Vertrouwenstoetsen van angst naar geloof in de huwelijkskeuze
Naar een toespraak op 25 september 2007 gehouden tijdens een devotional aan de Brigham Young University-Idaho.
Na 1964 te zijn afgestudeerd werd ik benoemd tot officier in het Amerikaanse leger. Ik gaf mij op voor de opleiding tot commando. Commando’s krijgen een loodzware opleiding in crisisbeheersing en tactische manoeuvres. Het doel is hoogopgeleide officieren en onderofficieren voort te brengen.
Mijn commando-opleiding bestond uit een aantal ‘vertrouwenstoetsen’, zoals de kaderofficier ze noemde, die tot doel hadden onze lichamelijke kracht, ons uithoudingsvermogen en onze moed op de proef te stellen. Ik heb het over zware hindernisbanen, over met ijs bedekte rotsformaties van dertig meter of hoger beklimmen en abseilen, over ’s nachts door moerassen met kaaimannen en giftige slangen ploeteren, en over nachtelijke oefeningen kompaslezen in onherbergzaam terrein — om maar een paar van die toetsen te noemen. Het doel van deze vertrouwenstoetsen was de commando’s te leren dat ze onder moeilijke omstandigheden of in het heetst van de strijd tot meer in staat waren dan ze dachten. Onze leiders leerden ons vertrouwen in onszelf en onze opleiding te hebben.’ Meer dan eens heb ik als we onder vuur lagen baat gehad bij de lessen die de vertrouwenstoetsen mij op de commando-opleiding hadden geleerd.
Ons hele leven krijgen we te maken met andere, belangrijkere vertrouwenstoetsen dan die ik op mijn opleiding doorstond. Dan worden we niet zozeer getoetst op vertrouwen in onszelf maar op vertrouwen in wat we ontvangen door de Geest Gods. Profeet op profeet hebben ons voorgehouden om niet te vergeten wat we weten — om vertrouwen in de Heer te blijven stellen. Toen Jakob weer het geloofsvuur probeerde te ontsteken in zijn volk, zei hij herhaaldelijk tegen hen: ‘Ik weet dat gij weet’ (2 Nephi 9:4, 5; cursivering toegevoegd). Paulus was nog openhartiger: ‘Gooi dat vertrouwen nu niet overboord, het wordt zo rijk beloond!’ (Hebreeën 10:35, Willibrordvertaling; cursivering toegevoegd). De toekomst is voor iedereen onzeker. Maar als we niet terugdeinzen en vertrouwend op wat we al weten, zien we de toekomst in geloof tegemoet. We houden goede moed. We geven blijk van groot vertrouwen.
Een van de belangrijkste vertrouwenstoetsen van dit leven doet zich gewoonlijk voor in de jongvolwassenentijd. Dat is de huwelijkskeuze. Er is geen keuze die deze generatie jongvolwassenen meer zorgen baart. Het is een onderwerp dat tot veel ongerustheid leidt.
Trouwangst
Ik weet niet precies welke redenen er allemaal meespelen, maar dit zijn er in elk geval een paar:
-
Het comfortabele groepsgevoel. Veel jongvolwassenen zetten zichzelf wat hun partnerkeuze betreft ‘buitenspel’ doordat zij te veel in groepsverband doen. Sommigen denken ten onrechte dat als ze naar activiteiten gaan waar zowel mannen als vrouwen komen, ze het ziftingsproces hanteren dat zo belangrijk is om een eeuwige huwelijkspartner te vinden. Maar dat is niet zo. Groepsactiviteiten bieden iemand niet de gelegenheid om het karakter en de persoonlijkheid van een speciaal iemand nader te leren kennen, wat juist heel belangrijk is om een verstandige keuze te kunnen maken.
-
De angst een fout te maken. De echtscheidingsstatistieken liegen er niet om. Sommige jongvolwassenen hebben het leed van een echtscheiding van dichtbij meegemaakt toen het huwelijk van hun ouders of goede vrienden strandde, of misschien zijn ze zelf door een scheiding gegaan. Ze zijn keihard met de trauma’s geconfronteerd die een scheiding met zich meebrengt. Soms zijn ze huiverig om aan een huwelijk te beginnen, bang dat ze de verkeerde persoon zouden kiezen.
-
Terugschrikken voor verantwoordelijkheid. Ten minste een klein aantal heeft er moeite mee om hun verlangens en interesses te laten samensmelten met die van een ander. Een dergelijke egoïstische houding kan de huwelijkskeuze op de lange baan schuiven.
Foutieve denkpatronen
Wat de reden van de angst voor een huwelijk ook mag zijn, het leidt in meer of mindere mate tot foute denkpatronen, tot het ‘overboord gooien’ van iemands zelfvertrouwen. Dat leidt er vervolgens toe dat iemand geen verantwoordelijkheid neemt en de keuze voor zich uit schuift. Zelfs als een dergelijke angst geen sta-in-de-weg is voor een huwelijk kan die toch tot andere fouten leiden. Sommigen zijn bijvoorbeeld geneigd de huwelijkskeuze zuiver geestelijk te benaderen. In plaats van zelf verantwoordelijkheid voor hun keuzeproces te nemen, wachten ze af tot ze een ‘teken’ krijgen dat vergelijkbaar is met de goddelijke boodschap op de muur, de splijtende Schelfzee of een ander metafysisch verschijnsel dat hen zonder twijfel laat weten dat die of die ‘de ware’ is.
Anderen laten de beslissing over aan een ander. Een ringpresident aan de Brigham Young University heeft mij verteld dat het vaak genoeg voorkomt dat vrouwen afgaan op de mening van hun huidige vriendje dat hij ‘de ware’ is. Anderen verlaten zich op de mening van een ouder — vaak de vader — die in het verleden beslissingen voor hen heeft genomen. In beide gevallen geeft men de verantwoordelijkheid voor de belangrijkste keuze die men in dit leven maakt uit handen.
Raad van ouders, bisschoppen en andere welwillende personen kan zijn waarde hebben. Maar uiteindelijk kan — en behoort — niemand je te vertellen wat je moet doen. De keuze van de huwelijkspartner is een hoogstpersoonlijke beslissing.
‘Gooi dat vertrouwen nu niet overboord, het wordt zo rijk beloond!’ Vergeet niet dat we, zogezegd, gemaakt zijn om verliefd te worden. Maak het niet moeilijker dan het is! Bedenk wat je weet, en stel vertrouwen in je hemelse Vader en de positie die je geniet als zijn zoon of dochter.
Advies voor de verkeringstijd
De verkeringstijd is de tijd om elkaar beter te leren kennen. Het is de tijd om bekend te raken met iemands interesses, gewoonten en kijk op het leven en het evangelie, de tijd waarin je elkaar vertelt over je ambities en dromen, je verwachtingen en angsten, de tijd waarin je iemands toewijding aan het evangelie toetst.
Ouderling David A. Bednar van het Quorum der Twaalf Apostelen had het laatst over een teruggekeerde zendeling die uitging met een speciale jonge vrouw. Hij mocht haar erg graag en overwoog ernstig om haar ten huwelijk te vragen. Dit was nadat president Gordon B. Hinckley (1910–2008) vrouwen had aangeraden slechts één paar oorbelletjes te dragen. De jongeman wachtte geduldig af, zei ouderling Bednar, tot de jonge vrouw het extra paar oorbelletjes afdeed. Maar dat gebeurde niet. Om deze en andere redenen verbrak hij met een bezwaard hart de verkering.
Over deze ervaring zei ouderling Bednar: ‘Je vindt misschien dat de jongeman te kritisch was of dat het dwaas of fanatiek is om een beslissing van eeuwig belang gedeeltelijk te baseren op zo’n ogenschijnlijk kleine kwestie. Misschien heb je er moeite mee, omdat het voorbeeld over een jonge vrouw gaat die niet naar de raad van de profeet luisterde, en niet over een jongeman. [Maar laat mij je dan uitleggen dat] het niet om de oorbelletjes ging!’1
Ik heb nog een tip. Waak ervoor om je in je verkeringstijd niet al te veel te laten leiden door wat de afvinkmethode wordt genoemd. Daar bedoel ik mee dat je je beslissing niet louter moet baseren op of iemand een voltijdzending heeft vervuld of een bepaalde functie in de wijk vervult. Die zaken zijn doorgaans indicaties van iemands toewijding, getrouwheid en integriteit. Maar niet altijd. Daarom moet je elkaar beter leren kennen. Leer iemands karakter en gevoelens kennen, niet alleen zijn of haar ‘staat van dienst’ in de kerk.
Daaruit volgt dat je ook niet te kritisch op iemand moet zijn vóór je hem of haar leert kennen. Ondoordachte negatieve beoordelingen kunnen net zo verkeerd en misleidend zijn als ondoordachte positieve beoordelingen. Wees net zo alert op ruwe diamanten als je op je hoede bent voor een dun laagje goud.
Erover bidden
Pas als je de relatie geruime tijd van alle kanten hebt bekeken en die goed hebt overwogen, dien je om een bevestiging te bidden. Vergeet niet dat het huwelijk, net als met alle andere belangrijke beslissingen, jouw keuze is. De Heer verwacht van jou dat je jouw gezonde verstand gebruikt. Hij zei niet voor niets tegen Oliver Cowdery: ‘Zie, u hebt het niet begrepen; u hebt verondersteld dat Ik het u zou geven, terwijl u niet verder dacht dan alleen Mij te vragen’ (LV 9:7). Als jij jouw deel doet door een gepaste verkeringstijd door te maken en een voorlopige beslissing te nemen, vertrouw er dan op dat je hemelse Vader je gebed zal beantwoorden.
De Heer verwacht van je dat je je gezonde verstand gebruikt. Hij verwacht van je dat je vertrouwt op je aangeboren gevoelens van aantrekking die horen bij de man-vrouwrelatie. Als je je aangetrokken voelt tot iemand van het andere geslacht, een aanmerkelijke periode vriendschap — verkering — met hem of haar hebt, en je je ervan overtuigd hebt dat hij of zij dezelfde waarden heeft en iemand is met wie je van harte de intiemste van alle relaties wilt aangaan — leg dan de kwestie voor aan je hemelse Vader. En als de hemelen zwijgen, als je geen tegenstrijdige gevoelens hebt, zou dat wel eens zijn manier kunnen zijn om je te laten weten dat Hij geen bezwaar heeft tegen je keuze.
Heb vertrouwen in de Heer
Er zijn vele jaren verstreken sinds die zware opleiding tot commando. Mijn soldatenleven en de vertrouwenstoetsen waar ik voor kwam te staan, liggen ver achter mij. Maar de herinnering aan die lessen blijft. We kunnen de problemen van het leven aan, en zelfs veel doeltreffender dan we voor mogelijk houden. Waar het om draait is dat we gebruik maken van wat we al weten.
‘Gooi dat vertrouwen nu niet overboord, het wordt zo rijk beloond!’ Heb vertrouwen in wat je weet! Dan zul je je eigen vertrouwenstoetsen moedig en glansrijk doorstaan, en zal de Heer je zeker op je pad leiden.
Illustraties Dilleen Marsh
Groepsactiviteiten bieden iemand niet de gelegenheid om het karakter en de persoonlijkheid van een speciaal iemand nader te leren kennen, wat juist heel belangrijk is om een verstandige keuze te kunnen maken.
Je moet elkaar leren kennen. Leer iemands karakter en gevoelens kennen, niet alleen zijn of haar ‘staat van dienst’ in de kerk.