Ako Nakahimo sa Pagbuntog sa Akong Kasub-anan
Ang tagsulat gikan sa Taiwan.
Sa dihang ang akong higala nga si Brother Chen ug ang iyang asawa nabunyagan diha sa among ward, nalipay ko og maayo. Usa ka tuig human sa ilang bunyag, sila nabugkos diha sa templo, ug ang ilang anak nga lalaki kinsa namatay sa wala pa sila magpamiyembro sa Simbahan nabugkos ngadto kanila. Nindot kaayo nga makita ang mga Chen naglambo diha sa ebanghelyo.
Dayon si Brother Chen namatay sa usa ka aksidente sa sakyanan pagkasunod tuig. Human sa aksidente, ang iyang kamatayon ingon og dili mawala sa akong hunahuna ug kanunay nakapadamgo nako. Makamata ko nga luhaan ug nagbalik-balik sa pagpangutana, “Ngano? Ngano ang Ginoo nagtugot niini nga matang sa trahedya nga mahitabo? Nganong kini ang nahitabo niining maanindot nga pamilya?” Usa ka adlaw, sa dihang ako nakigbisog uban niini nga mga pangutana, akong gipunit ang usa ka manwal sa leksyon ug gibasa kini nga mga pulong gikan ni Presidente Spencer W. Kimball (1895–1985):
“Kon atong tan-awon ang mortalidad nga maoy kinatibuk-an sa pagpakabuhi, ang kasakit, kasub-anan, kapakyasan, ug ang hamubo nga kinabuhi mahimong usa ka kalamidad. Apan kon atong lantawon ang kinabuhi isip usa ka mahangturon nga butang gikan sa kinabuhi sa wala pa dinhi sa yuta [premortal] ug paingon ngadto sa mahangturong umaabut human sa kamatayon, nan ang tanan nga mga panghitabo mabutang sa eksakto nga panglantaw. …
“Wala ba kita hatagi og mga tintasyon aron masulayan ang atong kalig-on, mga sakit aron makat-on kita sa pagpasensya, kamatayon aron kita mahimong imortal ug mahimaya?”1
Nianang higayona, mihukom ko nga akong buntugon ang akong kasubo ug molantaw sa gisaad ug posible nga kaugmaon. Akong napanglantawan nga si Brother Chen malipayong nahiusa sa iyang pamilya. Kana nga panglantaw nakahatag nako og kalinaw. Ako nasayud nga ang Langitnong Amahan mohatag kanato og kaalam ug kaisug sa pag-atubang sa mga kalisdanan.