Χριστός ο Λυτρωτής

Η δύναμή Του επί του θανάτου ήταν άλλο ένα θείο γνώρισμα. Ο Μέγας Ιαείρος, ένας άρχοντας της συναγωγής, παρακάλεσε: «να μπει μέσα στο σπίτι του· επειδή, είχε μια μονογενή θυγατέρα… κι αυτή πέθαινε» (Κατά Λουκάν 8:41–42). Ο Διδάσκαλος άκουσε την ικεσία του και ενώ περπατούσαν, ένας υπηρέτης ήλθε στον Ιάειρο και του είπε: «Η θυγατέρα σου πέθανε· μη ενοχλείς τον δάσκαλο» (Κατά Λουκάν 8:49). Αφού μπήκε στο σπίτι, ο Ιησούς ζήτησε από όλους να βγουν έξω και αμέσως παίρνοντας την από το χέρι, είπε σε εκείνη: «Σήκω επάνω!» (Κατά Λουκάν 8:54).

Σε μία άλλη περίσταση, ενώ ταξίδευε προς την πόλη της Ναΐν, βρέθηκε τυχαία σε μία νεκρώσιμη πομπή, μία χήρα θρηνούσε για τον θάνατο του μονογενούς υιού της. Πλήρης ελέους, άγγιξε το νεκροκρέβατο και είπε: «Νεανίσκε, σε σένα λέω, σήκω επάνω» (Κατά Λουκάν 7:14). Οι άνθρωποι βλέποντας το θαύμα, αναφώνησαν: «Ένας μεγάλος προφήτης έχει σηκωθεί ανάμεσά μας, και… Ο Θεός επισκέφθηκε τον λαό του» (Κατά Λουκάν 7:16). Αυτό το θαύμα ήταν περισσότερο αξιοσημείωτο, διότι είχαν ήδη δηλώσει τον νέο άνδρα νομίμως νεκρό και ήταν στον δρόμο για να τον θάψουν. Με δύο νέους ανθρώπους να επιστρέφουν στη ζωή, η απόδειξη της εξουσίας και της δύναμής Του επί του θανάτου εξέπληξε τους πιστούς και γέμισε τους συκοφάντες με φόβο.

Η τρίτη περίπτωση ήταν η πιο εντυπωσιακή. Η Μάρθα, η Μαρία και ο Λάζαρος ήταν αδέλφια τα οποία ο Χριστός επισκεπτόταν συχνά. Όταν οι άνθρωποι Τον πληροφόρησαν ότι ο Λάζαρος ήταν άρρωστος, παρέμεινε δυο ημέρες πριν φύγει για να έλθει στην οικογένεια. Παρηγορώντας τη Μάρθα μετά τον θάνατο του αδελφού της, τής κατέθεσε κατηγορηματικώς μαρτυρία: «Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή· αυτός που πιστεύει σε μένα, και αν πεθάνει, θα ζήσει» (Κατά Ιωάννην 11:25).

Όταν ο Σωτήρας ζήτησε από τους πενθούντες να μετακινήσουν την πέτρα από το μνήμα, η Μάρθα δειλά ψιθύρισε σε Εκείνον: «Κύριε, μυρίζει ήδη· επειδή, είναι τεσσάρων ημερών» (Κατά Ιωάννην 11:39).

Τότε ο Ιησούς στοργικά της υπενθύμισε: «Δεν σου είπα ότι, αν πιστέψεις, θα δεις τη δόξα τού Θεού;» (Κατά Ιωάννην 11:40). Και έχοντας πει αυτό, ανεφώνησε με δυνατή φωνή:

«Λάζαρε, έλα έξω.

» Και ο πεθαμένος βγήκε έξω» (Κατά Ιωάννην 11:43–44).

Ύστερα από τις τέσσερεις ημέρες του Λαζάρου στον τάφο, οι εχθροί του Υιού του Θεού ήλθαν αντιμέτωποι με την αδιάσειστη απόδειξη που δεν μπορούσαν να αγνοήσουν, να μειώσουν ή να διαστρέψουν και παράλογα και κακόβουλα «από την ημέρα εκείνη, λοιπόν, έκαναν συμβούλιο για να τον θανατώσουν» (Κατά Ιωάννην 11:53).

Αργότερα, ο ζων Χριστός εόρτασε στην Ιερουσαλήμ με τους Αποστόλους Του, την τελευταία Του εορτή του Πάσχα, καθιερώνοντας τη διάταξη της μεταλήψεως και δίδοντάς τους την εντολή να αγαπούν ο ένας τον άλλον μέσω ειλικρινούς υπηρέτησης.

Ύστερα από αυτό, στην πιο ανυπέρβλητη επίδειξη της αγάπης Του για την ανθρωπότητα και στην πλήρη άσκηση του θελήματός Του, περπάτησε με γενναιότητα και αποφασιστικά για να αντιμετωπίσει την πιο απαιτητική Του δίκη. Στον κήπο της Γεθσημανή, σε απόλυτη μοναξιά, υπέφερε την πιο έντονη αγωνία, αιμορραγώντας από κάθε πόρο. Σε πλήρη υποταγή στον Πατέρα Του, εξιλεώθηκε για τις αμαρτίες μας και πήρε επάνω Του τις ασθένειες και τους πόνους μας ώστε να μάθει πώς να μας περιθάλπει (βλέπε Άλμα 7:11–13).

Είμαστε υποχρεωμένοι σε Εκείνον και στον Επουράνιο Πατέρα μας, επειδή η θυσία Του ευλόγησε όλους, από τον Αδάμ, τον πρώτο άνθρωπο, έως το τελευταίο από όλα τα ανθρώπινα όντα.

Μόλις η αγωνία Του στη Γεθσημανή ολοκληρώθηκε, παρεδόθη εθελουσίως στους εχθρούς Του. Προδομένος από τους δικούς Του, καταδικάσθηκε βιαστικά με έναν τρόπο τόσο άδικο όσο και παράνομο, σε μία δίκη τόσο χειραγωγημένη όσο και ελλιπή. Την ίδια νύκτα κατηγορήθηκε για το έγκλημα της βλασφημίας και καταδικάστηκε σε θάνατο. Με μίσος και με δίψα για εκδίκηση --επειδή κατέθεσε μαρτυρία σε εκείνους ότι ήταν ο Υιός του Θεού-- οι εχθροί Του συνωμότησαν στον Πιλάτο για να Τον καταδικάσει. Για τον λόγο αυτό άλλαξαν την κατηγορία της βλασφημίας σε στασιασμό, έτσι ώστε ο θάνατός Του να ήταν με σταύρωση.

Η καταδίκη Του ανάμεσα στους Ρωμαίους ήταν ακόμη πιο σκληρή: οι αποδοκιμασίες και η χλεύη τους σχετικά με την πνευματική Του βασιλεία, η ταπεινωτική στέψη Του με ένα ακάνθινο στεφάνι, η οδυνηρή μαστίγωσή Του και η παρατεταμένη αγωνία της δημόσιας σταύρωσής Του, ήταν όλα μία σαφής προειδοποίηση για κάθε άτομο που ίσως τολμούσε να δηλώσει τον εαυτό του μαθητή Του.

Σε κάθε στιγμή των δεινών Του, ο Λυτρωτής του κόσμου έδειξε εξαιρετικό αυτοέλεγχο. Πάντοτε σκεφτόταν να ευλογεί τους άλλους. Με καλοσύνη και τρυφερότητα παρακάλεσε τον Ιωάννη να φροντίζει τη μητέρα Του, Μαρία. Ζήτησε από τον Πατέρα Του στους Ουρανούς να συγχωρήσει τους εκτελεστές που Τον σταύρωσαν. Με το έργο Του στη γη εκπληρωμένο, παρέδωσε το πνεύμα Του στον Θεό και εξέπνευσε. Το υλικό σώμα του Χριστού μετεφέρθη στο μνήμα και παρέμεινε εκεί για τρεις ημέρες.

Ενώ οι μαθητές Του υπέφεραν από λύπη, αποθάρρυνση και αβεβαιότητα, ο Σωτήρας μας, σε άλλη φάση του ένδοξου σχεδίου του Πατέρα Του, επέκτεινε τη διακονία Του με έναν νέο τρόπο. Στη μικρή περίοδο των τριών ημερών εργάσθηκε αόκνως για να οργανώσει το τεράστιο έργο σωτηρίας ανάμεσα στους νεκρούς. Εκείνες οι ημέρες έγιναν μερικές από τις πιο γεμάτες με ελπίδα ημέρες για όλη την οικογένεια του Θεού. Κατά τη διάρκεια εκείνης της επίσκεψης οργάνωσε τους πιστούς οπαδούς Του, έτσι ώστε να μπορούν να φέρουν χαρμόσυνα νέα λύτρωσης σε εκείνους οι οποίοι εν ζωή δεν έφτασαν στο σημείο να ξέρουν το ένδοξο σχέδιο ή οι οποίοι το είχαν απορρίψει. Τώρα θα είχαν την ευκαιρία να ελευθερωθούν από την αιχμαλωσία και να λυτρωθούν από τον Θεό τόσο οι ζωντανοί όσο και οι νεκροί (βλέπε Δ&Δ 138:19, 30–31).

Με το έργο Του ολοκληρωμένο στον κόσμο των πνευμάτων, επέστρεψε στη γη -- για να ενωθεί το πνευματικό με το υλικό Του σώμα αιωνίως. Ακόμη κι αν είχε δείξει τελείως τη δύναμή Του επί του θανάτου, οι πνευματικές αφηγήσεις εκείνων που επανέφερε στη ζωή πριν από την ανάστασή Του, αποδεικνύουν ότι έρχονταν μόνον πίσω στη ζωή, η οποία είχε παραταθεί κατά θαυμαστό τρόπο· θα πέθαιναν ακόμη κάποια ημέρα.

Ο Χριστός ήταν ο πρώτος που ανέστη και ποτέ δεν θα πεθάνει πάλι, για να έχει ένα τέλειο, αιώνιο σώμα. Στην ανεστημένη κατάστασή Του, εμφανίσθηκε στη Μαρία, η οποία μόλις τον ανεγνώρισε, άρχισε να Τον λατρεύει. Ο Λυτρωτής μας, με μεγάλη τρυφερότητα, την προειδοποίησε σχετικώς με τη νέα και ένδοξη κατάστασή Του: «Μη με αγγίζεις· επειδή, δεν ανέβηκα ακόμα προς τον Πατέρα μου» (Κατά Ιωάννην 20:17) -- παρέχοντας μία επιπρόσθετη μαρτυρία ότι η διακονία Του στον κόσμο των πνευμάτων ήταν αληθινή και ολοκληρωμένη. Έπειτα, χρησιμοποιώντας γλώσσα που επιβεβαίωνε την αλήθεια της αναστάσεώς Του, είπε: «Ανεβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα σας, και Θεό μου και Θεό σας» (Κατά Ιωάννην 20:17). Αφού πήγε στον Πατέρα Του, επέστρεψε πάλι και εμφανίσθηκε στους Αποστόλους Του: «έδειξε τα χέρια και την πλευρά του. Χάρηκαν, λοιπόν, οι μαθητές που είδαν τον Κύριο» (Κατά Ιωάννην 20:20).

Καταθέτω μαρτυρία ότι ο Χριστός θα επιστρέψει με έναν τρόπο διαφορετικό από την πρώτη παρουσία Του. Θα έλθει με δύναμη και δόξα, με όλους τους δικαίους και τους πιστούς Αγίους. Θα έλθει ως ο Βασιλεύς των βασιλέων και Κύριος κυρίων, ως ο Άρχοντας Ειρήνης, ο υπεσχημένος Μεσσίας, ο Σωτήρας και Λυτρωτής, να κρίνει τους ζωντανούς και τους νεκρούς. Τον αγαπώ και Τον υπηρετώ με όλη την καρδιά μου και σας παρακαλώ να μπορούμε να υπηρετούμε με χαρά και αφοσίωση και να μπορούμε να παραμένουμε πιστοί σε Εκείνον μέχρι τέλους. Στο όνομά Του, τού Ιησού Χριστού, αμήν.