សារលិខិតគណៈប្រធានទីមួយ
ទំនួលខុសត្រូវរបស់យើង ដើម្បីជួយសង្គ្រោះ
ចំពោះពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ សេចក្តីត្រូវការដើម្បីស្រោចស្រង់បងប្អូនប្រុសស្រីរបស់យើង ដែល ដោយព្រោះតែមូលហេតុណាមួយ បានបែរចេញពីសកម្មភាពនៃសាសនាចក្រ គឺជាសារសំខាន់ដ៏អស់ កល្បជានិច្ច ។ តើយើងស្គាល់មនុស្សបែបនោះ ដែលធ្លាប់ឱបក្រសោបដំណឹងល្អពីមុនឬទេ ? ប្រសិនបើដូច្នេះមែន តើទំនួលខុសត្រូវរបស់យើងដើម្បីជួយសង្គ្រោះពួកគេគឺជាអ្វី ?
សូមពិចារណាពីជនដែលត្រូវការជំនួយក្នុងចំណោមមនុស្សចាស់ជរា ស្ត្រីមេម៉ាយ និងអ្នកជំងឺ ។ ជាញឹកញាប់ ពួកគេត្រូវបានរកឃើញនៅទីរហោស្ថានដ៏ស្ងួតហែង ហើយស្វិតស្រពោននៃភាពដាច់ឆ្ងាយពីគេដែលហៅថាភាពឯកា ។ នៅពេលយុវវ័យកន្លងផុតទៅ សុខភាពទ្រុឌទ្រោម កាយសម្បទាចុះខ្សោយ ហើយពន្លឺនៃសេចក្ដីសង្ឃឹមភ្លឺភ្លឹបភ្លែត ពួកគេអាចជួយ ហើយគាំទ្រដោយដៃដែលជួយ និងដួងចិត្តដែលមានសេចក្ដីអាណិតអាសូរ ។
ពិតណាស់ មានជនទាំងឡាយផ្សេងទៀតដែលត្រូវការការស្រោចស្រង់ ។ ជនខ្លះជួបបញ្ហានឹងអំពើបាប ខណៈដែលជនផ្សេងទៀតវង្វេងក្នុងភាពភ័យខ្លាច ឬភាពព្រងើយកន្តើយ ឬភាពល្ងង់ខ្លៅ ។ ចំពោះហេតុផលអ្វីក៏ដោយ ពួកគេបានដកខ្លួនឯងចេញពីសកម្មភាពក្នុងសាសនាចក្រ ។ ហើយប្រាកដណាស់ពួកគេនឹងបន្តស្ទើរតែវង្វេងបាត់ ដរាបណាមានការក្រើនរំឭក ពីសំណាក់យើងដែលជាសមាជិកសកម្ម—ជាសមាជិកសាសនាចក្រសកម្ម—ហើយមាននូវប្រាថ្នាមួយដើម្បីជួយ ហើយសង្គ្រោះ ។
មនុស្សម្នាក់ដើម្បីបង្ហាញផ្លូវ
ខ្ញុំធ្លាប់បានទទួលសំបុត្រមួយពីបុរសម្នាក់ដែលបានវង្វេងចេញសាសនាចក្រ ។ វាគូសបញ្ជាក់ពីសមាជិករបស់យើងជាច្រើន ។ បន្ទាប់ពីរៀបរាប់នូវរបៀបដែលគាត់បានក្លាយខ្លួនទៅជាអសកម្ម នោះគាត់បានសរសេរថា ៖
« ខ្ញុំធ្លាប់មានពរជ័យយ៉ាងច្រើន ប៉ុន្តែឥឡូវនេះខ្ញុំមានតិចតួចណាស់ ។ ខ្ញុំពិបាកចិត្ត ហើយមានអារម្មណ៍ថាដូចជាខ្ញុំកំពុងតែបរាជ័យនៅគ្រប់រឿងទាំងអស់ ។ ដំណឹងល្អពុំដែលឃ្លាតចេញពីដួងចិត្តរបស់ខ្ញុំឡើយ ទោះជាវាឃ្លាតចេញពីជីវិតខ្ញុំក្ដី ។ ខ្ញុំស្នើសុំការអធិស្ឋានរបស់អ្នក ។
« សូមកុំភ្លេចពួកយើងដែលនៅខាងក្រៅនេះ—ជាពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយដែលវង្វេងផ្លូវ ។ ខ្ញុំស្គាល់ពីទីកន្លែងរបស់សាសនាចក្រ ប៉ុន្តែពេលខ្លះខ្ញុំគិតថាខ្ញុំត្រូវការនរណាម្នាក់ផ្សេងទៀតឲ្យបង្ហាញផ្លូវដល់ខ្ញុំ លើកទឹកចិត្តខ្ញុំ ដកយកភាពភ័យខ្លាចរបស់ខ្ញុំ ហើយថ្លែងទីបន្ទាល់មកកាន់ខ្ញុំ » ។
ខណៈពេលខ្ញុំអានសំបុត្រនេះ គំនិតរបស់ខ្ញុំបែរទៅរកកាលដែលខ្ញុំបានទៅមើលរូបគំនូរដ៏អស្ចារ្យមួយក្នុងពិភពលោក—ដែលបានតាំងនៅសារមន្ទីរវិកទ័ររីយ៉ា និងអាល់ប៊ឺត ក្នុងទីក្រុងឡុងដ៏ ប្រទេសអង់គ្លេស ។ រូបគំនូរដ៏ធំនោះត្រូវបានគេគូរនៅឆ្នាំ 1831 ដោយ យ៉ូសែប ម៉ាឡ័ដ វិល្លាម ថឺនើរ ។ រូបគំនូរនោះឆ្លុះបញ្ចាំងពីពពកដ៏ខ្មៅងងឹង និងព្យុះសមុទ្រដ៏កំណាចដោយបង្ហាញឲ្យឃើញពីគ្រោះថ្នាក់ និងសេចក្ដីស្លាប់ ។ មានពន្លឺចេញពីវានាភ្លឺព្រឹមៗពីចម្ងាយ ។ នៅពីមុខទឹករលកដ៏ខ្ពស់ដែលកំពុងបក់បោកគឺមានទូកជួយសង្គ្រោះមួយដ៏ធំ ។ បុរសទាំងនោះបានខំអុំទូកយ៉ាងខ្លាំងខណៈដែលទូកជួយសង្គ្រោះនោះស្ថិតនៅក្នុងព្យុះសង្ឃរា ។ រីឯនៅលើឆ្នេរវិញមានភរិយា និងកូនពីរនាក់នៅឈរកណ្ដាលភ្លៀងធា្លក់ ហើយត្រូវខ្យល់បោកបក់យ៉ាងខ្លាំង ។ ពួកគេបានសម្លឹងទៅលំហសមុទ្រដោយក្ដីអន្ទៈសា ។ នៅក្នុងគំនិតរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំបានសង្ខេបនូវអត្ថន័យនៃរូបភាពគំនូរនេះ ។ ចំពោះខ្ញុំវាគឺជាការជួយសង្គ្រោះ ។1
នៅក្នុងព្យុះភ្លៀងនៃជីវិត តែងមានគ្រោះថ្នាក់នៅក្បែរនោះ ។ បុរសស្ត្រី ក្មេងប្រុសក្មេងស្រីរកឃើញថាខ្លួនឯងបានជាប់ផុង ហើយកំពុងប្រឈមមុខនឹងការបំផ្លិចបំផ្លាញ ។ តើនរណានឹងដឹកនាំទូកជួយស្រោចស្រង់ ដោយទុកចោលនូវការលួងលោមចិត្តដល់គ្រួសារ ហើយទៅជួយសង្គ្រោះនោះ ?
កិច្ចការរបស់យើងគឺពុំមែនធំហួសហេតុនោះទេ ។ យើងកំពុងធ្វើកិច្ចការរបស់ព្រះអម្ចាស់ យើងនឹងទទួលបានជំនួយរបស់ទ្រង់ ។
អំឡុងពេលការបម្រើរបស់លោកចៅហ្វាយ ទ្រង់បានហៅពួកអ្នកនេសាទត្រីនៅស្រុកកាលីឡេឲ្យបោះបង់ចោលសំណាញ់របស់ពួកគេ ហើយដើរតាមទ្រង់ ដោយប្រកាសថា « ខ្ញុំនឹងតាំងអ្នកឲ្យជាអ្នកនេសាទមនុស្សវិញ » ។2 សូមឲ្យយើងចូលរួមក្នុងនាមជាអ្នកនេសាទបុរសនិងស្ត្រី ដើម្បីយើងអាចផ្ដល់នូវជំនួយអ្វីក៏ដោយដែលយើងអាចធ្វើបាន ។
កាតព្វកិច្ចរបស់យើងគឺការជួយស្រោចស្រង់ដល់ជនទាំងឡាយ ដែលបានចាកចេញពីសុវត្ថិភាពនៃភាពសកម្ម ដើម្បីឲ្យអ្នកទាំងនោះអាចនាំមកឯតុរបស់ព្រះអម្ចាស់ ដើម្បីទទួលទាននូវព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ ដើម្បីរីករាយនឹងភាពជាដៃគូនៃព្រះវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ និងដើម្បីកុំឲ្យក្លាយ « ជាអ្នកដទៃ ឬជាអ្នកគ្រាន់តែសំណាក់នៅទៀតទេ គឺជាជាតិតែមួយនឹងពួកបរិសុទ្ធ ជាពួកដំណាក់ព្រះវិញ » ។ 3
គោលការណ៍នៃសេចក្ដីស្រឡាញ់
ខ្ញុំបានរកឃើញថា មានហេតុផលសំខាន់ពីរយ៉ាងចំពោះការត្រលប់មកសកម្មវិញ និងការផ្លាស់ប្ដូរឥរិយាបថ ទម្លាប់ និងសកម្មភាព ។ ទីមួយ បុគ្គលទាំងឡាយត្រលប់មកវិញដោយសារមាននរណាម្នាក់បានបង្ហាញដល់ពួកគេពីសក្ដានុពលដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចរបស់ពួកគេ ហើយបានជួយពួកគេឲ្យសម្រេចចិត្តដើម្បីសម្រេចបានកិច្ចការទាំងនោះ ។ អ្នកអសកម្មពុំអាចរីករាយបានយូរអង្វែងជាមួយនឹងភាពទន់ខ្សោយ ពេលពួកគេមើលឃើញសេចក្ដីល្អដែលពួកគេអាចតោងចាប់យកបាននោះឡើយ ។
ទីពីរ មនុស្សផ្សេងទៀតបានត្រលប់មកវិញដោយសារមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ ឬ « ជាតិតែមួយនឹងពួកបរិសុទ្ធ » បានធ្វើតាមពាក្យណែនាំរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ បានស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងខ្លួនដូចខ្លួនឯង,4 ហើយបានជួយដល់អ្នកដទៃដើម្បីបំពេញសេចក្ដីស្រមៃពួកគេ ហើយធ្វើឲ្យក្ដីប្រាថ្នាពួកគេក្លាយជាការពិត ។
ការលើកទឹកចិត្តនៅក្នុងដំណើរការនេះបានកើតឡើង—ហើយនឹងបន្តក្លាយជា—គោលការណ៍នៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ ។
នៅក្នុងអារម្មណ៍ពិតមួយ បុគ្គលទាំងនោះដែលបានជាប់ផុងនៅក្នុងព្យុះសមុទ្របោកបក់នៃរូបគំនូររបស់ថឺនើរប្រៀបបាននឹងសមាជិកយើងជាច្រើន ដែលបានមិនសូវសកម្ម ដែលកំពុងរង់ចាំការជួយស្រោចស្រង់ ដោយអ្នកដែលដឹកនាំទូកជួយស្រោចស្រង់ នោះដូច្នោះដែរ ។ ដួងចិត្តរបស់ពួកគេដង្ហោយហៅរកជំនួយ ។ ឪពុកម្ដាយទាំងឡាយបានអធិស្ឋានសម្រាប់កូនប្រុសស្រីរបស់ខ្លួន ។ ភរិយាទាំងឡាយទូលអង្វរដល់ស្ថានសួគ៌ ឲ្យស្វាមីខ្លួននឹងទទួលបានការសង្គ្រោះ ។ ពេលខ្លះ កូនបានអធិស្ឋានសម្រាប់ឪពុកម្ដាយរបស់ខ្លួន ។
ខ្ញុំសូមអធិស្ឋានថា យើងនឹងមានក្ដីប្រាថ្នាមួយដើម្បីស្រោចស្រង់ដល់អ្នកអសកម្ម ហើយនាំពួកគេត្រលប់មករកសេចក្ដីអំណរនៃដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចចូលរួមជាមួយនឹងពួកយើងនូវរាល់ការរាប់អានដ៏ពេញលេញដែលមាន ។
សូមឲ្យយើងទៅជួយស្រោចស្រង់ដល់ជនដែលវង្វេងនៅជុំវិញខ្លួនយើង ៖ ចាស់ជរា ស្ត្រីមេម៉ាយ អ្នកជំងឺ ជនពិការ អ្នកអសកម្ម និងជនដែលពុំបានគោរពតាមព្រះបញ្ញត្តិទាំងឡាយ ។ សូមឲ្យយើងផ្ដល់ដល់ពួកគេនូវដៃដែលចាំជួយ និងដួងចិត្តដែលចេះអាណិតអាសូរ ។ តាមរយៈការធ្វើបែបនេះ យើងនឹងនាំសេចក្ដីអំណរចូលទៅក្នុងដួងចិត្តពួកគេ ហើយយើងនឹងទទួលបាននូវភាពរីករាយដ៏លើសលប់ដែលកើតឡើងចំពោះយើង ពេលយើងជួយដល់អ្នកដទៃទៀតនៅតាមផ្លូវទៅជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ។
ការបង្រៀនចេញពីសារលិខិតនេះ
សូមពិចារណាសួរដល់សមាជិកដែលអ្នកសួរសុខទុក្ខ ប្រសិនបើពួកគេស្គាល់នរណាម្នាក់ដែលមានការលំបាកក្នុងការទៅព្រះវិហារ ។ អ្នកអាចជ្រើសយកមនុស្សម្នាក់ ហើយពិភាក្សាពីរបៀបដើម្បីបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ ដូចជាការអញ្ជើញគាត់ឲ្យចូលរួមនៅក្នុងរាត្រីជួបជុំក្រុមគ្រួសារ ឬមកទទួលទានអាហារ ។
ក្រុមជួយស្រោចស្រង់បានជិះទូកសំដៅទៅរកនាវាដែលជាប់ផុងក្នុងភាពទុក្ខព្រួយដោយបញ្ចេញសញ្ញា ភ្លើងពណ៌ខៀវ ដោយ យ៉ូសែប ម៉ាឡ័ដ វិល្លាម ថឺនើរ © សារមន្ទីរវិកទ័ររីយ៉ា និងអាល់ប៊ឺត ក្នុងទីក្រុងឡុង www.vandaimages.com ។