Digitaal thema-artikel
Samen staan we er beter voor
We gaan duidelijker zien als we beseffen dat ons perspectief zonder het perspectief van anderen beperkt is.
Toen ik tiener was, werd ik in Californië (VS) in mijn eentje lid van de kerk. In de ruim twintig jaar daarna ben ik altijd de enige zwarte in mijn wijk geweest, of een van de zeer weinigen. Ik heb diverse moeilijke ervaringen gehad, zelfs in de kerk, met betrekking tot mijn etniciteit. Ik heb gelukkig een getuigenis dat God van me houdt en dat er in zijn koninkrijk een plek voor ons allemaal is.
Anders zijn is moeilijk
Idealiter kan de kerk een toevluchtsoord voor ons zijn als we het moeilijk hebben, en als we de steun en vriendschap van mensen met dezelfde waarden nodig hebben. Maar als je je buitengesloten voelt omdat je anders bent, blijft er van dat gevoel van veiligheid en steun soms weinig over. Anders zijn is soms moeilijk, en het is lastig om dat aan iemand te beschrijven die zoiets niet heeft meegemaakt.
Kerkleiders roepen weliswaar ‘alle mensen op om vooroordelen jegens welke groep of persoon dan ook te vermijden’,1 toch weten sommigen nog steeds niet hoe ze dat moeten aanpakken. Dat merkte ik als jonge alleenstaande toen ik me afvroeg of de jongens daarom niet met me wilden uitgaan en of ik daardoor ooit in de tempel zou kunnen trouwen. Ik merk het nu nog als iemand in de kerk een onjuiste rasgerelateerde opmerking maakt, waardoor ik me op het matje geroepen voel, alsof mijn waardigheid voor het oog van iedereen beoordeeld wordt. En als niemand zich tegen deze valse leerstelling uitspreekt, zit er niets anders op dan het alleen te doen.
Het is ongemakkelijk dat mensen naar me staren, mijn haar zonder toestemming aanraken of me negeren. En als ik die dingen ter sprake breng, doet het me veel pijn als mensen die ik liefheb en vertrouw zeggen dat ik ze zie vliegen, overgevoelig ben of een slachtofferrol aanneem.
Waarom komen ik en anderen met deze pijnlijke ervaringen op de proppen? Omdat ik deel van mijn wijkfamilie wil uitmaken. Omdat ik zie hoeveel ik bij te dragen heb als ik de kans maar krijg. Maar ik heb het gevoel dat ik aan de zijlijn van het kerkleven sta – niet volledig beschut in de toevlucht die we allemaal nodig hebben. We kunnen er namelijk met meer wederzijds begrip samen veel beter voor staan.
Verscheidenheid kan ons sterker maken
‘God [neemt] niet iemand om de persoon aan’ (Handelingen 10:34). Hij houdt van al zijn kinderen (zie Johannes 3:16) en wil ons allemaal tot Zich trekken (zie 2 Nephi 26:24).
President Russell M. Nelson heeft gezegd: ‘God heeft het ene ras niet meer lief dan het andere.’2
We moeten onze verschillen niet zomaar aan de kant zetten. Ze zijn een belangrijk onderdeel van Gods plan. Paulus heeft gezegd:
‘Nu heeft God de leden, elk van hen afzonderlijk, in het lichaam een plaats gegeven zoals Hij gewild heeft. […]
‘Het oog kan niet zeggen tegen de hand: Ik heb je niet nodig’ (zie 1 Korinthe 12:17–21).
Ieder van ons is het resultaat van ontelbare keuzes en ervaringen die ons wereldbeeld hebben gevormd. Onze verschillen voegen juist extra schoonheid en kracht toe.
Onze verscheidenheid maakt ons beter, niet alleen omdat we allemaal verschillende sterke kanten hebben, maar omdat we eensgezind moeten samenwerken om er juist door gezegend te worden. In feite helpen onze verschillen ons om gaandeweg samen te leren en te groeien, en ons zo op de wederkomst van Christus voor te bereiden.
Waar beginnen we?
Onze op eensgezindheid gerichte samenwerking zal niet altijd vlekkeloos verlopen. We moeten nederig genoeg zijn om verschillende zienswijzen te onderkennen, te leren van mensen die anders zijn dan wij, en te veranderen als we erachter komen dat we fout zaten.
Dat doen we bijvoorbeeld door onze vriendenkring uit te breiden en via betrouwbare bronnen naar andere zienswijzen te zoeken. We moeten mensen horen die we als anders beschouwen en hun ervaringen als valide bestempelen. We moeten naar elkaar luisteren om begrip voor elkaar op te brengen. Darius Gray heeft in een verhandeling voor de kerk gezegd: ‘Als we die anderen oprecht de kans zouden geven om over hun leven te vertellen, over hun familie, hun verwachtingen, hun verdriet, zouden we niet alleen meer begrip voor hen opbrengen, maar zou dat een grote stap in de richting van genezing van de wonden van racisme zijn.’3
Ik wil mensen de kans geven om me te leren kennen, dus probeer ik tegen iedereen die ik ontmoet open, eerlijk en vriendelijk te zijn. Ik probeer vriendschappen aan te gaan door mensen voor de lunch uit te nodigen en gesprekjes aan te knopen. Ik probeer veilige plekken te creëren voor eerlijkheid, kwetsbaarheid en liefde, en tijd voor andere mensen te maken zoals ze hopelijk ook tijd voor mij zullen maken. Ik probeer de vriendin te zijn die ik graag zou hebben. Dat houdt onder meer in dat ik me probeer in te leven in wat anderen hebben meegemaakt.
Ik heb me gezien en betrokken gevoeld door vriendelijke daden en doordat anderen mij de hand reikten. Ik voel me erbij betrokken wanneer mensen moeite doen om een echt gesprek met me te voeren, tijd voor me vrij te maken of me uit te nodigen om tijd met hen door te brengen. Het is zo’n fijn gevoel als mensen laten merken dat ze bij je willen zijn.
We kunnen samen meer zijn
Ouderling Quentin L. Cook van het Quorum der Twaalf Apostelen heeft gezegd: ‘Eenheid en diversiteit zijn geen tegengestelden. We kunnen meer eenheid bereiken als we een inclusieve sfeer en respect voor diversiteit cultiveren.’4
Als we ervoor kiezen om ons in elkaars belevingswereld te verdiepen – ook als dat voor ons niet makkelijk is – en ervoor kiezen om samen te werken met wat we gekregen hebben om de Heer en elkaar te dienen, zijn we veel meer dan de som der delen.