Snij het touw door!
Gerald G. Hodson, Utah (VS)
Op een koude zaterdagochtend toen ik twaalf was, zei mijn vader mij de trekker te starten, zodat we hooi naar een paar hongerige paarden konden brengen. Het was zo koud dat de trekker niet wilde starten en de accu het ook opgaf. Toen ik dat aan mijn vader vertelde, vroeg hij mij Blue te zadelen en onze slee aan het zadel vast te binden. We zouden eerst een paar balen hooi naar de paarden brengen om ze verder te helpen, totdat we de trekker aan de praat hadden gekregen.
Blue, onze volbloed dekhengst, was in de kracht van zijn leven. Het was een prachtig, sterk dier. Ik herinner mij hoe hij die morgen stond te trappelen om van stal te worden gehaald.
We legden twee balen hooi van veertig kilo op de slee, vader besteeg Blue, en daar gingen we. Ik liep achter de slee aan om die in balans te houden. Al snel kwamen we bij de laan die naar de wei leidde.
Alles verliep naar wens tot we ongeveer een derde van de laan achter ons hadden. De sneeuw was hier diep en ik zag dat zij zich vóór de slee ophoopte. Toen de riem rond Blues borst werd strak getrokken, bemoeilijkte dat zijn ademhaling. Plotseling reageerde hij.
Blue steigerde twee of drie keer om de druk op zijn borst te verminderen. Mijn vader probeerde af te stijgen, maar werd al doende tegen de flank van het paard gezwiept. Tot overmaat van ramp gleed Blue weg op de ijslaag onder de sneeuw, waardoor hij op zijn zij viel en mijn vader onder hem kwam te liggen.
Voordat mijn vader het bewustzijn verloor, riep hij dat ik op de boerderij van oom Carl hulp moest gaan halen. Dat betekende dat ik over twee hekken moest klauteren en door een weiland moest rennen, voordat ik er was.
Toen ik het op een rennen zette, hoorde ik een stem zeggen: ‘Niet gaan. Snij het touw door!’
Ik gaf er snel gehoor aan en pakte mijn padvindersmes uit mijn zak. Ik was het touw aan het doorsnijden toen Blue plotseling overeind kwam en wegrende. Het touw brak af en mijn vader raakte daarvan los in plaats van te worden meegesleurd en mogelijk de dood te vinden. Ik rende naar hem toe.
Vader kwam bij, stond op en liet weten dat het weer ging. Toen gingen we op zoek naar Blue, verwijderden de sneeuw aan de voorkant van de slee, bonden het touw weer vast en vervolgden onze weg naar de paardenwei. We voedden de paarden en gingen naar huis.
Doorgaans gehoorzaamde ik mijn vader zonder tegenwerpingen, en was ik meer dan bereid geweest om tien minuten naar het huis van mijn oom te rennen. Maar zijn hulp was te laat gekomen. Die dag kwam de stem van de Geest echter precies op tijd.