អ្នកស្រឡាញ់ ទ្រង់សង្គ្រោះ
អ្នកនិពន្ធរស់នៅរដ្ឋយូថាហ៍ ស.រ.អា. ។
យើងបានអធិស្ឋានថា ដួងចិត្តកូនៗរបស់យើងនឹងផ្លាស់ប្ដូរ ។ ក្រោយមកមាននូវការយល់ដឹងដ៏មិនស្រណុកចិត្ត ( និងមានសេរីភាព ) មួយ ។
ស្វាមីខ្ញុំ និងខ្ញុំបានចិញ្ចឹមកូនៗយើងនៅក្នុងដំណឹងល្អ ។ យើងបានសិក្សាព្រះគម្ពីរជាគ្រួសារជារៀងរាល់ព្រឹក អធិស្ឋានជាគ្រួសារ និងរាត្រីជួបជុំគ្រួសារជារៀងរាល់សប្ដាហ៍ ។ យើងបានទៅព្រះវិហារ បានទទួលទានអាហារពេលល្ងាចជាមួយគ្នា ហើយបានទៅវិស្សមកាលជាគ្រួសារ ។ កូនៗរបស់ខ្ញុំបានទៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធជាទៀងទាត់ដើម្បីធ្វើពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹកសម្រាប់មរណជន ពួកគេបានបញ្ចប់ការសិក្សាពីថ្នាក់សិក្ខាសាលា ហើយពួកគេពីរនាក់បានបម្រើបេសកកម្ម ។
ហើយបន្ទាប់មក ពេលជាមជ្ឈិមវ័យ ពួកគេបានចាប់ផ្ដើមស្ទង់មើលផ្លូវ និងគំនិតទាំងឡាយដែលខុសពីអ្វីៗដែលយើងបានបង្រៀនពួកគេ ។ កូនៗរបស់យើងបានឈប់ចូលរួមក្នុងសាសនាចក្រម្ដងម្នាក់ៗ រហូតសល់តែម្នាក់ប៉ុណ្ណោះក្នុងចំណោមកូនទាំងប្រាំនាក់ដែលនៅតែបន្តចូលរួម ។ យើងបានសម្រក់ទឹកភ្នែកជាច្រើនដោយសារកូនៗយើង ហើយបានឆ្ងល់ថាបើយើងបានបរាជ័យក្នុងនាមជាឪពុកម្ដាយ ឬថាបើមានអ្វីដែលយើងអាចធ្វើខុសពីនេះ ។
យើងបានទូលអង្វរព្រះអម្ចាស់អស់ពេលជាយូរដើម្បីទ្រង់ផ្លាស់ប្ដូរដួងចិត្តរបស់ពួកគេ ហើយនៅទីបំផុតព្រះអម្ចាស់បានឆ្លើយតបដល់ការអធិស្ឋានរបស់យើង ។ ប៉ុន្តែមិនតាមរបៀបមួយដែលយើងរំពឹងនោះទេ ។
ជំនួសឲ្យការគ្រាន់តែផ្លាស់ប្ដូរដួងចិត្តរបស់កូនៗយើង ទ្រង់បានបង្ហាញយើងថា យើងត្រូវតែចាប់ផ្ដើមដោយការផ្លាស់ប្ដូរដួងចិត្តរបស់យើងវិញ ។ ខណៈដែលឪពុកម្ដាយដើរតួយ៉ាងសំខាន់នៅក្នុងការបង្រៀនកូនៗរបស់ពួកគេ ទ្រង់បានរំឭកយើងថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជាព្រះអង្គសង្គ្រោះ និងជាអង្គកាត់សេចក្ដីរបស់ពួកគេ ។
នៅក្នុងការប្ដេជ្ញាចិត្តដើម្បីសង្គ្រោះកូនៗខ្ញុំ ខ្ញុំបានចំណាយពេលជាច្រើនម៉ោងក្នុងការអធិស្ឋាន អានព្រះគម្ពីររបស់ខ្ញុំ និងទៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ដោយគិតថាប្រសិនបើខ្ញុំបានធ្វើការណ៍ត្រឹមត្រូវទាំងអស់នេះ នោះខ្ញុំនឹងសក្ដិសមនឹងទទួលបានការអន្តរាគមពីព្រះ—ដូចជាថា ដោយរបៀបណាមួយនោះ សកម្មភាពរបស់ខ្ញុំនឹងនាំឲ្យព្រះឈ្នះលើសិទ្ធិជ្រើសរើសរបស់ពួកគេ ហើយបង្ខំឲ្យពួកគេជឿដូចជាខ្ញុំជឿ ។
ស្វាមីខ្ញុំ និងខ្ញុំចង់សង្គ្រោះពួកគេខ្លាំងណាស់ ប៉ុន្តែរបៀបនៃការសង្គ្រោះរបស់យើងមើលទៅដូចជាការប្រៀនប្រដៅ និយាយច្រំដែលៗ ឬបង្ហាញពីការមិនយល់ស្របនឹងជម្រើសរបស់ពួកគេច្រើនជាង ដែលនៅទីបំផុតនាំទៅរកការឈ្លោះប្រកែកគ្នា ។ យើងបានដឹងថា នៅក្នុងការខំប្រឹងជាខ្លាំងដើម្បីនាំកូនៗយើងឲ្យត្រឡប់មកវិញ នោះតាមពិតទៅយើងកំពុងច្រានពួកគេចេញវិញ ។ ពួកគេកាន់តែទទួលអារម្មណ៍នៃការវិនិច្ឆ័យ និងការខកចិត្តច្រើនប៉ុណ្ណា នោះពួកគេកាន់តែគេចវេសពីយើងច្រើនប៉ុណ្ណឹងដែរ ។
ការអធិស្ឋានរបស់ខ្ញុំបានផ្លាស់ប្ដូរទៅជាការអង្វរដើម្បីឲ្យដួងចិត្តខ្ញុំបានផ្លាស់ប្ដូរវិញ ។ ខ្ញុំបានដឹងថា មូលហេតុរបស់ខ្ញុំដែលចង់ឲ្យកូនៗរបស់ខ្ញុំផ្លាស់ប្ដូរគឺមិនត្រឹមត្រូវទេ ។ ខ្ញុំបានអធិស្ឋានសូមសេចក្ដីស្រឡាញ់កាន់តែច្រើន ។ ខ្ញុំក៏បានអធិស្ឋានដើម្បីយកឈ្នះអារម្មណ៍នៃការខ្មាស់អៀន និងភាពអាម៉ាស់របស់ខ្ញុំ ដែលគ្រួសារខ្ញុំពុំបានមើលទៅដូចជាគ្រួសារដ៏ល្អឥតខ្ចោះដែលមិត្តភក្ដិរបស់ខ្ញុំបានបង្ហាញនៅលើបណ្ដាញសង្គមជាមួយនឹងរូបថតនៃអាពាហ៍ពិពាហ៍ព្រះវិហារបរិសុទ្ធរបស់កូនៗពួកគេ ឬបុណ្យជ្រមុជទឹកចៅៗរបស់ពួកគេ ។
កាលដែលខ្ញុំងាកទៅរកព្រះអង្គសង្គ្រោះដើម្បីបានការព្យាបាល នោះដួងចិត្តខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមបន្ទន់ទៅកាន់កូនៗរបស់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំបានដឹងថា ដើម្បីស្រឡាញ់ពួកគេដូចជាទ្រង់ស្រឡាញ់ពួកគេ មានន័យថាត្រូវធ្វើការផ្លាស់ប្ដូរខ្លះៗ ។ ចំពោះទ្រង់ សេចក្ដីស្រឡាញ់មិនមែនជាវិធីសាស្ត្រមួយនោះទេ—វាគឺជាការជំរុញចិត្តដែលបណ្ដាលឲ្យទ្រង់ធ្វើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ។ ទ្រង់បានមានព្រះបន្ទូលថា ទ្រង់ពុំបាន « ធ្វើការណ៍ណាឡើយ លើកលែងតែការណ៍នោះមានប្រយោជន៍ដល់មនុស្សលោក ត្បិតទ្រង់ស្រឡាញ់មនុស្សលោកដល់ម្ល៉េះ » ( នីហ្វៃទី២ ២៦:២៤ ) ។
ការទុកចិត្តលើសមត្ថភាពរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះដើម្បីធ្វើកិច្ចការរបស់ទ្រង់ ( សូមមើល នីហ្វៃទី២ ២៧:២០ ) បានអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំផ្ដោតទៅលើការស្រឡាញ់កូនៗរបស់ខ្ញុំ ហើយបង្វែរការសង្គ្រោះទៅព្រះអម្ចាស់វិញ ។ វាមិនមានន័យថាលះបង់ការព្យាយាមជួយពួកគេនោះទេ ប៉ុន្តែពេលដែលការស្រឡាញ់ពួកគេក្លាយជាកម្លាំងជំរុញពីក្រោយការប្រាស្រ័យទាក់ទងរបស់ខ្ញុំជាមួយពួកគេ នោះវាបានផ្លាស់ប្ដូររបៀបដែលខ្ញុំបានប្រាស្រ័យទាក់ទង ។
ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមមើលឃើញពួកគេក្នុងទស្សនៈផ្សេងមួយ ។ ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមផ្តោតទៅលើភាពខ្លាំងរបស់ពួកគេ និងទេពកោសល្យរបស់ពួកគេ ហើយបានចាប់ផ្ដើមឃើញថាពួកគេជាមនុស្សពោរពេញដោយក្ដីស្រឡាញ់ សប្បុរស ឆ្លាតវៃ និងល្អយ៉ាងណា ។
ស្វាមីខ្ញុំ និងខ្ញុំបានស្ដាប់ច្រើន ហើយនិយាយតិចវិញ ។ យើងបានសួរសំណួរអំពីជីវិតពួកគេ និងចំណាប់អារម្មណ៍របស់ពួកគេ ។ ជំនួសឲ្យការវិនិច្ឆ័យ យើងបង្ហាញពីការចង់ដឹងចង់ឮវិញ ។ យើងបានជំនួសការរិះគន់ និងការខកចិត្តជាមួយនឹងការបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់វិញ ហើយកូនៗរបស់យើងអាចទទួលអារម្មណ៍ថាវាស្មោះត្រង់ ។
ផ្ទះរបស់យើងបានក្លាយជាកន្លែងដែលពួកគេអាចមានអារម្មណ៍នៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងការទទួលយក ។ ពួកគេបានឈប់លាក់បាំងរឿងរ៉ាវពីយើង ហើយបានចាប់ផ្ដើមស្មោះត្រង់ ហើយបើកចំហរអំពីអ្វីៗដែលកំពុងកើតឡើងនៅក្នុងជីវិតពួកគេ ។ យើងបានមានភាពស្និទ្ធស្នាលគ្នាកាន់តែខ្លាំង ។
គ្រួសារយើងនៅតែបន្តខិតខំរីកចម្រើន ប៉ុន្តែកូនៗយើងរីករាយនឹងការមកលេងផ្ទះយើង និងចំណាយពេលជាមួយយើងឥឡូវនេះ ។ ពួកគេមានអារម្មណ៍ថាមានសុវត្ថិភាពចំពោះវត្តមានយើង ហើយតាមរយៈសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់យើង ពួកគេអាចទទួលអារម្មណ៍ពីសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះចំពោះពួកគេ ។ ខ្ញុំមិនដឹងថាពួកគេនឹងត្រឡប់មករកអ្វីៗដែលពួកគេត្រូវបានបង្រៀនពេលនៅក្មេងៗ នៅក្នុងជីវិតនេះដែរឬទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំដឹងថា ពួកគេស្ថិតនៅក្នុងព្រះហស្ដរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។