ៏អស្ចារ្យតាមរយៈការបម្រើបព្វជិតភាព ទោះបីជាគាត់មានអារម្មណ៍ថាខ្វះចន្លោះនោះ ? ថ្មីនេះៗខ្ញុំបានដឹងថា អែលឌើរវ័យក្មេងនេះបានទទួលការហៅបម្រើបេសកកម្ម ហើយនឹងទៅមជ្ឈមណ្ឌលបំពាក់បំប៉នអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនានៅខែក្រោយនេះ ។ ខ្ញុំជឿថា គាត់នឹងនាំព្រលឹងជាច្រើនមករកព្រះគ្រីស្ទ ដោយសារគាត់បានរៀនពីរបៀបដើរតាមព្រះគ្រីស្ទនៅក្នុងការបម្រើបព្វជិតភាពរបស់គាត់—ដោយចាប់ផ្តើមពីក្នុងផ្ទះគាត់ផ្ទាល់ ជាកន្លែងដែលគំរូរបស់គាត់បានជះឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំងលើប្អូនប្រុសអាយុ ១៤ ឆ្នាំរបស់គាត់ ។
ពួកបងប្អូនប្រុសអើយ មិនថាយើងដឹងពីរឿងនេះឬអត់នោះទេ មនុស្សជាច្រើនកំពុងសំឡឹងមើលមកយើង—គឺជាសមាជិកគ្រួសារ មិត្តភក្តិ និង មនុស្សទូទៅ ។ វាមិនគ្រប់គ្រាន់ឡើយសម្រាប់យើង ក្នុងនាមជាអ្នកកាន់បព្វជិតភាព ដោយគ្រាន់តែមកកាន់ព្រះគ្រីស្ទនោះ កាតព្វកិច្ចរបស់យើងឥឡូវនេះគឺ « អញ្ជើញ មនុស្សទាំងអស់ មករកព្រះគ្រីស្ទ » ។៤ យើងមិនអាចពេញចិត្តនឹងទទួលពរជ័យខាងវិញ្ញាណចំពោះខ្លួនឡើយ យើងត្រូវនាំមនុស្សដទៃដែលយើងស្រឡាញ់ឲ្យទទួលនូវពរជ័យដូចគ្នានោះផងដែរ—ហើយក្នុងនាមជាសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ យើងត្រូវតែស្រឡាញ់មនុស្សគ្រប់គ្នា ។ ព្រះរាជបញ្ជារបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះចំពោះពេត្រុស ក៏ជាព្រះរាជបញ្ជាចំពោះយើងផងដែរ ៖ « កាលណាអ្នកបានប្រែចិត្តវិលមកវិញ នោះចូរចម្រើនឲ្យបងប្អូនអ្នកបានខ្ជាប់ខ្ជួនឡើង » ។៥
ដើរតាមបុគ្គលម្នាក់នោះដែលជាអ្នកស្រុកកាលីឡេ
នឹងមានគ្រានានាដែលផ្លូវដើរនៅខាងមុខយើងហាក់ដូចជាលំបាក ប៉ុន្តែសូមបន្តដើរតាមព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ ពិតណាស់ទ្រង់ស្គាល់ផ្លូវ ទ្រង់ គឺជា ផ្លូវ ។៦ ដរាបណាអ្នកមករកព្រះគ្រីស្ទដោយមានចិត្តស្មោះសរ ដរាបនោះអ្នកនឹងមានប្រាថ្នាយ៉ាងមុតមាំដើម្បីជួយមនុស្សដទៃឲ្យទទួលបទពិសោធន៍ដែលអ្នកធ្លាប់មាន ។ ពាក្យម្យ៉ាងទៀតចំពោះអារម្មណ៍នេះគឺសេចក្តីសប្បុរស « ដែល [ ព្រះវរបិតា ] ទ្រង់បានប្រទានដល់អស់អ្នកណាដែលជាអ្នកដើរតាមដ៏ពិត នៃព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់ គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ » ៧ បន្ទាប់មកអ្នកនឹងឃើញថាគ្រប់ទង្វើនៃការដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ នោះអ្នកក៏អាចនាំអ្នកដទៃមកកាន់ទ្រង់ដែរ ដ្បិតប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុនមានប្រសាសន៍ថា « នៅពេលយើងដើរតាមបុគ្គលម្នាក់នោះដែលជាអ្នកស្រុកកាលីឡេ—គឺព្រះអម្ចាស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ—ឥទ្ធិពលផ្ទាល់ខ្លួនរបស់យើងនឹងមានសម្រាប់សេចក្តីល្អ មិនថាយើងជានរណា ការហៅរបស់យើងជាអ្វីនោះឡើយ » ។៨
ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ខ្ញុំថា នេះជាសាសានចក្រពិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ។ ប្រធាន ម៉នសុនគឺជាព្យាការីរបស់ព្រះដែលដឹកនាំយើង—លោកគឺជាអ្នកដឹកនាំដ៏ឆ្នើម ហើយក៏ជាអ្នកដើរតាមដ៏ពិតរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះផងដែរ ។ នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។