ទីកន្លែងរបស់យើង
ការបង្កើតមិត្តភក្តិថ្មី
ពេលឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំប្រាប់ខ្ញុំថា គ្រួសាររបស់ខ្ញុំនឹងផ្លាស់ប្ដូរលំនៅដ្ឋាន ខ្ញុំមានចិត្តរំភើបខ្លាំងណាស់ដើម្បីមានមិត្តភក្ដិថ្មី ។ ពេលយើងបានទៅដល់ទីក្រុងថ្មីរបស់យើង យើងបានទៅព្រះវិហារ ។ ខ្ញុំអាចមានអារម្មណ៍ពីព្រះវិញ្ញាណយ៉ាងខ្លាំងនៅទីនោះ ហើយខ្ញុំបានដឹងថា រឿងគ្រប់យ៉ាងនឹងបានល្អប្រសើរ ។
មិនយូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមទៅសាលារៀនថ្មីរបស់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំគឺជាពួកមរមនតែម្នាក់គត់នៅក្នុងសាលានោះ ។ ពេលខ្ញុំបានដើរចូលទៅ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ពុំស្រណុកចិត្តសោះ ។ ខ្ញុំអាចដឹងថា ខ្ញុំខុសប្លែកពីសិស្សផ្សេងទៀត ។
ប៉ុន្មានសប្ដាហ៍ដំបូង ខ្ញុំបានព្យាយាមរកមិត្តភក្ដិ ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំមានអារម្មណ៍ពុំស្រណុកក្នុងចិត្តទេ ! ខ្ញុំបានព្យាយាមអង្គុយក្បែរមនុស្សខុសៗគ្នានៅមុខវិជ្ជានីមួយៗ ហើយអង្គុយញ៉ាំអាហារថ្ងៃត្រង់នៅតុខុសៗគ្នារៀងរាល់ថ្ងៃ ។ វាទំនងដូចជាខ្ញុំចំណាយកម្លាំងដោយឥតប្រយោជន៍ ។
ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តខិតខំធ្វើជាគំរូល្អមួយដល់សិស្សរួមថ្នាក់របស់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំបានផ្ដោតលើការអភិវឌ្ឍខ្លួនរបស់ក្រុមយុវនារី និងការសិក្សាព្រះគម្ពីរដោយឧស្សាហ៍ ។ ពេលខ្ញុំបានខិតខំព្យាយាម ខ្ញុំបានយល់ដឹងយ៉ាងច្បាស់ថា ខ្ញុំគឺជាបុត្រីម្នាក់របស់ព្រះ ហើយថាទ្រង់ស្រឡាញ់ខ្ញុំ ។
កាលពេលវេលាចេះតែកន្លងទៅ ហើយខ្ញុំបានបន្តធ្វើទង្វើទាំងនេះ ខ្ញុំបានសម្គាល់ឃើញរឿងមួយគឺ ៖ ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមមានមិត្តនៅឯសាលារៀន ។ វាហាក់ដូចជាមនុស្សជាច្រើនត្រូវបានទាក់ទាញឲ្យចូលមកជិតខ្ញុំ ។ ពួកគេបាននិយាយថា ខ្ញុំមានអំពីឥរិយាបថយ៉ាងល្អត្រឹមត្រូវ ។ ខ្ញុំបានដឹងថា វាកើតឡើងដោយសារខ្ញុំធ្វើឲ្យពន្លឺរបស់ខ្ញុំបានភ្លឺឡើង ។ ខ្ញុំមានឥរិយាបថខុសពីមិត្តរួមថ្នាក់របស់ខ្ញុំ ខ្ញុំបានស្លៀកពាក់សមរម្យ ខ្ញុំបានប្រើពាក្យសម្ដីល្អៗ ហើយខ្ញុំមានសណ្ដានចិត្តល្អចំពោះមនុស្សដទៃ ។
យើងទាំងអស់គ្នាគឺជាកូនចៅរបស់ព្រះ ។ ខ្ញុំមានអំណរគុណខ្លាំងណាស់ ដែលខ្ញុំបានធ្វើឲ្យពន្លឺរបស់ខ្ញុំបានភ្លឺឡើង ទោះជាខ្ញុំមានអារម្មណ៍ពុំស្រណុកក្នុងចិត្តក្ដី ។ ខ្ញុំដឹងថា យើងពុំដែលទុកឲ្យនៅតែឯងឡើយ ប្រសិនបើយើងនៅខាងព្រះអម្ចាស់ !
រេបេកា ស៊ី កោះព្រីនស៍ អេដវើឌ ប្រទេសកាណាដា
តើខ្ញុំអាចចែកចាយព្រះគម្ពីរមរមនបានដែរឬទេ ?
អំឡុងកម្មវិធីម៉្ញូតឆល យើងបានទទួលកិច្ចការមួយដើម្បីក្លាយជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាតាមរយៈការមានដៃគូម្នាក់ ដោយចែកចាយទីបន្ទាល់របស់យើងជាមួយនឹងបុគ្គលម្នាក់ដែលពុំមែនជាសមាជិក និងដោយការឲ្យព្រះគម្ពីរមរមនមួយក្បាលដល់មិត្តរបស់យើងដែលពុំមែនជាសមាជិក ។
បន្ទាប់ពីកម្មវិធីម៉្ញូតឆល ខ្ញុំបានសូមពាក្យទូន្មានខ្លះៗពីអ្នកម្ដាយរបស់ខ្ញុំ ។ គាត់បានសន្យាដល់ខ្ញុំថា ប្រសិនបើខ្ញុំបានអធិស្ឋានដោយសេចក្ដីជំនឿ ហើយសូមព្រះវរបិតាសួគ៌ នោះទ្រង់នឹងឆ្លើយតបជាប្រាកដ ។
ខ្ញុំបានចំណាយពេលពីរសប្ដាហ៍ ទើបបានរកឃើញមនុស្សម្នាក់ដែលសុខចិត្តទទួលយកព្រះគម្ពីរមរមន ។ ដំបូងឡើយ ខ្ញុំត្រូវបានគេបដិសេធម្ដងហើយម្ដងទៀត ។ ខ្ញុំមានចិត្តធុញទ្រាន់នឹងការឈឺចាប់រហូតដល់ខ្ញុំស្ទើរតែមិនចង់ធ្វើទៀតឡើយ ។
មានយប់មួយ ខ្ញុំបានសុបិនឃើញស្ត្រីម្នាក់ដែលជាមិត្តជិតស្និទ្ធនឹងគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ ។ ពេលខ្ញុំបានសុបិន ខ្ញុំបានដឹងថា គាត់គឺជាមនុស្សម្នាក់ដែលខ្ញុំ និងដៃគូរបស់ខ្ញុំត្រូវទៅជួប ។ ពេលខ្ញុំបានក្រោកពីដំណេក ខ្ញុំបានអរគុណព្រះអម្ចាស់ដែលបានជួយដល់ខ្ញុំ ។
នៅកម្មវិធីម៉្ញូតឆលបន្ទាប់ទៀត ដៃគូរបស់ខ្ញុំ និងខ្ញុំបានសរសេរទីបន្ទាល់របស់យើងនៅទំព័រខាងមុខនៃព្រះគម្ពីរនោះ ហើយបានរៀបចំផ្លែឈើមួយកន្ត្រកយកទៅជូនស្ត្រីនោះ ។ យើងបានទៅផ្ទះរបស់គាត់ បានគោះទ្វាររបស់គាត់ ហើយបានរង់ចាំ ។ ទោះបីខ្ញុំមានការភ័យខ្លាចថាគាត់នឹងបដិសេធក្ដី ក៏ខ្ញុំបានប្រាប់ខ្លួនឯងឲ្យមានសេចក្ដីជំនឿខ្លះផងដែរ ។ នៅទីបំផុត គាត់បានចេញមកដោយទឹកមុខរីករាយ ហើយបានព្រមទទួលព្រះគម្ពីរមរមន ។
តាមរយៈបទពិសោធន៍នេះ ខ្ញុំបានរៀនថា ពេលអ្នកមានសេចក្ដីជំនឿបន្តិចទៀត ហើយអ្នកដឹងថា ព្រះវរបិតាសួគ៌ទ្រង់គង់នៅទីនោះ អ្នកអាចងាយនឹងទទួលអារម្មណ៍ថា រឿងដែលពុំធ្វើទៅបាន វានឹងអាចធ្វើបាន ។
រ៉ាផាន់ហ្សេល អិល សាម័រអាមេរិក
វិស្សមកាលរបស់ខ្ញុំពីការរៀនព្យាណូ
ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តយកពេលមួយសប្ដាហ៍ដើម្បីសម្រាកពីការហ្វឹកហាត់ព្យាណូ ។ គ្រូបង្រៀនព្យាណូរបស់ខ្ញុំពុំបានអនុញ្ញាតចំពោះការឈប់សម្រាកនេះទេ ហើយអ្នកម្ដាយរបស់ខ្ញុំក៏ពុំអនុញ្ញាតដូចគ្នាដែរ ។ អស់រយៈពេលមួយសប្ដាហ៍ពេញ ខ្ញុំពុំបានហ្វឹកហាត់សោះ ។ ខ្ញុំបានគិតថា វាជាពេលដ៏អស្ចារ្យណាស់ ដោយសារខ្ញុំមានពេលដ៏ល្អមួយដើម្បីសម្រាក ហើយធ្វើរឿងផ្សេងទៀត ។
ភាពរីករាយបានបញ្ចប់នៅយប់ថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ ពេលអ្នកម្ដាយរបស់ខ្ញុំបានរំឭកខ្ញុំថា ខ្ញុំនឹងមានមេរៀនព្យាណូនៅព្រឹកស្អែក ។ ខ្ញុំបានគិតថា ខ្ញុំមានដំណោះស្រាយមួយ ៖ ខ្ញុំបានក្រោកពីដេកមួយម៉ោងមុន ហើយបានចាប់ផ្ដើមហ្វឹកហាត់ ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានដឹងថា ការខិតខំរបស់ខ្ញុំមានតិចតួច ហើយយឺតពេល ។ ខ្ញុំបានរីករាយនឹងសេរីភាពក្នុងការជ្រើសរើស ប៉ុន្ដែខ្ញុំពុំបានគិតពីផលវិបាកនោះទេ ។
លុះស្អែកឡើង ពេលខ្ញុំបានជួបនឹងគ្រូបង្រៀនរបស់ខ្ញុំ ផលវិបាកបានចាប់ផ្ដើមបើកបង្ហាញ ។ ខ្ញុំត្រូវសារភាពថា ខ្ញុំពុំបានហ្វឹកហាត់ទេ ហើយគ្រូបង្រៀនរបស់ខ្ញុំបានប្រាប់ខ្ញុំថា ខ្ញុំគួរបន្ថែមម៉ោងការហ្វឹកហាត់ដែលខ្ញុំបានខកខាននោះ ពីលើម៉ោងហ្វឹកហាត់ធម្មតារបស់ខ្ញុំ ។
ខ្ញុំមានអំណរគុណចំពោះមេរៀនដែលខ្ញុំបានរៀនអំពីសិទ្ធិជ្រើសរើស ភារកិច្ច និងការទទួលខុសត្រូវ ។ រាល់ការជ្រើសរើសមាននូវផលមួយ ហើយខ្ញុំបានរៀនថា ខ្ញុំនឹងធ្វើការសម្រេចចិត្តបានប្រសើរ ប្រសិនបើខ្ញុំចំណាយពេលពិចារណាពីផលវិបាកនោះជាមុនសិន ។
ប្លេក អេជ រដ្ឋយូថាហ៍ ស.រ.អា.