เสียงวิสุทธิชนยุคสุดท้าย
เก้าอี้ที่ว่างเปล่าของแม่
ทุกวันอาทิตย์ที่สมาคมสงเคราะห์ แม่ของฉันจะนั่งอยู่แถวหน้าที่เดิมเสมอ
ภาพถ่ายของเก้าอี้ จาก Getty Images
ฉันกับสามีอยู่ในวอร์ดเดียวกันกับแม่ผู้เปรียบเสมือนนางฟ้าของฉัน ทุกวันอาทิตย์ ในฐานะสมาชิกฝ่ายประธานสมาคมสงเคราะห์ ฉันจะนั่งด้านหน้าห้องสมาคมสงเคราะห์โดยหันหน้าเข้าหาพี่น้องสตรี แม่ของฉันนั่งอยู่แถวหน้าที่เดิมเสมอ
ฉันชอบดูการตอบรับของแม่ต่อบทเรียนและรับฟังความคิดเห็นของท่าน หลังจากการประชุมแต่ละครั้ง ท่านจะหอมแก้มและบีบมือฉัน แม่สนิทกับฉัน ฉันจึงเสียใจมากเมื่อท่านสิ้นชีวิตอย่างกะทันหัน
หลังจากพิธีศพของท่าน อารมณ์ของฉันก็ยังอ่อนไหวอยู่ เมื่อถึงวันอาทิตย์ สามีของฉันถามว่าฉันจะไปโบสถ์โดยที่เขาไม่ได้ไปด้วยได้ไหม การเรียกของเขาทำให้เขาห่างจากวอร์ดของเราบ่อยครั้ง
“ฉันจะไม่เป็นไรตราบใดที่ไม่ได้เห็นเก้าอี้ที่ว่างเปล่าของแม่” ฉันพูด “ฉันไม่รู้ว่าฉันจะมองเห็นเก้าอี้ที่ว่างเปล่าตัวนั้นและควบคุมอารมณ์ไว้ได้หรือไม่”
สามีของฉันแนะนำให้ฉันพยายามไม่มองเก้าอี้ตัวนั้น ฉันสัญญาว่าจะทำให้ดีที่สุด
ทุกคนในโบสถ์ต่างให้การสนับสนุนและความรัก เมื่อถึงเวลาไปสมาคมสงเคราะห์ ฉันนั่งอยู่หน้าห้องแต่ก็มองไปที่พื้น
อย่างไรก็ตาม เมื่อบทเรียนเริ่มต้นขึ้น ฉันก็อดไม่ได้ที่จะมองตรงไปที่จุดเดิมของแม่ ฉันคาดว่าจะได้เห็นเก้าอี้ที่ว่างเปล่าของท่าน แต่ฉันกลับเห็นซิสเตอร์ผู้ปฏิบัติศาสนกิจนั่งอยู่แทน เธอยิ้มให้ฉัน ฉันรู้สึกโล่งใจและซาบซึ้งในความเมตตาของเธอ ฉันสามารถประชุมต่อไปได้โดยไม่ให้ความโศกเศร้าครอบงำ หลังจากการประชุม ฉันขอบคุณเธอ
“การได้เห็นเก้าอี้ที่ว่างเปล่าของแม่เป็นสิ่งหนึ่งที่ฉันรู้ว่าวันนี้ฉันไม่สามารถรับมือได้ เธอรู้ได้อย่างไร?” ฉันถามเธอ
“ตอนที่ฉันเดินเข้ามาในห้องวันนี้ ฉันรู้สึกว่าการได้เห็นเก้าอี้ที่ว่างเปล่าของแม่คงเป็นเรื่องยากสำหรับคุณ” เธอตอบ “ฉันจึงตัดสินใจนั่งตรงนั้น”
การกระทำด้วยความเมตตามีความหมายต่อฉันมากกว่าที่เธอรู้ ฉันรู้สึกขอบคุณที่เธอเป็นหนึ่งเดียวกันกับการกระตุ้นเตือนของพระวิญญาณ ฉันรู้ว่าแม้แต่การกระทำเล็กน้อยก็ยังมีผลต่อการเยียวยาให้แก่ผู้ที่เราปฏิบัติศาสนกิจ ฉันเชื่อว่านี่คือวิธีที่พระผู้ช่วยให้รอดจะให้เราปฏิบัติศาสนกิจต่อกัน