Τέταρτος όροφος, τελευταία πόρτα
Ο Θεός «γίνεται μισθαποδότης σ’ αυτούς που τον εκζητούν», γι’ αυτό πρέπει να εξακολουθούμε να κτυπάμε. Αδελφές, μην εγκαταλείπετε! Αναζητήστε τον Θεό με όλη την καρδιά σας.
Αγαπητές μου αδελφές, αγαπητοί φίλοι, πόσο ευλογημένοι είμαστε που συναθροιζόμαστε ξανά σε αυτήν την παγκόσμια συνέλευση υπό τη διεύθυνση και ηγεσία του αγαπητού μας προφήτη και Προέδρου Τόμας Μόνσον. Πρόεδρε, σε αγαπούμε και σε υποστηρίζουμε! Ξέρουμε ότι αγαπάς τις αδελφές της Εκκλησίας.
Μου αρέσει να παρευρίσκομαι σε αυτήν την υπέροχη συγκέντρωση της γενικής συνελεύσεως αφιερωμένη στις αδελφές της Εκκλησίας.
Αδελφές, όταν σας βλέπω, δεν μπορώ παρά να σκεφθώ τις γυναίκες οι οποίες έχουν επηρεάσει τόσο τη ζωή μου: τη γιαγιά και τη μητέρα μου, οι οποίες ήταν οι πρώτες που δέχθηκαν την πρόσκληση να έλθουν και να δουν περί τίνος πρόκειται1. Υπάρχει η αγαπημένη μου σύζυγος, η Χάρριετ, την οποία ερωτεύτηκα την πρώτη φορά που την είδα. Υπάρχει η μητέρα της Χάρριετ, η οποία προσεχώρησε στην Εκκλησία λίγο αφότου έχασε τον σύζυγό της από καρκίνο. Κατόπιν η αδελφή μου, η κόρη μου, η εγγονή μου και η δισέγγονή μου -- όλα αυτά τα άτομα έχουν υπάρξει εξευγενιστικές επιρροές για μένα. Πράγματι φέρουν λιακάδα στη ζωή μου. Με εμπνέουν να γίνομαι καλύτερος άνδρας και πιο ευαίσθητος ηγέτης της Εκκλησίας. Πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μου χωρίς αυτές!
Ίσως αυτό που με κάνει να νιώθω ταπεινοφροσύνη περισσότερο είναι να ξέρω ότι η ίδια επιρροή επαναλαμβάνεται εκατομμύρια φορές σε όλη την Εκκλησία μέσω των ικανοτήτων, των ταλέντων, της ευφυΐας και της μαρτυρίας γυναικών με πίστη σαν κι εσάς.
Τώρα, ορισμένες από εσάς μπορεί να μην νιώθετε άξιες ενός τέτοιου μεγάλου επαίνου. Ενδεχομένως να νιώθετε ότι είστε πάρα πολύ ασήμαντες για να έχετε μία σημαίνουσα επιρροή επάνω στους άλλους. Ίσως να μη θεωρείτε τον εαυτό σας καν μια «γυναίκα με πίστη», επειδή ενίοτε παλεύετε με την αμφιβολία ή τον φόβο.
Σήμερα, επιθυμώ να μιλήσω σε οποιονδήποτε έχει νιώσει έτσι -- και αυτό πιθανόν να μας περιλαμβάνει όλους κάποια στιγμή. Επιθυμώ να μιλήσω για την πίστη -- τι είναι, τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνει και τι πρέπει να κάνουμε για να ενεργοποιήσουμε τη δύναμη της πίστεως στη ζωή μας.
Τι είναι η πίστη
Η πίστη είναι η σθεναρή πεποίθηση για κάτι που πιστεύουμε -- μια πεποίθηση τόσο σθεναρή που μας παρακινεί να κάνουμε πράγματα που διαφορετικά ενδεχομένως να μην κάναμε. «ΕΙΝΑΙ δε η πίστη, πεποίθηση γι’ αυτά που ελπίζονται, βεβαίωση για πράγματα που δεν βλέπονται»2.
Ενώ αυτό έχει νόημα για τους πιστούς ανθρώπους, συχνά προκαλεί σύγχυση στους απίστους. Κουνούν το κεφάλι τους και ρωτούν: «Πώς μπορεί κάποιος να είναι σίγουρος για αυτά που δεν μπορεί να δει;» Γι’ αυτούς αυτό είναι απόδειξη του παραλόγου της θρησκείας.
Αυτό που αδυνατούν να καταλάβουν είναι ότι υπάρχουν περισσότεροι τρόποι να δούμε παρά από αυτούς με τα μάτια μας, περισσότεροι τρόποι να νιώσουμε παρά από αυτούς με τα χέρια μας, περισσότεροι τρόποι να ακούσουμε παρά από αυτούς με τα αφτιά μας.
Είναι κάτι σαν την εμπειρία ενός νεαρού κοριτσιού που περπατούσε με τη γιαγιά του. Το τραγούδι των πουλιών ήταν απολαυστικότατο για το μικρό κορίτσι και επισήμαινε κάθε ήχο στη γιαγιά της.
«Το ακούς αυτό;» ρωτούσε το μικρό κορίτσι ξανά και ξανά. Όμως η γιαγιά της είχε προβλήματα ακοής και δεν μπορούσε να ξεχωρίζει τους ήχους.
Εντέλει, η γιαγιά γονάτισε και είπε: «Λυπάμαι, καλή μου. Η γιαγιά δεν ακούει τόσο καλά».
Εξοργισμένο το μικρό κορίτσι έβαλε τα χέρια της στο πρόσωπο της γιαγιάς της, κοίταξε προσεκτικά μέσα στα μάτια της και είπε: «Γιαγιά, άκου καλύτερα!»
Υπάρχουν μαθήματα σε αυτήν την ιστορία τόσο για τους απίστους όσο και τους πιστούς. Απλώς επειδή δεν μπορούμε να ακούσουμε κάτι δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει τίποτε για να ακούσουμε. Δύο άνθρωποι μπορούν να ακούσουν το ίδιο μήνυμα ή να διαβάσουν την ίδια γραφή και ο ένας μπορεί να νιώσει τη μαρτυρία του Πνεύματος, ενώ ο άλλος να μην την νιώσει.
Από την άλλη, στις προσπάθειές μας να βοηθήσουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα να βιώσουν τη φωνή του Πνεύματος και την τεράστια, αιώνια και βαθιά ομορφιά του Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού, το να τους πούμε «ακούστε καλύτερα» μπορεί να μην είναι ο πιο χρήσιμος τρόπος.
Ίσως καλύτερη συμβουλή --για οποιονδήποτε θέλει να αυξήσει την πίστη του-- είναι να ακούσει διαφορετικά. Ο Απόστολος Παύλος μάς παροτρύνει να επιζητήσουμε τη φωνή που μιλά στο πνεύμα μας, όχι απλώς στα αφτιά μας. Δίδαξε: «Ο φυσικός άνθρωπος, όμως, δεν δέχεται αυτά που ανήκουν στο Πνεύμα τού Θεού· επειδή είναι σ’ αυτόν μωρία, και δεν μπορεί να [τα] γνωρίσει· για τον λόγο ότι, ανακρίνονται με πνευματικό τρόπο»3. Ή θα πρέπει να σκεφθούμε τα λόγια του Μικρού Πρίγκιπα, του Σεντ Εξυπερί, που είπε: «Κάποιος βλέπει ξεκάθαρα μόνο με την καρδιά. Οτιδήποτε ουσιώδες είναι αόρατο στα μάτια»4.
Η δύναμη και τα όρια της πίστεως
Ενίοτε, δεν είναι εύκολο να αναπτύξουμε πίστη σε πνευματικά πράγματα, ενώ ζούμε σε έναν φυσικό κόσμο. Όμως αξίζει την προσπάθεια, επειδή η δύναμη της πίστεως στη ζωή μας μπορεί να είναι βαθιά. Οι γραφές μάς διδάσκουν ότι μέσω της πίστεως δημιουργήθηκαν οι κόσμοι, τα ύδατα χωρίστηκαν, οι νεκροί ηγέρθησαν, οι ποταμοί και τα βουνά μετακινήθηκαν από την πορεία τους5.
Ωστόσο, ορισμένοι μπορεί να ρωτήσουν: «Αν η πίστη είναι τόσο δυνατή, γιατί να μην μπορώ να λάβω μία απάντηση σε μία εγκάρδια προσευχή; Δεν χρειάζομαι μία θάλασσα να χωρίσω ή ένα βουνό να μετακινήσω. Απλώς χρειάζεται να διώξω την αρρώστια μου ή να συγχωρήσουν οι γονείς μου ο ένας τον άλλον ή ο αιώνιος σύντροφος να παρουσιασθεί στο κατώφλι μου με ένα μπουκέτο λουλούδια στο ένα χέρι και το δακτυλίδι αρραβώνων στο άλλο. Γιατί να μην μπορεί η πίστη να το επιτύχει αυτό;»
Η πίστη είναι δυνατή και συχνά όντως καταλήγει σε θαύματα. Όμως άσχετα από το πόσο πίστη έχουμε, υπάρχουν δύο πράγματα που η πίστη δεν μπορεί να κάνει. Πρώτον, δεν μπορεί να παραβιάσει την ελευθέρα βούληση κάποιου άλλου ατόμου.
Μία γυναίκα προσευχόταν χρόνια να επιστρέψει η άσωτη θυγατέρα της στο ποίμνιο του Χριστού και ένιωσε αποθαρρυμένη που οι προσευχές της είχαν μείνει φαινομενικά αναπάντητες. Αυτό ήταν ιδίως οδυνηρό, όταν άκουγε ιστορίες άλλων ασώτων παιδιών που είχαν μετανοήσει για τους τρόπους τους.
Το πρόβλημα δεν ήταν η έλλειψη προσευχής ή το έλλειμμα πίστης. Απλώς χρειαζόταν να καταλάβει ότι όσο οδυνηρό και να είναι για τον Πατέρα μας στους Ουρανούς, δεν θα εξαναγκάσει κανέναν να επιλέξει το μονοπάτι της χρηστότητος. Ο Θεός δεν εξανάγκασε τα τέκνα Του να Τον ακολουθήσουν στον προθνητό κόσμο. Πόσο μάλλον θα μας εξαναγκάσει τώρα καθώς ταξιδεύουμε μέσα σε αυτήν τη θνητή ζωή;
Ο Θεός θα προσκαλέσει, θα πείσει. Ο Θεός θα προσεγγίζει αόκνως με αγάπη και έμπνευση και ενθάρρυνση. Όμως ο Θεός δεν θα υποχρεώσει ποτέ -- αυτό θα υπονόμευε το μέγα σχέδιό Του για την αιώνια ανάπτυξή μας.
Το δεύτερο που δεν μπορεί να κάνει η πίστη είναι να εξαναγκάσει τη θέλησή μας προς στον Θεό. Δεν μπορούμε να εξαναγκάσουμε τον Θεό να συμμορφωθεί με τις επιθυμίες μας -- άσχετα από το πόσο σωστοί νομίζουμε ότι είμαστε ή πόσο ειλικρινώς προσευχόμαστε. Συλλογισθείτε την εμπειρία του Παύλου, ο οποίος παρακάλεσε τον Κύριο πολλαπλές φορές για ανακούφιση από μία προσωπική δοκιμασία -- αυτό που αποκαλούσε «αγκάθι στη σάρκα». Όμως αυτό δεν ήταν θέλημα Θεού. Τελικώς, ο Παύλος συνειδητοποίησε ότι η δοκιμασία του ήταν ευλογία και ευχαρίστησε τον Θεό που δεν εισάκουσε τις προσευχές του έτσι όπως αυτός ήλπιζε6.
Εμπιστοσύνη και πίστη
Όχι, σκοπός της πίστης δεν είναι να αλλάξει το θέλημα του Θεού, αλλά να μας επιτρέψει να ενεργήσουμε επί του θελήματος του Θεού. Η πίστη είναι εμπιστοσύνη -- εμπιστοσύνη ότι ο Θεός βλέπει ό,τι εμείς δεν μπορούμε και ότι γνωρίζει ό,τι εμείς δεν γνωρίζουμε7. Ενίοτε, η εμπιστοσύνη στο όραμα και την κρίση μας δεν είναι αρκετά.
Το έμαθα αυτό ως κυβερνήτης αερογραμμών, τις ημέρες κατά τις οποίες έπρεπε να πετάξω σε πυκνή ομίχλη ή πυκνά σύννεφα και μπορούσα να δω μόνον λίγα μέτρα μακριά. Έπρεπε να βασίζομαι στα όργανα που μου έλεγαν πού ήμουν και πού κατευθυνόμουν. Έπρεπε να ακούω τη φωνή του ελεγκτή εναέριας κυκλοφορίας. Έπρεπε να ακολουθήσω την καθοδήγηση κάποιου με περισσότερες επακριβείς πληροφορίες απ’ ό,τι είχα εγώ. Κάποιον που δεν μπορούσα να δω, αλλά τον οποίο είχα μάθει να εμπιστεύομαι. Κάποιον που θα μπορούσε να δει αυτό που εγώ δεν μπορούσα. Έπρεπε να εμπιστευτώ και να ενεργήσω αναλόγως, για να φθάσω με ασφάλεια στον προορισμό μου.
Πίστη σημαίνει ότι εμπιστευόμαστε όχι μόνον τη σοφία του Θεού, αλλά ότι εμπιστευόμαστε επίσης την αγάπη Του. Σημαίνει να εμπιστευόμαστε ότι ο Θεός μάς αγαπά τέλεια, ότι τα πάντα που κάνει --κάθε ευλογία που δίνει και κάθε ευλογία που παρακρατεί για κάποιο διάστημα-- είναι για την αιώνια ευδαιμονία μας8.
Με αυτό το είδος πίστεως, αν και μπορεί να μην καταλαβαίνουμε γιατί συμβαίνουν ορισμένα πράγματα ή γιατί ορισμένες προσευχές μένουν αναπάντητες, μπορούμε να ξέρουμε ότι στο τέλος τα πάντα θα έχουν νόημα. «Όλα [θα] συνεργούν προς το αγαθό σ’ αυτούς που αγαπούν τον Θεό»9.
Όλα θα γίνουν σωστά. Όλα θα είναι καλά.
Μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι θα έλθουν απαντήσεις και μπορούμε να είμαστε πεπεισμένοι ότι όχι μόνον θα είμαστε ικανοποιημένοι με τις απαντήσεις, αλλά επίσης θα κατακλυσθούμε από τη χάρη, την ευσπλαχνία, τη γενναιοδωρία και την αγάπη που έχει ο Επουράνιος Πατέρας για εμάς, τα τέκνα Του.
Απλώς εξακολουθείτε να κτυπάτε
Μέχρι τότε, βαδίζουμε με όποια πίστη έχουμε,10 επιζητώντας πάντοτε να αυξήσουμε την πίστη μας. Ενίοτε, δεν είναι εύκολη αναζήτηση. Όσοι είναι ανυπόμονοι, δεν δεσμεύονται ή απρόσεκτοι μπορεί να βρουν ότι η πίστη είναι δύσκολο να αποκτηθεί. Όσοι αποθαρρύνονται εύκολα ή αποσπώνται μπορεί να τη βιώσουν μετά βίας. Η πίστη έρχεται στους ταπεινούς, τους επιμελείς, τους ανθεκτικούς.
Έρχεται σε αυτούς που πληρώνουν το τίμημα της πιστότητας.
Αυτή η αλήθεια επεξηγείται στην εμπειρία δύο νεαρών ιεραποστόλων που υπηρετούσαν στην Ευρώπη, σε μία περιοχή όπου υπήρχαν λίγες βαπτίσεις νεοφώτιστων. Υποθέτω ότι θα ήταν κατανοητό γι’ αυτούς να σκεφθούν ότι αυτό που έκαναν δεν θα έκανε ιδιαίτερη διαφορά.
Όμως αυτοί οι δύο ιεραπόστολοι είχαν πίστη και ήταν αφοσιωμένοι. Είχαν τη στάση ότι αν κανείς δεν άκουγε το μήνυμά τους, δεν θα ήταν επειδή δεν είχαν καταβάλει την καλύτερη προσπάθειά τους.
Μία μέρα είχαν το προαίσθημα να προσεγγίσουν τους ενοίκους μίας καλοδιατηρημένης τετραώροφης πολυκατοικίας. Άρχισαν στον πρώτο όροφο και κτύπησαν κάθε πόρτα, παρουσιάζοντας το σωτήριο μήνυμά τους για τον Ιησού Χριστό και την Αποκατάσταση της Εκκλησίας Του.
Κανείς δεν ήθελε να τους ακούσει στον πρώτο όροφο.
Πόσο εύκολο θα ήταν να πουν: «Προσπαθήσαμε. Ας σταματήσουμε εδώ. Ας πάμε να δοκιμάσουμε σε άλλο κτήριο».
Όμως αυτοί οι δύο ιεραπόστολοι είχαν πίστη και ήταν πρόθυμοι να εργασθούν κι έτσι κτύπησαν κάθε πόρτα στον δεύτερο όροφο.
Πάλι, κανείς δεν ήθελε να ακούσει.
Το ίδιο με τον τρίτο όροφο. Και το ίδιο με τον τέταρτο -- δηλαδή, έως ότου κτύπησαν στην τελευταία πόρτα του τετάρτου ορόφου.
Όταν άνοιξε εκείνη η πόρτα, ένα μικρό κορίτσι τούς χαμογέλασε και τους ζήτησε να περιμένουν ενώ μιλούσε με τη μητέρα της.
Η μητέρα της ήταν μόλις 36 ετών, είχε χάσει προσφάτως τον σύζυγό της και δεν είχε όρεξη να μιλήσει με μορμόνους ιεραποστόλους. Έτσι, είπε στην κόρη της να τους διώξει.
Όμως η κόρη την παρακάλεσε. Αυτοί οι νέοι άνδρες ήταν τόσο καλοί, είπε. Και θα έπαιρνε μόνον λίγα λεπτά.
Έτσι, απρόθυμα η μητέρα συμφώνησε. Οι ιεραπόστολοι παρέδωσαν το μήνυμά τους και έδωσαν ένα βιβλίο στη μητέρα να διαβάσει -- το Βιβλίο του Μόρμον.
Αφού έφυγαν, η μητέρα απεφάσισε να διαβάσει τουλάχιστον λίγες σελίδες.
Τελείωσε ολόκληρο το βιβλίο μέσα σε λίγες ημέρες.
Σύντομα κατόπιν, αυτή η υπέροχη μονογονική οικογένεια εισήλθε στα ύδατα του βαπτίσματος.
Όταν η μικρή οικογένεια παρευρέθηκε στον τοπικό κλάδο τους στη Φρανκφούρτη της Γερμανίας, ένας νεαρός διάκονος παρατήρησε την ομορφιά μίας εκ των θυγατέρων και σκέφθηκε: «Αυτοί οι ιεραπόστολοι κάνουν σπουδαία δουλειά!»
Το όνομα εκείνου του διακόνου ήταν Ντίτερ Ούχτντορφ. Και η γοητευτική νεαρή γυναίκα --αυτή που είχε παρακαλέσει τη μητέρα της να ακούσει τους ιεραποστόλους-- έχει το όμορφο όνομα Χάρριετ. Την αγαπούν όλοι όσοι την συναντούν καθώς με συνοδεύει στα ταξίδια μου. Έχει ευλογήσει τη ζωή πολλών ανθρώπων μέσω της αγάπης της για το Ευαγγέλιο και της λαμπρής της προσωπικότητας. Είναι πράγματι η λιακάδα της ζωής μου.
Πόσο συχνά έχω νιώσει βαθιά χαρά και ευγνωμοσύνη για τους δύο ιεραποστόλους που δεν σταμάτησαν στον πρώτο όροφο! Πόσο συχνά συγκινούμαι με εκτίμηση για την πίστη και το έργο τους. Πόσο συχνά έχω δώσει ευχαριστίες που εξακολούθησαν -- ακόμη και στον τέταρτο όροφο, στην τελευταία πόρτα.
Θα σας ανοιχτεί
Στην αναζήτησή μας για την παντοτινή πίστη, στις προσπάθειές μας να συνδεθούμε με τον Θεό και τους σκοπούς Του, ας θυμηθούμε την υπόσχεση του Κυρίου: «Χτυπήστε και θα σας ανοιχτεί»11.
Θα εγκαταλείψουμε αφού κτυπήσουμε μία ή δύο πόρτες; Έναν ή δύο ορόφους;
Ή θα εξακολουθήσουμε να αναζητούμε έως ότου έχουμε φθάσει στον τέταρτο όροφο, στην τελευταία πόρτα;
Ο Θεός «γίνεται μισθαποδότης σ’ αυτούς που τον εκζητούν»,12 όμως αυτή η αμοιβή δεν είναι συνήθως πίσω από την πρώτη πόρτα. Επομένως, πρέπει να εξακολουθούμε να κτυπάμε. Αδελφές, μην εγκαταλείπετε! Αναζητήστε τον Θεό με όλη την καρδιά σας. Ασκήστε πίστη. Βαδίστε σε χρηστότητα.
Σας υπόσχομαι πως αν το κάνετε αυτό --ακόμη και μέχρι στον τέταρτο όροφο, την τελευταία πόρτα-- θα λάβετε τη γνώση που επιζητείτε. Θα βρείτε την πίστη. Και μία ημέρα θα γεμίσετε με το φως που γίνεται «λαμπρότερο και ακόμα πιο λαμπρό μέχρι την τέλεια ημέρα»13.
Αγαπημένες μου εν Χριστώ αδελφές, ο Θεός είναι αληθινός.
Ζει.
Σας αγαπά.
Σας γνωρίζει.
Σας καταλαβαίνει.
Γνωρίζει τις σιωπηλές ικεσίες της καρδιάς σας.
Δεν σας έχει εγκαταλείψει.
Δεν θα σας εγκαταλείψει.
Είναι η μαρτυρία και η αποστολική μου ευλογία σε καθεμία από εσάς να νιώσετε στην καρδιά και στον νου σας αυτήν την υπέρτατη αλήθεια αφ’ εαυτού σας. Ζήστε με πίστη, αγαπητές φίλες, αγαπητές αδελφές και «ο Κύριος [μας] ο Θεός [θ]α σας μεγαλύνει 1.000 φορές περισσότερο από ό,τι είστε, και [θ]α σας ευλογήσει, όπως έχει υποσχεθεί!»14
Σας αφήνω με την πίστη μου, την πεποίθησή μου και τη βέβαιη και ακλόνητη μαρτυρία μου ότι αυτό είναι το έργο του Θεού. Στο ιερό όνομα του αγαπητού Σωτήρος μας, στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.