Rozdział 19

Przywództwo

„Jeśli macie w przyszłości zapewnić przywództwo Kościołowi, [swoim] krajom i własnym rodzinom, musicie mocno trwać w wierze i być niezachwiani w obliczu zła”.

Z życia Ezry Tafta Bensona

Ezra Taft Benson już w młodości zaczął się uczyć, jak być przywódcą. Kiedy miał prawie 13 lat, jego ojciec został powołany na misję. Jako najstarsze z dzieci, pod nieobecność ojca Ezra przejął wiele przywódczych obowiązków w rodzinnym gospodarstwie. Kilka lat później, kiedy został powołany do Misji Brytyjskiej, służył jako prezydent gminy oraz prezydent Konferencji Newcastle (odpowiednika dzisiejszego dystryktu). Następnie służył w trzech prezydiach palika — raz jako doradca i dwukrotnie jako prezydent palika, raz krótko, a drugi raz przez dłuższy okres. W trakcie swojej kariery zawodowej zajmował wiele przywódczych stanowisk w przemyśle rolnym. Ponieważ stał się przywódcą i ekspertem w zakresie rolnictwa, Prezydent Dwight D. Eisenhower poprosił go o objęcie najwyższego urzędu w Departamencie Rolnictwa Stanów Zjednoczonych. Przez osiem lat współpracował on z Prezydentem Eisenhowerem jako Sekretarz Rolnictwa Stanów Zjednoczonych.

Zanim Prezydent Benson został Prezydentem Kościoła, przez 12 lat służył jako Prezydent Kworum Dwunastu Apostołów. Członkowie kworum darzyli swego przywódcę niebywałym szacunkiem. Starszy Bruce R. McConkie „często powtarzał swoim bliskim, że nie widział w Kościele nikogo, kto dorównywałby Prezydentowi Bensonowi w umiejętności zarządzania”¹.

Przewodząc Kworum Dwunastu, Prezydent Benson zachęcał jego członków, aby szczerze wypowiadali swe opinie, nawet jeśli były one odmienne od jego własnej. Kiedy Starszy Russell M. Nelson dołączył do kworum, myślał początkowo, że może nie powinien się w odzywać. „[Prezydent Benson] był jednak innego zdania — powiedział. — W istocie, kiedy w jakiejś sprawie nie zabierałem głosu, wprost pytał o moją opinię”².

Choć Prezydent Benson prosił o opinie wszystkie osoby, nie pozwalał, aby rozmowa zbaczała z tematu. Prezydent Howard W. Hunter powiedział, że potrafił on „wywołać otwartą i szczerą dyskusję między Braćmi, [umiał] nią kierować i kontrolować jej przebieg oraz doprowadzić do podjęcia przez wszystkich jednogłośnej decyzji”³. Kiedy „uznał, że wystarczająco przedyskutowano już dany temat, zazwyczaj mówił: ‘Chyba już mamy dość siana. Czas powiązać to wszystko w snopki’, by znaleźć rozwiązanie danej kwestii”⁴.

Prezydent Benson troszczył się o tych, którym przewodził i nauczał ich własnym przykładem. „Nie znam nikogo, kto bardziej troszczyłby się swoich współpracowników i komu bardziej leżałoby na sercu ich dobro — powiedział Prezydent Gordon B. Hinckley. — Nie prosi innych o robienie czegoś, czego sam nie byłby gotów uczynić, lecz daje bliźnim przykład służby, który możemy naśladować”⁵. Prezydent Benson potrafił również w efektywny sposób wyznaczać zadania innym osobom, wykorzystując to jako sposobność, by ich w ten sposób nauczać i podbudowywać.

Podczas konferencji generalnej, na której Prezydent Benson otrzymał poparcie jako Prezydent Kościoła, Prezydent Gordon B. Hinckley wyraził przekonanie, że Pan wybrał i przygotował Prezydenta Bensona, by przewodził Jego Kościołowi:

„Daję wam swoje świadectwo, że to Pan wybrał Prezydenta Ezrę Tafta Bensona, aby został członkiem Rady Dwunastu prawie czterdzieści trzy lata temu. To Pan poddawał go przez te lata próbom, karcił, nauczał i przygotowywał […].

Jako ktoś, kto go zna i stoi u jego boku, świadczę, że jest on człowiekiem wiary, wypróbowanym przywódcą, człowiekiem żywiącym głęboką miłość do Pana i Jego dzieła oraz dla synów i córek Boga na całym świecie. To człowiek, który dowiódł swych zdolności”⁶.

Prezydent Ezra Taft Benson i jego doradcy w Radzie Prezydenta Kościoła: Prezydent Gordon B. Hinckley (po lewej) i Prezydent Thomas S. Monson (po prawej)

Nauki Ezry Tafta Bensona

Skuteczni przywódcy niezachwianie trwają w wierze i dają dobry przykład.

Moc przywództwa Chrystusa wynikała z wyzwania, jakim było naśladowanie Jego przykładu. Wzywał On ludzi: „Pójdźcie za mną!” […] [Powodzenie, z jakim przekonywał] ludzi do lojalności i oddania wobec zasad prawości, zależało od miłości, która była głównym czynnikiem motywującym. Pomógł nam zrozumieć, że boskie przymioty, które w każdym z nas domagają się uzewnętrznienia, mogą stać się pełną chwały i życia rzeczywistością. Jego przykład nadal pozostaje największym źródłem nadziei i siły dla całej ludzkości⁷.

Jeśli macie w przyszłości zapewnić przywództwo Kościołowi, [swoim] krajom i własnym rodzinom, musicie mocno trwać w wierze i być niezachwiani w obliczu zła oraz, jak powiedział Paweł, „[przywdziać] całą zbroję Bożą, abyście mogli ostać się przed zasadzkami diabelskimi.” Gdyż bój toczymy nie z krwią i z ciałem, lecz z nadziemskimi władzami, ze zwierzchnościami, z władcami tego świata ciemności, ze złymi duchami w okręgach niebieskich” (List do Efezjan 6:11–12)⁸.

Nasi młodzi ludzie nie potrzebują więcej krytyków. Potrzeba im więcej wzorców. To wy jesteście wzorcem, ku któremu zwrócą się oni w poszukiwaniu modelu życia, który mogliby naśladować i którym mogliby się kierować. Potrzebują inspiracji, którą możecie im zapewnić, kiedy wasze życie jest w pełnej harmonii z naukami ewangelii⁹.

Ludzie podążają za dobrymi przywódcami.

Pokora

Jedną z cech wyróżniających dobrego przywódcę zawsze był, jest i będzie pokorny duch¹⁰.

Siła duchowa

Duchowa siła wspomaga pozytywne myślenie, pozytywne ideały, pozytywne nawyki, pozytywne nastawienie i pozytywne działania. Te cechy zaś wspomagają zdobywanie wiedzy, właściwy rozwój fizyczny i duchowy oraz entuzjastyczne przyjmowanie zadań i angażowanie się w ich realizację przez innych¹¹.

Tylko prawdziwie prawe osoby mogą podnosić się nawzajem na duchu i zagrzewać się wzajemnie do bardziej ofiarnej służby, realizowania większych wyzwań i zdobywania większej siły¹².

Aby dobrze przewodzić, konieczne jest natchnienie. […] Musimy mieć ducha natchnienia, kiedy nauczamy (NiP 50:13–14) i kiedy zarządzamy sprawami królestwa (NiP 46:2)¹³.

Nie istnieje nic, co mogłoby w zadowalający sposób zastąpić Ducha¹⁴.

Wiedza

Prawdziwy przywódca stara się być dobrze poinformowany. To osoba, która w swym działaniu kieruje się zasadami, a nie doraźnymi korzyściami. Stara się czerpać naukę z każdego ludzkiego doświadczenia mierzonego miarą objawionych zasad boskiej mądrości¹⁵.

Jednym z najlepszych sposobów na to, by przywódcy zrozumieli właściwe zasady, jest gruntowna wiedza i zrozumienie, jakie dają pisma święte i odpowiednie podręczniki. Większość sytuacji już miała miejsce — być może wiele razy — dlatego polityka i procedury mówiące, jak poradzić sobie z danym problemem, zostały już określone. Zatem zawsze mądrze jest odnieść się w powstałych kwestiach do spisanych wytycznych oraz zasad Kościoła i zapoznać się z nimi¹⁶.

Radzimy przywódcom, by studiowali doktryny Kościoła, aby potrafili je właściwie przedstawić innym ludziom. Korzystając z wyrażenia Apostoła Pawła, oczekujemy od was, że będziecie niczym „nienaganny pracownik, który wykłada należycie słowo prawdy” (II List do Tymoteusza 2:15)¹⁷.

Lojalność

Dobry przywódca oczekuje lojalności. Sam również pozostaje lojalny. Wspiera tych, którym wyznacza zadania. Ta lojalność wykracza poza poczucie obowiązku. Jest lojalny, kiedy na tych, z którymi służy, spływają zaszczyty. Ich sukcesy są dla niego powodem do dumy. Nie podważa czyjejś decyzji, nie naradziwszy się wcześniej z tą osobą. Nie zawstydza publicznie swoich współpracowników. Jest wobec nich szczery i otwarty¹⁸.

Jedność

Musimy być „zjednoczeni według związku wymaganego przez prawo królestwa celestialnego; a nie można zbudować Syjonu w inny sposób niż przez zasady prawa królestwa celestialnego” (NiP 105:4–5). Pośród wymaganych zasad i cech jest jedność umysłu i serca. „Powiadam wam, bądźcie jako jeden; a jeżeli nie jesteście jednym, nie jesteście moi” — to wezwanie Zbawiciela dla współczesnego Kościoła (NiP 38:27; Ew. Jana 17:20–23). Nikogo ten wymóg nie dotyczy w większym stopniu niż tych, których powołał On, by przewodzili w Jego Kościele¹⁹.

Miłość i okazywanie zaufania

Miłość do ludzi jest niezbędnym elementem skutecznego przywództwa. Czy kochacie tych, z którymi pracujecie? Czy rozumiecie, że wartość dusz jest wielka w oczach Boga (zob. NiP 18:10)? Czy wierzycie w młodzież? Czy chwalicie ich przymioty, czy słyszą wasze pochwały, gdy udaje im się coś osiągnąć? Czy może podchodzicie do nich krytycznie z powodu ich błędów?²⁰.

Niekiedy jeszcze gorszy od krytyki jest brak jakiejkolwiek oceny naszej pracy ze strony przywódcy, który nam ją wyznaczył. Kilka słów czy wypisana kartka, o ile są szczere i konkretne, mogą wspaniale motywować²¹.

Wiemy, że […] czas, jaki przywódca spędza w osobistym kontakcie z członkami, jest znacznie bardziej owocny niż czas spędzony na spotkaniach i wypełnianiu obowiązków administracyjnych. Osobisty kontakt jest kluczem do nawrócenia nieaktywnego członka²².

Prośba przynosi lepsze rezultaty niż rozkaz, szczególnie w Kościele, wywołuje też lepsze uczucia. Pamiętajcie, żeby wyjaśniać, dlaczego podejmujecie takie, a nie inne decyzje. Od czasu do czasu sprawdzajcie, czy wszystko przebiega tak, jak powinno. Wyrażajcie uznanie, kiedy ludzie dobrze wypełniają polecenia. Okazujcie wiarę w ludzi, kiedy możecie to zrobić szczerze. Kiedy coś pójdzie nie tak, dobrze jest spojrzeć wstecz i sprawdzić, gdzie popełniliśmy błąd — i nie bać się do niego przyznać. Pamiętajcie, że nasi ludzie to wolontariusze, którzy pracują z własnej woli. Kochają też Pana i Jego pracę. Kochajcie ich. Doceniajcie ich. Jeśli czujecie pokusę, aby zrugać współpracownika, nie róbcie tego. Zamiast tego przyjmijcie ode mnie interesujące wyzwanie i serdecznie poklepcie go po plecach. Jak świat długi i szeroki dzieci naszego Ojca w Niebie są z natury dobre. On je kocha. I my też powinniśmy²³.

Ludzie nie lubią być do niczego zmuszani, nawet jeśli coś ma być dla ich własnego dobra. Podążają jednak za dobrymi przywódcami²⁴.

Dobrzy przywódcy umiejętnie dzielą się pracą.

Przydzielanie zadań na wzór Zbawiciela

Podwaliny świata zostały położone na mocy udzielonego upoważnienia. Jezus wielokrotnie przypominał ludziom, że Jego misja na ziemi opierała się na udzielonym Mu upoważnieniu. Przywrócenie Jego Kościoła rozpoczęło się od udzielenia upoważnienia.

Przemawiając do Żydów w synagodze, Jezus powiedział im, że został posłany przez Swego Ojca: „Zstąpiłem bowiem z nieba, nie aby wypełniać wolę swoją, lecz wolę tego, który mnie posłał” (Ew. Jana 6:38)²⁵.

Jezus daje nam najwspanialszy przykład dobrego zarządzania poprzez właściwe delegowanie zadań. […] Wielu z wyznaczonych przez Niego misjonarzy podróżowało bez grosza przy duszy. Ludzie wiele wycierpieli, realizując Jego wytyczne. Niektórzy w okrutny sposób stracili życie w Jego służbie. Na Jego rozkaz wyznaczeni słudzy ruszali jednak w świat śmiało niczym lwy. Udało im się osiągnąć rzeczy, o jakich nawet nie marzyli. Żaden przywódca nigdy nie motywował ludzi tak, jak On²⁶.

Kościół Jezusa Chrystusa kreuje przywódców, angażując do pracy ludzi wyznaczonych przez kogoś z upoważnieniem. Kiedy [Jezus] był na ziemi, powołał dwunastu apostołów, aby pomagali mu zarządzać sprawami Kościoła. Powołał też siedemdziesiątych. Delegował innych do pracy. W jego Kościele nie miało być biernych widzów. Wszyscy mieli być zaangażowani w pomoc w budowie królestwa. Kiedy zaś budowali Kościół, budowali też siebie.

Celem Jezusa było wyniesienie jednostki […].

Jego celem było uczynienie każdego człowieka królem, podbudowanie go, aby mógł być przywódcą w wieczności. W tę pamiętną noc po ostatniej wieczerzy powiedział On do jedenastu z apostołów […]: „Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Kto wierzy we mnie, ten także dokonywać będzie uczynków, które Ja czynię, i większe nad te czynić będzie, bo Ja idę do Ojca” (Ew. Jana 14:12). Poprzez delegowanie zadań Jezus pragnął podnosić, a nie umniejszać człowieka. Dzisiaj też w całym Kościele mężczyźni i kobiety wzrastają i rozwijają się dzięki wyznaczonym im powołaniom²⁷.

W czasie Swej ziemskiej posługi Jezus Chrystus udzielił Swego upoważnienia Dwunastu Apostołom.

Delegowanie zadań w naszych organizacjach

Dobre zarządzanie oznacza udzielanie innym upoważnienia. Oddelegowanie części pracy pomaga wam i waszym organizacjom. Skuteczne zarządzanie to sztuka dzielenia się pracą z innymi²⁸.

Mądre wyznaczanie zadań wymaga przygotowania z modlitwą, podobnie jak skuteczne nauczanie czy głoszenie ewangelii. Pan to wyjaśnił tymi słowy: „A Duch będzie wam dany przez modlitwę wiary; a jeżeli nie otrzymacie Ducha, nie będziecie nauczać” (NiP 42:14). Możemy też tu dodać, że bez Ducha nie będziecie delegować²⁹.

Mądry przywódca w dzisiejszym Kościele to nie ktoś, kto próbuje sam wszystko zrobić, stwarzając wrażenie, że nikt inny nie ma wystarczających kwalifikacji, by wykonać daną pracę. Przydzielając zadania innym, zapewnia te osoby, że mają jego pełne poparcie³⁰.

Po przydzieleniu komuś określonych obowiązków przywódca nie zapomina ani o tej osobie, ani o jej zadaniu. Okazuje zainteresowanie, ale nie „osacza”. Zasłużenie chwali za konkretne rzeczy. W razie potrzeby dodaje otuchy. Kiedy czuje, że praca nie jest wykonywana należycie i potrzebne są zmiany, działa odważnie i stanowczo, lecz jednocześnie delikatnie. Kiedy okres pełnienia przez kogoś powołania dobiega końca, wyraża uznanie za wykonaną pracę i dziękuje³¹.

Żaden mądry przywódca nie uważa, że wszystkie dobre pomysły rodzą się w jego głowie. Mile wita sugestie tych, którym przewodzi. Sprawia, że czują, że odgrywają ważną rolę w procesie podejmowania decyzji. Sprawia, że czują, że realizują własne projekty, nie tylko jego³².

Przywódcy kościelni są narzędziami w rękach Boga i powinni zabiegać o Ducha, kiedy prowadzą i podbudowują bliźnich.

W dzisiejszym Kościele przywódca zazwyczaj uzyskuje takie efekty pracy, jakich się prawdziwie spodziewa. Musi myśleć z rozmachem. Powinien zapewnić tych, którym wyznacza zadania, że w służbie Pana mają jeszcze większe moce, niż kiedy wypełniają swoje zwyczajne obowiązki. W pracy Pana nie można ponieść porażki, jeśli staramy się ze wszystkich sił. My jesteśmy jedynie narzędziami; to jest dzieło Pana. To Jego Kościół, Jego plan ewangelii. To z Jego dziećmi pracujemy. On nie pozwoli, abyśmy doznali niepowodzenia, jeśli wykonamy naszą część. Jeśli będzie to konieczne, udoskonali nas, nawet jeśli będzie to przekraczało nasze talenty i zdolności. Wiem o tym³³.

Musimy pamiętać, że […] Kościół […] nie rządzi się prawami świata biznesu. Jego sukces mierzy się zbawionymi duszami, a nie w kategoriach zysków i strat. Oczywiście musimy działać skutecznie i produktywnie, ale musimy również pamiętać o naszych wiecznych celach. Zachowujcie ostrożność przy odnoszeniu świeckich metod i terminologii do świętych funkcji kapłaństwa. Pamiętajcie, że stosowanie racjonalnych metod rozwiązywania problemów, choć pomocne, nie będzie wystarczające w pracy królestwa. Praca Boga musi być wykonywana z wiarą, modlitwą i z Duchem, „a jeżeli w jakiś inny sposób, nie jest od Boga” (NiP 50:18)³⁴.

Celem Kościoła jest podbudowywanie mężczyzn i kobiet, którzy mają być podobni do Boga w swym nastawieniu, cechach i ideałach³⁵.

Propozycje dotyczące studiowania i nauczania

Pytania

Prezydent Benson nauczał, że przywódcy powinni dawać prawy przykład (zob. część 1.). Dlaczego przykład wywiera tak przemożny wpływ? W jaki sposób wpłynął na ciebie przykład prawych przywódców?
Przestudiuj atrybuty dobrych przywódców omówione w części 2. Jak sądzisz, dlaczego ludzie „podążają za [takimi] przywódcami”? Zastanów się, co możesz zrobić, aby rozwinąć te cechy w sobie.
Prezydent Benson nauczał, że przywódcy w Kościele powinni naśladować przykład Zbawiciela w delegowaniu obowiązków (zob. część 3.). W jaki sposób dzielenie się odpowiedzialnością pomaga budować królestwo Boga? W jaki sposób odniosłeś korzyści z wykonywania przydzielonych ci obowiązków?
Jak może zmienić się nasza służba w Kościele, kiedy pamiętamy, że „to jest dzieło Pana” oraz że „to z Jego dziećmi pracujemy”? (Zob. część 4.). Czego doświadczyłeś, kiedy działałeś jako narzędzie w rękach Pana, by pomóc innym ludziom?

Pokrewne fragmenty z pism świętych

II Ks. Mojżeszowa 18:13–26; Ew. Mateusza 5:13–16; Ew. Łukasza 22:31–32; Alma 17:1–11; NiP 38:23–27

Wskazówka do nauczania

„Poszczególne osoby są poruszone, kiedy uznany jest ich udział. Możesz podjąć szczególny wysiłek, by uznać komentarze każdej osoby oraz, jeśli jest to możliwe, uczynić komentarze częścią dyskusji klasowej” (Nauczanie — nie ma większego powołania, [2000], str. 35).