Emotionele genezing en familiegeschiedenis
Hoewel wij in Queensland aan de Australische oostkust wonen, zijn wij van origine Duits. Mijn man, Siegfried, is in Danzig geboren en ik ben geboren in wat nu de Tsjechische Republiek is. Toen we overwogen om een zending te vervullen, hadden we enkele punten van zorg. Onze familie groeit voortdurend. Het zou ons zwaar vallen elkaar niet te zien. We konden onze kleine woning niet verhuren en er waren geldzorgen. We bespraken het, wogen alle voors en tegens af. Maar uiteindelijk knielden we neer en vroegen onze hemelse Vader om leiding. En toen was het makkelijk. We kregen er allebei een goed gevoel over en de zekerheid dat we op zending moesten gaan.
Op het aanvraagformulier dat de bisschop ons gaf, konden we aangeven naar welk land we wilden. Dat was natuurlijk Duitsland. En hoewel het twijfelachtig leek dat we echt naar de andere kant van de wereld zouden worden gestuurd, wist onze hemelse Vader precies wat we nodig hadden. We kregen een oproep om een tempelzending te vervullen in Freiberg (Duitsland). Ik was enthousiast, want ik heb uit mijn jeugd nog enig begrip van de Tsjechische taal en kan het nog een beetje spreken. Ik wist dat er veel leden uit Oost-Europa naar de Freibergtempel gaan.
Onze zending begon op 25 februari 1992. Onze tempelpresident was Jiří Šnederfler, en zijn vrouw Olga was de tempelmater. Wat een fijne mensen — altijd liefdevol en vriendelijk.
We maakten veel fijne dingen mee in Freiberg. Iedereen was zo behulpzaam en aardig. We werkten hard en waren één grote familie tempelwerkers die elkaar liefhadden. We onderhouden nog steeds contact met velen van hen.
Het hoogtepunt van onze zending was het bezoek van de eerste leden uit de Oekraïne. We hadden ons erop voorbereid. De vrouw van de zendingspresident sprak Russisch en ik leerde zelfs enkele verordeningen in het Russisch. Die leden hadden zoveel eerbied voor het huis des Heren. Bij het komen en gaan bogen ze nederig hun hoofd. Ze waren zo blij dat ze hun begiftiging konden ontvangen. Velen weenden van vreugde en wilden de tempel niet verlaten.
Er gaan vaak Poolse leden naar Freiberg. Mijn man was aanvankelijk zenuwachtig bij de gedachte aan de ontmoeting met hen. Zijn grootmoeder was na de Tweede Wereldoorlog verhongerd in een kamp in Polen. Maar door deze broeders en zusters te ontmoeten en samen met hen te aanbidden, ontving mijn man emotionele genezing. Dat was een grote zegening die uit onze zending voortvloeide.
Het was een grote zegen voor mij om een Tsjechische zuster, Marie Smidova, te leren kennen. Met haar hulp kon ik aan mijn familiegeschiedenis beginnen. Er waren geen microfilms van de kerk uit de regio die ik nodig had en mijn kennis van het Tsjechisch is onvoldoende om Tsjechische archieven om informatie te vragen. Zuster Smidova heeft veel voor mij gedaan en ik ben haar erg dankbaar voor haar hulp.
Toen we na anderhalf jaar thuiskwamen, waren we verbaasd over de verbetering die onze financiële situatie had ondergaan. Ons woninkje wachtte op ons en onze kinderen hadden ons een warm welkom bereid. Na een jaar zijn we naar Sydney gegaan om daar voor een jaar een tempelzending te vervullen.
We zijn dankbaar voor de ervaringen die we hebben opgedaan. We willen alle oudere echtparen herinneren aan de uitspraak van Spencer W. Kimball (1895–1985): ‘Doe het nu!’
Brunhilde Gehrmann is lid van de wijk Kawana Waters in de ring Nambour (Australië).