Ο Κύριος έχει ένα σχέδιο για εμάς!

Από τον Πρεσβύτερο Κάρλος Γκοντόι

Των Εβδομήκοντα

Αν συνεχίσουμε να ζούμε με τον τρόπο που ζούμε, θα εκπληρωθούν οι υπεσχημένες ευλογίες;

Τι προνόμιο να συμμετάσχω σε αυτή την ιστορική στιγμή, όπου οι ομιλητές της γενικής συνέλευσης έχουν τη δυνατότητα να μιλούν στη μητρική τους γλώσσα. Την τελευταία φορά που μίλησα από αυτόν τον άμβωνα, ανησυχούσα για την προφορά μου στα Αγγλικά. Τώρα, ανησυχώ για την ταχύτητα των Πορτογαλικών μου. Δεν θέλω να μιλώ γρηγορότερα από τους υποτίτλους.

Όλοι μας έχουμε βιώσει ή πρόκειται να βιώσουμε στιγμές μεγάλων αποφάσεων στις ζωές μας. Θα πρέπει να ακολουθήσω αυτή τη σταδιοδρομία ή την άλλη; Θα πρέπει να υπηρετήσω μία ιεραποστολή; Είναι αυτό το κατάλληλο άτομο για να παντρευτώ;

Αυτές είναι καταστάσεις σε διαφορετικούς τομείς της ζωής μας, στις οποίες μία μικρή αλλαγή κατεύθυνσης μπορεί να έχει σημαντικές επιπτώσεις στο μέλλον. Με τα λόγια του Προέδρου Ντίτερ Ούχτντορφ: «Υπηρετώντας τον Κύριο τόσα χρόνια…, έχω μάθει πως η διαφορά ανάμεσα στην ευτυχία και τη δυστυχία των ανθρώπων, στον γάμο και στην οικογένεια, συχνά προέρχεται από ένα λάθος μόλις λίγων μοιρών» («Ζήτημα λίγων μοιρών», Ensign ή Λιαχόνα, Μάιος 2008, 58).

Πώς μπορούμε να αποφύγουμε αυτά τα μικρά λάθη στους υπολογισμούς;

Θα χρησιμοποιήσω ένα προσωπικό παράδειγμα για να επεξηγήσω το μήνυμά μου.

Στα τέλη της δεκαετίας του ’80, η νεαρή μας οικογένεια αποτελείτο από τη γυναίκα μου Μόνικα, δύο από τα τέσσερα παιδιά μας και εμένα. Ζούσαμε στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας, εργαζόμουν σε μια καλή εταιρεία, είχα τελειώσει τις σπουδές μου στο πανεπιστήμιο και είχα πρόσφατα απαλλαγεί των καθηκόντων μου από επίσκοπος του τομέα όπου ζούσαμε. Η ζωή ήταν ωραία και όλα έμοιαζαν να είναι όπως θα έπρεπε -- μέχρι που μια μέρα ένας παλιός φίλος ήρθε να μας επισκεφθεί.

Στο τέλος της επίσκεψής του, έκανε ένα σχόλιο και ρώτησε κάτι που κλόνισε τις πεποιθήσεις μου. Είπε: «Κάρλος, όλα φαίνονται να πηγαίνουν καλά για σένα, για την οικογένειά σου, την καριέρα σου, την υπηρεσία σου στην εκκλησία, αλλά --» και μετά ήρθε η ερώτηση: «αν συνεχίσεις να ζεις με τον ίδιο τρόπο, θα εκπληρωθούν οι υπεσχημένες ευλογίες στην πατριαρχική σου ευλογία;»

Ποτέ δεν είχα σκεφθεί την πατριαρχική μου ευλογία με αυτόν τον τρόπο. Τη διάβαζα κατά διαστήματα, χωρίς να προσβλέπω προς τις υπεσχημένες μελλοντικές ευλογίες και χωρίς να αξιολογώ τον παρόντα τρόπο ζωής μου σύμφωνα με αυτές.

Μετά την επίσκεψή του, επικέντρωσα την προσοχή μου στην πατριαρχική μου ευλογία, διερωτώμενος: «Αν συνεχίσουμε να ζούμε με τον τρόπο που ζούμε, θα εκπληρωθούν οι υπεσχημένες ευλογίες;» Ύστερα από περίσκεψη, ένιωσα ότι ήταν απαραίτητες κάποιες αλλαγές, ειδικότερα σε σχέση με την εκπαίδευση και το επάγγελμά μου.

Δεν ήταν μια απόφαση μεταξύ σωστού και λάθους, αλλά μεταξύ καλού και καλύτερου, όπως μας δίδαξε ο Πρεσβύτερος Ντάλιν Όουκς όταν είπε: «Καθώς εξετάζουμε διάφορες επιλογές, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι δεν αρκεί κάτι να είναι καλό. Άλλες επιλογές είναι καλύτερες και κάποιες άλλες άριστες» («Καλό, καλύτερο, άριστο», Ensign ή Λιαχόνα, Νοέμβρ. 2007, 104–5).

Πώς μπορούμε λοιπόν να διασφαλίσουμε ότι παίρνουμε την καλύτερη απόφαση;

Ιδού κάποιες αρχές που έχω μάθει.

Αρχή πρώτη: Πρέπει να εξετάζουμε τις επιλογές μας, έχοντας κατά νου τον τελικό σκοπό

Η λήψη αποφάσεων που μπορούν να επηρεάσουν τις δικές μας και τις ζωές αυτών που αγαπούμε και λαμβάνονται χωρίς θεώρηση της ευρύτερης εικόνας των συνεπειών τους, μπορεί να εγκυμονεί κινδύνους. Ωστόσο, εάν προβάλλουμε τις πιθανές συνέπειες αυτών των αποφάσεων στο μέλλον, μπορούμε να δούμε με μεγαλύτερη σαφήνεια το καλύτερο μονοπάτι που μπορούμε να πάρουμε στο παρόν.

Το να καταλάβουμε ποιοι είμαστε, γιατί είμαστε εδώ και τι περιμένει ο Κύριος από εμάς σε αυτή τη ζωή, θα μας βοηθήσει ώστε να μας δώσει την ευρύτερη εικόνα που χρειαζόμαστε.

Μπορούμε να βρούμε παραδείγματα στις γραφές, όπου η αντίληψη της ευρύτερης εικόνας έδειξε ξεκάθαρα το μονοπάτι που έπρεπε να ακολουθηθεί.

Ο Μωυσής μίλησε με τον Κύριο πρόσωπο με πρόσωπο, έμαθε για το σχέδιο σωτηρίας και κατ’ αυτόν τον τρόπο κατανόησε καλύτερα τον ρόλο του ως προφήτη της συνάθροισης του Ισραήλ.

«Και ο Θεός μίλησε στον Νώε, λέγοντας: Ιδές, εγώ είμαι ο Κύριος ο Θεός ο Παντοδύναμος…

»…Και εγώ θα σου δείξω τα έργα των χεριών μου…

»Και έχω ένα έργο για σένα, Μωυσή, γιε μου» (Μωυσής 1:3–4, 6).

Με αυτή την κατανόηση, ο Μωυσής μπόρεσε να αντέξει πολλά χρόνια βασάνων στην έρημο και να οδηγήσει τον Ισραήλ πίσω στην πατρίδα.

Ο Λεχί, ο μεγάλος προφήτης του Βιβλίου του Μόρμον, ονειρεύτηκε και στα οράματά του έμαθε για την αποστολή του να οδηγήσει την οικογένειά του σε μία γη της επαγγελίας.

«Και έγινε ώστε ο Κύριος έδωσε εντολή στον πατέρα μου, μέσα σε όνειρο, ότι έπρεπε να πάρει την οικογένειά του και να την ξεκινήσει για την ερημιά.

»…Και εγκατέλειψε το σπίτι του και τη γη της κληρονομίας του και το χρυσάφι του και το ασήμι του και τα πολύτιμα αντικείμενά του» (Νεφί  Α΄ 2:2, 4).

Ο Λεχί παρέμεινε πιστός στο όραμα αυτό, παρ’ όλες τις δυσκολίες του ταξιδιού και παρόλο που έπρεπε να αφήσει πίσω του μια άνετη ζωή στην Ιερουσαλήμ.

Ο προφήτης Τζόζεφ Σμιθ είναι άλλο ένα σπουδαίο παράδειγμα. Μπόρεσε να εκπληρώσει την αποστολή του της αποκατάστασης των πάντων, μέσω πολλών αποκαλύψεων, αρχίζοντας με το πρώτο όραμα (βλέπε Τζόζεφ Σμιθ--Ιστορία 1:1–26).

Και τι γίνεται με εμάς; Τι περιμένει ο Κύριος από τον καθένα μας;

Δεν χρειάζεται να δούμε άγγελο για να αποκτήσουμε κατανόηση. Έχουμε τις γραφές, τον ναό, ζώντες προφήτες, τις πατριαρχικές μας ευλογίες, εμπνευσμένους ηγέτες και πάνω από όλα, το δικαίωμα να λαμβάνουμε προσωπική αποκάλυψη που θα καθοδηγεί τις αποφάσεις μας.

Αρχή δεύτερη: Πρέπει να είμαστε έτοιμοι για τις δυσκολίες που θα έρθουν

Τα καλύτερα μονοπάτια στη ζωή είναι σπανίως και τα ευκολότερα. Συχνά συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Μπορούμε να δούμε τα παραδείγματα των προφητών που μόλις ανέφερα.

Ο Μωυσής, ο Λεχί και ο Τζόζεφ Σμιθ δεν είχαν εύκολα ταξίδια, μολονότι οι αποφάσεις τους ήταν σωστές.

Είμαστε πρόθυμοι να πληρώσουμε το τίμημα των αποφάσεών μας; Είμαστε έτοιμοι να αφήσουμε την άνεσή μας για να φθάσουμε σε ένα καλύτερο μέρος;

Επιστρέφοντας στην εμπειρία σχετικά με την πατριαρχική μου ευλογία, έφθασα τότε στο συμπέρασμα ότι θα έπρεπε να αποκτήσω επιπλέον μόρφωση και να υποβάλω αίτηση για υποτροφία σε ένα αμερικανικό πανεπιστήμιο. Εάν με επέλεγαν, θα έπρεπε να αφήσω τη δουλειά μου, να πωλήσουμε όλα τα υπάρχοντά μας και να έλθω να ζήσω στις Ηνωμένες Πολιτείες ως φοιτητής με υποτροφία για δύο χρόνια.

Τα τεστ TOEFL και GMAT αποτέλεσαν τις πρώτες δυσκολίες που έπρεπε να ξεπεράσω. Μου πήρε τρία ολόκληρα χρόνια προετοιμασίας, πολλά «όχι» και μερικά «ίσως», πριν γίνω δεκτός σε κάποιο πανεπιστήμιο. Ακόμα θυμάμαι το τηλεφώνημα που είχα στο τέλος του τρίτου έτους από τον υπεύθυνο των υποτροφιών.

Είπε: «Κάρλος, έχω μερικά καλά και μερικά κακά νέα για σένα. Τα καλά νέα είναι ότι είσαι ανάμεσα στους τρεις τελικούς υποψηφίους αυτής της χρονιάς». Υπήρχε μόνο μία θέση εκείνη τη χρονιά. «Τα κακά νέα είναι πως ο ένας υποψήφιος είναι γιος κάποιου σημαντικού προσώπου, ο άλλος είναι γιος ενός άλλου σημαντικού προσώπου και μετά είσαι εσύ».

Αμέσως απάντησα: «Και εγώ… είμαι γιος του Θεού».

Ευτυχώς, η επίγεια γενεαλογία δεν ήταν αποφασιστικός παράγοντας και έτσι έγινα δεκτός εκείνη τη χρονιά, το 1992.

Είμαστε παιδιά του Παντοδύναμου Θεού. Είναι ο Πατέρας μας, μας αγαπά και έχει ένα σχέδιο για μας. Δεν είμαστε εδώ, σε αυτή τη ζωή απλώς για να σπαταλούμε τον χρόνο μας, να γερνάμε και να πεθαίνουμε. Ο Θεός θέλει από εμάς να μεγαλώσουμε και να εξελιχθούμε σύμφωνα με τις δυνατότητές μας.

Με τα λόγια του Προέδρου Τόμας Μόνσον: «Καθένας από εσάς, ελεύθερος ή παντρεμένος, ανεξαρτήτως ηλικίας, έχει την ευκαιρία να μάθει και να αναπτυχθεί. Διευρύνετε τις γνώσεις σας, διανοητικές και πνευματικές, στο πλήρες μέγεθος των θείων δυνατοτήτων σας» (“The Mighty Strength of the Relief Society”, Ensign, Νοεμ.1997, 95).

Αρχή τρίτη: Πρέπει να μοιραζόμαστε αυτό το όραμα με τους ανθρώπους που αγαπούμε

Ο Λεχί έκανε επανειλημμένες προσπάθειες να βοηθήσει τον Λάμαν και τον Λεμουήλ να καταλάβουν τη σημασία της αλλαγής που έκαναν. Το γεγονός πως δεν ενστερνίστηκαν το όραμα του πατέρα τους, τους έκανε να παραπονιούνται καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού. Ο Νεφί, αντιθέτως, αναζήτησε τον Κύριο, ούτως ώστε να δει αυτό που είχε δει και ο πατέρας του.

«Και έγινε ώστε όταν εγώ, ο Νεφί, αφού άκουσα όλα τα λόγια του πατέρα μου σχετικά με αυτά που είδε σε όραμα, …εγώ …επιθύμησα επίσης να μπορέσω να δω, και να ακούσω, και να γνωρίσω για αυτά τα πράγματα, με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος» (Νεφί Α΄ 10:17).

Με αυτό το όραμα, ο Νεφί όχι μόνο μπόρεσε να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες του ταξιδιού, αλλά και να οδηγήσει την οικογένειά του, όταν αυτό ήταν απαραίτητο.

Είναι πολύ πιθανό ότι όταν αποφασίσουμε να ακολουθήσουμε ένα συγκεκριμένο μονοπάτι, οι άνθρωποι που αγαπούμε θα επηρεασθούν, και κάποιοι θα βιώσουν μαζί μας, ακόμα και τα αποτελέσματα αυτής της επιλογής. Ιδανικά, θα πρέπει να μπορέσουν να δουν αυτό που βλέπουμε εμείς και να συμμερισθούν τις ίδιες πεποιθήσεις. Αυτό δεν είναι πάντα εφικτό, αλλά όταν συμβαίνει, το ταξίδι γίνεται πολύ ευκολότερο.

Στην προσωπική εμπειρία που χρησιμοποίησα ως επεξήγηση, αναμφίβολα χρειαζόμουν την υποστήριξη της συζύγου μου. Τα παιδιά ήταν ακόμη μικρά και δεν είχαν πολλά να πουν, αλλά η υποστήριξη της συζύγου μου ήταν απαραίτητη. Θυμάμαι ότι, στην αρχή, η Μόνικα και εγώ χρειάσθηκε να συζητήσουμε προσεκτικά την αλλαγή στα σχέδια, μέχρι που αισθάνθηκε άνετα και επίσης δεσμεύτηκε. Αυτό το κοινό όραμα την έκανε όχι μόνο να υποστηρίξει την αλλαγή, αλλά και να αποτελέσει πολύ σημαντικό κομμάτι της επιτυχίας της.

Ξέρω πως ο Κύριος έχει ένα σχέδιο για εμάς σε αυτή τη ζωή. Μας γνωρίζει. Γνωρίζει ποιο είναι το καλύτερο για εμάς. Απλά και μόνο επειδή τα πράγματα πηγαίνουν καλά, δεν σημαίνει ότι δεν θα πρέπει, κατά καιρούς, να εξετάζουμε εάν θα μπορούσαν να γίνουν καλύτερα. Αν συνεχίσουμε να ζούμε με τον τρόπο που ζούμε, θα εκπληρωθούν οι υπεσχημένες ευλογίες;

Ο Θεός ζει. Είναι ο Πατέρας μας. Ο Σωτήρας Ιησούς Χριστός ζει και ξέρω ότι μέσω της εξιλεωτικής θυσίας Του, μπορούμε να βρούμε τη δύναμη να υπερνικούμε τις καθημερινές μας δυσκολίες. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.