เยาวชน
เมื่อเพื่อนของฉันสิ้นชีวิต
ผู้เขียนอาศัยอยู่ในรัฐยูทาห์ สหรัฐอเมริกา
ช่วงที่ดิฉันเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ห้า เพื่อนดิฉันเป็นโรคหลอดเลือดสมองโป่งพองและสิ้นชีวิตในวันรุ่งขึ้น ถึงแม้ดิฉันเป็นสมาชิกของศาสนจักรก็ยังทำใจไม่ได้ ดิฉันได้รับการสอนมาทั้งชีวิตว่าดิฉันสามารถหันไปพึ่งพระบิดาบนสวรรค์และพระผู้ช่วยให้รอดได้ทุกเรื่อง แต่ดิฉันไม่เคยประสบเรื่องแบบนี้มาก่อน
ดิฉันร้องไห้หลายชั่วโมง พยายามหาบางอย่าง—อะไรก็ได้—มาปลอบใจตนเอง คืนหลังจากที่เธอสิ้นชีวิต ดิฉันหันไปพึ่งหนังสือเพลงสวด ขณะพลิกหนังสือไปเรื่อยๆ ดิฉันหยุดอยู่ที่เพลง “สถิตกับข้าสายัณห์วันนี้” (เพลงสวด, บทเพลงที่ 75) ท่อนสามสะดุดตาดิฉัน
สถิตกับข้าสายัณห์วันนี้
ราตรีจะเนิ่นนานนา
ถ้าข้าไม่สามารถติดต่อพระ
และพบแสงในพระองค์
ข้ากลัวความมืดมนของโลกา
โปรดมาพักในเรือนข้า
โอ้พระผู้ช่วยโปรดอยู่กับข้า
ราตรีสายัณห์วันนี้
ท่อนนี้ทำให้ใจดิฉันสงบมาก ดิฉันจึงรู้ว่าคืนนั้นพระผู้ช่วยให้รอดไม่เพียงอยู่กับดิฉันเท่านั้นแต่พระองค์ทรงทราบดีว่าดิฉันรู้สึกอย่างไรด้วย ดิฉันรู้ว่าความรักที่ดิฉันรู้สึกผ่านเพลงสวดไม่เพียงทำให้ดิฉันผ่านคืนนั้นมาได้เท่านั้นแต่ทำให้ดิฉันผ่านการทดลองอีกมากมายที่ดิฉันอดทนมาได้ด้วย