Zbawiciel nauczał Swoich uczniów, aby rozsądzali w prawości
Obraz
Jezus Chrystus siedzi na skale nad brzegiem Morza Galilejskiego. Wokół Niego zgromadziło się wielu ludzi. Ludzie słuchający głoszącego Chrystusa (Ew. Marka 4:1) (Ew. Łukasza 5:1).
Wygłaszając Swoje Kazanie na górze, Jezus Chrystus nauczał Swoich uczniów, aby rozsądzali w prawości. Podczas tej lekcji będziesz mieć okazję, by dowiedzieć się o prawych osądach.
Przygotowanie uczniów: Poproś uczniów, aby rozważyli to, co wiedzą o osądach, których powinni dokonywać, i o tych, których powinni się wystrzegać. Zachęć ich, by pomyśleli o pytaniach, które mają na temat osądzania.
Przykładowe ćwiczenia
Powinniśmy rozsądzać w prawości
Przeczytajcie wspólnie poniższe przykładowe historie. Poproś uczniów, by pomyśleli o osądach, które w danej sytuacji mogłaby wydać każda z wymienionych osób. Historie możesz zmieniać, by były bardziej odpowiednie dla uczniów.
Ktoś zaprasza cię na imprezę, na której wielu nastolatków będzie zażywać substancje, których zakazuje Słowo Mądrości.
Ktoś, kto żyje według innych standardów niż ty, chce zostać twoim bliskim przyjacielem.
Członek twojego okręgu robi w dzień sabatu inne rzeczy niż twoja rodzina.
Dowiadujesz się, że twój przyjaciel regularnie ogląda pornografię.
Podczas tej lekcji dowiesz się o prawych osądach. Będziesz mieć sposobność, by wrócić do swoich przemyśleń na temat powyższych scenariuszy i zastosować to, czego się dowiesz.
Jakie pytania nasuwają się wam na temat osądzania?
Podczas studiowania dzisiejszej lekcji pomyśl, jakie uczucia budzi w tobie osądzanie, i wsłuchuj się w podszepty Ducha Świętego. Zapisuj wrażenia, które zwiększają twoje zrozumienie nauk Zbawiciela o osądzaniu. Przeczytaj Ew. Mateusza 7:1. Werset ten często bywa rozumiany opacznie — jakoby Zbawiciel nauczał, że nie powinniśmy wydawać osądów w ogóle. Teraz przeczytaj Ew. Mateusza 7:1–2 w Tłumaczeniu Józefa Smitha.
W jaki sposób Tłumaczenie Józefa Smitha zwiększa twoje rozumienie tego, czego Zbawiciel nauczał o osądzaniu?
Jak sądzisz, co to znaczy wydawać prawy osąd?
Przeczytaj następującą wypowiedź:
Poniższy tekst możesz umieścić na widoku, aby uczniowie mogli śledzić tekst, gdy ktoś będzie czytał go na głos.
Wydawanie osądów jest ważnym elementem korzystania z wolnej woli i wymaga wielkiej uwagi, szczególnie kiedy osąd dotyczy innych ludzi. Wszystkie oceny powinny być dokonywane wedle prawych wzorców. Tylko Bóg, który zna serce każdego człowieka, może dokonać ostatecznego sądu nad danym człowiekiem.
Czasami ludzie uważają, że czymś złym jest osądzanie innych w jakikolwiek sposób. Choć jest to prawdą w przypadku potępiania innych ludzi czy niesłusznego ich osądzania, będziesz musiał przez całe swe życie wyrażać swe sądy na temat idei, sytuacji i ludzi […].
Na ile to możliwe, oceniaj sytuację, w jakiej znajdują się ludzie, a nie samych ludzi. Jeśli to możliwe, powinniśmy powstrzymywać się od wydawania sądów do czasu, aż posiądziemy wystarczającą wiedzę na temat faktów. Zawsze bądź wrażliwy na wpływ Ducha Świętego, który może prowadzić cię w twych decyzjach.
Jakie słowa lub sformułowania z tego tekstu przybliżają ci wyrażenie „prawy osąd”?
Nie powinniśmy skupiać się na wadach innych ludzi.
Obraz
Ręka trzymająca ziarno gorczycy.
Obraz
Stara dębowa belka lub słupek sfotografowany na białym tle.
Przeczytaj Ew. Mateusza 7:2–5 i poszukaj innych nauk o osądzaniu. W wersecie 3. Zbawiciel na określenie drzazgi używa słowa źdźbło, a na określenie dużego kawałka drewna — belka.
Możesz pokazać uczniom załączone ilustracje, przedstawiające źdźbło i belkę.
Ewentualnie możesz przynieść drzazgę (lub inny mały przedmiot) i duży kawałek drewna (lub inny duży przedmiot). Poproś dwoje uczniów, by zilustrowali przypowieść, ostrożnie trzymając przyniesione przedmioty przed oczami.
Dlaczego komuś, kto ma przed okiem belkę, trudno by było usunąć źdźbło z cudzego?
Jak sądzisz, czego naucza Zbawiciel, posługując się analogią belki i źdźbła?
Uczniowie mogą rozpoznać zasady podobne do następujących:
Sposób, w jaki osądzamy innych ludzi, wpływa na sposób, w jaki będziemy osądzani przez Zbawiciela.
Jeśli skupimy się na dostrzeganiu i pokutowaniu za nasze własne grzechy i słabości, będziemy mniej skłonni do nieprawego osądzania innych ludzi.
Gdy odpokutujemy nasze własne grzechy, będziemy w stanie efektywniej pomagać innym ludziom.
W miarę jak uczniowie będą wymieniać zasady, zapisuj je na tablicy ich własnymi słowami.
Dlaczego ważne jest, aby pamiętać o tych naukach?
Jakie prawdy możemy poznać o Jezusie Chrystusie na ich podstawie?
Aby zobaczyć inną ilustrację prawd, których nauczał Zbawiciel, obejrzyj film pt. „Looking through Windows” [Patrzenie przez okna] (2:19), dostępny na stronie ChurchofJesusChrist.org.
Dlaczego czasami życie zgodnie z nauką Chrystusa o osądach może być trudne?
W jaki sposób możesz za pośrednictwem Jezusa Chrystusa poprosić o pomoc naszego Ojca w Niebie, aby pomógł ci stosować te zasady w życiu?
Praktykuj stosowanie zasad prawego osądu
Wybierz jedną z przykładowych historii z początku lekcji lub pomyśl o podobnej.
Na potrzeby tego ćwiczenia możesz podzielić uczniów na pary lub na małe grupy. Podchodź na chwilę do każdej grupy, dołączając do ich dyskusji, kiedy to będzie właściwe.
Którą historię wybrałeś?
Jakie prawe osądy należałoby wydać na temat przedstawionej w niej sytuacji?
Jakich należałoby się wystrzegać?
W jaki sposób, podążając za naukami Zbawiciela, mógłbyś w swoich osądach być zarówno uczciwy, jak i miłosierny?
W jaki sposób pamiętanie o swoich własnych grzechach i słabościach może być przydatne w podobnych sytuacjach?
Poproś, aby ochotnicy podzielili się swoimi opiniami. Wsłuchaj się w odpowiedzi, by ocenić, jak dobrze zrozumieli to, czego się uczyli.
Czasami ludzie zakładają, że nauki Zbawiciela z Ew. Mateusza 7:1–5 oznaczają, iż nigdy nie powinniśmy osądzać. Prezydent Dallin H. Oaks z Pierwszego Prezydium doprecyzował, że są pewne rodzaje osądów, do dokonania których jesteśmy zachęcani:
Obraz
Oficjalny portret Prezydenta Dallina H. Oaksa wykonany w marcu 2018 r.
Istnieją dwa rodzaje osądu: osąd ostateczny, którego nie wolno nam dokonywać i osąd pośredni, który jest wskazany, ale na zasadach prawości […].
Rozważmy niektóre zasady lub składniki, które prowadzą ku „prawym osądom”.
Po pierwsze, prawy osąd musi, z definicji, być sądem tymczasowym. Nie będzie stwierdzać, że dana osoba ma zapewnione [wywyższenie] ani nie będzie jej nieodwołalnie skazywać na ogień piekielny […].
Po drugie, prawy osąd będzie natchniony przez Ducha Świętego, nie będzie wypełniony złością, zemstą ani nie będzie oparty na osobistym interesie […].
Po trzecie, aby pośredni osąd był prawy, musi dokonywać się w zakresie naszej jurysdykcji. Nie powinniśmy zakładać, że wolno nam dokonywać osądu lub działać wedle osądu, który nie należy do naszych osobistych obowiązków […].
Po czwarte, jeśli to możliwe, powinniśmy powstrzymywać się od osądu, dopóki nie będziemy posiadać adekwatnej wiedzy na temat faktów […].
Piąta zasada prawego osądu pośredniego mówi, że jeśli tylko to możliwe, powinniśmy powstrzymywać się od osądzania ludzi i osądzać jedynie sytuacje […].
(Dallin H. Oaks, „‘Judge Not’ and Judging” [„Nie sądźcie” i osądzanie], Ensign, sierpień 1999, str. 7, 9–11)
Poproś uczniów, aby zastanowili się nad odpowiedziami na pierwsze pytanie. Pozostałe pytania, które są podane po nim, możecie omówić jako klasa; uczniowie mogą też odpowiedzieć na nie w dziennikach do studiowania.
Jakich osądów powinienem dokonywać, a jakich powinienem się wystrzegać?
Czego nauczyłeś się podczas tej lekcji o prawych osądach? W jaki sposób to, czego się nauczyłeś, pozwoli ci postrzegać siebie i innych w sposób bardziej zbliżony do tego, jak robi to Zbawiciel?
W jaki sposób odpowiedziało to na twoje pytania dotyczące kwestii osądzania? Jeśli w dalszym ciągu masz pytania, które pozostały bez odpowiedzi, kontynuuj studiowanie tego tematu i poszukuj odpowiedzi od Ducha Świętego.
Co może pomóc ci być mniej krytycznym wobec innych ludzi?
Możesz złożyć swoje świadectwo o prawych osądach.
Komentarz i tło historyczne
W jaki sposób Bóg postrzega Swoje dzieci?
Prezydent Russell M. Nelson nauczał, że w oczach Ojca Niebieskiego wszyscy jesteśmy równi.
Obraz
Oficjalny portret Prezydenta Russella M. Nelsona wykonany w styczniu 2018 r.
Każdy z nas ma boski potencjał, ponieważ każdy jest dzieckiem Boga. Każdy jest równy w Jego oczach. Konsekwencje tej prawdy są głębokie. Bracia i siostry, posłuchajcie uważnie tego, co teraz powiem. Bóg nie kocha jednej rasy bardziej od drugiej. Jego doktryna w tej kwestii jest jasna. Zaprasza wszystkich, aby przyszli do Niego, czarnoskórych czy białych, niewolników czy wolnych, mężczyzn czy kobiety [II Ks. Nefiego 26:33].
(Russell M. Nelson, „Pozwól Bogu zwyciężyć”, Ensign lub Liahona, listopad 2020, str. 94)
W jaki sposób rozwijanie cech Chrystusowych wpływa na sposób, w jaki osądzasz?
Starszy Dale G. Renlund z Kworum Dwunastu nauczał o byciu podobnym do Chrystusa i o tym, jak może to nam pomóc w ferowaniu prawych wyroków.
Obraz
Oficjalny portret Starszego Dale’a G. Renlunda z Kworum Dwunastu Apostołów, styczeń 2016 r.
Osoba podobna do Chrystusa okazuje miłość bratnią. Ludzie, którzy okazują miłość bratnią, nie osądzają, wykazują się współczuciem dla bliźnich, zwłaszcza dla tych, którzy mają mniej szczęścia; są łaskawi, życzliwi i honorowi. Traktują wszystkich z miłością i zrozumieniem, niezależnie od ich pochodzenia etnicznego, płci, wyznania, orientacji seksualnej, statusu społeczno-ekonomicznego czy różnic plemiennych, klanowych bądź narodowych. Wszystko to zastępuje miłość na wzór Chrystusa.
Poniższe filmy mogą urozmaicić niniejszą lekcję o dokonywaniu prawych osądów. Oba filmy dostępne są na stronie ChurchofJesusChrist.org.
„Judging Others? Stop It!” [Osądzanie innych? Przestań!] (3:18) — Prezydent Dieter F. Uchtdorf, będący wówczas członkiem Pierwszego Prezydium, powiedział: „Gdy chodzi o nienawiść, plotkowanie, lekceważenie, wyśmiewanie, chowanie urazy czy chęć zranienia kogoś, proszę, stosujcie następującą radę: Zaprzestańcie tego!”.
„Am I Good Enough?” [Czy jestem dość dobry?] (3:28) — Starszy J. Devn Cornish z Kworum Siedemdziesiątych powiedział: „Błędnie oceniamy własną wartość, opierając się wyłącznie na rzeczach, które mamy lub których nam brakuje, i na opinii innych.