Rozdział 13

Bezcenne błogosławieństwa domu Pana

„To w świątyniach otrzymujemy od Boga najwspanialsze błogosławieństwa dotyczące życia wiecznego. Świątynie to naprawdę bramy niebios”.

Z życia Ezry Tafta Bensona

Prezydent Ezra Taft Benson powiedział: „Jestem wdzięczny Panu za to, że moje wspomnienia związane ze świątynią sięgają aż do dzieciństwa. Dobrze pamiętam, jak jako mały chłopiec szedłem z pola ku staremu domowi na farmie w Whitney w Idaho. Słyszałem śpiew mojej mamy: ‘Have I Done Any Good in the World Today?’ [Czy dzięki mnie świat lepszy dziś był?] (Hymns, nr 58).

Pamiętam ją i widzę oczami wyobraźni, jak pochyla się nad prasowaniem, na podłodze leżą gazety, a ona prasuje długie pasy białego materiału, a po jej czole spływają krople potu. Gdy zapytałem, co robi, odpowiedziała: ‘Mój synu, to są świątynne szaty. Razem z twoim ojcem idziemy do świątyni […]’.

Potem postawiła stare żelazko na kuchence, przystawiła krzesło blisko tego, na którym siedziałem, i opowiedziała mi o pracy świątynnej — o tym, jak ważne jest to, by być godnym wejścia do świątyni i uczestniczenia w dokonywanych tam świętych obrzędach. Wyraziła również głęboką nadzieją, że pewnego dnia jej dzieci, wnuki i prawnuki będą mogły cieszyć się tym bezcennymi błogosławieństwami.

Te słodkie wspomnienia pracy świątynnej były błogosławieństwem w naszym wiejskim domu. […] Wspomnienia te powróciły, gdy pod wpływem Ducha w domu Pana dokonywałem obrzędu zapieczętowania każdego z naszych dzieci i wnuków, czyli wnuków i prawnuków mojej mamy.

Są to wspomnienia najdroższe memu sercu”¹.

Nauki Ezry Tafta Bensona

Świątynie są symbolem wszystkiego, co nam drogie.

Świątynia jest miejscem najbliższym niebiosom na tej ziemi².

Świątynia będzie światłem dla wszystkich w okolicy — symbolem wszystkiego, co jest nam drogie³.

Świątynia jest stałym przypomnieniem, że według zamysłu Boga rodzina ma być wieczna⁴.

[Świątynia] jest stałym, widocznym symbolem tego, że Bóg nie pozostawił człowieka, by błądził po omacku w ciemności. Jest to miejsce objawień. Choć żyjemy w upadłym świecie — w niegodziwym świecie — święte miejsca są ustanawiane i uświęcone, aby godni mężczyźni i kobiety mogli dowiedzieć się o porządku w niebie i być posłusznymi woli Boga⁵.

[Świątynia] jest stałym świadectwem, że moc Boga przemoże otaczające nas moce zła. Wielu rodziców z Kościoła i spoza niego martwi się o ochronę przed wszechogarniającą lawiną niegodziwości, która zagraża chrześcijańskim zasadom. W pełni zgadzam się z wypowiedzią Prezydenta Harolda B. Lee, którą wygłosił podczas II wojny światowej. Powiedział: „Mówimy o bezpieczeństwie w tych czasach, a jednocześnie nie rozumiemy tego, że […] mamy święte świątynie, w których znajdują się symbole, dzięki którym możemy otrzymać moc, aby ocalić ten naród przed zniszczeniem”⁶.

Podczas przyjęcia w hotelu Beverly Hills Hilton w Los Angeles prezydent Stanów Zjednoczonych poprosił mnie [swojego Sekretarza Rolnictwa], abym powitał prezydenta jednej z naszych najnowszych republik, prezydenta 88 milionowej populacji rozsianej po 3 tysiącach wysp na obszarze prawie 5 tysięcy kilometrów, narodu, który istniał zaledwie od kilku lat. Gdy usiedliśmy do obiadu sponsorowanego przez przemysł filmowy, na którym było obecnych wiele sław filmowych, widziałem przez przepiękne wykuszowe okno przepiękny krajobraz zatoki. W końcu alei, na wzgórzu, widziałem delikatne oświetlenie okalające naszą wspaniałą Świątynię Los Angeles i miałem przyjemność wskazania jej moim gościom i przyjaciołom zasiadającym przy naszym i innych stołach. Gdy tak siedzieliśmy, pomyślałem „To, co dzieje się tutaj, przeminie i nie ma większego znaczenia. To, co przetrwa, co jest realne, wszystko, co jest ważne, to rzeczy, które odbywają się w świątyni Boga”⁷.

Niech [świątynia] będzie stałym przypomnieniem, że życie jest wieczne i że przymierza zawarte podczas życia doczesnego mogą trwać wiecznie⁸.

Musimy przyjąć obrzędy i przymierza świątynne, aby wejść do pełni kapłaństwa i przygotować się do powrotu do obecności Boga.

Gdy nasz Ojciec Niebieski umieścił Adama i Ewę na tej ziemi, uczynił to z zamiarem nauczenia ich, jak powrócić do Swej obecności. Nasz Ojciec obiecał Zbawiciela, który ich wykupi z upadłego stanu. Dał im plan zbawienia i powiedział, aby nauczali swe dzieci wiary w Jezusa Chrystusa i pokuty. Co więcej, Bóg przykazał Adamowi i jego potomkom, aby przyjęli chrzest, przyjęli Ducha Świętego i weszli do porządku Syna Bożego.

Wejście do porządku Syna Bożego jest obecnie równoznaczne z wejściem do pełni Kapłaństwa Melchizedeka, którą można otrzymać w domu Pana.

Ponieważ Adam i Ewa spełnili te wymagania, Bóg powiedział im: „I posiadasz teraz kapłaństwo tego, który jest bez początku i końca, od wieczności do wieczności” (Mojżesz 6:67).

Trzy lata przed śmiercią Adama, wydarzyło się coś niezmiernie ważnego. Zabrał on swego syna Seta, swego wnuka Enosa oraz innych wyższych kapłanów, którzy byli jego potomkami w prostej linii, oraz innych prawych potomków do doliny zwanej Adam-ondi-Ahman. Adam dał tam swoim prawym potomkom swe ostatnie błogosławieństwo.

Ukazał im się Pan [zob. NiP 107:53–56]. […]

Jak to się stało, że Adam przyprowadził swoich potomków do obecności Pana?

Oto odpowiedź: Adam i jego potomkowie weszli do kapłaństwa według porządku Boga. Teraz powiedzielibyśmy, że udali się do domu Pana i otrzymali swe błogosławieństwa.

Porządek kapłaństwa, o którym jest mowa w pismach świętych, czasami jest określany mianem porządku patriarchalnego, ponieważ był on przekazywany z ojca na syna. Ten porządek jest opisywany we współczesnych objawieniach jako porządek zachowywany w rodzinie, gdzie mężczyzna i kobieta przystępują do przymierza z Bogiem — tak, jak zrobili to Adam i Ewa — aby mogli zostać zapieczętowani na wieczność, mieć potomstwo oraz wykonywać dzieło i wolę Boga przez cały okres życia na ziemi.

Jeśli para jest wierna zawartym przymierzom, może otrzymać błogosławieństwo najwyższego stopnia królestwa celestialnego. Przymierza te można zawrzeć tylko poprzez udanie się do Domu Pana.

Adam postępował według tego porządku i doprowadził swoich potomków do obecności Boga […].

[…] Do tego porządku kapłaństwa można wejść tylko wtedy, gdy stosujemy się do wszystkich przykazań Boga i dążymy do uzyskania błogosławieństw ojców tak, jak to czynił Abraham [zob. Abraham 1:1–3] — udając się do domu naszego Ojca. W żadnym innym miejscu na ziemi nie można ich uzyskać!

[…] Udajcie się do świątyni — domu naszego Ojca — aby otrzymać błogosławieństwa waszych ojców, abyście mogli otrzymać największe błogosławieństwa tego kapłaństwa. „Bowiem bez tego żaden człowiek nie może zobaczyć oblicza Boga, samego Ojca, i żyć” (NiP 84:22).

Dom naszego Ojca jest domem porządku. Udajemy się do Jego domu, aby wejść do tego porządku kapłaństwa, dzięki któremu możemy posiadać wszystko, co ma Ojciec, jeśli będziemy wierni⁹.

Dzięki obrzędom i przymierzom świątynnym możemy otrzymać ochronę i najwspanialsze błogosławieństwa Boga związane z życiem wiecznym.

Błogosławieństwa domu Pana są wieczne. Dla nas są one najważniejsze, ponieważ to w świątyniach otrzymujemy od Boga najwspanialsze błogosławieństwa dotyczące życia wiecznego. Świątynie to naprawdę bramy niebios¹⁰.

Pan pragnie, aby każdy dorosły mężczyzna i każda dorosła kobieta w Kościele otrzymali obrzędy świątynne. Oznacza to, że mają otrzymać obdarowanie i że wszystkie pary, które zawarły związek małżeński, mają być zapieczętowane na wieczność. Te obrzędy zapewniają ochronę i błogosławieństwa ich małżeństwu. Ich dzieci są także błogosławione, gdyż rodzą się w przymierzu. Urodzenie w przymierzu upoważnia dzieci do przyrodzonego błogosławieństwa, które gwarantuje im wieczne pochodzenie bez względu na to, co przydarzy się ich rodzicom, pod warunkiem, że dzieci pozostaną godne otrzymania tych błogosławieństw¹¹.

Czyż nie uważacie, że to istotne, iż teraz, gdy święci są rozproszeni po całym świecie, budowane są dla nich świątynie? Dzięki obrzędom, które otrzymują w świętych miejscach, są uzbrojeni w prawość i obdarowani mocą Boga w wielkim stopniu¹².

Z obrzędami niebios wiąże się moc — sama moc boskości — która może unicestwić siły zła i uczyni to, jeśli będziemy godni tych świętych błogosławieństw. [Nasza] społeczność będzie chroniona, nasze rodziny i nasze dzieci, kiedy będziemy żyć zgodnie z ewangelią, uczęszczać do świątyni i żyć blisko Pana. […] Bóg błogosławi nas jako świętych, abyśmy żyli godnie zawartych przymierzy i obrzędów dokonywanych w tym świętym miejscu¹³.

Ceremonia świątynna została dana przez mądrego Ojca w Niebie, abyśmy stawali się bardziej podobni do Chrystusa¹⁴.

Nie będziemy mogli przebywać w towarzystwie istot celestialnych, jeśli nie będziemy czyści i święci. Prawa i obrzędy, które przyczyniają się do tego, że mężczyźni i kobiety pozostawiają za sobą świat i stają się uświęceni, są udzielane tylko w tych świętych miejscach. Zostały dane mocą objawienia i mocą objawienia powinny być pojmowane. Dlatego właśnie jeden z Braci nazwał świątynię „uniwersytetem Pana”¹⁵.

Żaden członek Kościoła nie może się udoskonalić bez obrzędów świątynnych. Naszą misją jest pomoc w uzyskaniu tych błogosławieństw tym, którzy ich jeszcze nie otrzymali¹⁶.

Mamy przywilej otwierania drzwi zbawienia naszym przodkom.

Świątynie są budowane i poświęcane, aby poprzez kapłaństwo rodzice byli pieczętowani do swoich dzieci, a dzieci były pieczętowane do rodziców. Te pieczętujące obrzędy są zarówno dla osób żyjących, jak i zmarłych. Jeśli nie zostaniemy zapieczętowani do naszych antenatów i potomków, cel tej ziemi — wyniesienie człowieka — będzie w naszym przypadku bezpowrotnie zmarnowany¹⁷.

Nie wystarczy, że mąż i żona zostaną zapieczętowani w świątyni; aby mogli uzyskać wyniesienie — jeśli pozostaną wierni — muszą oni także być połączeni na wieczność ze swoimi antenatami i zadbać, aby zostały za nich dokonane konieczne obrzędy. Jak powiedział Apostoł Paweł: „Oni nie mogą być udoskonaleni bez nas — ani my nie możemy być udoskonaleni bez naszych umarłych” (NiP 128:15). Nasi członkowie muszą zatem zrozumieć, że mają osobisty obowiązek połączenia się za pomocą obrzędów świątynnych ze swymi antenatami — czyli, jak napisano w piśmie świętym, z naszymi „ojcami”. Takie jest znaczenie wersetu 2. w rozdziale 2. w Naukach i Przymierzach, gdy Moroni oświadczył, że Eliasz „[zasadzi] w sercach dzieci obietnice uczynione ojcom, i serca dzieci zwrócą się ku ojcom”¹⁸.

Gdy myślę o genealogii, widzę ludzi — ludzi, których kocham — którzy czekają na to, że nasza rodzina, ich potomkowie, pomoże im uzyskać wyniesienie w królestwie celestialnym¹⁹.

Naszym jest przywilej otworzenia drzwi zbawienia tym duszom, które być może są uwięzione w ciemności w świecie duchów, aby mogły otrzymać światło ewangelii i zostać osądzone tak samo jak my. Zaiste, „uczynków, które Ja czynię” — obrzędów ewangelii dla bliźnich — „dokonywać [będziecie]” [zob. Ew. Jana 14:12]. Ile tysięcy naszych krewnych oczekuje jeszcze na te pieczętujące obrzędy?

Dobrze jest zadać pytanie: „Czy dołożyłem wszelkich starań po tej stronie zasłony? Czy będę zbawicielem dla nich — dla moich antenatów?”.

Bez nich nie możemy osiągnąć doskonałości! Wyniesienie to sprawa rodzinna²⁰.

Zasłona jest bardzo cienka. Mieszkamy w wieczności. Wszystko jest niczym jeden dzień u Boga. Wyobrażam sobie, że dla Pana nie ma zasłony. To jest jeden całościowy wspaniały program. Jestem pewien, że w niebie panuje radość, gdy spotykamy się [w świątyni]. Nasi antenaci radują się, a moją modlitwą i nadzieją jest, że będziemy korzystać z możliwości, jakie teraz mamy, aby regularnie uczęszczać do świątyni²¹.

Ci z was, którzy pracowali nad swoją genealogią, którzy zdają sobie sprawę z ważności tej pracy i odczuli podekscytowanie, wynikające z łączenia rodzin i z poznawania szlachetnego dziedzictwa, powinni dzielić się tym uczuciem z bliźnimi. Pomóżcie im dostrzec radość i doświadczyć spełnienia, jakie przynosi ta praca. Musimy naszym członkom głosić więcej na ten temat. Jest wiele do zrobienia, jak wszyscy dobrze wiecie, jest wielu, wielu członków, którzy mogliby wykonywać tę pracę i którzy mogliby cieszyć się jej wykonywaniem, gdyby niektórzy z nas — wy wszyscy — rozpalili w nich tę iskierkę swoim entuzjazmem, przykładem i oddaniem²².

Dzieci i młodzież muszą dowiedzieć się o błogosławieństwach, które czekają na nich w świątyni.

Świątynia jest świętym miejscem, a obrzędy świątynne mają święty charakter. Z tego względu bywa, że nie mówimy nic na temat świątyni naszym dzieciom i wnukom.

Z tego powodu wiele z nich nie rozwija prawdziwego pragnienia udania się do świątyni albo, gdy już tam się uda, czyni to bez należytego przygotowania do przyjmowanych zobowiązań i zawieranych przymierzy.

Wierzę, że należyte zrozumienie czy też przygotowanie w znaczny sposób pomoże stworzyć odpowiednią atmosferę dla młodzieży, aby mogła pójść do świątyni. Wierzę, że to zrozumienie wzmocni w niej pragnienie dążenia do uzyskania błogosławieństw kapłańskich, tak jak czynił to Abraham [zob. Abraham 1:1–4]²³.

Gdy wasze dzieci pytają, dlaczego zawieramy śluby w świątyni, powinniście nauczać je, że świątynia to jedyne takie miejsce na ziemi, gdzie można dokonać pewnych obrzędów. Powinniście też podzielić się z dziećmi osobistymi odczuciami, jakie towarzyszyły wam, gdy klęczeliście przy świętym ołtarzu i zawieraliście przymierza, dzięki którym są one do was zapieczętowane na wieczność²⁴.

„Niech Bóg błogosławi nas, abyśmy nauczali nasze dzieci i wnuki o błogosławieństwach, jakie czekają na nie, jeśli będą uczęszczać do świątyni”.

Jakże stosowne jest, aby matki i ojcowie wskazywali na świątynię i mówili swoim dzieciom: „W tym miejscu wzięliśmy ślub na wieczność”. Czyniąc to, zaszczepiacie wartości związane z zawarciem związku małżeńskiego na wieczność w umysłach i w sercach waszych dzieci już od najmłodszych lat²⁵.

Powinniśmy z naszymi rodzinami dzielić się miłością do naszych przodków i wdzięcznością za to, że możemy pomóc im otrzymać zbawienne obrzędy, tak jak robili to ze mną moi rodzice. Kiedy tak postępujemy, pogłębiają się więzy miłości i wzajemnego uznania między członkami rodziny²⁶.

Wierzę, że młodzież nie tylko chce i potrafi brać udział w badaniach genealogicznych, ale też może znacznie ożywić ten program²⁷.

Niech Bóg błogosławi nas, abyśmy nauczali nasze dzieci i wnuki o błogosławieństwach, jakie czekają na nie, jeśli będą uczęszczać do świątyni²⁸.

Częstsze uczęszczanie do świątyni przyczynia się do częstego otrzymywania osobistych objawień.

Zawsze, kiedy udzielam ślubu, sugeruję młodej parze, aby jak najszybciej powrócili do świątyni i dokonywali obrzędów jako mąż i żona. Nie jest możliwe, by w pełni zrozumieli znaczenie świętego obdarowania czy zapieczętowania podczas jednej wizyty w świątyni, jednak gdy będą w świątyni często, to odczują jej piękno, znaczenie i rangę. Później otrzymywałem listy od niektórych z tych młodych par z podziękowaniem za podkreślenie tej ważnej kwestii. Gdy ponownie odwiedzali świątynię ich wzajemna miłość wzrastała, a ich małżeństwo stawało się mocniejsze²⁹.

W czasie gdy przebywamy w świątyni, otrzymujemy wgląd w znaczenie doczesnej wędrówki człowieka. Dostrzegamy piękną i imponującą symbolikę najważniejszych wydarzeń — z przeszłości, teraźniejszości i przyszłości — określających misję człowieka i jego relację z Bogiem. Podczas zawierania uroczystych przymierzy dotyczących posłuszeństwa, poświęcenia, ofiarności i oddanej służby naszemu Ojcu w Niebie, otrzymujemy przypomnienie o naszych zobowiązaniach³⁰.

Obiecuję wam, że gdy będziecie częściej uczęszczać do świątyń naszego Boga, otrzymacie więcej osobistych objawień, które będą błogosławić was w życiu, w miarę jak będziecie błogosławić te osoby, które zmarły³¹.

W zaciszu tych cudownych świątyń znajdujemy niekiedy rozwiązania poważnych życiowych problemów. Pod wpływem Ducha czasem napływa tam do nas czysta wiedza. Świątynia jest miejscem osobistego objawienia. Kiedy czułem się przytłoczony jakimś problemem lub trudnościami, z modlitwą w sercu udawałem się do Domu Pana, aby uzyskać odpowiedzi. Otrzymywałem je wtedy w jasny i zrozumiały sposób³².

Czy często powracamy do świątyni, aby otrzymać osobiste błogosławieństwa, jakie przynosi regularne oddawanie czci w świątyni? W świętych świątyniach Pana otrzymujemy odpowiedzi na modlitwy, mają tam miejsce objawienia i odbywa się tam nauczanie przez Ducha³³.

Niech świątynia będzie dla nas świętym domem, który istnieje poza naszym wiecznym domem³⁴.

Propozycje dotyczące studiowania i nauczania

Pytania

Prezydent Benson powiedział, że świątynia jest „symbolem wszystkiego, co jest nam drogie” i wymienił kilka prawd, które symbolizuje świątynia (zob. część 1.). Jakie znaczenie ma dla ciebie świątynia i czego jest symbolem?
Jak nauki Prezydenta Bensona w części 2. o błogosławieństwach kapłańskich dotyczą wszystkich członków rodziny? Studiując tę część, zastanów się nad przywilejem i obowiązkiem, jaki masz, aby pomagać członkom rodziny w przygotowaniu się do powrotu do obecności Boga.
Podczas czytania części 3. rozważ nauki Prezydenta Bensona o błogosławieństwach, jakie otrzymujemy dzięki obrzędom świątynnym. W jaki sposób zostałeś pobłogosławiony dzięki obrzędom świątynnym? Jeśli jeszcze nie otrzymałeś obrzędów świątynnych, zastanów się, co możesz zrobić, aby przygotować się do ich otrzymania.
Prezydent Benson powiedział: „Gdy myślę o genealogii, widzę ludzi — ludzi, których kocham” (część 4.). Jaki wpływ mogą mieć te słowa na twoją postawę wobec historii rodziny? Co możemy zrobić, aby pomóc większej liczbie naszych przodków otrzymać błogosławieństwa ewangelii?
Co możemy zrobić, aby pomóc dzieciom i młodzieży przygotować się do otrzymania obrzędów i zawarcia przymierzy w świątyni? W jaki sposób młodzież może „ożywić [ten] program” historii rodziny? (Zob. część 5.).
Prezydent Benson zachęcał nas, aby „świątynia [była] dla nas świętym domem, który istnieje poza naszym wiecznym domem” (część 6.). Jakie znaczenie mają dla ciebie te słowa? Rozważ błogosławieństwa, które otrzymałeś w wyniku kolejnych pobytów w świątyni.

Pokrewne fragmenty z pism świętych

Ks. Izajasza 2:1–3; NiP 97:15–16; 109:8–23; 124:39–41; 138:32–34

Wskazówka do nauczania

„Często lekcja będzie zawierała więcej materiału, niż zdążysz nauczać w wyznaczonym czasie. W takich przypadkach powinieneś wybrać materiał, który będzie najbardziej pomocny dla tych, których uczysz” (Nauczanie — nie ma większego powołania [1999], str. 98).