Een geschenk uit het hart
In december 1996 was ik op voltijdzending in het zendingsgebied Monterrey-Noord (Mexico). Mijn collega was een jonge zuster uit Utah. Het was mijn eerste kerstfeest dat ik van huis en zonder kinderen en kleinkinderen doorbracht. Ik bleef me maar afvragen wat mijn kinderen aan het doen waren en wie de maaltijd bereidde, daar ik er niet was om het te doen.
Ik was stiller dan gebruikelijk, dus mijn collega sloeg haar armen om me heen en zei: ‘Ik zal wat lekkers voor je klaarmaken.’ Ik keek naar haar lieve gezicht, in haar prachtige blauwe ogen die mij met zo veel liefde aankeken, zoals mijn kinderen en kleinkinderen ook naar me keken. Ik glimlachte.
Het lekkers dat ze voor me maakte, was een warm kaneeldrankje. Ik vond het heerlijk. Ik was 46 jaar en zij was nog maar 21. Ik wilde altijd maar geven en dacht er niet aan om te ontvangen. Als zendelingen hadden we niet veel geld om elkaar iets te geven, dus gaven we liefde en diensten. Zonder dat mijn collega het wist, had ik een paar handschoenen en een sjaal gekocht om haar voor de kou te beschermen. Dat was mijn geschenk aan haar. Maar zij gaf me iets dat niet voor al het goud in de wereld te koop was: liefde en dienstbetoon.
Die avond leerde ik door haar geschenk dat we met Kerstmis het mooiste deel van onszelf moeten geven, namelijk de gevoelens in ons hart. Ik pakte verlegen mijn cadeautjes voor mijn lieve collega. Nu ik haar grote liefde had gekregen, was ik verlegen met wat ik had gekocht.
Na mijn zending heb ik mijn kinderen en kleinkinderen elk jaar met Kerstmis over dat fantastische kerstfeest verteld. Ik zal mijn hemelse Vader en Jezus Christus altijd dankbaar zijn voor het heilige kerstfeest en mijn collega voor haar voorbeeld in het geven van liefde.
Lucía Rivero Romero is lid van de wijk Juárez in de ring Mexico-Stad-Tenayo.