สตรียุคแรกของการฟื้นฟู
เจนชื่นชมยินดีตลอดการเดินทาง
เรามีความมุ่งมั่นที่จะเดินทางไปจนถึงจุดหมายด้วยศรัทธาเช่นเดียวกับเจน แมนนิง เจมส์หรือไม่?
ภาพประกอบโดย โทนี โอคา
เจน แมนนิง เจมส์เหนื่อยกับการเดิน แต่เธอปฏิเสธที่จะหยุดเดิน
ลูกชายคนโตของเธอ ซิลเวสเตอร์ โตพอที่จะเดินข้างๆ เกวียน แต่ไซลาส ลูกน้อยของเธอที่เกิดระหว่างทางยังคงต้องให้เธออุ้ม เรื่องนี้เกิดขึ้นในปี 1847 และหลังจากนั้นไม่นานครอบครัวเจมส์ก็จะมาอยู่ในกลุ่มผู้บุกเบิกแรกที่มาถึงหุบเขาเกรทซอลท์เลค
การเดินทางไกลไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับเจน
เมื่อสี่ปีก่อน ครอบครัวของเธอออกจากบ้านในเมืองฝั่งตะวันออกเพื่อสมทบกับวิสุทธิชนในนอวูซึ่งอยู่ริมชายแดนตะวันตก การเดินทางควรใช้เวลาเพียงสองสามวันทางแม่น้ำ แต่เนื่องจากเวลานั้นคนผิวดำหลายคนเป็นทาสในสหรัฐ ครอบครัวเจนจึงต้องแสดงเอกสารต่างๆ เพื่อพิสูจน์อิสรภาพของพวกเขาอยู่บ่อยครั้ง และบางแห่งมีกฎหมายที่เข้มงวดป้องกันไม่ให้คนผิวสีเดินทางผ่านพื้นที่นั้น รวมถึงเก็บค่าธรรมเนียมคนละ 500 ดอลลาร์ในการเดินทางผ่าน
อาจเป็นเพราะค่าธรรมเนียมอันโหดร้ายเช่นนี้หรืออคติอื่นๆ ลูกเรือแม่น้ำจึงปฏิเสธที่จะพาเจนและสมาชิกในครอบครัวเดินทางให้ไกลกว่านี้ ด้วยความมุ่งมั่น พวกเขาทิ้งข้าวของมากมายและเดินเท้าพร้อมกับสิ่งของเท่าที่จะบรรทุกไปได้
ครอบครัวของเจนเดินไกลกว่า 800 ไมล์ (1,287 กม.) พวกเขาเดินผ่านวันที่อบอ้าวและคืนเดือนมืด เมื่อพวกเขาเดินทะลุป่า นอนอยู่ใต้ท้องฟ้าที่เปิดโล่ง เมื่อพวกเขาตื่น เสื้อผ้าของพวกเขาขาวโพลนด้วยน้ำค้างแข็ง
“เราเดินจนรองเท้าขาดไม่มีชิ้นดี จนเท้าของเราเริ่มเจ็บ แตก และเลือดไหล” เจนจำได้ว่า “… เราขอให้พระผู้เป็นเจ้าพระบิดาผู้เป็นนิรันดร์ทรงรักษาเท้าของเรา และคำสวดอ้อนวอนของเราก็ได้รับคำตอบ”1
ระหว่างอดทนกับการเดินทางอันแสนทรหดนี้ เจนร้องเพลงสวดกับพ่อแม่พี่น้องของเธอเพื่อสรรเสริญพระผู้เป็นเจ้า สุดท้าย หลังจากเดินไปเกือบสามเดือน พวกเขาก็มาถึงนอวู หลายปีต่อมา เมื่อวิสุทธิชนผู้เปี่ยมศรัทธาออกเดินทางข้ามที่ราบ เจนเป็นหนึ่งในผู้บุกเบิกกลุ่มแรกที่เริ่มเดินบนเส้นทางนั้น