Nauki i Przymierza zawierają objawienia Pana, dane poprzez Proroka Józefa Smitha pewnym członkom Kościoła, nakazujące im, by głosili pokutę i gromadzili Jego wybranych. Kiedy Prorok Józef Smith powoływał misjonarzy, którzy byli narzędziami w rękach Pana, Kościół gwałtownie się rozrastał. Obecnie członkowie Kościoła cieszą się błogosławieństwami pracy misjonarskiej, kiedy akceptują i wypełniają swój obowiązek uczestniczenia w głoszeniu ewangelii.
Dodatkowe źródła
Neil L. Andersen, „To jest cud”, Ensign lub Liahona, maj 2013, str. 77–80.
Pan powołuje sługi do pomocy w gromadzeniu Jego dzieci
Pokaż poniższą wypowiedź Prezydenta Gordona B. Hinckleya (1910–2008) i poproś któregoś z uczniów o przeczytanie jej na głos.
Obraz
Prezydent Gordon B. Hinckley
„Praca misjonarska jest siłą napędową Kościoła. Jest głównym źródłem jego wzrostu. To właśnie jej Kościół zawdzięcza swój obecny rozmiar” („Missionary Service”, First Worldwide Leadership Training Meeting, 11 stycznia 2003, str. 17).
Jak sądzicie, w jaki sposób praca misjonarska stanowi „siłę napędową Kościoła”?
Wyjaśnij, że we wczesnych latach Przywrócenia ludzie często prosili proroka, by ubiegał się w ich imieniu o objawienia dotyczące ich udziału w pracy Pana. Czasami te objawienia dotyczyły jednej osoby, a czasem wielu. Wyjaśnij, że rozdział: Nauki i Przymierza 33 jest przykładem objawienia danego dla dwóch osób: Ezry Thayera (lub Thayre’a) i Northropa Sweeta.
Poproś kilku uczniów, aby po kolei czytali na głos fragment: Nauki i Przymierza 33:2–7. Poproś pozostałych uczniów, aby śledzili tekst w swoich pismach i odszukali słów, zwrotów lub symboli, których użył Pan, aby wskazać naszą rolę w pracy misjonarskiej i podkreślić znaczenie mówienia innym o ewangelii w dniach ostatnich.
Jakich symboli użył Pan? (Kiedy uczniowie będą odpowiadać na to pytanie, możesz wypisywać ich odpowiedzi na tablicy).
W jaki sposób symbole te ilustrują naszą rolę w pracy misjonarskiej i podkreślają znaczenie mówienia o ewangelii?
Poproś uczniów, aby uważnie przestudiowali werset 6. i odszukali, co dokonuje się, kiedy mówimy o ewangelii naszym bliźnim. Następnie poproś ich, aby powiedzieli własnymi słowami, czego się dowiedzieli. (Uczniowie mogą różnie to ująć, ale powinni rozpoznać następującą zasadę: Kiedy mówimy o ewangelii Jezusa Chrystusa naszym bliźnim, pomagamy gromadzić wybranych Pana. Możesz powiedzieć uczniom, że po otrzymaniu tego objawienia Ezra Thayer „zapełnił całą swoją stodołę” ludźmi, którzy słuchali, jak Józef Smith i inni głosili ewangelię [Documents, Volume 1: July 1828 — June 1831, 1. wyd. dokumentów z serii The Joseph Smith Papers (2013), str. 206]).
Przeczytaj uczniom poniższą definicję gromadzenia Izraela, przedstawioną przez Starszego Bruce’a R. McConkiego (1915–1985) z Kworum Dwunastu Apostołów.
Obraz
Starszy Bruce R. McConkie
„Gromadzenie Izraela polega na wierze, akceptacji i życiu zgodnie z tym wszystkim, co Pan zaoferował niegdyś Swojemu wybranemu ludowi w starożytności […]. Składa się na to wiara w ewangelię, przystąpienie do Kościoła i wejście do królestwa” (A New Witness for the Articles of Faith [1985], str. 515).
Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos poniższą historię o pierwszych misjonarzach powołanych po założeniu Kościoła. Pozostali uczniowie niech zwrócą uwagę na to, w jaki sposób udało się tym misjonarzom osiągnąć sukces w gromadzeniu wybranych Pana.
„[Jesienią 1830 roku] Pan objawił Józefowi Smithowi, że Oliver Cowdery, Peter Whitmer junior, Parley P. Pratt i Ziba Peterson mają udać się ‘do Lamanitów i […] im głosić [Jego] ewangelię’ (NiP 28:8; 30:5–6; 32:1–3). Misjonarze ci przemierzyli blisko 1500 mil, nauczając zwięźle różne indiańskie plemiona […]. Jednakże największy sukces odnieśli, kiedy zatrzymali się w okolicy Kirtland w Ohio. Ochrzcili tam około 130 nawróconych wywodzących się głównie spośród kongregacji reformowanych baptystów Sidneya Rigdona, w ten sposób tworząc miejsce, które w rok później stało się miejscem gromadzenia się setek członków Kościoła. Misjonarze nawrócili również kilka osób wśród osadników w hrabstwie Jackson, w stanie Missouri, gdzie w późniejszym czasie miało zostać założone miasto Syjon” (Teachings of Presidents of the Church: Joseph Smith [2007], str. 150; zob. także Richard Dilworth Rust, „A Mission to the Lamanites: NiP 28, 30, 32”, cykl: Revelations in Context, 22 lutego 2013, history.lds.org).
Wyjaśnij, że dzięki tym nawróceniom w północnym Ohio ponad dwukrotnie zwiększyła się w owym czasie liczba członków Kościoła.
Poproś uczniów, aby po cichu przeczytali fragment: Nauki i Przymierza 29:4–7 i wyszukali definicję, kim są „wybrani Pana”.
W jaki sposób Zbawiciel opisał Swoich wybranych?
Wyjaśnij uczniom, że praca pierwszych misjonarzy, którzy służyli poza Ameryką Północną, jest dramatycznym przykładem tego, jak z pomocą Swych sług Pan gromadzi Swoich wybranych. Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos poniższe streszczenie. Poproś pozostałych uczniów, aby śledzili tekst w swoich pismach i wysłuchali rady, której Prorok Józef Smith udzielił Starszemu Heberowi C. Kimballowi (1801–1868).
„Heber C. Kimball z Kworum Dwunastu Apostołów powiedział: ‘Około pierwszego dnia czerwca 1837 roku, kiedy siedziałem w […] Świątyni w Kirtland, podszedł do mnie Prorok Józef i zwrócił się do mnie szeptem: „Bracie Heberze, Duch Pana powiedział mi: ‘Niech mój sługa Heber uda się do Anglii i głosi moją ewangelię oraz otworzy drzwi zbawienia dla tego narodu’”’. Perspektywa tej wyprawy przytłoczyła Starszego Kimballa: ‘Uważałem siebie za jednego z najsłabszych sług Bożych. Zapytałem Józefa, co powinienem mówić, kiedy dotrę na miejsce; powiedział mi, abym zwrócił się do Pana, a On mnie poprowadzi i będzie mówił przeze mnie za pośrednictwem tego samego ducha, który nim [kieruje]’.
Prorok powołał również Orsona Hyde’a, Willarda Richardsa i Josepha Fieldinga w Kirtland oraz Isaaca Russella, Johna Snydera i Johna Goodsona w Toronto w Kanadzie. Ci bracia mieli dołączyć do Starszego Kimballa na czas jego misji w Anglii. Zebrali się w Nowym Jorku i 1 lipca 1837 roku popłynęli na statku Garrick do Wielkiej Brytanii. Ta pierwsza misja poza terenem Ameryki Północnej skutkowała nawróceniem do Kościoła 2 tysięcy osób podczas pierwszego roku pobytu misjonarzy w Anglii. Starszy Kimball napisał radośnie do Proroka: ‘Niech Bogu będzie chwała, Józefie, Pan jest z nami pośród narodów!’.
Drugą apostolską misją do Brytanii, w którą zaangażowanych była większość członków Kworum Dwunastu pod przywództwem Brighama Younga, Prorok kierował z Nauvoo. Opuściwszy dom jesienią 1839 roku, Apostołowie przybyli do Anglii w 1840 roku. Po przybyciu na miejsce rozpoczęli pracę, dzięki której do roku 1841 do Kościoła przystąpiło ponad 6000 nawróconych” (Teachings: Joseph Smith, str. 327, 329).
Jaką radę otrzymał Heber C. Kimball od Proroka Józefa Smitha?
Opisz sytuację, w której doświadczyłeś pomocy Pana podczas głoszenia ewangelii.
Ci, którzy zostali ostrzeżeni, winni ostrzec swoich bliźnich
Wyjaśnij, że Nauki i Przymierza ciągle przypominają członkom Kościoła o ich obowiązku i błogosławieństwach płynących z udziału w pracy misjonarskiej. Nasz obowiązek mówienia innym o ewangelii jest powtarzającym się wzorem i motywem w objawieniach zapisanych w Naukach i Przymierzach. Umiejętność rozpoznawania wzorów i motywów pozwala na pełniejsze napawanie się słowami Chrystusa (zob. David A. Bednar, „Zbiornik żywej wody” [Ognisko na Uniwersytecie Brighama Younga, 4 lutego 2007], speeches.byu.edu).
Poproś uczniów, aby przeczytali po cichu werset: Nauki i Przymierza 88:81 i własnymi słowami podsumowali, w jaki sposób werset ten odnosi się do obecnych członków Kościoła. (Jedna z odpowiedzi może zawierać następujące stwierdzenie: Wszyscy, którzy przyjęli ewangelię Jezus Chrystusa, mają obowiązek mówić o niej bliźnim).
Pokaż lub narysuj na tablicy poniższą tabelkę. Podziel uczniów na trzy grupy i przydziel każdej z nich jeden fragment z pism świętych. Poproś uczniów, aby przeczytali przydzielone im fragmenty i odszukali w nich obowiązki i obiecane błogosławieństwa płynące z głoszenia ewangelii.
Po upływie wyznaczonego czasu poproś uczniów, aby opowiedzieli reszcie klasy, czego się dowiedzieli.
Pokaż poniższą wypowiedź Starszego Davida A. Bednara z Kworum Dwunastu Apostołów i poproś któregoś z uczniów o przeczytanie jej na głos. Poproś pozostałych uczniów, aby wsłuchawszy się w tekst, zwrócili uwagę na obowiązek każdego z nas dotyczący głoszenia ewangelii.
Obraz
Starszy David A. Bednar
„Oddani uczniowie Jezusa Chrystusa zawsze byli i zawsze będą dzielnymi misjonarzami. Misjonarz to osoba naśladująca Chrystusa, która świadczy, że jest On Odkupicielem i głosi prawdy Jego ewangelii.
Kościół Jezusa Chrystusa zawsze był i zawsze będzie kościołem misjonarskim. Poszczególni członkowie Kościoła Zbawiciela przyjmują na siebie uroczysty obowiązek uczestniczenia w wypełnianiu tego boskiego nakazu, którego Pan udzielił Swoim Apostołom, co zapisane jest w Nowym Testamencie:
‘Idźcie tedy i czyńcie uczniami wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego,
Ucząc je przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata’ (Ew. Mateusza 28:19–20).
Święci w dniach ostatnich poważnie traktują ten obowiązek uczenia wszystkich narodów o Panu Jezusie Chrystusie i Jego przywróconej ewangelii […].
Zaprawdę poczuwamy się do uroczystego obowiązku niesienia tego przesłania wszystkim narodom, plemionom, językom i ludom” („Pójdźcie, a zobaczycie”, Ensign lub Liahona, listopad 2014, str. 107).
Dlaczego członkowie Kościoła Zbawiciela powinni traktować pracę misjonarską jako uroczysty obowiązek?
Pokaż poniższą wypowiedź Starszego L. Toma Perry’ego z Kworum Dwunastu Apostołów i poproś któregoś z uczniów o przeczytanie jej na głos. Poproś pozostałych uczniów, aby śledzili tekst w swoich pismach i zastanowili się, dlaczego powinni bardziej angażować się w głoszenie ewangelii.
Obraz
Starszy L. Tom Perry
„Ewangelia koncentruje się na Zadośćuczynieniu naszego Pana i Zbawiciela. Zadośćuczynienie zapewnia moc do zmycia grzechów, uzdrowienia i uzyskania życia wiecznego. Wszystkie niewymierne błogosławieństwa Zadośćuczynienia mogą być dane jedynie tym, którzy żyją według zasad ewangelii i przyjmują jej obrzędy — mają wiarę w Jezusa Chrystusa, odpokutują, przyjmą chrzest i Ducha Świętego oraz wytrwają do końca. Naszym wspaniałym przesłaniem misjonarskim dla świata jest to, że do całej ludzkości wystosowano zaproszenie, by dała się uratować i przystąpiła do stada Dobrego Pasterza, samego Jezusa Chrystusa.
Nasze przesłanie misjonarskie jest wzmacniane przez wiedzę Przywrócenia. Wiemy, że Bóg przemawia dziś do Swojego proroka, tak jak czynił to w czasach starożytnych. Wiemy też, że Jego ewangelia jest sprawowana z mocą i upoważnieniem przywróconego kapłaństwa. Żadne inne przesłanie nie ma tak wielkiego i wiecznego znaczenia dla każdego, kto żyje dziś na ziemi” („Abyś przywiódł do mnie dusze”, Ensign lub Liahona, maj 2009, str. 110–111).
Jak myślicie, dlaczego każdy z nas powinien bardziej angażować się w dzielenie się ewangelią? (Odpowiedzi powinny zawierać następujące stwierdzenie: Kiedy dzielimy się ewangelią z bliźnimi, umożliwiamy im dostęp do błogosławieństw płynących z Zadośćuczynienia Jezusa Chrystusa).
Poproś uczniów, aby przestudiowali wersety: Nauki i Przymierza 34:5–6; 39:20–23 i wyszukali inny ważny powód, dla którego Pan nakazał nam dzielić się przesłaniem ewangelii z bliźnimi. (Uczniowie mogą różnie to ująć, ale powinni rozpoznać następującą prawdę: Kiedy dzielimy się przesłaniem ewangelii z bliźnimi, pomagamy im przygotować się na Drugie Przyjście Jezusa Chrystusa).
W jaki sposób, zrozumienie wiecznego znaczenia ewangelii motywuje was do dzielenia się nią z ludźmi, którzy nie są członkami Kościoła?
Opisz swoje doświadczenie związane z dzieleniem się ewangelią z bliźnimi.
Daj uczniom kilka minut, aby zastanowili się i zapisali sobie, co mogą zrobić, aby brać udział w dzieleniu się ewangelią. Na przykład: mogą zapisać nazwisko znajomej osoby, która nie jest w tej chwili członkiem Kościoła i zobowiązać się do powiedzenia jej o ewangelii. Poproś kilku uczniów, aby opowiedzieli, co zamierzają zrobić. Zachęć ich, aby działali zgodnie z podszeptami i modlili się codziennie o możliwość mówienia bliźnim o ewangelii.