Een verbondsmens onder een verbondsvolk worden
Ouderling Neil L. Andersen
van het Quorum der Twaalf Apostelen
We veranderen als we de verbonden, die God al zijn kinderen biedt, aanvaarden en nakomen.
Toen ze het herstelde evangelie hoorden, volgden Charlotte en Morgan (tegenoverliggende pagina) gewillig de Heiland. Onder: Charlotte en Laurent op een date (inzet) en bij hun verzegeling in de Berntempel (Zwitserland) in 1995.
Album-achtergrond en fotoranden en -hoeken, Getty Images
In 1995 ontmoette ik Regis Carlus voor het eerst in Frankrijk. Hij was geen lid van de kerk. Zijn dochter, Charlotte, zou de volgende dag in de Berntempel (Zwitserland) verzegeld worden, en hij had me geschreven met de vraag of ik hem te woord wilde staan. Hij had gehoord dat ik vaak naar hem informeerde, en hij vroeg zich af waarom.
Ik kende en bewonderde zijn twee jongvolwassen kinderen, Charlotte en Morgan, die zich een paar jaar eerder, in 1991, hadden laten dopen toen ik president van het zendingsgebied Bordeaux (Frankrijk) was. Toen mijn vrouw Kathy en ik met Charlotte en Morgan kennismaakten waren we onder de indruk van hun goedheid.
Morgan schreef me onlangs het volgende over zijn doop en het sluiten van verbonden: ‘Voordat [ik het evangelie vond], was ik een 18-jarige atheïst. Ik verlangde naar echt geluk, maar wist niet waar ik het kon vinden. De Heilige Geest raakte mijn hart zo diep dat ik mijn hemelse Vader en zijn Zoon, Jezus Christus, niet wilde teleurstellen. Daarom heb ik mijn doop- en tempelverbonden nageleefd en heb ik mijn best gedaan om ze te eren.’1
Charlotte had al voordat ze lid van de kerk werd, besloten om in overeenstemming met de wet van God te leven. Vele jaren later vertelde haar dochter Amélie mij dat Charlotte in haar tienerjaren ‘al het gevoel had dat ze anders was dan haar vriendinnen. Haar vriendinnen dronken, rookten en hielden zich niet aan de wet van kuisheid, maar Charlotte had geen behoefte aan dergelijke dingen.’
Hoe dan ook, toen de gelegenheid zich voordeed, kozen Morgan en Charlotte ervoor om een verbond met de Heer te sluiten, wat grote veranderingen teweegbracht.
Na hun doop ging Charlotte naar de Verenigde Staten om een masteropleiding in taal- en letterkunde te volgen. En ze ontving haar begiftiging in de tempel. Morgan vervulde een zending in Engeland.
Het verwonderde mij dat deze twee studenten meer dan bereid waren om de Heiland te volgen. En ik hoopte dat hun ouders hun voorbeeld zouden volgen.
Nadat ik tot algemeen autoriteit was geroepen en aan het gebiedspresidium van Europa/Middellandse Zee was toegewezen, vroeg de heer Carlus mij om een onderhoud. Ik hoopte dat hij besloten had zijn kinderen in het herstelde evangelie te volgen.
God belooft zijn volk te vergaderen
Voorafgaand aan het gesprek met de heer Carlus dacht ik aan de belofte van de Heer om Israël in de laatste dagen ‘uit de vier hoeken van de aarde’ te vergaderen (3 Nephi 16:5). Hij zou een verbondsvolk vestigen dat ‘tot de kennis [zou] komen van de volheid van mijn evangelie’ (3 Nephi 16:12). In onze bedeling zei Hij: ‘Zion zal bloeien […] en zij zal een banier voor de volken zijn en uit iedere natie onder de hemel zullen er tot haar komen’ (Leer en Verbonden 64:41–42).
Hoewel de stem van de Heer tot alle mensen gericht is (zie Leer en Verbonden 1:4), zei de Heer dat zijn verbondsvolk in de laatste dagen ‘klein’ zou zijn in verhouding tot de wereldbevolking, maar dat ‘de kerk van het Lam, die bestond uit Gods heiligen, zich op het gehele aardoppervlak’ zou bevinden (1 Nephi 14:12). Deze heiligen zullen krachtens hun verbonden met God (zie Leer en Verbonden 82:11) op heilige plaatsen staan en niet aan het wankelen worden gebracht (zie Leer en Verbonden 45:32) terwijl zij zich op de wederkomst van de Heiland voorbereiden (zie Leer en Verbonden 45:43–44).
Nephi beschrijft het verbondsvolk in de laatste dagen als volgt: ‘Ik, Nephi, [zag] de macht van het Lam van God, dat die neerdaalde op de heiligen van de kerk van het Lam en op het verbondsvolk van de Heer dat op het gehele aardoppervlak was verspreid; en zij waren gewapend met gerechtigheid en met de macht van God in grote heerlijkheid’ (1 Nephi 14:14).
Helaas zijn er ook mensen ‘die de stem van de Heer niet willen horen, noch de stem van zijn dienstknechten’ (Leer en Verbonden 1:14).
Afgeslagen uitnodiging
Toen Charlottes vader in de jaren 1960 aan de universiteit studeerde, hadden de zendelingen hem in het evangelie onderwezen. Hij voelde zich tot de herstelde kerk aangetrokken en had de kracht van het Boek van Mormon gevoeld. Hij besloot echter dat lid worden van een kleine, in Amerika gevestigde kerk, zijn carrière niet ten goede zou komen.
Toen de heer Carlus en ik elkaar die dag in 1995 begroetten en beleefdheden uitwisselden, vroeg hij me waarom ik zoveel belangstelling voor hem toonde.
Na samen met hem te hebben gebeden, zei ik dat deze paar minuten waarschijnlijk het enige moment in dit leven zouden zijn dat ik hem nog zou zien. Ik complimenteerde hem met zijn opmerkelijke dochter en zoon en zei dat ik hem enorm respecteerde omdat hij twee rechtschapen kinderen had opgevoed.
Daarna vertelde ik hem over de doeleinden van de Heiland met de herstelling van zijn evangelie op aarde, de rol van het priesterschap, het belang van het gezin en de verzegelbevoegdheid, en de vergadering van een verbondsvolk over de hele wereld.
Ik vertelde hem dat ik het gevoel had dat het, toen de zendelingen hem als student onderwezen, zijn ware bestemming was om zich bij het verbondsvolk van de kerk aan te sluiten. Ik vroeg of hij er bezwaar tegen had als ik twee verzen voorlas die volgens mij op hem van toepassing waren.
We lazen samen in Alma over hen die ‘sedert de grondlegging van de wereld wegens hun buitengewone geloof en goede werken [waren] geroepen en voorbereid […]; in de eerste plaats werd het hun vrijgelaten om het goede of het kwade te kiezen; omdat zij het goede hebben gekozen en buitengewoon groot geloof oefenden, zijn zij geroepen met een heilige roeping […] terwijl anderen verkozen de Geest van God te verwerpen wegens de verstoktheid van hun hart en de verblindheid van hun verstand, hoewel zij, indien dat niet zo was geweest [want zij stonden op dezelfde voet], een even groot voorrecht hadden kunnen genieten als hun broeders’ (Alma 13:3–4).
Ik zei beleefd tegen de heer Carlus dat hij volgens mij was voorbereid om zich bij ons te voegen, maar dat de Heer hem, toen hij vanwege de bekoringen van de wereld weigerde, met twee uitverkoren kinderen had gezegend. Zij sloegen het verbondspad in dat voor zijn gezin bestemd was. Toen nodigde ik hem uit om de uitnodiging aan te nemen die hem dertig jaar eerder was gegeven.
Regis Carlus is in dit leven geen lid van de kerk geworden, maar zijn kinderen hebben het verbondspad gekozen en zijn op dat pad gebleven.
Groot getuigenis, levendig geloof
Van boven naar beneden: Laurent en Charlotte met hun eerste twee kinderen, Amélie en Valentine; op een wandeltocht in Utah; met hun gezin in Rexburg (Idaho) in december 2008. Tegenoverliggende pagina: het gezin Passe met Charlottes vader, Regis Carlus.
De eerstvolgende keer dat mijn vrouw en ik Charlotte en haar man Laurent zagen, was eind 1998 in Salt Lake City (Utah). Charlotte was naar de University of Utah teruggekeerd om een doctoraat in vergelijkende literatuurwetenschappen te behalen.
Charlotte en Laurent bevonden zich op het verbondspad, maar we hoorden dat ze financieel krap zaten. Charlotte en Laurent vulden kieren in hun flat om de koude lucht buiten te houden, en kleedden hun drie kinderen in warme kleren omdat ze de verwarming van hun flat niet konden betalen. Hun dochter Valentine was thuis geboren omdat ze zich geen verzekering of ziekenhuis konden veroorloven.
De financiële problemen hielden aan toen ze in Frankrijk terug waren. Het was voor Charlotte en Laurent moeilijk een goede baan te vinden. Charlotte vroeg een keer aan een vriendin wat zij moesten doen als ze niet genoeg geld hadden om de kinderen te voeden entiende te betalen. Haar vriendin zei: ‘Betaal eerst je tiende, en als je voedsel nodig hebt, ga dan naar de bisschop.’
Ze werden ook met andere moeilijkheden geconfronteerd. Charlottes moeder had zich verzet tegen haar doop, haar huwelijk en haar geestelijke keuzes nadat ze lid van de kerk was geworden. Deze weerstand hield aan, maar Charlotte vertrouwde op de Heer, koesterde haar getuigenis en hield zich aan haar verbonden.
In 2008 werd Charlotte uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek aan de Brigham Young University–Idaho. In de Rexburgtempel (Idaho) voelde zij de inspiratie van de Heer om met haar gezin naar de Verenigde Staten te verhuizen.
Het was heel moeilijk om Frankrijk te verlaten. De voor hen nieuwe cultuur in Rexburg zorgde ook voor hoofdbrekens. Hoewel de meeste mensen de familie Passe verwelkomden en hielpen, had Charlotte soms het gevoel dat sommigen niet begrepen waarom ze aan de universiteit werkte en niet thuis bij haar kinderen was.
Toen hun dochter Amélie aarzelde om naar de kerk te gaan, zei Charlotte tegen haar: ‘Amélie, ik ga naar de kerk om aan het avondmaal deel te nemen en mijn verbonden te hernieuwen. De mensen [die onze situatie niet begrijpen] hebben geen invloed op mijn getuigenis.’
Charlotte leerde haar kinderen het belangrijke onderscheid tussen de kerk als instelling en de kerk als geloofsgemeenschap. Ze zei: ‘De kerk als instelling is met zijn profeten en apostelen de spreekbuis van de Heer. Zij zal ons nooit teleurstellen. De kerk als geloofsgemeenschap bestaat uit de leden, en geen van ons is volmaakt.’
Haar gezin had ervoor kunnen kiezen om ’s zondags thuis te blijven, maar Charlotte wist dat we verbondsmensen moeten zijn als we tot het verbondsvolk willen behoren – we moeten trouw blijven aan de verbonden die we met de Heer hebben gesloten.
Vooruitgang op het verbondspad
Charlotte deed haar best om fulltimemoeder te zijn, en ze hielp met huiswerk en thuisonderwijs terwijl Laurent aan zijn Engelse taalvaardigheid werkte. Ze schreef in haar dagboek: ‘Er is te veel werk, en het is een grote last als ik tegelijkertijd voor het huishouden en mijn gezin moet zorgen.’
Maar ze ging verder en schreef dat de Geest in haar gebeden had gezegd: ‘Je moet blijven werken. Je kunt nu niet stoppen. Maak gebruik van het goede inkomen dat je verdient om jezelf en je gezin voor te bereiden […] op wat er gaat komen.’
In 2016 kreeg Charlotte te horen dat ze borstkanker had. Dankzij behandelingen ging haar kanker in remissie, maar keerde in 2019 terug. Ze bleef anderen dienen en steunen totdat ze in april 2021, op 50-jarige leeftijd, overleed.
Charlotte had zich op 20-jarige leeftijd in Montpellier (Frankrijk) bij het verbondsvolk aangesloten. En hoewel ze grif toegaf dat ze niet volmaakt was, koesterde ze haar verbonden en bleef ze gedurende de resterende 30 jaar van haar leven op het verbondspad.
Tijdens haar gevecht met kanker schreef Charlotte in haar dagboek: ‘Ik ben zo dankbaar, zo dankbaar voor de Heilige Geest en de mogelijkheid […] persoonlijke openbaring te ontvangen. Ik weet niet wat ik zonder openbaring zou moeten doen. Dan zou ik verloren zijn.’
Toen ik haar woorden las, dacht ik aan de raad van president Russell M. Nelson aan ons allen op het verbondspad: ‘In de komende tijd kunnen wij geestelijk niet overleven zonder de leidende, troostende en voortdurende invloed van de Heilige Geest.’2
Connie Ruesch Cosman was zendelinge in Frankrijk toen Charlotte het verbondspad betrad. Zij bleven vriendinnen, en Connie kwam uit Arizona om tijdens de laatste twee weken van haar sterfelijke leven voor Charlotte te zorgen. Zuster Cosman schreef: ‘Charlotte twijfelde nooit en deed alles wat de Heer van haar verlangde. Ze zocht naar eigen antwoorden en kreeg die ook. Zij blijft een enorm voorbeeld voor mij en anderen.’
De dag na haar overlijden schreef haar broer, Morgan, me: ‘Ik mis haar heel erg; we hadden een heel goede band met elkaar.’ Hij schreef ook over een geestelijke ervaring die hij in de eerste nacht na haar overlijden had.
‘[Ik weet] dat ze nu heel gelukkig is’, zei hij. En daar voegde hij aan toe dat zijn geestelijke ervaring ‘duidelijk bevestigde wat ik al wist, en daardoor is mijn gebroken hart genezen.’
Verbondskinderen
Als we de verbonden die God op het verbondspad biedt volledig aannemen, ondergaan we veranderingen. Alma zegt dat wij ‘geestelijk uit God geboren’ worden (Alma 5:14). De Heiland noemde die veranderingen ‘opnieuw geboren’ worden (Johannes 3:3). En Hij zei dat we ‘kinderen van het verbond’ worden (3 Nephi 20:26). Dat is hetzelfde verbond dat Hij met vader Abraham sloot: ‘Ik zal mijn verbond maken tussen Mij, u en uw nageslacht na u, al hun generaties door, tot een eeuwig verbond, om voor u tot een God te zijn, en voor uw nageslacht na u’ (Genesis 17:7).
Als verbondskinderen bekijken wij ons leven vanuit het perspectief van het plan van onze hemelse Vader. We doen ons best om gehoorzaam te zijn en ons geloof in Jezus Christus te vergroten. We bidden voortdurend. We kennen onze zwakheid, maar we hebben hoop. Wij proberen God te laten zegevieren wanneer we onze moeilijkheden het hoofd bieden, en we bekeren ons voortdurend en geven nooit de moed op bij onze pogingen om meer op de Heiland te lijken.
Als dienstknecht van de Heer beloof ik dat zijn genade en goedheid ons zullen verlossen, als we ons geloof in Hem behouden en ons uiterste best doen om onze verbonden met Hem na te leven.