Rozdział 16

Seniorzy w Kościele

„Niech te złote lata będą waszymi najlepszymi. Żyjcie pełnią życia, kochajcie i służcie całym sercem. Niech Bóg błogosławi tych, którzy troszczą się o wasze potrzeby — wasze rodziny, przyjaciół oraz znajomych członków i przywódców Kościoła”.

Z życia Ezry Tafta Bensona

Ezra Taft Benson miał 86 lat, kiedy został Prezydentem Kościoła. Rozumiał zatem radości i wyzwania, które wiążą się z etapem późnych lat życia. Jedną z rzeczy, które dawały mu radość, była trwała więź, jaka łączyła go z żoną Florą. Podczas pierwszego roku jego prezydentury para obchodziła 60. rocznicę ślubu. Oboje cieszyli się swoim towarzystwem i niemal w każdy piątkowy poranek uczęszczali wspólnie do świątyni. Na uroczystości z okazji 87. urodzin Prezydenta Bensona ktoś zapytał go o sekret jego długiego i szczęśliwego życia. „Zanim zdążył odpowiedzieć, Siostra Benson, nieco z przekory, ale z przekonaniem, powiedziała: ‘Ma dobrą żonę’”¹.

Będąc w starszym wieku, Prezydent i Siostra Benson bardzo lubili spędzać czas ze swoimi dziećmi i wnukami, dzięki czemu rodzina nadal mogła uczyć się z ich przykładu. „Jedna z wnuczek mieszkała z dziadkami przez niemal osiemnaście pierwszych miesięcy prezydentury i na ich prośbę często towarzyszyła im w podróżach, aby służyć im pomocą i dbać o ich osobiste potrzeby. Mogła więc bez przeszkód obserwować zachowanie dziadków w domu — jak wybierali się na randki do lodziarni, jak siadywali na kanapie i, trzymając się za ręce, razem wspominali przeszłość, śpiewali i śmiali się, jak serdecznie przyjmowali swoich nauczycieli domowych i inne osoby, które ich odwiedzały”².

Wnuczęta rozumiały, jak wielkim błogosławieństwem była możliwość korzystania z porad mądrych i kochających dziadków. „Jedna z wnuczek napisała podziękowanie do Prezydenta Bensona, który doradzał jej i jej mężowi, kiedy stali przed trudnym wyborem. ‘Zapytaliśmy, jakie jest twoje zdanie, a ty powiedziałeś: „Pomódlcie się o to. Wierzę, że podejmiecie właściwą decyzję”. Twoja wiara w nas dodała nam odwagi’”³.

Na konferencję generalną, która odbywała się tuż po jego 90. urodzinach, Prezydent Benson przygotował przesłanie skierowane do „seniorów w Kościele, ich rodzin i osób, które troszczą się o ich potrzeby”. We wstępie wyraził swoje osobiste nastawienie do tego zagadnienia: „Żywię szczególnie ciepłe uczucia do starszych ludzi — do tej cudownej grupy mężczyzn i kobiet. Czuję, że chociaż trochę ich rozumiem, bo jestem jednym z nich”⁴.

„Żywię szczególnie ciepłe uczucia do starszych ludzi. […] Czuję, że chociaż trochę ich rozumiem, bo jestem jednym z nich”.

Nauki Ezry Tafta Bensona

Pan zna i kocha starszych ludzi, dlatego powierzył im wiele ważnych obowiązków.

Pan zna i kocha starsze osoby pośród Swego ludu. Zawsze tak było. Powierzył im wiele ważnych obowiązków. W różnych dyspensacjach prowadził Swój lud poprzez proroków, którzy byli w zaawansowanym wieku. Potrzebował mądrości i doświadczenia, jakie przychodzą z wiekiem, natchnionego przewodnictwa tych, którzy wieloma latami służby udowodnili swoją wierność Jego ewangelii.

Pan pobłogosławił Sarę, kiedy była już stara, i powiła Abrahamowi potomka. Król Beniamin wygłosił swoje chyba najsłynniejsze kazanie, kiedy był już bardzo stary i jego życie dobiegało kresu. Zaprawdę był on narzędziem w rękach Pana, umiejętnie przewodził i zaprowadził pokój pośród swego ludu.

Wielu innym mężczyznom i kobietom na przestrzeni dziejów udało się dokonać wielkich rzeczy, kiedy śmiało służyli Panu i Jego dzieciom, nawet na stare lata.

W naszej dyspensacji wielu spośród proroków powołanych przez Pana zostało powołanych, kiedy mieli po siedemdziesiąt, osiemdziesiąt lat i więcej. Jakże dobrze Pan zna i jakże mocno kocha Swoje dzieci, które tak wiele dają z siebie przez całe życie!

Kochamy was, seniorzy Kościoła! Jesteście najszybciej rosnącą grupą w populacji współczesnego świata oraz w Kościele.

Pragniemy, aby wasze złote lata były cudowne i budujące. Modlimy się, abyście odczuwali radość i satysfakcję z tego, że dobrze przeżyliście swe lata, aby wasze życie było pełne ciepłych wspomnień i abyście mieli wspaniałe nadzieje na przyszłość dzięki zadośćuczynieniu Chrystusa. Mamy nadzieję, że zaznacie pokoju, jaki Pan obiecał tym, którzy z całych sił starają się zachowywać Jego przykazania i podążać za Jego przykładem. Mamy nadzieję, że wasze dni są wypełnione działaniem i służbą bliźnim, którym wiedzie się gorzej niż wam. Starszy niemal zawsze oznacza lepszy, a bogactwo waszej mądrości i doświadczenia nadal wzrasta i rozwija się, kiedy pomagacie innym⁵.

Możemy w pełni korzystać z naszych dojrzałych lat.

Oto osiem sugestii, w jaki sposób możemy w pełni wykorzystać nasze dojrzałe lata:

1. Praca w świątyni i częste do niej uczęszczanie. My, starsi wiekiem, powinniśmy poświęcać swoją energię nie tylko na to, by błogosławić naszych przodków, lecz również w miarę możliwości dokładać starań, aby wszyscy nasi potomkowie mogli otrzymać w świątyni obrzędy wyniesienia. Pracujcie ze swoimi rodzinami, doradzajcie tym, którzy są jeszcze niechętni, by się przygotować i módlcie się za nich.

Wzywamy wszystkich, którzy mogą to uczynić, aby często uczęszczali do świątyni i przyjmowali powołania, aby w niej służyć, jeśli mają po temu dość zdrowia i siły i jeśli pozwala na to odległość. Liczymy, że pomożecie w służbie świątynnej. Ponieważ liczba świątyń wzrasta, istnieje potrzeba, aby więcej naszych członków przygotowywało się do tej słodkiej służby. Siostra Benson i ja jesteśmy wdzięczni, że niemal co tydzień możemy razem uczęszczać do świątyni. Jakież to wspaniałe błogosławieństwo w naszym życiu!

2. Gromadzenie i spisywanie historii rodzinnych. Wzywamy was, abyście z zapałem zbierali i spisywali swoje osobiste historie oraz historie waszych rodzin. Częstokroć jedynie wy pamiętacie historię, tylko wy przechowujecie wspomnienia o bliskich, pamiętacie daty i wydarzenia. W niektórych wypadkach jesteście historią rodziny. Niewiele jest lepszych sposobów na to, by zachować wasze dziedzictwo niż zebranie i spisanie waszych historii.

3. Zaangażowanie w służbę misjonarską. Potrzeba nam w polu misyjnym więcej dojrzałych wiekiem misjonarzy. Wzywamy kolejne setki par, którym pozwalają na to zdrowie i środki, aby uporządkowały swoje życie i sprawy i pojechały na misję. Tak bardzo potrzebujemy was w polu misyjnym! Możecie służyć na misji w sposób niemożliwy dla naszych młodszych misjonarzy.

Jestem wdzięczny, że dwie z moich owdowiałych sióstr mogły służyć razem na misji w Anglii. Kiedy zostały powołane, miały sześćdziesiąt osiem i siedemdziesiąt trzy lata. Dla obu misja była cudownym doświadczeniem.

Jakim wspaniałym przykładem i błogosławieństwem jest dla potomnych, kiedy dziadkowie służą na misji. Większości starszych par misjonarskich służba misyjna dodaje sił i wigoru. Dzięki świętej drodze służby wiele osób zostaje uświęconych i odczuwa radość z przywodzenia bliźnich do poznania pełni ewangelii Jezusa Chrystusa […].

4. Zapewnianie rodzinie przywództwa poprzez budowanie jedności. Wzywamy wszystkich starszych wiekiem członków, aby kiedy to możliwe, zbierali razem swe rodziny. Organizujcie je w harmonijne grupy. Bądźcie przywódcami podczas rodzinnych zgromadzeń. Ustanówcie tradycję zjazdów rodzinnych, które dają okazję do budowania więzi rodzinnych i poznawania rodzinnego dziedzictwa. Niektóre z moich najdroższych wspomnień są związane ze zjazdami i spotkaniami mojej własnej rodziny. Pielęgnujcie rodzinne tradycje, które połączą was razem na wieczność. Czyniąc to, możemy stworzyć tu na ziemi w naszych rodzinach cząstkę nieba. Przecież w ostatecznym rozrachunku wieczność będzie jedynie przedłużeniem prawego życia rodzinnego.

5. Przyjmowanie i wypełnianie powołań kościelnych. Ufamy, że wszyscy starsi wiekiem członkowie, którym pozwala na to sytuacja, przyjmą powołanie w Kościele i będą je wypełniać z godnością. Jestem wdzięczny, że osobiście znam braci, którzy maja po siedemdziesiąt, osiemdziesiąt lat i służą jako biskupi i prezydenci gmin. Jakże potrzeba nam waszych rad i wpływu — was, którzy znacie życie! Wszyscy musimy usłyszeć historie o tym, co się wam udało, jak przezwyciężyliście cierpienie, ból i rozczarowanie i jak te doświadczenia was wzmocniły.

W większości organizacji w Kościele czeka na was wiele okazji do służby. Dysponujecie czasem i solidną podstawą ewangelii, możecie zatem dokonać wielkiego dzieła. Pod wieloma względami jesteście odpowiedzialni za wierną służbę w Kościele. Dziękujemy za wszystko, co robicie, i modlimy się, aby Pan dał wam siłę, abyście mogli robić jeszcze więcej.

6. Planowanie finansowej przyszłości. Zachęcamy wszystkich naszych seniorów, aby zmierzając przez życie ku emeryturze i dekadom, które nastąpią po zakończeniu pracy na pełen etat, z rozwagą przygotowywali się do tego etapu życia. Unikajmy zaciągania zbędnych długów. Radzimy również zachowanie ostrożności przy podejmowaniu decyzji o żyrowaniu pożyczek innym osobom, również członkom rodziny, jeśli miałoby to narazić na ryzyko dochody emerytalne.

Jeszcze dalej posuniętą rozwagę radzimy zachować w starszym wieku w odniesieniu do wszelkich projektów obiecujących szybkie wzbogacenie, zastawiania hipoteki domu i inwestowania środków w niepewne przedsięwzięcia. Postępujcie z rozwagą, aby jedną nierozsądną decyzją dotyczącą finansów lub ich serią nie zniweczyć planów, które realizowaliście całe życie. Wcześnie zaplanujcie swoją finansową przyszłość, a potem ten plan systematycznie realizujcie.

7. Wykonywanie służby na wzór Chrystusa. Służba na wzór Chrystusa przyczynia się do naszego wyniesienia. Mając to na uwadze, wzywamy do służby wszystkich starszych wiekiem członków, którzy są w stanie chwycić w dłonie sierp i ruszyć w pole. Może to być częścią procesu naszego uświęcenia. Pan obiecał, że ci, którzy zatracą swe życie w służbie bliźnim, odnajdą siebie. Prorok Józef Smith powiedział nam, że powinniśmy „zużyć […] nasze życie”, starając się realizować cele Pana (NiP 123:13).

Pokój, radość i błogosławieństwa będą udziałem tych, którzy służą bliźnim. Tak, służbę Chrystusową polecamy wszystkim, ale ma ona szczególnie słodki smak w starszym wieku.

8. Dbanie o kondycję i aktywność fizyczną oraz zdrowie. Jesteśmy zachwyceni wysiłkami, które tak wiele starszych osób podejmuje, aby zachować na stare lata dobre zdrowie […].

Niezmiernie się cieszymy, widząc naszych seniorów pełnych wigoru i energii! Dzięki aktywnemu życiu zarówno umysł, jak i ciało funkcjonują lepiej⁶.

„Niech te złote lata będą waszymi najlepszymi. Żyjcie pełnią życia, kochajcie i służcie całym sercem”.

Służba bliźnim pomaga uleczyć rany osób, które straciły bliskich lub odczuwają lęk przed samotnością.

Chcielibyśmy tu również wyrazić naszą miłość do osób, które utraciły swych współmałżonków. Czasami niektórych z was ogarnia przemożne uczucie, że jesteście bezużyteczni i pozostawieni sami sobie. Częstokroć wcale nie musi tak być. Jako dodatek do ośmiu propozycji, o których była mowa już wcześniej, podam kilka rzeczy, którymi można się zająć, aby pomóc bliźnim.

Niektóre samotne osoby wypełniają swój czas szyciem ozdobnych kołder dla każdego z wnucząt, które bierze ślub oraz dla wszystkich dzieci, jakie przychodzą na świat w rodzinie. Inne piszą listy z okazji urodzin, a jeśli mogą, uczęszczają na szkolne występy i zawody sportowe wnuków. Jeszcze inne zakładają specjalne albumy ze zdjęciami każdego z wnucząt i wręczają im je w prezencie na urodziny […].

Wiele naszych wdów pracuje jako wolontariuszki […] w szpitalach lub oddaje się czynnie pracy na rzecz swojej społeczności. Cała rzesza osób znajduje dzięki temu sens i spełnienie.

W przypadku osób, które są w dobrej kondycji fizycznej, kluczem do pokonania poczucia osamotnienia i tego, że jest się bezużytecznym, jest zaprzestanie koncentrowania się na sobie i pomaganie tym, którzy naprawdę są w potrzebie. Osobom, które oddadzą się tego typu służbie, obiecujemy, że do pewnego stopnia uleczy ona ich poczucie straty z powodu śmierci bliskich i złagodzi lęk przed samotnością. Sposobem na to, by bardziej pozytywnie spojrzeć na własną sytuację, jest sprawienie, że czyjeś życie będzie łatwiejsze⁷.

W czasie choroby i bólu możemy zachować optymistyczne nastawienie i pozostać silni duchem.

Szczególną miłością i troską darzymy osoby, które są chore i cierpią ból, ponieważ ich sytuacja życiowa uległa zmianie. Jesteście w naszych sercach i modlitwach. Pamiętajcie, co powiedział ojciec Lehi, kiedy błogosławił swego syna, Jakuba, po tym, jak ten wycierpiał wiele z rąk swych starszych braci Lamana i Lemuela. Powiedział on: „Znasz majestat Boga i uświęci On twoje cierpienia, że wyjdą one na twoją korzyść” (2 Nefi 2:2). To samo uczyni On dla was.

Modlimy się, abyście nadal starali się zachowywać pozytywne nastawienie i byli silni duchem. Wiemy, że nie zawsze jest to łatwe. Modlimy się, aby ci, którzy teraz wykonują za was czynności, których sami nie jesteście już w stanie wykonywać, czynili to z miłością, czułością i troską.

Mamy nadzieję, że nadal będziecie pielęgnować w swych sercach i umysłach dobre myśli i uczucia, i szybko odsuwać od siebie te, które was ranią i niszczą. Ufamy, że modlicie się codziennie, a nawet co godzinę, jeśli jest taka potrzeba. Jak naucza nas Księga Mormona: „[Dziękujcie] Mu codziennie za wiele łask i błogosławieństw, którymi [Bóg] was obdarza” (Alma 34:38).

Przekonacie się, że codzienne czytanie Księgi Mormona podniesie was na duchu, sprawi, że będziecie bliżej Zbawiciela i pomoże wam być uczniami ewangelii, którzy potrafią dzielić się z bliźnimi wspaniałymi prawdami⁸.

Ważne jest, aby rodziny okazywały swoim rodzicom i dziadkom w podeszłym wieku miłość, troskę i szacunek, na jaki oni zasługują.

Pozwólcie, że przez kilka chwil będę mówił do rodzin osób starszych. Powtarzamy za wersetem z Księgi Psalmów: „Nie odrzucaj mnie w czasie starości, gdy ustanie siła moja, nie opuszczaj mnie!” (Ks. Psalmów 71:9).

Zachęcamy rodziny, aby okazywały swoim rodzicom i dziadkom w podeszłym wieku miłość, troskę i szacunek, na jaki oni zasługują. Pamiętajmy przykazanie z pism świętych, abyśmy troszczyli się o naszych domowników, abyśmy nie zostali uznani za „[gorszych] od niewierzącego” (I List do Tymoteusza 5:8). Jestem niezmiernie wdzięczny za moją kochaną rodzinę i za pełną miłości troskę, jaką jej członkowie otaczają nas, swych rodziców, od tak wielu lat.

Pamiętajcie, że opieka nad rodzicami i dziadkami to nasz obowiązek i mamy się o nich troszczyć najlepiej, jak tylko potrafimy. W sytuacji, kiedy starsze osoby nie mają rodziny, która mogłaby się nimi zaopiekować, przywódcy kapłaństwa i Stowarzyszenia Pomocy powinni dołożyć wszelkich starań, aby z miłością zatroszczyć się o ich potrzeby. Mamy kilka sugestii dla rodzin osób w podeszłym wieku.

Od czasu, kiedy Pan wyrył na kamiennych tablicach Dziesięć Przykazań, Jego słowa z góry Synaj odbijają się echem poprzez wieki: „Czcij ojca swego i matkę swoją” (II Ks. Mojżeszowa 20:12).

Czczenie i poszanowanie rodziców oznacza, że mamy dla nich najwyższy szacunek. Kochamy ich, doceniamy i zależy nam na ich szczęściu i dobrobycie. Odnosimy się do nich grzecznie i z serdecznością. Staramy się zrozumieć ich punkt widzenia. Z całą pewnością częścią okazywania szacunku rodzicom jest posłuszeństwo ich prawym pragnieniom.

Co więcej, rodzice zasługują na nasz szacunek i respekt choćby dlatego, że dali nam życie. Potem niemal w każdym przypadku dokonywali niezliczonych poświęceń, kiedy się nami opiekowali i troszczyli się o nas przez cały okres niemowlęctwa i dzieciństwa, zapewniając nam to, co niezbędne do życia oraz pielęgnowali nas w chorobach i łagodzili stresy związane z dorastaniem. W wielu wypadkach dali nam szansę na uzyskanie wykształcenia, a także sami nas nauczali. W znacznej mierze to, co wiemy, i to, co robimy, nauczyliśmy się z ich przykładu. Obyśmy zawsze byli im za to wdzięczni i potrafili to okazywać.

Nauczmy się również wybaczać rodzicom, którzy być może popełniali błędy w naszym wychowaniu, ale niemal zawsze starali się radzić sobie najlepiej, jak potrafili. Obyśmy zawsze im wybaczali tak samo, jak sami chcielibyśmy otrzymać wybaczenie za popełnione błędy od naszych własnych dzieci.

Nawet kiedy rodzice na starość niedołężnieją, powinniśmy okazywać im szacunek, dając im możliwość wyboru i umożliwiając pozostanie niezależnymi tak długo, jak się da. Nie odbierajmy im wyborów, których nadal mogą sami dokonywać. Niektórzy rodzice są w stanie żyć samodzielnie i troszczyć się o swoje potrzeby aż do mocno zaawansowanego wieku i to im odpowiada. Jeśli to możliwe, pozwólcie im na to.

Kiedy samodzielne życie stanie się dla nich zbyt trudne, rodzina, Kościół i lokalna społeczność mogą służyć im pomocą. Kiedy zaś starsze osoby staną się niezdolne do tego, by zadbać o swoje potrzeby, nawet przy dodatkowej pomocy, można się o nie zatroszczyć w domu jednego z krewnych, oczywiście jeśli pozwalają na to warunki. W tej sytuacji można również skorzystać z pomocy Kościoła i społeczności.

Rola opiekuna jest niezmiernie istotna. Starszy człowiek potrzebuje wiele wsparcia i pomocy. Zwykle opiekę tę sprawuje współmałżonek lub będąca w średnim wieku córka, która oprócz opieki nad rodzicami, ma również własne dzieci, o które musi zadbać⁹.

Ci, którzy cieszą się błogosławieństwem bliskości dziadków i innych starszych osób, cieszą się dobrym towarzystwem i głęboką przyjaźnią.

Mamy też nadzieję, że kiedy to możliwe, będziecie włączać seniorów w wasze rodzinne plany. Jakże wielką radość sprawia nam widok kochającego dziadka lub babci otoczonych pełnymi życia, słodkimi wnuczętami. Dzieci uwielbiają takie sytuacje. Uwielbiają, kiedy dziadkowie ich odwiedzają, wpadają na obiad, na domowe wieczory rodzinne i inne szczególne okazje. Dzięki temu zyskujemy okazje, by nauczać, jak otaczać czcią, kochać i szanować osoby w podeszłym wieku i jak się nimi opiekować.

Dziadkowie mogą wywierać przemożny wpływ na swoje wnuki. Zazwyczaj mają więcej wolnego czasu i nie są tak zabiegani jak rodzice, mogą więc poczytać wnukom książki, poopowiadać historie i nauczyć, jak zasady ewangelii odnoszą się do życia. Dzięki temu dzieci zyskują nowy sposób patrzenia na życie, który nie tylko je błogosławi, ale jest dla nich źródłem poczucia bezpieczeństwa, spokoju i siły. Jeśli odległość uniemożliwia częste osobiste kontakty, można wysyłać listy, [nagrania] i zdjęcia. Ci, którzy cieszą się błogosławieństwem bliskości dziadków i innych starszych osób, cieszą się dobrym towarzystwem i głęboką przyjaźnią. Starsi ludzie mogą uczestniczyć w uroczystościach związanych z ukończeniem szkoły, ślubach, wyprawach do świątyni […] i innych szczególnych wydarzeniach wraz z resztą członków rodziny.

Lubimy patrzeć, jak nasze dzieci i wnuki dorastają i odnoszą różnego rodzaju sukcesy. Chcemy dzielić ich radość i cieszyć się ich zwycięstwami. Nasze życie jest błogosławione szczęściem, kiedy trudy podejmowane przez dzieci przynoszą im w życiu owoce. W III Liście Jana 1:4 czytamy: „Nie ma zaś dla mnie większej radości, jak słyszeć, że dzieci moje żyją w prawdzie”. Ta wiedza może dodać nam miłości i siły potrzebnej, by zmagać się z naszymi własnymi problemami¹⁰.

Przywódcy kościelni powinni z modlitwą zabiegać o przewodnictwo Ducha, kiedy starają się pomóc członkom zaspokoić potrzeby starszych ludzi.

Wzywamy przywódców kapłańskich odpowiedzialnych za seniorów, aby byli wyczuleni na podszepty Ducha naszego Ojca w Niebie podczas oceniania i zaspokajania duchowych, fizycznych, emocjonalnych i finansowych potrzeb osób starszych. Ufamy, że wypełniając ten wielki obowiązek, będziecie korzystać z pomocy waszych doradców, przywódców kworum Kapłaństwa Melchizedeka, przywódczyń Stowarzyszenia Pomocy, nauczycieli domowych i nauczycielek odwiedzających, bowiem musimy wywiązywać się z niego bez niechęci czy ociągania.

Mamy nadzieję, że przywódcy kapłaństwa i organizacji pomocniczych nadal będą dawać starszym osobom powołania, w których będą one mogły wykorzystać pokłady swej wiedzy i doświadczenia. Mamy też nadzieję, że jeśli to tylko możliwe, każdy z naszych seniorów będzie służyć jako nauczyciel domowy lub nauczycielka odwiedzająca. Nawet osoby, które z racji wieku nie mogą opuszczać swego łóżka lub domu, mogą niekiedy uczestniczyć w otaczaniu innych opieką poprzez rozmowy telefoniczne, pisanie listów lub wypełniając inne szczególne zadania.

Przywódca kapłański może wiele uczynić, aby pomóc i dodać otuchy osobom i parom przygotowującym się do wyjazdu na misję. Służba osób w podeszłym wieku jest prawdziwym błogosławieństwem dla programu wprowadzania danych świątynnych [obecnie nazywanego indeksowaniem danych historii rodziny] oraz programów pomocy wzajemnej.

Ufamy, że każda starsza osoba i para małżeńska ma przydzielonych czułych i troskliwych nauczycieli domowych oraz nauczycielki odwiedzające. Świadomość, że jest ktoś, do kogo można się zwrócić w razie nagłego wypadku lub w chwili potrzeby, może być dla człowieka źródłem wielkiej pociechy i spokoju. Ważne jest, aby tego rodzaju potrzeby były oceniane i zaspokajane z taktem, dyskrecją i szczerością.

Mamy nadzieję, że zaangażujecie niezależne starsze osoby w realizację zadań związanych ze służbą z miłością. Włączajcie je również w spotkania towarzyskie w paliku i okręgu, szczególnie osoby samotne i opiekujące się współmałżonkami. Tak często się o nich zapomina. Szczególną troską i miłością należy otoczyć osoby, które niedawno utraciły współmałżonka. Dla większości osób to bardzo trudny okres.

Czasowa ulga w obowiązkach jest bardzo potrzebna krewnym, którzy na co dzień opiekują się osobami upośledzonymi i troszczą się o ich fizyczne i emocjonalne potrzeby. Będą za nią bardzo wdzięczni. Ważne jest, by pomóc takiej rodzinie funkcjonować jako rodzina, uwalniając ją od czasu do czasu od ciężaru obowiązków, jakie wiążą się z opieką nad przewlekle lub śmiertelnie chorymi. Wszyscy potrzebują pełnego miłości wsparcia i wytchnienia od przytłaczających obowiązków związanych z poważną chorobą lub innymi problemami.

Często ogromnym problemem jest dla seniorów transport. Możemy im pomóc, zapewniając im możliwość dotarcia na spotkania niedzielne, odwiedzenia bliskich, zrobienia zakupów czy pójścia do lekarza.

I ponownie powtarzam: powinniśmy z modlitwą szukać natchnienia i przewodnictwa, kiedy troszczymy się o osoby starsze. To bardzo zróżnicowana grupa ludzi o bardzo zróżnicowanych potrzebach¹¹.

Schyłkowe lata mogą być najlepszym okresem naszego życia.

Niech Bóg błogosławi starszych członków Kościoła. Kocham was całym sercem. Jestem jednym z was.

Macie tyle powodów, dla których warto żyć. Niech te złote lata będą waszymi najlepszymi. Żyjcie pełnią życia, kochajcie i służcie całym sercem. Niech Bóg błogosławi tych, którzy troszczą się o wasze potrzeby — wasze rodziny, przyjaciół oraz znajomych członków i przywódców z Kościoła.

Zostawiam z wami moje świadectwo o radości życia — radości życia pełnią ewangelii i doświadczania oczyszczającego ognia oraz procesu uświęcenia, który mu towarzyszy. Jak zręcznie ujął to Apostoł Paweł: „Bóg współdziała we wszystkim ku dobremu z tymi, którzy Boga miłują” (List do Rzymian 8:28).

Zostawiam z wami błogosławieństwo. Zbawiciel żyje. To jest Jego Kościół. To dzieło jest prawdziwe, jak powiedział nasz Pan i Zbawiciel: „Ufajcie Mi i wytrwajcie do końca, a będziecie żyć, albowiem temu, kto wytrwa do końca, dam życie wieczne” (3 Nefi 15:9)¹².

Propozycje dotyczące studiowania i nauczania

Pytania

Jakie korzyści odniosłeś dzięki „mądrości i doświadczeniu” osób starszych od siebie? (Zob. część 1.).
W części 2. Prezydent Benson wymienia osiem rzeczy, jakie starsi ludzie mogą robić, aby „w pełni [wykorzystać] [swoje] dojrzałe lata”. Zastanów się nad każdą z tych sugestii. W jaki sposób te propozycje mogą wzbogacać nasze życie niezależnie od tego, ile mamy lat?
Dlaczego, twoim zdaniem, służba jest „kluczem do pokonania poczucia osamotnienia i tego, że jest się bezużytecznym”? (Zob. część 3.). W jakich sytuacjach zaobserwowałeś prawdziwość tego stwierdzenia?
Zastanów się nad radą, jakiej udzielił nam Prezydent Benson na czas, kiedy doświadczamy chorób i bólu (zob. część 4.). W jaki sposób te słowa pomagają nam „zachować pozytywne nastawienie i [pozostać] silni duchem”?
Rozważ nauki Prezydenta Bensona zawarte w części 5. W jaki sposób dzieci i wnuki mogą czcić swoich sędziwych rodziców i dziadków?
W jakich sytuacjach widziałeś młodych i starszych ludzi, którzy cieszyli się swoim towarzystwem? (Zob. część 6.). Co możemy robić w naszych rodzinach i w Kościele, aby umacniać tego typu więzi?
W jaki sposób przywódcy kościelni oraz członkowie okręgu lub gminy mogą pomagać w zaspokajaniu potrzeb seniorów? (Zob. część 7., aby zapoznać się z kilkoma przykładami).
Co dla ciebie oznacza doświadczanie „radości życia pełnią ewangelii”? (Zob. część 8.). Czy znasz osoby, które wiernie wytrwały do końca?

Pokrewne fragmenty z pism świętych

Przypowieści Salomona 20:29; Ks. Izajasza 46:3–4; Ew. Łukasza 2:36–38; List do Efezjan 6:1–3; List do Tytusa 2:1–5; List Jakuba 1:27; NiP 121:7–8

Wskazówka do nauczania

„Działanie zgodne z tym, czego się nauczyłeś, przyniesie ci dodatkowe i trwałe zrozumienie (zob. Ew. Jana 7:17)” (Abyście głosili moją ewangelię [2004], str. 19). Rozważ zadanie sobie pytania, w jaki sposób możesz stosować nauki ewangelii w domu, w pracy i w czasie wypełniania obowiązków w Kościele.