Κεφάλαιο 22

Προσεγγίζοντας με αγάπη τους καινούργιους νεοφώτιστους και τα λιγότερο ενεργά μέλη

«Πρέπει να έχουμε αδιάκοπα την επίγνωση της τεράστιας υποχρέωσης να δείχνουμε αλληλεγγύη… σε εκείνους που έρχονται στην Εκκλησία ως νεοφώτιστοι και να προσεγγίζουμε με αγάπη εκείνους οι οποίοι… βηματίζουν στις σκιές της αδράνειας».

Από τη ζωή του Γκόρντον Χίνκλυ

Ένα θέμα το οποίο τόνιζε ο Πρόεδρος Χίνκλυ σε όλη την υπηρέτησή του ως Πρόεδρος της Εκκλησίας, ήταν η σπουδαιότητα να προσεγγίσουμε καινούργιους νεοφώτιστους και εκείνους που δεν είναι ενεργά μέλη στην Εκκλησία. Έδωσε πολλά παραδείγματα από τις προσωπικές προσπάθειές τους ως προς αυτό, ένα από τα οποία περιέγραψε με οδύνη ως «μία από τις αποτυχίες μου». Εξήγησε:

«Όταν υπηρετούσα ως ιεραπόστολος στις Βρετανικές Νήσους, ο συνάδελφός μου κι εγώ διδάσκαμε, και ήταν ευχαρίστησή μου να βαπτίσω, έναν νέο άνδρα. Ήταν μορφωμένος. Ήταν εξευγενισμένος. Ήταν φιλομαθής. Ήμουν τόσο υπερήφανος για αυτόν τον χαρισματικό νέο άνδρα, ο οποίος είχε έρθει στην Εκκλησία. Θεωρούσα ότι είχε όλες τις προϋποθέσεις να γίνει κάποια ημέρα ένας ηγέτης ανάμεσά μας.

»Ήταν στη διαδικασία να κάνει τη μεγάλη προσαρμογή από νεοφώτιστος σε μέλος. Για ένα σύντομο διάστημα πριν απαλλαχθώ, είχα την ευκαιρία να είμαι φίλος του. Κατόπιν απαλλάχθηκα για να επιστρέψω στην πατρίδα. Του είχε δοθεί μία μικρή ευθύνη στον κλάδο του Λονδίνου. Δεν ήξερε τίποτα από όσα ανέμεναν από αυτόν. Έκανε ένα λάθος. Επικεφαλής της οργάνωσης όπου υπηρετούσε, ήταν ένας άνδρας για τον οποίο θα έλεγα ότι είχε λιγότερη αγάπη και μεγαλύτερη τάση να επικρίνει. Με άσπλαχνο μάλλον τρόπο τιμώρησε τον φίλο μου που είχε κάνει ένα απλό λάθος.

»Ο νέος άνδρας έφυγε εκείνο το βράδυ από τη νοικιασμένη αίθουσά μας αναστατωμένος και πληγωμένος. …Είπε στον εαυτό του: “Αν είναι τέτοιου είδους άνθρωποι, τότε δεν γυρίζω πίσω”.

»Περιέπεσε σε αδράνεια. Τα χρόνια περνούσαν. …Όταν βρέθηκα [ξανά] στην Αγγλία, προσπάθησα απεγνωσμένα να τον βρω. …Επέστρεψα στην πατρίδα και τελικά, μετά από μακρά έρευνα, κατάφερα να τον εντοπίσω.

»Του έγραψα. Απάντησε, αλλά χωρίς να αναφέρει το Ευαγγέλιο.

»Την επόμενη φορά που βρέθηκα στο Λονδίνο, τον αναζήτησα ξανά. Την ημέρα που επρόκειτο να φύγω, τον βρήκα. Του τηλεφώνησα και συναντηθήκαμε στον σταθμό του υπόγειου σιδηροδρόμου. Με αγκάλιασε και τον αγκάλιασα. Ο χρόνος μου ήταν λιγοστός μέχρι να φύγει το αεροπλάνο μου, όμως είπαμε δυο λόγια με καλά αισθήματα, πιστεύω, ο ένας για τον άλλο. Με αγκάλιασε ξανά πριν φύγω. Αποφάσισα να μην ξαναχάσω πια τα ίχνη του…

»Τα χρόνια περνούσαν. Γέρασα, όπως κι εκείνος. Συνταξιοδοτήθηκε από τη δουλειά του και μετακόμισε στην Ελβετία. Κάποια φορά που βρέθηκα στην Ελβετία, έκανα μια παράκαμψη στο δρόμο μου για να βρω το χωριό όπου ζούσε. Περάσαμε το καλύτερο μέρος της ημέρας μαζί – εκείνος, η σύζυγός του, η σύζυγός μου και εγώ. Περάσαμε θαυμάσια, όμως ήταν φανερό ότι η φωτιά της πίστης είχε από καιρό σβήσει. Προσπάθησα με κάθε τρόπο, όμως δεν μπόρεσα να βρω τρόπο να την ανάψω ξανά. Εξακολούθησα την αλληλογραφία μου. Του έστελνα βιβλία, περιοδικά, ηχογραφήσεις από τη Χορωδία του Ταμπερνάκλ και άλλα, για τα οποία εξέφραζε την εκτίμησή του.

»Πέθανε πριν από μερικούς μήνες. Η γυναίκα του με ενημέρωσε γράφοντάς μου ένα γράμμα. Έλεγε: “Ήσασταν ο καλύτερος φίλος που είχε ποτέ”.

»Δάκρυα έτρεξαν στα μάγουλά μου διαβάζοντας εκείνο το γράμμα. Ήξερα ότι είχα αποτύχει. Ίσως αν ήμουν εκεί να τον σηκώσω όταν για πρώτη φορά τον έριξαν κάτω, να ήταν διαφορετικά στη ζωή του. Νομίζω πως θα μπορούσα να τον βοηθήσω τότε. Νομίζω πως θα μπορούσα να επιδέσω την πληγή από την οποία υπέφερε. Μία μόνον παρηγοριά είχα: Προσπάθησα. Μία μόνον θλίψη είχα: Απέτυχα.

»Η δυσκολία τώρα είναι μεγαλύτερη από ποτέ, διότι ο αριθμός των νεοφώτιστων είναι μεγαλύτερος από όσο είχαμε ποτέ γνωρίσει. …Κάθε νεοφώτιστος είναι πολύτιμος. Κάθε νεοφώτιστος είναι ένας υιός ή θυγατέρα του Θεού. Κάθε νεοφώτιστος είναι μία μεγάλη και σοβαρή ευθύνη»¹.

Η ανησυχία του Προέδρου Χίνκλυ για τους καινούργιους νεοφώτιστους και τα λιγότερο ενεργά μέλη, ήταν αποτέλεσμα της εμπειρίας του να βλέπει πώς το Ευαγγέλιο ευλογεί ζωές. Ένας δημοσιογράφος τον ρώτησε κάποτε: «Τι σας προσφέρει τη μεγαλύτερη ικανοποίηση καθώς βλέπετε το έργο της Εκκλησίας σήμερα;» Ο Πρόεδρος Γκόρντον Χίνκλυ απάντησε:

«Η πιο ικανοποιητική εμπειρία μου είναι να βλέπω ότι τι κάνει αυτό το Ευαγγέλιο για τους ανθρώπους. Τους δίνει μία νέα βλέψη για τη ζωή. Τους δίνει μια προοπτική που δεν είχαν νιώσει ποτέ έως τώρα. Τους βοηθά να επιθυμούν πράγματα πιο ευγενή και ουράνια. Συμβαίνει κάτι σε αυτούς, θαυμαστό να παρατηρούν. Βλέπουν προς τον Χριστό και αναζωογονούνται»².

«Ο Κύριος άφησε τα ενενήντα εννέα για να βρει το χαμένο πρόβατο».

Διδασκαλίες του Γκόρντον Χίνκλυ

Έχουμε μία μεγάλη ευθύνη να διακονούμε το άτομο.

Πρέπει να φροντίζουμε το άτομο. Ο Χριστός πάντοτε μιλούσε για τα άτομα. Θεράπευσε τον άρρωστο, ατομικώς. Μίλησε στις παραβολές Του για τα άτομα. Αυτή η Εκκλησία ενδιαφέρεται για τα άτομα, όποιος κι αν είναι ο αριθμός των μελών της. Είτε είναι 6 ή 10 ή 12 ή 50 εκατομμύρια, δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε το γεγονός ότι το άτομο είναι το σημαντικότερο πράγμα³.

Γινόμαστε μία μεγάλη κοινότητα ανά την υφήλιο. Όμως το ενδιαφέρον και η έγνοια μας πρέπει πάντα να είναι το άτομο. Κάθε μέλος αυτής της εκκλησίας είναι ένα ξεχωριστό άτομο, άνδρας ή γυναίκα, αγόρι ή κορίτσι. Η σπουδαία ευθύνη μας είναι να φροντίσουμε για τον καθέναν «ώστε να τους θυμούνται και να τους τροφοδοτούν με τον καλό λόγο τού Θεού» (Μορόνι 6:4), ώστε ο καθένας να έχει την ευκαιρία για πνευματική ανάπτυξη και έκφραση και να εκπαιδεύεται στο έργο και στους δρόμους του Κυρίου, ώστε κανένας να μην στερείται τα αναγκαία της ζωής, ώστε να καλύπτονται οι ανάγκες των φτωχών, ώστε κάθε μέλος να ενθαρρύνεται, να εκπαιδεύεται και να έχει την ευκαιρία να προχωρεί μπροστά στην οδό της αθανασίας και αιώνιας ζωής…

Αυτό το έργο έχει να κάνει με τους ανθρώπους, όπου ο καθένας είναι ένας υιός ή μία θυγατέρα του Θεού. Περιγράφοντας τα επιτεύγματά του, μιλάμε σε ό,τι αφορά στους αριθμούς, όμως όλες οι προσπάθειές μας θα πρέπει να είναι αφιερωμένες στην ανάπτυξη του ατόμου⁴.

Θέλω να τονίσω ότι υπάρχει μία πολύ θετική και υπέροχη ανάπτυξη στην Εκκλησία. …Έχουμε κάθε λόγο να αισθανόμαστε ενθαρρυμένοι. Όμως όταν η πίστη οποιουδήποτε νεοφώτιστου χάνεται, αποτελεί τραγωδία. Είναι θέμα σοβαρής ανησυχίας, αν οποιοδήποτε μέλος γίνει ανενεργό. Ο Κύριος άφησε τα ενενήντα εννέα για να βρει το χαμένο πρόβατο. Η ανησυχία του για [το ένα] ήταν τόσο σοβαρή, ώστε αποτέλεσε θέμα ενός από τα σπουδαία μαθήματά Του [βλέπε Κατά Λουκάν 15:1-7]. Δεν μπορούμε να επαναπαυόμαστε. Πρέπει πάντοτε να κρατάμε σε επαγρύπνηση τους κατέχοντες θέση στην Εκκλησία και τα μέλη για την τεράστια υποχρέωση να συντροφεύουμε ειλικρινά και με θέρμη και με θαυμάσιο τρόπο εκείνους που έρχονται στην Εκκλησία ως νεοφώτιστοι και να προσεγγίζουμε με αγάπη εκείνους οι οποίοι για τον έναν ή άλλο λόγο, προχωρούν στις σκιές της αδράνειας. Υπάρχουν επαρκείς ενδείξεις ότι μπορεί να γίνει, όταν υπάρχει θέληση να το κάνουμε⁵.

Κάθε νεοφώτιστος είναι πολύτιμος και αποτελεί μεγάλη και σοβαρή ευθύνη.

Έχω καταλάβει ότι η μεγαλύτερη τραγωδία στην Εκκλησία είναι η απώλεια εκείνων οι οποίοι προσχωρούν στην Εκκλησία και εγκαταλείπουν. Με ελάχιστες εξαιρέσεις αυτό δεν πρέπει να συμβαίνει. Είμαι πεπεισμένος ότι σχεδόν παγκόσμια εκείνοι οι οποίοι έχουν βαπτιστεί από τους ιεραποστόλους, έχουν επαρκώς διδαχθεί, ώστε να λάβουν γνώση και μαρτυρία ικανή να εγγυηθεί το βάπτισμά τους. Όμως δεν είναι εύκολο να γίνει η μετάβαση σχετικά με την προσχώρηση σε τούτη την Εκκλησία. Σημαίνει να κόψουμε παλιούς δεσμούς. Σημαίνει να αφήσουμε φίλους. Μπορεί να σημαίνει να παραμερίσουμε αγαπημένα πιστεύω. Μπορεί να απαιτήσει μία αλλαγή στις συνήθειες και καταπίεση ορέξεων. Σε τόσες πολλές περιπτώσεις σημαίνει μοναξιά, ακόμα και φόβο για το άγνωστο. Πρέπει να υπάρχει γαλούχηση και ενδυνάμωση κατά τη δύσκολη εποχή στη ζωή ενός νεοφώτιστου. Ένα τρομακτικό τίμημα έχει πληρωθεί για την παρουσία του στην Εκκλησία. Οι μακρές προσπάθειες των ιεραποστόλων και το κόστος της υπηρέτησής τους, ο χωρισμός από παλιούς φίλους και το τραύμα που συνδέεται με όλα αυτά, κάνει επιτακτικό ώστε αυτές οι πολύτιμες ψυχές να καλωσοριστούν, να καθησυχαστούν, να βοηθηθούν σε στιγμές αδυναμίας τους, να τους δοθεί ευθύνη κάτω από την οποία θα μπορέσουν να ισχυροποιηθούν, να εμψυχωθούν και να δεχθούν ένα ευχαριστώ για όλα όσα κάνουν⁶.

«Προσκαλώ κάθε μέλος να προσεγγίσει με φιλία και αγάπη εκείνους οι οποίοι έρχονται στην Εκκλησία ως νεοφώτιστοι».

Δεν υπάρχει κανένα απολύτως νόημα να κάνουμε ιεραποστολικό έργο, αν δεν επικεντρωνόμαστε στους καρπούς της προσπάθειας αυτής. Τα δύο πρέπει να είναι αχώριστα. Αυτοί οι νεοφώτιστοι είναι πολύτιμοι. …Κάθε νεοφώτιστος είναι μία σπουδαία και σοβαρή ευθύνη. Είναι απόλυτα επιτακτικό να φροντίζουμε εκείνους που έχουν γίνει μέρος μας…

Έλαβα προχθές ένα πολύ ενδιαφέρον γράμμα. Το είχε γράψει μια γυναίκα που προσχώρησε στην Εκκλησία πριν από έναν χρόνο. Γράφει:

«Η διαδρομή μου στην Εκκλησία ήταν μοναδική και με αρκετές δυσκολίες. Η περασμένη χρονιά ήταν η δυσκολότερη που είχα ποτέ ζήσει. Ήταν, επίσης, η χρονιά που με αντάμειψε περισσότερο. Ως νέο μέλος, εξακολουθώ να αντιμετωπίζω δυσκολίες καθημερινά»…

Δηλώνει ότι «τα μέλη της Εκκλησίας δεν ξέρουν τι σημαίνει να είσαι νέο μέλος στην Εκκλησία. Γι’ αυτό, είναι σχεδόν αδύνατον γι’ αυτούς να ξέρουν πώς να μας στηρίξουν».

Σας παροτρύνω, αδελφοί και αδελφές μου, αν δεν ξέρετε πώς είναι να είσαι νέο μέλος, να προσπαθήσετε να το φανταστείτε. Μπορεί να είναι μια απέραντη μοναξιά. Μπορεί να είναι απογοητευτικό. Μπορεί να είναι τρομακτικό. Εμείς, ετούτης της Εκκλησίας, είμαστε πολύ περισσότερο διαφορετικοί από τον κόσμο, από όσο νομίζουμε. Και η γυναίκα αυτή εξακολουθεί:

«Όταν ως ερευνητές γίναμε μέλη της Εκκλησίας, ανακαλύψαμε με έκπληξη ότι μπήκαμε σε έναν εντελώς ξένο κόσμο, έναν κόσμο ο οποίος έχει τις δικές του παραδόσεις, πολιτισμό και γλώσσα. Ανακαλύπτουμε ότι δεν υπάρχει κανένα άτομο ή κανένας χώρος αναφοράς για να στραφούμε για καθοδήγηση στη διαδρομή μας στον καινούργιο αυτόν κόσμο. Στην αρχή το ταξίδι είναι συναρπαστικό, τα λάθη μας μπορεί να είναι ακόμα και διασκεδαστικά, όμως μετά υπάρχει μια απογοήτευση και, τελικά, οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες μετατρέπονται σε θυμό. Και στο στάδιο αυτό των ανεκπλήρωτων ελπίδων και του θυμού, είναι που φεύγουμε. Επιστρέφουμε στον κόσμο από τον οποίο ήρθαμε, όπου ξέραμε ποιοι ήμασταν, πού συνεισφέραμε και όπου μπορούσαμε να μιλήσουμε τη γλώσσα»⁷.

Κάποια άτομα βαπτίζονται μόνον, δεν έχουν τη συντροφιά των μελών και σε δύο ή τρεις μήνες λένε αντίο. Είναι τόσο σημαντικό, αδελφοί και αδελφές μου, να βεβαιωνόμαστε ότι [τα μέλη που έχουν πρόσφατα βαπτιστεί] έχουν μεταστραφεί, ότι έχουν στην καρδιά τους μία πεποίθηση σχετικά με αυτό το σπουδαίο έργο. Δεν είναι ένα ζήτημα που θα επεξεργαστούμε μόνο στο νου μας. Είναι ζήτημα καρδιάς και τα συναισθήματά μας τα αγγίζει το Άγιο Πνεύμα μέχρι να καταλάβουμε ότι αυτό το έργο είναι αληθινό, ότι ο Τζόζεφ Σμιθ ήταν πραγματικά ένας προφήτης του Θεού, ότι ο Θεός ζει και ότι ο Ιησούς Χριστός ζει και πως εμφανίστηκαν στον νεαρό Τζόζεφ Σμιθ, ότι το Βιβλίο του Μόρμον είναι αληθινό, ότι η ιεροσύνη είναι εδώ, με όλα τα δώρα και τις ευλογίες της. Δεν μπορώ να το τονίσω περισσότερο⁸.

Κάθε νεοφώτιστος χρειάζεται φιλία, μία ευθύνη και γαλούχηση με τον λόγο του Θεού.

Με τον ολοένα αυξανόμενο αριθμό νεοφώτιστων, θα πρέπει να κάνουμε μία όλο και πιο ουσιώδη προσπάθεια να τους στηρίξουμε καθώς βρίσκουν τον δρόμο τους. Ο καθένας τους χρειάζεται τρία πράγματα: έναν φίλο, μία ευθύνη και γαλούχηση «με τον καλό λόγο τού Θεού» (Μορόνι 6:4). Είναι καθήκον και ευκαιρία για εμάς να παρέχουμε αυτά τα πράγματα⁹.

Φιλία

[Οι νεοφώτιστοι] έρχονται στην Εκκλησία με ενθουσιασμό για όσα έχουν βρει. Θα πρέπει αμέσως να οικοδομήσουμε επάνω σε εκείνον τον ενθουσιασμό. …Ακούστε τους, καθοδηγήστε τους, απαντήστε στις ερωτήσεις τους και να είστε εκεί για να τους βοηθήσετε σε όλες τις περιστάσεις και σε όλες τις καταστάσεις. …Προσκαλώ κάθε μέλος να προσεγγίσει με φιλία και αγάπη εκείνους οι οποίοι έρχονται στην Εκκλησία ως νεοφώτιστοι¹⁰.

Έχουμε αυτήν την υποχρέωση προς εκείνους που βαπτίζονται στην Εκκλησία. Δεν μπορούμε να τους παραμελήσουμε. Δεν μπορούμε να τους αφήσουμε να βρίσκονται μόνοι. Χρειάζονται βοήθεια καθώς συνηθίζουν στους τρόπους και τον πολιτισμό αυτής της Εκκλησίας. Και είναι η μεγάλη ευλογία και ευκαιρία μας να παρέχουμε αυτή τη βοήθεια. …Ένα ζεστό χαμόγελο, μία φιλική χειραψία, ένας ενθαρρυντικός λόγος θα κάνει θαύματα¹¹.

Ας προσεγγίσουμε αυτούς τους ανθρώπους! Ας είμαστε φίλοι τους! Ας είμαστε ευγενικοί μαζί τους! Ας τους ενθαρρύνουμε! Ας προσθέσουμε στην πίστη τους και στη γνώση τους για αυτό, το έργο του Κυρίου¹².

Σας παρακαλώ… να αγκαλιάσετε εκείνους που έρχονται στην Εκκλησία και να είστε φίλοι τους, να τους κάνετε να αισθάνονται ευπρόσδεκτοι και να τους ενθαρρύνετε και θα δούμε υπέροχα αποτελέσματα. Ο Κύριος θα σας ευλογήσει να βοηθήσετε σε τούτη τη μεγάλη διαδικασία συγκράτησης των νεοφώτιστων¹³.

Ευθύνη

Αυτή η Εκκλησία περιμένει κάτι από τους ανθρώπους. Έχει υψηλά πρότυπα. Έχει ισχυρή διδαχή. Αναμένει μεγάλη υπηρέτηση από τους ανθρώπους. Δεν προχωρούν αργόσχολα. Αναμένουμε από αυτούς να κάνουν πράγματα. Ο κόσμος ανταποκρίνεται σε αυτό. Καλωσορίζουν την ευκαιρία να προσφέρουν υπηρέτηση και καθώς το πράττουν, αυξάνονται στην ικανότητά τους και στα προτερήματά τους να κάνουν πράγματα και να τα κάνουν καλά¹⁴.

Δώστε [στα νέα μέλη] κάτι να κάνουν. Δεν θα ενδυναμωθούν στην πίστη χωρίς εξάσκηση. Η πίστη και η μαρτυρία είναι σαν τους μυς στον βραχίονά μου. Εάν χρησιμοποιώ αυτούς τους μυς και τους εξασκώ, θα γίνουν δυνατότεροι. Εάν βάλω τον βραχίονά μου σε έναν αναρτήρα και τον αφήσω εκεί, θα αποδυναμωθεί και θα είναι αναποτελεσματικός και το ίδιο συμβαίνει με τις μαρτυρίες.

Μερικοί από εσάς λέτε ότι δεν είστε έτοιμοι να αναλάβουν ευθύνη. Όμως κανένας μας δεν ήταν έτοιμος όταν ήρθε η κλήση. Μπορώ να το πω για τον εαυτό μου. Νομίζετε ότι ήμουν έτοιμος για αυτήν τη μεγάλη και ιερή κλήση; Αισθάνθηκα ότι με είχε υπερβεί. Αισθάνθηκα ανεπαρκής. Ακόμα αισθάνομαι ότι με υπερβαίνει. Ακόμα αισθάνομαι ανεπαρκής. Όμως προσπαθώ να προχωρήσω, επιζητώντας την ευλογία του Κυρίου και προσπαθώντας να κάνω το θέλημά Του, ελπίζοντας και προσευχόμενος ότι η υπηρέτησή μου θα είναι αποδεκτή από Εκείνον. Η πρώτη ευθύνη που είχα σε αυτήν την Εκκλησία ήταν ως σύμβουλος προέδρου μιας απαρτίας διακόνων, όταν ήμουν δώδεκα χρονών. Δεν αισθανόμουν επαρκής. Αισθάνθηκα ότι με είχε υπερβεί. Όμως προσπάθησα, όπως κι εσείς, και μετά ήρθαν άλλες ευθύνες. Ποτέ ένα συναίσθημα επάρκειας, αλλά πάντα ένα συναίσθημα ευγνωμοσύνης και η προθυμία να προσπαθήσω¹⁵.

Κάθε νεοφώτιστος που έρχεται σε τούτη την Εκκλησία θα πρέπει να έχει μία άμεσο ευθύνη. Μπορεί να είναι πολύ μικρή, όμως θα φέρει μεγάλη διαφορά στη ζωή του¹⁶.

Φυσικά ο καινούργιος νεοφώτιστος δεν θα ξέρει τα πάντα. Πιθανόν να κάνει κάποια λάθη. Και λοιπόν; Όλοι κάνουμε λάθη. Σημαντικό είναι η πνευματική ανάπτυξη που θα έρθει από τη δραστηριότητα¹⁷.

Ο Πρόεδρος Χίνκλυ δίδαξε ότι οι καινούργιοι νεοφώτιστοι πρέπει να έχουν ευκαιρίες να υπηρετούν στην Εκκλησία.

Να γαλουχούνται με τον καλό λόγο του Θεού

Πιστεύω… ότι αυτοί οι νεοφώτιστοι έχουν μία μαρτυρία του Ευαγγελίου. Πιστεύω ότι έχουν πίστη στον Κύριο Ιησού Χριστό και ξέρουν για την ουράνια πραγματικότητά Του. Πιστεύω ότι έχουν πραγματικά μετανοήσει για τις αμαρτίες τους και έχουν μια αποφασιστικότητα να υπηρετήσουν τον Κύριο.

Ο Μορόνι [λέει] σχετικά με αυτούς, αφού βαπτιστούν: «Και υστέρα, αφού είχαν γίνει δεκτοί για βάφτισμα, και είχαν καλλιεργηθεί και καθαριστεί από τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, αριθμούνταν με το λαό τής εκκλησίας τού Χριστού. Και κρατούσαν τα ονόματά τους, ώστε να τους θυμούνται και να τους τροφοδοτούν με τον καλό λόγο του Θεού, για να τους κρατούν στο σωστό δρόμο, για να τους κρατούν συνεχώς προσεκτικούς στο να προσεύχονται, βασιζόμενοι μόνο στην αξία του Χριστού, ο οποίος ήταν ο πρωτεργάτης και ο ολοκληρωτής τής πίστης τους (Μορόνι 6:4).

Ετούτες τις ημέρες, όπως και εκείνες τις ημέρες, οι νεοφώτιστοι «αριθμούντα[ι] με το λαό τής εκκλησίας… ώστε να τους θυμούνται και να τους τροφοδοτούν με τον καλό λόγο του Θεού, για να τους κρατούν στο σωστό δρόμο, για να τους κρατούν συνεχώς προσεκτικούς στο να προσεύχονται». …Ας τους βοηθάμε καθώς κάνουν τα πρώτα βήματά τους ως μέλη¹⁸.

Επιβάλλεται [κάθε καινούργιος νεοφώτιστος] να συνεργάζεται με μία απαρτία ιεροσύνης ή την Ανακουφιστική Εταιρεία, τις Νέες Γυναίκες, τους Νέους Άνδρες, το Σχολείο Κυριακής ή την Προκαταρκτική. Θα πρέπει να ενθαρρύνεται να έρχεται στη συγκέντρωση μετάληψης, να μεταλαμβάνει, να ανανεώνει τις διαθήκες που έγιναν κατά το βάπτισμα¹⁹.

Έχει να κερδίσει τα πάντα και τίποτα να χάσει, αν επιστρέψει στη δραστηριότητα της Εκκλησίας.

Υπάρχουν χιλιάδες ανά τον κόσμο… που είναι μέλη της Εκκλησίας κατ’ όνομα, οι οποίοι όμως έχουν φύγει και οι οποίοι λαχταρούν μέσα στην καρδιά τους να επιστρέψουν, όμως δεν ξέρουν πώς και είναι πολύ συνεσταλμένοι ώστε να προσπαθήσουν…

Προς εσάς, αδελφοί και αδελφές μου, που έχετε λάβει την πνευματική κληρονομιά σας και έχετε φύγει, και τώρα βλέπετε ένα κενό στη ζωή σας, ο δρόμος είναι ανοιχτός για την επιστροφή σας. …Εάν κάνετε το πρώτο συνεσταλμένο βήμα για την επιστροφή σας, θα βρείτε ανοιχτές αγκαλιές να σας χαιρετίσουν και ζεστούς φίλους να σας καλωσορίσουν.

Νομίζω ότι ξέρω γιατί φύγατε μερικοί από εσάς. Προσβληθήκατε από κάποιο απερίσκεπτο άτομο που σας πλήγωσε και παρεξηγήσατε τις πράξεις του ως αντιπροσώπου της Εκκλησίας. Ή μπορεί να μετακομίσατε από κάποια περιοχή, όπου ήσασταν γνωστοί, σε μία περιοχή όπου είστε πολύ μόνοι και εκεί αποκτήσατε μια μικρή μόνον γνώση της Εκκλησίας.

Ή μπορεί να σας έχει προσελκύσει άλλη παρέα ή συνήθειες για τα οποία αισθανόσασταν ότι ήταν ασυμβίβαστα με τη συναναστροφή στην Εκκλησία. Ή μπορεί να έχετε αισθανθεί σοφότεροι στη σοφία του κόσμου αντίθετα με τις συναναστροφές σας στην Εκκλησία και με κάποιο ύφος περιφρόνησης αποσύρεστε από τη συντροφιά τους.

Δεν είμαι εδώ για να ασχοληθώ με τις αιτίες. Ελπίζω ότι δεν θα το κάνετε κι εσείς. Βάλτε το παρελθόν πίσω σας. …Έχετε να κερδίσετε τα πάντα και τίποτα να χάσετε. Επιστρέψτε, φίλοι μου. Υπάρχει περισσότερη ειρήνη να βρείτε στην Εκκλησία από όση έχετε γνωρίσει εδώ και πολύ καιρό. Υπάρχουν πολλοί, τη φιλία των οποίων θα ευχαριστηθείτε²⁰.

Αγαπημένοι αδελφοί και αδελφές μου που μπορεί… να έχετε παρασυρθεί, η Εκκλησία σάς χρειάζεται και εσείς χρειάζεστε την Εκκλησία. Θα βρείτε πολλούς που θα σας ακούσουν με κατανόηση. Θα υπάρξουν πολλά χέρια να σας βοηθήσουν να επιστρέψετε. Θα υπάρξουν καρδιές να ζεστάνουν τη δική σας. Θα υπάρξουν δάκρυα, όχι πικρίας αλλά αγαλλίασης²¹.

Για τους Αγίους των Τελευταίων Ημερών που επιστρέφουν στη δραστηριότητα στην Εκκλησία, θα είναι καλό να βρεθούν σπίτι ξανά.

Μία Κυριακή βρέθηκα σε μια πόλη της Καλιφόρνιας για μία συνέλευση πασσάλου. Το όνομα και η φωτογραφία μου βρίσκονταν στην τοπική εφημερίδα. Το τηλέφωνο χτύπησε στο κέντρο πασσάλου καθώς ο πρόεδρος πασσάλου κι εγώ μπαίναμε εκείνο το πρωί στο κτήριο. Το τηλεφώνημα ήταν για εμένα και αυτός που καλούσε ανέφερε ποιος ήταν. Ήθελε να με δει. Ζήτησα συγγνώμη για τη συγκέντρωση που θα είχα νωρίς εκείνο το πρωί και ζήτησα από τον πρόεδρο πασσάλου να συνεχίσει εκείνος. Είχα κάτι σημαντικότερο να κάνω.

Ήρθε αυτός ο φίλος μου, συνεσταλμένος και κάπως φοβισμένος. Έλειπε εδώ και πολύ καιρό. Αγκαλιάσαμε ο ένας τον άλλο σαν αδέλφια που είχαν χωρίσει καιρό. Στην αρχή νιώθαμε άβολα κουβεντιάζοντας, όμως σύντομα η συζήτηση έγινε πιο φιλική καθώς συζητούσαμε μαζί τις ημέρες που είχαμε περάσει στην Αγγλία πριν από πολλά χρόνια. Υπήρχαν δάκρυα στα μάτια αυτού του δυνατού άνδρα καθώς μιλούσε για την Εκκλησία, της οποίας είχε υπάρξει τόσο ενεργό μέλος κάποτε και κατόπιν μου είπε για τα μακριά, κενά χρόνια που είχαν ακολουθήσει. Επικεντρώθηκε σε αυτά, όπως ένας άνθρωπος μιλά για εφιάλτες. Όταν περιέγραψε εκείνα τα χαμένα χρόνια, μιλήσαμε για την επιστροφή του. Πίστευε ότι θα ήταν δύσκολο, ότι θα ερχόταν σε δύσκολη θέση, όμως συμφώνησε να προσπαθήσει.

[Έλαβα] ένα γράμμα από εκείνον πριν λίγο καιρό. Είπε: «Επέστρεψα. Επέστρεψα και πόσο υπέροχα νιώθω να βρίσκομαι ξανά σπίτι».

Έτσι, λοιπόν, κι εσείς φίλοι μου, οι οποίοι, όπως εκείνος, λαχταράτε να επιστρέψετε αλλά δείχνετε απροθυμία να κάνετε το πρώτο βήμα, προσπαθήστε. Ας σας συναντήσουμε εκεί που τώρα βρίσκεστε και ας σας πάρουμε από το χέρι, να σας βοηθήσουμε. Σας υπόσχομαι ότι θα αισθανθείτε καλά να βρεθείτε σπίτι ξανά²².

Προτάσεις για μελέτη και διδασκαλία

Ερωτήσεις

Γιατί πρέπει «το ενδιαφέρον και η έγνοια μας… να είναι πάντα με το άτομο», ακόμα και σε μία παγκόσμια εκκλησία; (Βλέπε τμήμα 1.) Πότε ευλογηθήκατε από κάποιον ο οποίος ενδιαφέρθηκε προσωπικά για εσάς; Ποιοι είναι μερικοί τρόποι που μπορούμε να είμαστε περισσότερο ευαίσθητοι φροντίζοντας κάθε άτομο;
Τι μπορούμε να μάθουμε και να εφαρμόσουμε από το γράμμα για το οποίο μιλά ο Πρόεδρος Χίνκλυ στο τμήμα 2; Συλλογιστείτε τι μπορείτε να κάνετε για να ενδυναμώσετε εκείνους που εργάζονται για να οικοδομήσουν την πίστη τους.
Γιατί κάθε καινούργιος νεοφώτιστος χρειάζεται φιλία, μία ευθύνη και γαλούχηση με τον λόγο του Θεού; (Βλέπε τμήμα 3.) Ποιοι είναι μερικοί τρόποι με τους οποίους μπορούμε να έχουμε φιλία με καινούργιους νεοφώτιστους; Πώς μπορούμε να στηρίξουμε καινούργιους νεοφώτιστους στις ευθύνες τους στην Εκκλησία; Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε καινούργιους νεοφώτιστους να «γαλουχηθούν με τον καλό λόγο του Θεού»;
Γιατί είναι δύσκολο μερικές φορές για τα μέλη να επιστρέψουν στη δραστηριότητα της Εκκλησίας; (Βλέπε τμήμα 4.) Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε ανθρώπους να επιστρέψουν; Πότε βιώσατε ή σταθήκατε μάρτυρες της αγαλλίασης που συνοδεύει μια επιστροφή στη δραστηριότητα της Εκκλησίας;
Τι μαθαίνετε από την αφήγηση του Προέδρου Χίνκλυ στο τμήμα 5; Συλλογιστείτε πώς μπορείτε να προσεγγίσετε για να βοηθήσετε κάποιον ο οποίος δεν είναι δραστήριος στην Εκκλησία «να επιστρέψει ξανά σπίτι».

Σχετικές γραφές

Κατά Λουκάν 15, Κατά Ιωάννην 10:1-16, 26-28, 13:34-35, Μωσία 18:8-10, Ήλαμαν 6:3, Νεφί Γ΄ 18:32, Μορόνι 6:4-6, Δ&Δ 38:24

Βοήθεια μελέτης

«Πολλοί κρίνουν ότι ο καλύτερος καιρός για μελέτη είναι το πρωί ύστερα από την ανάπαυση της νύχτας. …Άλλοι προτιμούν να μελετούν κατά τις ήσυχες ώρες, αφού τελειώσουν η εργασία και οι ανησυχίες της ημέρας. …Ίσως αυτό που είναι πιο σημαντικό από την ώρα της ημέρας, είναι να τεθεί κατά μέρος μία τακτική ώρα για μελέτη» (Χάουαρντ Χάντερ, “Reading the Scriptures”, Ensign, Νοε 1979, 64).