« វិធីសាស្ត្រ ជំនាញ និងនិតិវិធីនៃការបង្រៀន » វិធីសាស្ត្រ ជំនាញ និងនិតិវិធីនៃការបង្រៀន ( ឆ្នាំ ២០២៣ )

វិធីសាស្ត្រ ជំនាញ និងនិតិវិធីនៃការបង្រៀន » វិធីសាស្ត្រ ជំនាញ និងនិតិវិធីនៃការបង្រៀន

វិធីសាស្ត្រ ជំនាញ និងនិតិវិធីនៃការបង្រៀន

ការបង្រៀនគឺជាកិច្ចការដ៏ស្មុគស្មាញមួយនិងមានទ្រង់ទ្រាយច្រើន ។ គោលគំនិត និងឧទាហរណ៍ជាច្រើនអាចត្រូវបានរួមបញ្ចូលនៅក្នុងបញ្ជីនៃវិធីសាស្រ្ត ឬបច្ចេកទេសបង្រៀន ហើយការពិភាក្សាពេញលេញរបស់វាទាំងនោះនឹងមានចំនួនច្រើន ។ ទោះជាយ៉ាងណា យើងអាចផ្គុំវាទៅជាផ្នែកទូទៅមួយចំនួននៃវិធីសាស្ត្រ ជំនាញ និងនិតិវិធីនៃការបង្រៀនដែលសំខាន់ចំពោះការបង្រៀនឲ្យមានប្រសិទ្ធភាពបាន ។ ផ្នែកនេះនឹងបង្ហាញផ្នែកសំខាន់ៗមួយចំនួន ។

នៅពេលធ្វើការសម្រេចចិត្តថាត្រូវប្រើវិធីសាស្ត្រមួយណានៅក្នុងការបង្រៀន នោះវាជាការសំខាន់ដើម្បីចងចាំថា វិធីសាស្ត្រ និងជំនាញទាំងឡាយគឺជាមធ្យោបាយតែមួយដើម្បីសម្រេចគោលដៅដោយពុំចាំបាច់ពឹងផ្អែកទៅលើអ្វីផ្សេងទៀតឡើយ ។ គ្រូបង្រៀនគួរតែជ្រើសរើសវិធីសាស្រ្តដែលជួយសិស្សឲ្យយល់បានល្អបំផុតនូវខ្លឹមសារ គោលលទ្ធិ និងគោលការណ៍នៃបណ្តុំបទគម្ពីរជាក់លាក់មួយ ហើយវានឹងសម្រួលដល់ការស្អាងឡើង និងការអនុវត្ត ។ សូមចាំក្នុងចិត្តថា គោលបំណងនៃការប្រើជំនាញ ឬបច្ចេកទេសជាក់លាក់នឹងជួយគ្រូបង្រៀន ឲ្យអនុវត្តវានៅក្នុងរបៀបមួយដែលកាន់តែមានអត្ថន័យ ។ វាក៏សំខាន់ក្នុងការចងចាំផងដែរថា បើគ្មានព្រះវិញ្ញាណទេ សូម្បីតែវិធីសាស្ត្របង្រៀន និងនិតិវិធីនានាដែលមានប្រសិទ្ធភាពបំផុតក៏នឹងមិនទទួលបានជោគជ័យដែរ ។

សំណួរ

ការសួរសំណួរដែលមានប្រសិទ្ធិភាព គឺជាជំនាញដ៏សំខាន់បំផុតមួយដែលគ្រូបង្រៀនអាចអភិវឌ្ឍបាន ។ សំណួរទាំងនេះអាចធ្វើឲ្យសិស្សចូលរួមក្នុងដំណើរការនៃការយល់ដឹងអំពីព្រះគម្ពីរ ហើយអាចជួយពួកគេឲ្យរកឃើញ និងយល់អំពីសេចក្ដីពិតសំខាន់ៗនៃដំណឹងល្អ ។ សំណួរទាំងឡាយក៏ជួយសិស្សឲ្យរំឭកចាំអំពីរបៀបដែលដំណឹងល្អមានឥទ្ធិពលមកលើជីវិតរស់នៅរបស់ពួកគេ ហើយឲ្យពួកគេពិចារណាអំពីរបៀបដែលពួកគេអាចអនុវត្តគោលការណ៍នៃដំណឹងល្អនាពេលឥឡូវនេះ និងនាពេលអនាគតផងដែរ ។ ការសួរសំណួរដ៏មានប្រសិទ្ធភាពក៏អាចលើកទឹកចិត្តសិស្សឲ្យអញ្ជើញយាងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមកក្នុងបទពិសោធន៍នៃការរៀនសូត្ររបស់ពួកគេ នៅពេលពួកគេអនុវត្តសិទ្ធិជ្រើសរើសរបស់ខ្លួន និងបំពេញតួនាទីរបស់ពួកគេនៅក្នុងដំណើរការរៀនសូត្រផងដែរ ។

វាគឺជាការខិតខំដ៏មានតម្លៃបំផុតក្នុងការព្រៀងសំណួរដោយយកចិត្តទុកដាក់អំឡុងពេលរៀបចំមេរៀន ដែលនឹងនាំឲ្យមានការយល់ដឹង ហើយធ្វើឲ្យគំនិត និងដួងចិត្តរបស់សិស្សចាប់អារម្មណ៍នៅពេលពួកគេរៀន ។ នៅពេលកំពុងរៀបចំសំណួរ គ្រូបង្រៀនគួរកំណត់គោលបំណងជាមុននូវសំណួរជាក់លាក់ណាមួយដែលពួកគេនឹងសួរ ( ឧទាហរណ៍ គ្រូបង្រៀនអាចមានបំណងចង់ឲ្យសិស្សរកឃើញព័ត៌មាន នៅក្នុងវគ្គបទគម្ពីរ ដើម្បីគិតអំពីអត្ថន័យនៃវគ្គមួយ ឬដើម្បីចែកចាយទីបន្ទាល់នៃសេចក្ដីពិតនៃគោលការណ៍មួយ ) ។ បន្ទាប់មក គ្រូបង្រៀនគួរតែរៀបចំសំណួរដោយយកចិត្តទុកដាក់ដោយមាននូវគោលបំណងនោះនៅក្នុងគំនិត ។ ពាក្យមួយចំនួនដែលបានជ្រើសរើសដោយប្រុងប្រយ័ត្ន អាចធ្វើឲ្យមានភាពខុសគ្នាយ៉ាងខ្លាំង ថាតើសំណួរនោះអាចនាំឲ្យមានលទ្ធផលដែលចង់បានដែរឬអត់ ។

គ្រូបង្រៀនគួរតែខិតខំរៀបចំ និងសួរសំណួរទាំងឡាយណាដែលជំរុញឲ្យមានការគិត និងការទទួលអារម្មណ៍ ។ ជាទូទៅ ពួកគាត់គួរតែចៀសវាងសំណួរទាំងឡាយណា ដែលអាចឆ្លើយដោយសាមញ្ញថា « បាទ ចាស៎ » ឬ « ទេ » ឬដែលចម្លើយបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ ហើយមិនបានជំរុញឲ្យសិស្សគិតសោះ ។ គ្រូបង្រៀនក៏គួរចៀសវាងសំណួរដែលអាចបង្កឲ្យខ្វែងគំនិតគ្នា ដោយសាររឿងនេះ ដែលអាចធ្វើឲ្យសិស្សខកចិត្ត ហើយបង្កើតជាជម្លោះនៅក្នុងថ្នាក់ដែលធ្វើឲ្យមានវិញ្ញាណនៃការទាស់ទែង ( សូមមើល នីហ្វៃទី៣ ១១:២៩ ) ។

នៅពេលសួរសំណួរក្នុងថ្នាក់ វាសំខាន់ដែលគ្រូបង្រៀនត្រូវទុកពេលឲ្យសិស្សគិតពិចារណាអំពីចម្លើយរបស់ពួកគេ ។ ពេលខ្លះគ្រូបង្រៀនសួរសំណួរ ចូរទុកពេលមួយវិនាទីឬពីរវិនាទី ហើយបន្ទាប់មកនៅពេលគ្មាននរណាម្នាក់ឆ្លើយនឹងសំណួរនោះ គ្រូគួរផ្តល់ចម្លើយដល់ពួកគេដោយខ្លួនឯង ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សំណួរដែលមានប្រសិទ្ធភាពជាញឹកញាប់តម្រូវឲ្យមានការគិត និងការត្រិះរិះ ហើយសិស្សអាចនឹងត្រូវការពេលវេលាដើម្បីស្វែងរកចម្លើយនៅក្នុងបទគម្ពីរ ឬរៀបចំចម្លើយដ៏មានអត្ថន័យមួយ ។ ជួនកាល វាអាចមានប្រយោជន៍ដើម្បីឲ្យសិស្សមានពេលសរសេរចម្លើយរបស់ពួកគេមុននឹងឆ្លើយតប ។

ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទជាគ្រូបង្រៀនដ៏ឆ្នើម ទ្រង់បានប្រើសំណួរប្រភេទផ្សេងៗគ្នាដើម្បីលើកទឹកចិត្តដល់អ្នកដទៃឲ្យពិចារណា និងអនុវត្តតាមគោលការណ៍ដែលទ្រង់បានបង្រៀន ។ សំណួររបស់ទ្រង់ប្រែប្រួលអាស្រ័យទៅលើអ្វីដែលទ្រង់កំពុងស្វែងរក ដើម្បីនាំចូលក្នុងជីវិតរបស់អ្នកទាំងនោះ ដែលទ្រង់កំពុងបង្រៀន ។ សំណួរខ្លះបានលើកទឹកចិត្តអ្នកស្តាប់តាមទ្រង់ឲ្យគិត និងសំដៅទៅលើព្រះគម្ពីរសម្រាប់ចម្លើយដូចជាពេលដែលទ្រង់សួរថា « ក្នុងក្រឹត្យវិន័យ តើមានកត់ទុកយ៉ាងដូចម្តេចខ្លះ ? តើអ្នកមើលយល់ដូចម្តេច ? » ( លូកា ១០:២៦ ) ។ សំណួរផ្សេងទៀតមានបំណងដើម្បីអញ្ជើញឲ្យមានការតាំងចិត្ត នៅពេលទ្រង់បានសួរថា « តើអ្នករាល់គ្នាគួរធ្វើជាមនុស្សបែបណាទៅ ? » ( នីហ្វៃទី៣ ២៧:២៧ ) ។

ខណៈដែលមានសំណួរផ្សេងៗគ្នាជាច្រើនដែលគ្រូបង្រៀនអាចសួរ នោះមានសំណួរទូទៅបួនប្រភេទដែលសំខាន់ជាពិសេសនៅក្នុងការបង្រៀន និងការរៀនសូត្រអំពីដំណឹងល្អ ៖

សំណួរដែលអញ្ជើញសិស្សឲ្យ ស្វែងរកព័ត៌មាន
សំណួរដែលនាំឲ្យសិស្ស វិភាគសម្រាប់ការយល់ដឹង
សំណួរដែល អញ្ជើញឲ្យមានអារម្មណ៍ និងទីបន្ទាល់
សំណួរដែល លើកទឹកចិត្តឲ្យអនុវត្ត

សំណួរដែលអញ្ជើញសិស្សឲ្យ ស្វែងរកព័ត៌មាន

រូបភាព

សិស្សក្នុងថ្នាក់

សំណួរស្រាវជ្រាវ ជួយសិស្សស្ថាបនាការយល់ដឹងជាមូលដ្ឋានរបស់ពួកគេអំពីព្រះគម្ពីរ ដោយអញ្ជើញពួកគេឲ្យស្វែងរកព័ត៌មានលម្អិតសំខាន់ៗទាក់ទងនឹងខ្លឹមសារនៃបណ្តុំបទគម្ពីរ ។ ដោយសារតែសំណួរស្រាវជ្រាវលើកទឹកចិត្តដល់សិស្សឲ្យស្វែងរកព័ត៌មាននៅក្នុងអត្ថបទព្រះគម្ពីរ នោះវាមានប្រយោជន៍ដើម្បីសួរសំណួរបែបនេះ មុនពេលអានខគម្ពីរដែលមានចម្លើយនៅក្នុងនោះ ។ ចំណុចនេះធ្វើឲ្យសិស្សយកចិត្តទុកដាក់ ហើយអនុញ្ញាតឲ្យពួកគេរកឃើញចម្លើយនៅក្នុងដំណើររឿងព្រះគម្ពីរ ។

សំណួរស្រាវជ្រាវ ជាញឹកញាប់រួមមានពាក្យដូចជាអ្នកណា អ្វី ពេលណា របៀបណា កន្លែងណា និង ហេតុអ្វី ។ ឧទាហរណ៍មួយចំនួននៃសំណួរដែលអញ្ជើញសិស្សឲ្យ ស្វែងរកព័ត៌មាន រួមមាន ៖

យោងតាម ម៉ាថាយ ១៩:២២, ហេតុអ្វី បានជាកំឡោះអ្នកមានចាកចេញទាំងព្រួយចិត្ត ?
នៅក្នុង សាំយូអែលទី១ ១៧:២៤ តើមនុស្សនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែលបានឆ្លើយតប យ៉ាងដូចម្ដេច នៅពេលពួកគេបានឃើញកូលីយ៉ាត ? តើដាវីឌបានឆ្លើយតប យ៉ាងដូចម្តេច នៅក្នុង ខទី ២៦ ?
តើអាលម៉ាបានផ្ដល់ដំបូន្មាន អ្វីខ្លះ ដល់ស៊ិបឡុនជាកូនប្រុសរបស់លោក នៅក្នុង អាលម៉ា ៣៨:៥–១៥ ?

ចម្លើយចំពោះសំណួរស្រាវជ្រាវគួរតែបង្កើតមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃការយល់ដឹងអំពីប្រភេទសំណួរផ្សេងទៀតដែលក្រោយមកអាចស្ថាបនាការយល់ដឹង និងការអនុវត្តកាន់តែប្រសើរឡើង ។ សំណួររបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះថា « តើមនុស្សទាំងឡាយ គេថាកូនមនុស្សជាអ្នកណា ? » ( ម៉ាថាយ ១៦:១៣ ) បានបង្កើតជាព័ត៌មានសាច់រឿង ។ ចម្លើយដែលពួកសិស្សរបស់ទ្រង់បានផ្តល់ឲ្យ បានរៀបចំពួកគេសម្រាប់សំណួរដែលកាន់តែពិបាកជាងនោះថា « ចុះឯអ្នករាល់គ្នាវិញតើថាខ្ញុំជានរណា ? » ( ម៉ាថាយ ១៦:១៥ )។

សំណួរដែលនាំសិស្សឲ្យ វិភាគសម្រាប់ការយល់ដឹង

សំណួរវិភាគ ជាធម្មតាត្រូវបានសួរបន្ទាប់ពីសិស្សបានស្គាល់ខគម្ពីរដែលពួកគេកំពុងសិក្សា ។ ពួកគេអាចអញ្ជើញអ្នករៀនឲ្យស្វែងរកការយល់ដឹងកាន់តែទូលំទូលាយ និងជ្រាលជ្រៅអំពីបទគម្ពីរ ។ សំណួរនោះអាចជួយសិស្សឲ្យសិក្សាអំពីទំនាក់ទំនង និងគំរូទាំងឡាយ ឬរកឃើញពីភាពផ្ទុយគ្នានៅក្នុងបទគម្ពីរ ។ ការវិភាគសំណួរតែងតែមានចម្លើយច្រើនជាងមួយជានិច្ច ។

រូបភាព

ការអានក្នុងថ្នាក់

សំណួរវិភាគ ជាទូទៅឆ្លើយតបយ៉ាងហោចណាស់សម្រាប់ គោលបំណងមួយក្នុងចំណោមគោលបំណងទាំងបី ។ គោលបំណងទាំងនោះអាចជួយសិស្សឲ្យ ៖

មានការយល់ដឹងកាន់តែច្បាស់អំពីបរិបទ និងខ្លឹមសារនៃបទគម្ពីរ ។
ចេះកំណត់បាននូវគោលការណ៍ និងគោលលទ្ធិនៃដំណឹងល្អ ។
ចេះអភិវឌ្ឍការយល់ដឹងស៊ីជម្រៅអំពីគោលការណ៍ និងគោលលទ្ធិទាំងនោះ ។

ការជួយសិស្សឲ្យយល់កាន់តែច្បាស់អំពីបរិបទ និងខ្លឹមសារនៃបទគម្ពីរ ។ សំណួរវិភាគអាចជួយសិស្សឲ្យពង្រីកការយល់ដឹងរបស់ពួកគេអំពីអត្ថបទ និងព្រឹត្តិការណ៍នៃបទគម្ពីរដោយជួយពួកគេឲ្យពិនិត្យមើលវគ្គបទគម្ពីរ នៅក្នុងបរិបទនៃប្រវត្តិសាស្ត្រ និងព័ត៌មានសាច់រឿង ឬនៅក្នុងការបំភ្លឺវគ្គបទគម្ពីរផ្សេងទៀត ។ សំណួរបែបនេះក៏អាចជួយសិស្សឲ្យបញ្ជាក់អំពីអត្ថន័យនៃពាក្យឬឃ្លា និងជួយពួកគេក្នុងការវិភាគព័ត៌មានលម្អិតនៃរឿងនេះឲ្យកាន់តែប្រសើរឡើង ។ ដំណើរការនេះរៀបចំសិស្សឲ្យមានលទ្ធភាពស្គាល់អំពីគោលការណ៍ និងគោលលទ្ធិទាំងឡាយ ។

ឧទាហរណ៍ប្រភេទសំណួរទាំងនេះរួមមាន ៖

តើការពន្យល់របស់ព្រះយេស៊ូវនៅក្នុង ម៉ាថាយ ១៣:១៨-២៣ ជួយយើងឲ្យយល់អំពីការបង្រៀនរបស់ទ្រង់នៅក្នុង ខ ៣-៨ យ៉ាងដូចម្ដេច ?
តើអ្នកឃើញភាពខុសគ្នាអ្វីខ្លះ ចំពោះការឆ្លើយតបរបស់លេមិន និងលេមយួល ទៅនឹងការឆ្លើយតបរបស់នីហ្វៃ ចំពោះការណែនាំរបស់ទេវតា ? ( សូមមើល នីហ្វៃទី១ ៣:៣១; ៤:១–៧ ) ។
តើអ្វីជាហេតុនាំឲ្យបាត់បង់ទំព័រទាំង ១១៦ ដែលជំរុញឲ្យព្រះអម្ចាស់ផ្តល់ដំបូន្មានដល់ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធថា « មិនត្រូវខ្លាចមនុស្សជាងព្រះឡើយ » ? ( គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ៣:៧ ) ។

ការជួយសិស្សឲ្យស្គាល់គោលការណ៍ និងគោលលទ្ធិនៃដំណឹងល្អ ។ ពេលសិស្សអភិវឌ្ឍការយល់ដឹងរបស់ពួកគេអំពីបរិបទ និងខ្លឹមសារនៃបទគម្ពីរ នោះពួកគេអាចកំណត់បានកាន់តែប្រសើរនូវគោលការណ៍ និងគោលលទ្ធិដែលមានក្នុងនោះ ។ សំណួរវិភាគអាចជួយសិស្សឲ្យធ្វើសេចក្តីសន្និដ្ឋាន និងបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់លាស់អំពីគោលការណ៍ ឬគោលលទ្ធិនានាដែលបានរកឃើញនៅក្នុងបណ្តុំបទគម្ពីរ ( សូមមើល ផ្នែក ២.៥.១ « ការកំណត់អត្តសញ្ញាណគោលលទ្ធិ និងគោលការណ៍ទាំងឡាយ » នៅទំព័រ ២៦ ) ។

ឧទាហរណ៍មួយចំនួននៃសំណួរទាំងនេះរួមមាន ៖

តើមានគោលការណ៍អ្វីខ្លះដែលបានបង្ហាញពីភាពជោគជ័យរបស់នីហ្វៃ ក្នុងការទទួលបានផ្ទាំងលង្ហិនទោះបីជាមានការលំបាកជាខ្លាំងយ៉ាងណាក៏ដោយ ? ( សូមមើល នីហ្វៃទី១ ៣-៤ ) ។
តើមានគោលលទ្ធិអ្វីខ្លះដែលទាក់ទងទៅនឹងនិស្ស័យនៃព្រះដែលយើងអាចរៀនចេញពីការនិមិត្តដំបូង ? ( សូមមើល យ៉ូសែបស្ម៊ីធ—ប្រវត្ដិសាស្ដ្រ ១:១៥-២០ ) ។
តើមានមេរៀនអ្វីខ្លះដែលយើងអាចរៀនចេញពីការខិតខំពុះពារដោយស្ត្រីមានជំងឺធ្លាក់ឈាមដែលឈោងទៅពាល់ព្រះសង្រ្គោះ ហើយជាលទ្ធផលទ្រង់បានឆ្លើយតបចំពោះនាង ? ( ម៉ាកុស ៥:២៤-៣៤ ) ។

ការជួយសិស្សឲ្យអភិវឌ្ឍការយល់ដឹងកាន់តែជ្រាលជ្រៅអំពីគោលការណ៍ និងគោលលទ្ធិនានា ។ បន្ថែមពីលើ ការកំណត់ គោលការណ៍ និងគោលលទ្ធិនានា នោះសិស្សត្រូវការ យល់ដឹងអំពី គោលការណ៍ទាំងនោះមុនពេលពួកគេអាចអនុវត្តបានយ៉ាងមានអត្ថន័យ ។ សំណួរដែលនាំទៅរកការយល់ដឹងកាន់តែច្បាស់អំពីអត្ថន័យនៃគោលការណ៍ ឬគោលលទ្ធិជាក់លាក់មួយ ដែលលើកទឹកចិត្តសិស្សឲ្យគិតអំពីគោលការណ៍មួយនៅក្នុងបរិបទសម័យទំនើប ឬដែលអញ្ជើញសិស្សឲ្យពន្យល់អំពីការយល់ដឹងរបស់ពួកគេអំពីគោលការណ៍មួយ គឺជាជំនួយយ៉ាងពិសេស ។ ខាងក្រោមនេះគឺជាឧទាហរណ៍មួយចំនួន ៖

តើមានភស្តុតាងអ្វីខ្លះដែលបញ្ជាក់ថាយើងបានស្រឡាញ់ព្រះឲ្យ « អស់ពីសមត្ថភាព អស់ពីគំនិត និងអស់ពីកម្លាំង » របស់យើង ? ( មរ៉ូណៃ ១០:៣២ ) ។
ហេតុអ្វីបានជាការអធិស្ឋានតែងតែជួយអ្នកឲ្យទទួលបានកម្លាំងខាងវិញ្ញាណ ដែលជាភាពចាំបាច់ដើម្បីយកឈ្នះការល្បួងបែបនេះ ដូចជាការនិយាយមិនទន់ភ្លន់ទៅកាន់អ្នកដទៃ ឬការចូលរួមក្នុងការកម្សាន្តដែលប្រមាថដល់ព្រះវិញ្ញាណ ? ( សូមមើល គោលលទ្ធិ និងសេចក្តីសញ្ញា ១០:៥ ) ។
តើអ្នកនឹងឃើញឥរិយាបថ និងចរិតលក្ខណៈអ្វីខ្លះក្នុងជីវិតរបស់បុគ្គលម្នាក់ដែលកំពុងស្ថាបនានៅលើគ្រឹះរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ? ( សូមមើល ហេលេមិន ៥:១-១៤ ) ។
ដោយប្រើនូវអ្វីដែលយើងបានរៀននៅក្នុង អាលម៉ា ៤០ តើអ្នកនឹងពន្យល់អំពីគោលលទ្ធិនៃការរស់ឡើងវិញទៅកាន់មិត្ដភក្ដិដែលមិនមានជំនឿដូចជាយើងដោយរបៀបណា ?

សំណួរដែល អញ្ជើញឲ្យមានអារម្មណ៍ និងទីបន្ទាល់

សំនួរខ្លះជួយសិស្ស ឲ្យគិត និង យល់ អំពីគោលការណ៍ និងគោលលទ្ធិនៃដំណឹងល្អ ខណៈពេលដែលសំនួរផ្សេងទៀតអាចធ្វើឲ្យវាឆ្លុះបញ្ចាំងពីបទពិសោធន៍ខាងវិញ្ញាណ ហើយដឹកនាំសិស្សឲ្យ មានអារម្មណ៍ កាន់តែជ្រាលជ្រៅអំពីសេចក្ដីពិត និងសារៈសំខាន់នៃគោលការណ៍ដំណឹងល្អ ឬគោលលទ្ធិនៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ ។ ជាច្រើនលើកកន្លងមក អារម្មណ៍ទាំងនោះបានជំរុញឲ្យមានបំណងប្រាថ្នាកាន់តែខ្លាំងឡើងក្នុងដួងចិត្តរបស់សិស្ស ដើម្បីរស់នៅតាមគោលការណ៍ដំណឹងល្អមួយឲ្យកាន់តែមានភាពស្មោះត្រង់ជាងមុន ។ នៅក្នុងសុន្ទរកថាទៅកាន់គ្រូបង្រៀនផ្នែកសាសនា ស៊ី. អ៊ី. អេស. ប្រធាន ហិនរី ប៊ី អាវរិង បានប្រើសំណួរបែបនេះនៅពេលលោកថ្លែងថា ៖

រូបភាព

សិស្សលើកដៃ

« សំណួរខ្លះអញ្ជើញការបំផុសគំនិត ។ គ្រូបង្រៀនល្អសួរសំណួរទាំងនោះ ។ … នេះគឺជាសំណួរមួយដែលអាចនឹងមិនអញ្ជើញការបំផុសគំនិត ៖ ‹ តើស្គាល់ព្យាការីពិតម្នាក់បានយ៉ាងដូចម្ដេច ? › សំណួរនោះអញ្ជើញឲ្យមានចម្លើយមួយដែលជាបញ្ជី ដែលត្រូវបានដកស្រង់ចេញពីការចងចាំនៃបទគម្ពីរ និងប្រសាសន៍របស់ពួកព្យាការីដែលនៅរស់ ។ សិស្សជាច្រើនអាចចូលរួមក្នុងការឆ្លើយបាន ។ សិស្សភាគច្រើនយ៉ាងហោចណាស់ផ្តល់យោបល់ល្អមួយ ។ ហើយនឹងត្រូវបានជំរុញចិត្ត ។

« ប៉ុន្តែយើងក៏អាចសួរសំណួរតាមវិធីនេះបានផងដែរដោយគ្រាន់តែមានភាពខុសគ្នាបន្តិច ៖ ‹ តើនៅពេលណាដែលអ្នកមានអារម្មណ៍ថាអ្នកនៅក្នុងវត្តមានរបស់ព្យាការី ? › ការណ៏នោះនឹងអញ្ជើញបុគ្គលទាំងឡាយឲ្យស្វែងរកអនុស្សាវរីយ៍របស់ពួកគេសម្រាប់អារម្មណ៍នោះ ។ បន្ទាប់ពីសួរហើយ នោះយើងអាចរង់ចាំមួយភ្លែតមុននឹងសុំឲ្យនរណាម្នាក់ឆ្លើយតប ។ សូម្បីតែអ្នកដែលមិននិយាយក៏នឹងគិតអំពីបទពិសោធន៍ខាងវិញ្ញាណដែរ ។ ការណ៍នោះនឹងអញ្ជើញព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ » ( « The Lord Will Multiply the Harvest » ទំព័រ ៦ ) ។

សំណួរបែបនេះអញ្ជើញសិស្សឲ្យឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីអតីតកាល ដើម្បី « ស្វែងរកអនុស្សាវរីយ៍ចេញពីអារម្មណ៍របស់ពួកគេ » ហើយត្រូវគិតអំពីបទពិសោធន៍ខាងវិញ្ញាណរបស់ពួកគេដែលទាក់ទងទៅនឹងគោលលទ្ធិ ឬគោលការណ៍នៃដំណឹងល្អដែលកំពុងពិភាក្សា ។ ជាញឹកញាប់ សំណួរទាំងនេះធ្វើឲ្យសិស្សចែកចាយអារម្មណ៍និងបទពិសោធន៍ទាំងនោះ ឬមានទីបន្ទាល់អំពីគោលលទ្ធិ ឬគោលការណ៍មួយ ។ សំណួរទាំងនេះជួយនាំដំណឹងល្អពីក្នុងគំនិតរបស់សិស្សចូលទៅក្នុងដួងចិត្តរបស់ពួកគេ ។ ហើយនៅពេលពួកគេ ដឹង ក្នុងដួងចិត្តរបស់ពួកគេអំពីសេចក្តីពិតដ៏ពេញលេញ និងសារៈសំខាន់នៃគោលលទ្ធិ ឬគោលការណ៍នៃដំណឹងល្អមួយ នោះពួកគេកាន់តែអនុវត្តតាមគោលលិទ្ធ ឬគោលការណ៍នោះនៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ ។

នេះជាឧទាហរណ៍មួយចំនួនអំពីសំណួរដែលអាចជំរុញអារម្មណ៍ និងអញ្ជើញឲ្យមានទីបន្ទាល់ ៖

តើអ្នកមានអារម្មណ៍សុខសាន្ត និងអំណរដែលបានមកពីការអភ័យទោសដល់នរណាម្នាក់នៅពេលណា ?
សូមគិតអំពីគ្រាមួយដែលព្រះអម្ចាស់បានដឹកនាំការសម្រេចចិត្តរបស់អ្នក ដោយសារតែអ្នកទុកចិត្តលើទ្រង់ជាជាងការពឹងផ្អែកលើការចេះដឹងផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នក ( សូមមើល សុភាសិត ៣:៥–៦ ) ។ តើអ្នកបានទទួលពរដោយព្រោះការធ្វើដូច្នោះយ៉ាងដូចម្ដេច ?
ប្រសិនបើអ្នកអាចបង្ហាញការដឹងគុណរបស់អ្នកទៅកាន់ព្រះអង្គសង្គ្រោះដោយផ្ទាល់ ចំពោះការលះបង់របស់ទ្រង់សម្រាប់អ្នក តើអ្នកនឹងប្រាប់អ្វីខ្លះដល់ទ្រង់ ?
តើជីវិតរបស់អ្នកខុសគ្នាយ៉ាងដូចម្ដេចដោយសារតែអ្វីដែលបានកើតឡើងនៅក្នុងព្រៃពិសិដ្ឋ ?
តើអ្នកបានឃើញអ្នកដទៃឆ្លើយតបដោយស្មោះត្រង់ចំពោះការសាកល្បងនៅពេលណា ? តើវាបានជះឥទ្ធិពលដល់អ្នកយ៉ាងដូចម្តេច ?

ពាក្យដាស់តឿន ៖ ការឆ្លើយតបចំពោះសំណួរមានលក្ខណៈបែបនេះអាចជារឿងពិសេសផ្ទាល់ខ្លួន និងជាចំណុចរសើប ។ គ្រូបង្រៀនគួរតែធានាថាសិស្សមិនដែលមានអារម្មណ៍ថាបង្ខំឲ្យឆ្លើយសំណួរ ចែកចាយអារម្មណ៍ ឬបទពិសោធន៍នានារបស់ខ្លួន ឬថ្លែងទីបន្ទាល់ឡើយ ។ លើសពីនេះទៀត គ្រូបង្រៀនគួរតែជួយសិស្សឲ្យយល់អំពីលក្ខណៈពិសិដ្ឋនៃបទពិសោធន៍ខាងវិញ្ញាណផ្ទាល់ខ្លួន និងលើកទឹកចិត្តពួកគេឲ្យចែកចាយបទពិសោធន៍ទាំងនោះឲ្យបានសមរម្យ ( សូមមើល គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ៦៣:៦៤ ) ។

សំណួរដែល លើកទឹកចិត្តឲ្យមានការអនុវត្ត

គោលដៅនៃការបង្រៀនដំណឹងល្អគឺដើម្បីជួយសិស្សឲ្យអនុវត្តគោលការណ៍ និងគោលលទ្ធិទាំងឡាយដែលមាននៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ហើយមានលក្ខណៈគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីទទួលបានពរជ័យដែលបានសន្យាដល់អស់អ្នកស្មោះត្រង់ និងគោរពប្រតិបត្តិតាម ។ សិស្សទាំងឡាយណាដែលអាចមើលឃើញអំពីរបៀបដែលពួកគេត្រូវបានប្រទានពរ ដោយការរស់នៅតាមគោលការណ៍ទាំងឡាយនៃដំណឹងល្អកាលពីអតីតកាលនឹងមានបំណងប្រាថ្នាកាន់តែខ្លាំង និងបានរៀបចំខ្លួនកាន់តែល្អប្រសើរដើម្បីអនុវត្តតាមក្នុងពេលអនាគតដោយជោគជ័យ ។ សំណួរអាចដើរតួយ៉ាងសំខាន់នៅក្នុងការជួយដល់សិស្សឲ្យមើលឃើញ អំពីរបៀបដែលពួកគេអាចអនុវត្តគោលការណ៍ទាំងនេះនៅក្នុងស្ថានភាពបច្ចុប្បន្នរបស់គេ និងគិតពិចារណាអំពីរបៀបដែលពួកគេអាចអនុវត្តតាមនាពេលអនាគត ។

ខាងក្រោមនេះគឺជាឧទាហរណ៍មួយចំនួនដែលអាចជួយសិស្សឲ្យគិតជាពិសេស អំពីរបៀបដែលពួកគេអាចអនុវត្តតាមគោលការណ៍ និងគោលលទ្ធិទាំងឡាយនៅក្នុងជីវិតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គេ ៖

តើអ្នកត្រូវធ្វើការផ្លាស់ប្ដូរអ្វីខ្លះដើម្បីរក្សាថ្ងៃឈប់សម្រាកឲ្យបរិសុទ្ធកាន់តែប្រសើរឡើង ដើម្បីកុំឲ្យអ្នកប្រឡាក់ពីលោកិយ ? ( សូមមើល គោលលទ្ធិ និងសេចក្តីសញ្ញា ៥៩:៩-១៣ ) ។
តើអ្វីទៅដែលព្យាការីបានទូន្មានថា អ្នកអាចធ្វើតាមដោយភាពជាក់លាក់ជាងនេះ ? ( សូមមើល អាល ៥៧:១–២៧ ) ។
តើគោលការណ៍ដែលថា ប្រសិនបើយើងស្វែងរកនគរនៃព្រះជាមុនសិន យើងនឹងទទួលពរនៅក្នុងផ្នែកផ្សេងទៀតនៃជីវិតរបស់យើង អាចជួយអ្នកឲ្យកំណត់គោលដៅ និងសកម្មភាពរបស់អ្នកសម្រាប់ពីរ ឬបីឆ្នាំខាងមុខនេះយ៉ាងដូចម្ដេច ? ( សូមមើល ម៉ាថាយ ៦:៣៣ ) ។

ការពិភាក្សាក្នុងថ្នាក់

ការពិភាក្សាក្នុងថ្នាក់ដ៏មានអត្ថន័យមានតួនាទីដ៏សំខាន់ក្នុងការបង្រៀននិងការរៀនសូត្រដំណឹងល្អ ។ ការពិភាក្សាក្នុងថ្នាក់រៀនកើតឡើងនៅពេលគ្រូបង្រៀនប្រាស្រ័យទាក់ទងជាពាក្យសម្តីជាមួយសិស្ស ហើយសិស្សប្រាស្រ័យទាក់ទងដោយពាក្យសម្តីជាមួយគ្នាក្នុងរបៀបមួយដែលជំរុញឲ្យមានការរៀនសូត្រ ។ ការពិភាក្សាល្អអាចជួយសិស្សឲ្យរៀនអំពីសារៈសំខាន់នៃការស្វែងរកចម្លើយចំពោះសំណួរសំខាន់ និងតម្លៃនៃការស្តាប់ ហើយរៀនមកពីមតិយោបល់គំនិត និងបទពិសោធន៍របស់អ្នកដទៃទៀត ។ វាក៏អាចជួយសិស្សឲ្យរក្សាកម្រិតនៃការផ្តោតអារម្មណ៍ និងការចូលរួមក្នុងថ្នាក់ដែលជាញឹកញាប់នាំឲ្យមានការយល់ដឹងកាន់តែជ្រាលជ្រៅអំពីគោលលទ្ធិ និងគោលការណ៍នៃដំណឹងល្អ ដែលត្រូវបានពិភាក្សាព្រមទាំងបំណងប្រាថ្នាដ៏ពិតប្រាកដនៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេដើម្បីអនុវត្តនូវអ្វីដែលពួកគេរៀនសូត្រ និងទទួលអារម្មណ៍នោះ ។

រូបភាព

ការពិភាក្សាក្នុងថ្នាក់

ខាងក្រោមនេះគឺជាគំនិតមួយចំនួនដែលជួយគ្រូបង្រៀនដឹកនាំការចូលរួម និងបំផុសកិច្ចពិភាក្សាក្នុងថ្នាក់រៀន ៖

រៀបចំផែនការការពិភាក្សា ។ ដូចវិធីសាស្ត្រផ្សេងទៀតនៃការបង្រៀនដែរ ការពិភាក្សាត្រូវតែត្រៀមខ្លួនដោយប្រុងប្រយ័ត្ន ហើយបន្ទាប់មកធ្វើឡើងនៅក្រោមឥទ្ធិពលនៃព្រះវិញ្ញាណ ។ គ្រូបង្រៀនត្រូវគិតអំពីរបៀបដែលការពិភាក្សានេះនឹងជួយសិស្សឲ្យយល់អំពីអ្វីដែលពួកគេត្រូវរៀន តើសំណួរជាបន្តបន្ទាប់អ្វីខ្លះដែលនឹងនាំឲ្យមានគោលបំណង របៀបដើម្បីសួរសំណួរទាំងនោះទៅតាមរបៀបដែលមានប្រសិទ្ធិភាពបំផុត និងរបៀបឆ្លើយតបប្រសិនបើចម្លើយរបស់សិស្សនាំឲ្យមានការពិភាក្សានៅក្នុងទិសដៅដែលមិនបានរំពឹងទុក ។

ជៀសវាងការអធិប្បាយរបស់គ្រូបង្រៀនច្រើនហួសហេតុពេក ។ គ្រូបង្រៀនដែលបញ្ចេញមតិហួសហេតុលើប្រធានបទពិភាក្សា អាចបង្អាក់សិស្សពីកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងដើម្បីចូលរួម ព្រោះពួកគេបានដឹងថាគ្រូបង្រៀនរបស់ពួកគេតែងតែអន្ទះសាឆាប់ក្នុងការផ្ដល់ចម្លើយ ។ មតិយោបល់របស់គ្រូបង្រៀនច្រើនហួសហេតុពេកអាចធ្វើឲ្យសិស្សមានអារម្មណ៍ថា ការរួមចំណែករបស់ពួកគេមិនសូវមានតម្លៃ និងធ្វើឲ្យពួកគេបាត់បង់ចំណាប់អារម្មណ៍ ។

សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យចូលរួមទាំងអស់គ្នា ។ គ្រូបង្រៀនគួរខិតខំស្វែងរកវិធីដើម្បីអញ្ជើញសិស្សទាំងអស់ឲ្យចូលរួមពិភាក្សាប្រកបដោយអត្ថន័យ សូម្បីតែអ្នកដែលស្ទាក់ស្ទើរក្នុងការចូលរួមដោយហេតុផលផ្សេងៗក៏ដោយ ។ គ្រូបង្រៀនគួរតែប្រុងប្រយ័ត្នកុំធ្វើឲ្យសិស្សអាម៉ាស់ដោយហៅពួកគេនោះ ពេលដឹងថាសិស្សនោះមិនបានត្រៀមខ្លួនដើម្បីឆ្លើយ ។

ពេលខ្លះសិស្សម្នាក់ ឬសិស្សមួយចំនួនតូចមានទំនោរចង់គ្រប់គ្រងលើការពិភាក្សាក្នុងថ្នាក់រៀនតែឯង ។ គ្រូបង្រៀនប្រហែលជាត្រូវទៅជួបសិស្សនោះជាឯកជន សូមអរគុណចំពោះឆន្ទៈរបស់ពួកគេក្នុងការចូលរួម បង្ហាញអំពីសារៈសំខាន់ក្នុងការលើកទឹកចិត្តដល់សមាជិកក្នុងថ្នាក់ទាំងអស់ឲ្យចូលរួម និងពន្យល់អំពីមូលហេតុដែលពួកគេមិនអាចត្រូវបានហៅឲ្យឆ្លើយរាល់ពេលដែលពួកគេស្ម័គ្រចិត្តឆ្លើយនោះ ។

ហៅសិស្សតាមឈ្មោះ ។ ការហៅសិស្សតាមឈ្មោះដើម្បីឲ្យឆ្លើយតបទៅនឹងសំណួរ ឬធ្វើការបកស្រាយជួយជំរុញឲ្យមានបរិយាកាសរៀនសូត្រនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងការគោរព ។

សូមកុំខ្លាចភាពស្ងៀមស្ងាត់ ។ នៅពេលសួរសំណួរដែលមានប្រសិទ្ធភាព ពេលខ្លះសិស្សប្រហែលជាមិនឆ្លើយតបភ្លាមៗនោះទេ ។ ភាពស្ងៀមស្ងាត់នេះមិនគួរធ្វើឲ្យគ្រូពិបាកចិត្តទេ ប្រសិនបើវាមិនបន្តរយៈពេលយូរពេក ។ ជួនកាល សិស្សត្រូវការឱកាសមួយដើម្បីនឹកគិតអំពីអ្វីដែលពួកគេបានសួរ និងរបៀបដែលពួកគេអាចឆ្លើយនឹងសំណួរ ។ ការឆ្លុះបញ្ចាំងបែបនេះអាចជួយសម្របសម្រួលការណែនាំមកពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។

សួរសំណួរសារឡើងវិញ ។ នៅពេលខ្លះ សិស្សអាចនឹងពិបាកឆ្លើយតបទៅនឹងសំណួរមួយពីព្រោះសំណួរនេះមិនច្បាស់លាស់ ។ គ្រូបង្រៀនអាចចាំបាច់ត្រូវសួរសំណួរនោះឡើងវិញ ឬសួរសិស្សបើសិនជាពួកគេយល់អំពីអ្វីដែលបានសួរដែរឬទេ ? គ្រូបង្រៀនគួរចៀសវាងការសួរសំណួរជាបន្តបន្ទាប់ ដោយមិនអនុញ្ញាតឲ្យសិស្សមានពេលវេលាគ្រប់គ្រាន់គិតឲ្យបានស៊ីម្រៅ ដើម្បីបង្កើតចម្លើយសមរម្យនោះទេ ។

ស្តាប់ដោយយកចិត្តទុកដាក់ ហើយសួរសំណួរតាមដាន ។ នៅពេលខ្លះ គ្រូបង្រៀនមានការព្រួយបារម្ភខ្លាំងណាស់អំពីអ្វីដែលពួកគេនឹងនិយាយ ឬធ្វើបន្ទាប់ទៀតរហូតពួកគេមិនយកចិត្តទុកដាក់ទៅលើអ្វីដែលសិស្សកំពុងតែនិយាយនោះទេ ។ តាមរយៈការសង្កេត និងការស្តាប់សិស្សដោយប្រុងប្រយ័ត្ននោះគ្រូបង្រៀនអាចដឹងអំពីតម្រូវការរបស់ពួកគេបាន ហើយដឹកនាំការពិភាក្សាដូចដែលបានដឹកនាំដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។ គ្រូបង្រៀនអាចប្រាកដថាពួកគេយល់អំពីចម្លើយរបស់សិស្សដោយសួរសំណួរដូចជា « តើអ្នកអាចជួយខ្ញុំឲ្យយល់ពីអ្វីដែលអ្នកចង់មានន័យបានទេ ? ឬ « តើអ្នកអាចផ្តល់ឧទាហរណ៍មួយដល់ខ្ញុំអំពីអ្វីដែលអ្នកចង់មានន័យបានឬទេ ? » ការសួរសំណួរតាមដានបែបនេះ ជាញឹកញាប់នឹងនាំសិស្សឲ្យចែកចាយអំពីអ្វីដែលពួកគេកំពុងគិតពិចារណា និងការទទួលអារម្មណ៍បន្ថែមទៀត ហើយជារឿយៗវាអញ្ជើញវិញ្ញាណនៃទីបន្ទាល់ដើម្បីឆ្លើយសំណួរ ។ គ្រូបង្រៀនគួរតែរំឭកសិស្សឲ្យស្តាប់គ្នាទៅវិញទៅមកផងដែរ ហើយមិនត្រូវជជែកគ្នាទេនៅពេលនរណាម្នាក់កំពុងនិយាយនោះ ។

« ចូរតាំងគ្រូបង្រៀនម្នាក់នៅក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា ហើយចូរកុំឲ្យទាំងអស់គ្នានិយាយព្រមគ្នាឡើយ ប៉ុន្តែចូរឲ្យនិយាយម្នាក់ម្តង ហើយចូរឲ្យទាំងអស់គ្នាស្តាប់ពាក្យសំដីរបស់អ្នកនោះ ប្រយោជន៍កាលណាទាំងអស់គ្នានិយាយនោះទើបឲ្យទាំងអស់បានស្អាងឡើងទាំងអស់គ្នា » ។

( គោលលទ្ធិ និងសេចក្តីសញ្ញា ៨៨:១២២ ) ។

ការតម្រង់ទិសដៅនៃការបញ្ចេញមតិ ឬសំណួររបស់សិស្សឡើងវិញ ។ ការពិភាក្សាក្នុងថ្នាក់ភាគច្រើន ធ្វើតាមលំនាំដែលគ្រូបង្រៀនសួរសំណួរ សិស្សឆ្លើយតប ហើយបន្ទាប់មកគ្រូបង្រៀនបន្ថែមការយល់ដឹងរបស់គាត់ទៅលើចម្លើយរបស់សិស្សមុននឹងសួរសំណួរបន្ទាប់ ។ ការពិភាក្សាអាចកាន់តែមានអត្ថន័យ រស់រវើក និងមានប្រសិទ្ធិភាពកាន់តែខ្លាំង នៅពេលគ្រូបង្រៀនបង្វែរចម្លើយ ឬការបញ្ចេញមតិពីសិស្សម្នាក់ទៅសិស្សម្នាក់ទៀត ។ សំណួរសាមញ្ញៗដូចជា « តើអ្នកនឹងបន្ថែមអ្វីទៅលើរឿងនោះ ? » ឬ « តើអ្នកមានគំនិតអ្វីចំពោះមតិយោបល់នោះ ? » អាចបង្កើតលំនាំដែលសិស្សឆ្លើយតបទៅសិស្សបាន ។ ជាញឹកញាប់ រឿងនេះលើកកម្ពស់បទពិសោធន៍ការរៀនសូត្របានច្រើន ។ ជាធម្មតា លុះត្រាតែមានពេលវេលាកំណត់ នោះសិស្សទាំងអស់ដែលមានបំណងចង់បញ្ចេញមតិគួរតែមានឱកាសដើម្បីនិយាយ ។

ទទួលស្គាល់ចម្លើយរបស់សិស្សនៅក្នុងរបៀបវិជ្ជមាន ។ នៅពេលសិស្សឆ្លើយតប គ្រូបង្រៀនត្រូវទទួលស្គាល់វាតាមវិធីណាមួយ ។ ការណ៍នេះអាចជាការនិយាយសាមញ្ញៗថា « សូមអរគុណ » ឬផ្តល់មតិយោបល់មួយអំពីចម្លើយនោះ ។ នៅពេលសិស្សឆ្លើយចម្លើយមិនត្រឹមត្រូវ គ្រូបង្រៀនត្រូវប្រយ័ត្នកុំធ្វើឲ្យសិស្សខ្មាស់គេឡើយ ។ គ្រូបង្រៀនដែលមានប្រសិទ្ធិភាពអាចបន្ថែមទៅលើផ្នែកមួយនៃមតិយោបល់របស់សិស្សដែលត្រឹមត្រូវ ឬសួរសំណួរតាមដានដែលអនុញ្ញាតឲ្យសិស្សម្នាក់គិតឡើងវិញអំពីចម្លើយរបស់ពួកគេ ។

អានព្រះគម្ពីររួមគ្នាក្នុងថ្នាក់

ការអានព្រះគម្ពីរនៅក្នុងថ្នាក់អាចជួយសិស្សឲ្យស្គាល់ និងយល់កាន់តែច្បាស់អំពីខគម្ពីរដែលពួកគេកំពុងសិក្សា ។ វាក៏អាចជួយពួកគេឲ្យមានទំនុកចិត្តកាន់តែខ្លាំងទៅលើសមត្ថភាពរបស់ពួកគេក្នុងការអានព្រះគម្ពីរដោយខ្លួនឯងផងដែរ ។ គ្រូបង្រៀនត្រូវប្រុងប្រយ័ត្នកុំបំបាក់មុខអ្នកដែលអានមិនបានល្អ ឬអ្នកណាដែលអៀនច្រើន ។ សិស្សដែលមិនចង់អានឮៗមិនត្រូវបង្ខំឲ្យអានឡើយ ប៉ុន្តែគ្រូបង្រៀនអាចលើកទឹកចិត្តពួកគេឲ្យចូលរួមតាមរបៀបមួយដែលពួកគេមានអារម្មណ៍ល្អជាង ។ ជាឧទាហរណ៍ ការចាត់វគ្គគម្ពីរខ្លីៗដល់សិស្សជាមុនដើម្បីឲ្យពួកគេហាត់អាន នោះវាអាចជាវិធីមួយល្អដើម្បីឲ្យសិស្សចូលរួមចំណែកក្នុងថ្នាក់ ។

មានរបៀបជាច្រើនដើម្បីអានគម្ពីររួមគ្នានៅក្នុងថ្នាក់រៀន ៖

សូមឲ្យសិស្សអានឲ្យឮៗម្នាក់ម្តង ឬរួមគ្នា ។
សូមឲ្យសិស្សអានឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមក ។
សូមឲ្យសិស្សអានវគ្គមួយដោយស្ងៀមស្ងាត់ ។
ចាត់តាំងសិស្សផ្សេងគ្នាឲ្យអានពាក្យដែលនិយាយដោយបុគ្គលផ្សេងៗក្នុងរឿងមួយ ។
សូមអានឲ្យឮៗដល់សិស្សនៅពេលពួកគេផ្ទៀងតាមក្នុងព្រះគម្ពីររបស់ពួកគេ ។

បទបង្ហាញរបស់គ្រូបង្រៀន

ខណៈពេលដែលសិស្សដើរតួនាទីដ៏សំខាន់យ៉ាងសកម្មនៅក្នុងដំណើរការរៀនសូត្រ នោះវាមានសារៈសំខាន់ជួយសិស្សឲ្យយល់ ហើយអនុវត្តគោលលទ្ធិ និងគោលការណ៍ទាំងឡាយមកពីបទគម្ពីរ ប៉ុន្តែវាមិនអាចជំនួសតម្រូវការនៃបទបង្ហាញព័ត៌មានត្រឹមត្រូវរបស់គ្រូបង្រៀនម្នាក់នៅគ្រាខុសៗគ្នា កាលសិស្សកំពុងស្ដាប់នោះឡើយ ។ គោលបំណងនៃក្បួនខ្នាតនេះ នៅពេលគ្រូបង្រៀននិយាយ ហើយសិស្សស្តាប់ នោះយើងហៅថា « បទបង្ហាញរបស់គ្រូបង្រៀន » ។ នៅពេលប្រើប្រាស់ក្បួនខ្នានដោយត្រឹមត្រូវនោះ បទបង្ហាញរបស់គ្រូបង្រៀនអាចលើកកម្ពស់វិធីសាស្ត្របង្រៀនផ្សេងទៀត ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ប្រសិនបើការប្រើវិធីបទបង្ហាញរបស់គ្រូច្រើនពេក នោះសកម្មភាពដែលផ្តោតលើគ្រូនេះអាចកាត់បន្ថយប្រសិទ្ធភាពនៃការបង្រៀន និងដាក់កម្រិតលើឱកាសរបស់សិស្សដើម្បីរៀនសូត្រដោយការសិក្សា និងដោយសេចក្តីជំនឿបាន ។

ការធ្វើបទបង្ហាញរបស់គ្រូបង្រៀនអាចមានប្រសិទ្ធភាពខ្លាំង នៅពេលយើងសង្ខេបដំណើររឿងដែលវែងអន្លាយចេញពីមេរៀន ដើម្បីបង្ហាញព័ត៌មានដែលថ្មីដល់សិស្ស សម្រាប់ធ្វើការផ្លាស់ប្ដូរផ្នែកផ្សេងៗនៃមេរៀន ឬធ្វើការសន្និដ្ឋាន ។ គ្រូបង្រៀនម្នាក់គួរពន្យល់បញ្ជាក់ ហើយបកស្រាយអំពីគំនិតនានាដើម្បីឲ្យសិស្សអាចយល់កាន់តែច្បាស់អំពីបរិបទនៃបណ្តុំបទគម្ពីរមួយ ។ គ្រូបង្រៀនម្នាក់អាចគូសបញ្ជាក់អំពីគោលលទ្ធិ និងគោលការណ៍គ្រឹះទាំងឡាយ ហើយដាស់តឿនឲ្យសិស្សអនុវត្តតាម ។ ប្រហែលអ្វីដែលសំខាន់បំផុតនោះ គឺគ្រូបង្រៀនអាចថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីសេចក្ដីពិតនៃដំណឹងល្អ និងបង្ហាញពីសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ខ្លួនចំពោះព្រះវរបិតាសួគ៌ និងព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់ ។

ពេលប្រើបទបង្ហាញរបស់គ្រូបង្រៀនដូចជាពេលប្រើវិធីសាស្ត្របង្រៀនណាមួយ គ្រូបង្រៀនគួរតែវាយតម្លៃជាបន្តបន្ទាប់នូវការទទួលយករបស់សិស្សដោយសួរខ្លួនឯងនូវសំណួរដូចជា ៖ « តើសិស្សរបស់ខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍ និងផ្តោតអារម្មណ៍ដែរឬទេ ? » ហើយ « តើពួកគេយល់អំពីអ្វីដែលកំពុងបង្ហាញដែរឬទេ ? » នៅទីបញ្ចប់ ប្រសិទ្ធភាពនៃវិធីសាស្រ្តនេះ ឬវិធីសាស្រ្តដទៃទៀតក្នុងការបង្រៀនត្រូវបានកំណត់ដោយថា តើសិស្សកំពុងរៀនសូត្រដោយព្រះវិញ្ញាណ យល់ដឹងអំពីខគម្ពីរ និងមានបំណងប្រាថ្នាដើម្បីធ្វើតាមអ្វីដែលពួកគេកំពុងរៀនដែរឬទេ ។

គំនិតទាំងឡាយដូចខាងក្រោម អាចជួយគ្រូបង្រៀនម្នាក់ឲ្យប្រើប្រាស់វិធីសាស្រ្តនេះកាន់តែមានប្រសិទ្ធភាព ។

រៀបចំផែនការធ្វើបទបង្ហាញរបស់គ្រូបង្រៀនមុនបង្រៀនមេរៀន ។ ជួនកាល គ្រូបង្រៀនរៀបចំផ្នែកផ្សេងទៀតដោយប្រុងប្រយ័ត្នក្នុងមេរៀន ប៉ុន្តែមិនបានផ្ដល់ការយកចិត្តទុកដាក់ដូចគ្នាទៅនឹងផ្នែកទាំងនោះនៃមេរៀននោះទេ នៅពេលដែលពួកគេនិយាយច្រើនពេក ។ កង្វល់មួយអំពីការធ្វើបទបង្ហាញរបស់គ្រូបង្រៀន គឺសិស្សអាចក្លាយជាអ្នកចូលរួមអកម្មនៅក្នុងបទពិសោធន៍នៃការរៀនសូត្រ ។ ដូច្នេះបទបង្ហាញរបស់គ្រូបង្រៀនក៏ត្រូវការដាក់ផែនការ និងការរៀបចំដោយប្រុងប្រយ័ត្ន ដែលរួមមានការសម្រេចចិត្តអំពីរបៀបចាប់ផ្ដើម និងរបៀបអភិវឌ្ឍការណែនាំទៅតាមរបៀបសមហេតុផល ។

រូបភាព

យុវនារីកំពុងកត់ត្រា

នៅពេលរៀបចំផែនការប្រើប្រាស់បទបង្ហាញរបស់គ្រូបង្រៀន នោះគ្រូបង្រៀនទាំងឡាយគួរតែពិចារណាដោយប្រុងប្រយ័ត្នអំពីកន្លែងសំខាន់ៗជាពិសេសសម្រាប់សិស្សដើម្បីដើរតួយ៉ាងសកម្មនោះ ។ ជាទូទៅ នៅពេលមេរៀនរីកចម្រើនលើការយល់ដឹងអំពីបរិបទ និងខ្លឹមសារនៃបណ្តុំបទគម្ពីរទៅដល់ការរកឃើញ ការពិភាក្សា និងការអនុវត្តគោលការណ៍ និងគោលលទ្ធិ នោះតួនាទីដ៏សំខាន់យ៉ាងសកម្មរបស់សិស្សបានកើនឡើង ។

ដាក់បញ្ចូលបទបង្ហាញរបស់គ្រូបង្រៀនជាមួយនឹងវិធីសាស្ត្រផ្សេងទៀត ។ ការប្រើប្រាស់បទបង្ហាញរបស់គ្រូបង្រៀនប្រកបដោយប្រសិទ្ធភាពនៅក្នុងថ្នាក់រៀន គឺត្រូវប្រើវាជាផ្នែកមួយនៃផែនការមេរៀនទាំងមូល ដែលរួមបញ្ចូលវិធីសាស្រ្ត និងនិតិវិធីផ្សេងទៀតនៅក្នុងការណែនាំ ។ បទបង្ហាញគួរតែអាចបត់បែនបានគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីអនុញ្ញាតឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរ ប្រសិនបើឃើញច្បាស់ថាសិស្សធុញទ្រាន់ ឬច្របូកច្របល់ ។ វិធីសាស្រ្តនេះ សូម្បីតែនៅពេលដែលគ្រូបង្រៀនកំពុងនិយាយក៏ដោយ ក៏ត្រូវតែបន្តការផ្តោតយកចិត្តទុកដាក់លើសិស្ស និងការរៀនសូត្រដែរ ហើយគ្រូបង្រៀនអាចបត់បែនតាមការចាំបាច់ ។ មានមនុស្សម្នាក់ធ្លាប់ប្រៀបធៀបបទបង្ហាញរបស់គ្រូបង្រៀនទៅនឹងខ្សែដែលនៅក្នុងខ្សែកគុជខ្យង ។ គុជខ្យងទាំងឡាយគឺជាវិធីសាស្រ្តផ្សេងៗដែលគ្រូបង្រៀនប្រើប្រាស់ ( ដូចជា សំណួរ ការពិភាក្សា កិច្ចការជាក្រុម បទបង្ហាញជាសោតទស្សន៍ ។ល ។ ) ប៉ុន្តែគុជខ្យងទាំងនោះត្រូវដោតភ្ជាប់ជាមួយគ្នាដោយការបង្រៀន និងការពន្យល់របស់គ្រូបង្រៀន ។ ខ្សែតែម៉្យាងមិនបានធ្វើឲ្យខ្សែកនោះគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍នោះទេ ។

រូបភាព

បុរសម្នាក់កំពុងបង្រៀន

ប្រើប្រាស់វិធីសាស្ត្រផ្សេងៗដែលសមរម្យ ។ មានវិធីណែនាំផ្សេងៗគ្នា នៅក្នុងបទបង្ហាញរបស់គ្រូបង្រៀន ។ គ្រូបង្រៀនអាចជៀសវាងពីភាពដដែលៗ ដោយការបញ្ចេញសំឡេង ការលើកដាក់សម្លេង និងកម្រិតសំឡេង និងដោយការផ្លាស់ទីជុំវិញបន្ទប់នៅពេលដំណើរការបទបង្ហាញនេះ ។ សម្ភារជាច្រើនប្រភេទក៏អាចមានដែលនឹងត្រូវបង្ហាញផងដែរ ។ ឧទាហរណ៍ គ្រូបង្រៀនអាចរាប់រៀបអំពីដំណើររឿងទាំងឡាយដែលពាក់ព័ន្ធ ប្រើពាក្យកំប្លែងសមរម្យ យោងទៅលើរូបភាព ឬការបង្ហាញក្នុងថ្នាក់ផ្សេងទៀត អានពាក្យដកស្រង់ ប្រើក្តារខៀន ឬបទបង្ហាញជា សោតកម្ម និងថ្លែងទីបន្ទាល់ ។ វិធីសាស្ត្រផ្សេងៗដែលសមរម្យនៅក្នុងបទបង្ហាញរបស់គ្រូបង្រៀនគួរតែបង្កើនសមត្ថភាពរបស់សិស្សជានិច្ចក្នុងការយល់ដឹង និងការអនុវត្តបទគម្ពីរ ។

ដំណើររឿងទាំងឡាយ

ដំណើររឿងទាំងឡាយអាចជួយស្ថាបនាសេចក្ដីជំនឿរបស់សិស្សទៅលើដំណឹងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ពួកគេអាចបង្កើតចំណាប់អារម្មណ៍ ហើយជួយសិស្សឲ្យយល់អំពីដំណឹងល្អតាមរយៈបទពិសោធន៍ជំនួសផ្សេងៗ ។ ដំណើររឿងក៏អាចមានឥទ្ធិពលជាក់លាក់នៅក្នុងការជួយសិស្សឲ្យយល់អំពីគោលការណ៍ទាំងឡាយនៃដំណឹងល្អ ដែលបានស្គាល់នៅក្នុងបណ្ដុំបទគម្ពីរមួយផងដែរ ។ តាមរយៈការបង្ហាញពីគោលការណ៍នៃដំណឹងល្អមួយក្នុងបរិបទសម័យទំនើបបន្ថែមពីលើបរិបទនៃបទគម្ពីរ នោះដំណើររឿងទាំងឡាយអាចជួយសិស្សឲ្យយល់អំពីរបៀបដែលគោលការណ៍នៃដំណឹងល្អមួយទាក់ទងទៅនឹងជីវិតរបស់ពួកគេ ក៏ដូចជាជួយពួកគេឲ្យមានបំណងប្រាថ្នាដើម្បីអនុវត្តតាមវាផងដែរ ។

អែលឌើរ ប្រ៊ូស អ័រ ម៉ាក់ខន់ឃី បានបង្រៀនថា « ពិតណាស់គ្មានអ្វីខុសទេក្នុងការដំណាលប្រាប់រឿងដែលលើកកម្ពស់សេចក្តីជំនឿសម័យទំនើបមួយ ដែលបានកើតឡើងនៅក្នុងគ្រាកាន់កាប់ត្រួតត្រារបស់យើង ។ … ពិតណាស់ ចំណុចនេះគួរតែលើកទឹកចិត្តឲ្យពេញលេញ ។ យើងគួរតែខិតខំគ្រប់បែបយ៉ាងដើម្បីបង្ហាញថារឿងដូចគ្នានេះដែលកំពុងកើតឡើងក្នុងជីវិតរបស់ពួកបរិសុទ្ធសព្វថ្ងៃនេះ ក៏ដូចជាបានកើតឡើងក្នុងចំណោមពួកអ្នកស្មោះត្រង់ពីបុរាណដែរ ។ …

« ប្រហែលជាលំនាំដ៏ល្អឥតខ្ចោះក្នុងការបង្ហាញដំណើររឿងដែលលើកស្ទួយសេចក្តីជំនឿ គឺបង្រៀននូវអ្វីដែលមាននៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ហើយបន្ទាប់មកផ្សារភ្ចាប់ទៅនឹងជីវិតជាក់ស្តែង ដោយប្រាប់អំពីរឿងស្រដៀងគ្នា និងដូចគ្នាដែលបានកើតឡើងនៅក្នុងគ្រាកាន់កាប់ត្រួតត្រារបស់យើង និងដល់ប្រជាជនរបស់យើង ហើយ—ច្រើនជាងគេបំផុត—ទៅដល់យើងជាបុគ្គលម្នាក់ៗ » ( « The How and Why of Faith-Promoting Stories » « New Era ខែ កក្កដា ឆ្នាំ ១៩៧៨ ទំព័រ ៤-៥ ) ។

គ្រូបង្រៀនអាចចែកចាយដំណើររឿងចេញពីជីវិតរបស់ពួកព្យាការី និងប្រវត្តិសាសនាចក្រ ព្រមទាំងរឿងដែលបានរកឃើញនៅក្នុងសុន្ទរកថាសន្និសីទទូទៅ និងទស្សនាវដ្ដីសាសនាចក្រផងដែរ ។ ពួកគេក៏អាចចែកចាយដំណើររឿងពិតចេញមកពីបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេផងដែរ ។ បទពិសោធន៍មួយចំនួននៃការរៀនសូត្រដ៏មានអត្ថន័យ និងមានឥទ្ធិពលបំផុតកើតឡើងនៅពេលគ្រូបង្រៀនអញ្ជើញសិស្សឲ្យចែកចាយរឿងទាំងឡាយដែលចេញពីជីវិតរស់នៅផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេ ដោយបង្ហាញអំពីរបៀបដែលពួកគេត្រូវបានប្រទានពរឲ្យតាមរយៈការរស់នៅតាមគោលការណ៍នៃដំណឹងល្អ ។

ការដាស់តឿន និងការទូន្មានមួយចំនួនគួរតែកត់សំគាល់ចំពោះការប្រើដំណើររឿងទាំងឡាយ ។

ប្រសិនបើការប្រាប់អំពីដំណើររឿងក្លាយជាវិធីសាស្ត្រ ឬបច្ចេកទេសដ៏លេចធ្លោនៃការបង្រៀននោះ រឿងនោះផ្ទាល់អាចក្លាយជាការផ្តោតសំខាន់នៃមេរៀននេះ កាត់បន្ថយពេលវេលាជាក់ស្តែងដែលបានចំណាយនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ហើយគ្របដណ្តប់លើគោលលទ្ធិ និងគោលការណ៍ដែលពួកគេបង្រៀន ។
ការប្រើរឿងច្រើនពេកចេញពីជីវិតរបស់គ្រូបង្រៀនផ្ទាល់ អាចនាំឲ្យមានការលើកតម្កើងខ្លួន ហើយគ្រូបង្រៀន« [តាំង ] ខ្លួនឡើងជាពន្លឺដល់មនុស្សលោក » ( នីហ្វៃទី២ ២៦:២៩ ) ។
ខណៈពេលដំណើររឿងអាចបំភ្លឺ និងធ្វើឲ្យមានការបង្រៀនព្រះគម្ពីរដ៏រស់រវើក និងជួយសិស្សទទួលអារម្មណ៍ពីព្រះចេស្ដានៃព្រះវិញ្ញាណ នោះមិនគួរប្រើដំណើររឿងនានាគាបសង្គត់ផ្នែកសតិអារម្មណ៍ឡើយ ។
គ្រូបង្រៀនគួរប្រុងប្រយ័ត្នកុំបញ្ចេញបញ្ចូល អង្គហេតុនៃដំណើររឿងពិត ដើម្បីធ្វើឲ្យវាកាន់តែរំភើប ឬមានឥទ្ធិពលឡើយ ។
បើដំណើររឿងមួយមិនពិត ដូចជារឿងកំប្លែងដែលបង្ហាញពីចំណុចមួយ នោះវាគួរតែត្រូវបានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់នៅពេលចាប់ផ្ដើមដំណើររឿងថាវាមិនពិតទេ ។

ការពិភាក្សា និងការចាត់តាំងជាក្រុមតូច

ពេលខ្លះវាមានប្រយោជន៍ក្នុងការបែងចែកថ្នាក់រៀនទៅជាគូ ឬក្រុមតូចៗ ដើម្បីឲ្យសិស្សអាចចូលរួមក្នុងសកម្មភាពរៀនសូត្រ ឬការពិភាក្សាជាមួយគ្នា ។ ការបង្កើតក្រុមតូចៗអាចអនុញ្ញាតឲ្យមានសិស្សកាន់តែច្រើនឡើងចូលរួម និងអាចបង្កើតបរិយាកាសដ៏មានសុវត្ថិភាពមួយដែលពួកគេអាចចែកចាយគំនិត អារម្មណ៍ និងទីបន្ទាល់ជាមួយគ្នា ។ សកម្មភាពទាំងនេះក៏អាចផ្ដល់ឱកាសដល់សិស្សដើម្បីបង្រៀនដំណឹងល្អដល់អ្នកដទៃ និងជួយរៀបចំពួកគេឲ្យបង្រៀនដំណឹងល្អនៅពេលអនាគតផងដែរ ។ ការពិភាក្សាជាក្រុមតូចៗអាចជួយដល់សិស្សណាដែលបាត់បង់ចំណាប់អារម្មណ៍ និងការផ្តោតអារម្មណ៍ ក៏ដូចជាអាចជួយសិស្សឲ្យអភិវឌ្ឍជំនាញទំនាក់ទំនង និងពង្រឹងទំនាក់ទំនងខាងសង្គម និងទំនាក់ទំនងខាងវិញ្ញាណបានល្អផងដែរ ។ ពួកគេក៏អាចពង្រឹងទំនុកចិត្តទៅលើសិស្សដែលស្ងៀមស្ងាត់ដោយដឹកនាំពួកគេនៅក្នុងការចូលរួមកាន់តែមានអត្ថន័យ ។

រូបភាព

ការសិក្សាជាក្រុម

ពេលសិស្សធ្វើការជាគូ ឬក្រុមតូចៗនោះវាអាចមានប្រយោជន៍ក្នុងការចាំពីឥរិយាបថដូចខាងក្រោម ៖

មុននឹងធ្វើការបែងចែកសិស្សទៅជាក្រុមតូចៗ គ្រូបង្រៀនគួរតែផ្តល់ការណែនាំឲ្យបានច្បាស់អំពីអ្វីដែលរំពឹងឲ្យសិស្សធ្វើ ក្នុងអំឡុងពេលធ្វើសកម្មភាព ។ ជាញឹកញាប់វាមានប្រយោជន៍ក្នុងការមានការណែនាំទាំងនេះដែលបានសរសេរនៅលើក្ដារខៀន ឬបោះពុម្ពនៅលើសំណៅចែកចាយដែលអនុញ្ញាតឲ្យសិស្សយោងទៅការណែនាំទាំងនោះវិញក្នុងអំឡុងពេលសកម្មភាពនោះ ។
សកម្មភាពរៀនសូត្រជាក្រុមតូចដែលទាក់ទងនឹងជីវិត និងកាលៈទេសៈរបស់សិស្ស ជាទូទៅលើកកម្ពស់ការចាប់អារម្មណ៍ និងការចូលរួមកាន់តែច្រើនឡើង ។
សូមចាត់អ្នកដឹកនាំសិស្សសម្រាប់ក្រុមនីមួយៗក៏ដូចជាកំណត់ពេលជាក់លាក់មួយ ដើម្បីជួយក្រុមឲ្យផ្ដោតលើកិច្ចការ ។ សកម្មភាពក្រុមវែងៗ ជាញឹកញាប់នាំឲ្យក្រុមបញ្ចប់នៅពេលផ្សេងៗគ្នា ហើយអាចនាំឲ្យមានភាពឥតសណ្តាប់ធ្នាប់នៅក្នុងថ្នាក់រៀន ។
ជាទូទៅ សិស្សចូលរួមនៅក្នុងសកម្មភាពមានចំណាប់អារម្មណ៍ខ្លាំងបើសិនជាគ្រូបង្រៀនអញ្ជើញពួកគេឲ្យរៀបចំមុនពេលចែកចាយ ឬបង្រៀនអ្វីមួយដែលពួកគេបានរៀនចេញមកពីសកម្មភាពនោះ ។ ការណ៍នេះក៏ផ្តល់ជាឱកាសដល់សិស្សឲ្យហាត់សមបង្រៀនដំណឹងល្អដល់មនុស្សដទៃផងដែរ ។
សិស្សតែងតែធ្វើការបានល្អប្រសើរជាងជាក្រុម នៅពេលពួកគេស្វែងរកព្រះគម្ពីរ អានការដកស្រង់ ឬបំពេញកិច្ចការមួយចំនួនផ្សេងទៀតតែឯងមុនពេលពួកគេប្រមូលផ្តុំគ្នា ។
នៅក្នុងក្រុមដែលមានសិស្សចាប់ពីប្រាំនាក់ឡើងទៅ នោះវាអាចក្លាយជារឿងពិបាកសម្រាប់សិស្សម្នាក់ៗចូលរួមប្រកបដោយអត្ថន័យ ។ លើសពីនេះទៀត ជាទូទៅក្រុមធំៗមានការលំបាកក្នុងការបន្តធ្វើកិច្ចការ ។
ការធ្វើការជាក្រុមតូចៗប្រហែលជាមិនមែនជាវិធីសាស្ត្រដ៏ល្អបំផុតសម្រាប់ឆ្លើយសំណួរសាមញ្ញនោះទេ ដោយសារតែត្រូវចំណាយពេលវេលារៀបចំសិស្សជាក្រុម ។
ពេលសកម្មភាពរៀនសូត្រជាក្រុមត្រូវបានប្រើប្រាស់ច្រើនពេក វាអាចក្លាយជាមិនសូវមានប្រសិទ្ធភាព ។

អំឡុងពេលធ្វើកិច្ចការជាក្រុមតូចៗ សិស្សអាចត្រូវបានបង្វែរចិត្តចេញពីគោលបំណងរបស់សកម្មភាព ធ្វើរឿងផ្ទាល់ខ្លួន ឬក្លាយទៅជាមិនសូវយកចិត្តទុកដាក់ក្នុងកិច្ចខិតខំរបស់ពួកគេដើម្បីរៀន ។ គ្រូបង្រៀនដែលបន្តចូលរួមយ៉ាងសកម្ម តាមរយៈការដើរមើលពីក្រុមមួយទៅក្រុមមួយ ហើយពិនិត្យមើលសកម្មភាពរៀនសូត្រ អាចជួយសិស្សឲ្យផ្តោតយកចិត្តទុកដាក់ទៅលើកិច្ចការ ហើយទទួលបានលទ្ធផលច្រើនបំផុតមកពីកិច្ចការនោះ ។

លំហាត់សរសេរ

គ្រូបង្រៀនគួរអញ្ជើញសិស្សឲ្យចូលរួមក្នុងលំហាត់សរសេរដូចជាការកត់ត្រា កិច្ចការទិនានុប្បវត្តិ បំពេញតារាង ការឆ្លុះបញ្ចាំងផ្ទាល់ខ្លួន និងការសរសេរអត្ថបទ ។ ជួនកាល ការអញ្ជើញសិស្សឲ្យឆ្លើយតបទៅនឹងសំណួរដែលធ្វើឲ្យគេគិតពិចារណាជាលាយលក្ខណ៍អក្សរ ជួយឲ្យការគិតពិចារណារបស់ពួកគេកាន់តែស៊ីជម្រៅ និងកាន់តែច្បាស់ ។ ការអញ្ជើញសិស្សឲ្យឆ្លើយសំណួរមួយដោយការសរសេរមុនពេលចែកចាយពីគំនិតរបស់គេជាមួយនឹងសិស្សក្នុងថ្នាក់រៀន គឺផ្តល់ពេលវេលាឲ្យពួកគេមានពេលដើម្បីគិតពិចារណា និងទទួលអារម្មណ៍ពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។ សិស្សអាចមិនហ៊ានចែកចាយគំនិតរបស់ពួកគេ នៅពេលពួកគេបានសរសេរជាលើកដំបូង ហើយតែអ្វីដែលពួកគេចែកចាយជាញឹកញាប់វានឹងមានន័យកាន់តែខ្លាំងក្លា ។ ក្នុងចំណោមរឿងផ្សេងទៀត លំហាត់សរសេរផ្ដល់ឱកាសដល់សិស្សក្នុងការចូលរួមផ្ទាល់ខ្លួន ទទួលការបំផុសគំនិត ត្រៀមខ្លួនបង្រៀន និងចែកចាយអារម្មណ៍របស់ខ្លួនជាមួយអ្នកដទៃ ទទួលស្គាល់ព្រះហស្តរបស់ព្រះអម្ចាស់នៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ និងថ្លែងទីបន្ទាល់ ។ ក្នុងនាមជាគ្រូបង្រៀនសម្រេចចិត្តថាតើលំហាត់សរសេរមួយណាដែលសមរម្យសម្រាប់បទពិសោធន៍រៀនសូត្រ នោះគ្រូបង្រៀនគួរពិចារណាអំពីគោលការណ៍នេះដែលបានចែកចាយដោយអែលឌើរ ដេវីឌ អេ បែដណា ៖ « ការសរសេរនូវអ្វីដែលយើងរៀន គិត និងមានទទួលអារម្មណ៍ នៅពេលយើងសិក្សាព្រះគម្ពីរគឺជាទម្រង់មួយទៀតនៃការពិចារណា និងជាការអញ្ជើញដ៏មានព្រះចេស្តាពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដើម្បីបន្តការណែនាំ » ( Because We Have Them before Our Eyes » « New Era ខែ មេសា ឆ្នាំ ២០០៦ ទំព័រ ៦-៧ ) ។

រូបភាព

សិស្សកំពុងសរសេរ

លំហាត់សរសេរសម្រាប់សិស្សដែលមានវ័យក្មេង ឬសមត្ថភាពរបស់ពួកគេមានកម្រិត គួរតែបត់បែនទៅតាមនោះដើម្បីជួយពួកគេឲ្យទទួលបានជោគជ័យ ។ ជាឧទាហរណ៍ គ្រូបង្រៀនម្នាក់អាចរៀបចំលំហាត់បំពេញក្នុងចន្លោះដែលមានផ្ដល់នូវព័ត៌មានបន្ថែមទៅឲ្យសិស្ស ហើយពុំសូវសួរដល់ពួកគេ ។ គ្រូបង្រៀនអាចជួយដល់សិស្សទាំងនេះដោយផ្តោតលើលំហាត់សរសេរអំពីវគ្គគម្ពីរខ្លីៗ ឬសំណួរជាក់លាក់ ហើយផ្តល់ពេលវេលាគ្រប់គ្រាន់ដល់ពួកគេដើម្បីបំពេញកិច្ចការនោះ ។

ជាទូទៅសិស្សទទួលបានប្រយោជន៍បន្ថែមទៀតមកពីសកម្មភាពសរសេរនៅពេលដែល ៖

គ្រូបង្រៀនផ្តល់នូវការណែនាំច្បាស់លាស់ជាលាយលក្ខណ៍អក្សរ ដែលសិស្សជានិច្ចកាលអាចបន្តយោងទៅរកនៅពេលធ្វើលំហាត់នោះ។
សកម្មភាពនេះផ្តោតទៅលើគំនិតរបស់ពួកគេទៅលើសេចក្ដីពិតនៃដំណឹងល្អ ដែលទាក់ទងទៅនឹងកាលៈទេសៈផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេ ។
សកម្មភាពនោះជួយពួកគេក្នុងការអនុវត្តសេចក្ដីពិតទាំងនោះផ្ទាល់ខ្លួន ។
សិស្សត្រូវបានគាំទ្រ និងជួយដោយគ្រូបង្រៀនរបស់ពួកគេក្នុងសកម្មភាពសរសេរ ។
ពេលវេលាកំណត់ត្រូវបានបង្កើតឡើងនៅចន្លោះពេលដែលសមស្របទៅនឹងការលំបាកនៃលំហាត់ ។
សិស្សត្រូវបានអញ្ជើញឲ្យឡើងមកពន្យល់ ចែកចាយ ឬថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីអ្វីមួយដែលពួកគេបានរៀនចេញពីសកម្មភាពនោះ ។
សិស្សត្រូវបានធានាថាសកម្មភាពសរសេរដែលផ្តោតលើអារម្មណ៍ ឬការប្តេជ្ញាចិត្តផ្ទាល់ខ្លួននឹងមិនត្រូវបានចែកចាយជាមួយអ្នកដទៃ រួមទាំងគ្រូបង្រៀនដោយគ្មានការអនុញ្ញាតរបស់សិស្សនោះឡើយ ។
សកម្មភាពគឺជាផ្នែកដ៏មានអត្ថន័យមួយនៃផែនការមេរៀន ហើយមិនត្រូវផ្តល់ជា « ការងាររវល់ » ឬជាការដាក់ទណ្ឌកម្មចំពោះឥរិយាបថមិនត្រឹមត្រូវឡើយ ។
វិធីសាស្រ្តផ្សេងៗនៃការកត់ត្រាអំពីគំនិត និងយោបល់ត្រូវបានផ្តល់ឲ្យសម្រាប់អ្នកទាំងឡាយណាដែលមានការលំបាកក្នុងការសរសេរ ។ ទាំងនេះអាចរួមបញ្ចូលទាំងការមានសិស្សម្នាក់ទៀតដើរតួជាអ្នកសរសេរ ការថតសំឡេងជាដើម ។ល ។
សកម្មភាពសរសេរមិនត្រូវប្រើប្រាស់ច្រើនពេកទេ ។

ក្តារខៀនដីស ឬកា្តរខៀនហ្វ៊ឺត

ការរៀបចំក្តារខៀនដីស ឬកា្តរខៀនហ្វ៊ឺតបានយ៉ាងល្អអាចជាភស្តុតាងនៃការរៀបចំរបស់គ្រូបង្រៀន និងបន្ថែមទៅលើអារម្មណ៍នៃគោលបំណងក្នុងថ្នាក់រៀន ។ ការប្រើក្តារខៀនឲ្យមានប្រសិទ្ធភាពអំឡុងពេលបង្រៀនអាចរៀបចំសិស្សឲ្យរៀន និងអញ្ជើញឲ្យមានការចូលរួមប្រកបដោយអត្ថន័យ ជាពិសេសម្រាប់អ្នកទាំងឡាយណាដែលចង់រៀនដោយការមើលរូបភាព ។ នៅពេលប្រើក្តារខៀន គ្រូបង្រៀនគួរតែចាំថាត្រូវសរសេរឲ្យច្បាស់ៗ និងឲ្យធំល្មមគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីសិស្សគ្រប់គ្នាអាចមើលឃើញ ត្រូវប្រាកដថាអក្សរត្រូវសរសេរដកឃ្លាបានល្អ មានរបៀប និងស្រួលអាន ។ នៅកន្លែងដែលមិនមានក្តារខៀនដីស ឬកា្តរខៀនហ្វ៊ឺត ក្រដាស ឬក្ដារបដាធំៗ អាចជំនួសគោលបំណងនោះបានដូចគ្នា ។

រូបភាព

គ្រូបង្រៀននៅឯក្តារខៀន

នៅលើក្ដារខៀន គ្រូបង្រៀនអាចសង្ខេបចំណុចសំខាន់ ឬគោលការណ៍ទាំងឡាយនៃមេរៀន គូសដ្យាក្រាមគោលលទ្ធិ ឬព្រឹត្តិការណ៍មួយ គូសផែនទី បង្កើតតារាង ដាក់តាំង ឬគូររូបនៃវត្ថុដែលមាននៅក្នុងខគម្ពីរ បង្កើតតារាងបង្ហាញព្រឹត្តិការណ៍ប្រវត្តិសាស្ត្រ រៀបរាប់ដំណើរបទគម្ពីរ នៅពេលសិស្សស្វែងរកវា ឬធ្វើសកម្មភាពដទៃទៀតជាច្រើនដែលនឹងអភិវឌ្ឍដល់ការរៀនសូត្រ ។

វត្ថុ និងរូបភាព

ជាញឹកញាប់ វាពិបាកក្នុងការបង្រៀនពីទិដ្ឋភាពអរូបីនៃដំណឹងល្អ ។ ការប្រើប្រាស់វត្ថុ និងរូបភាពអាចជាវិធីមួយដែលមានប្រសិទ្ធភាពដើម្បីជួយសិស្សឲ្យយល់អំពីគោលការណ៍ខាងវិញ្ញាណ ។ ជាឧទាហរណ៍ វត្ថុសាមញ្ញមួយដូចជាសាប៊ូអាចជួយសិស្សឲ្យយល់អំពីគោលការណ៍អរូបីដូចជាការប្រែចិត្តជាដើម ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះតែងតែប្រើវត្ថុដែលមានលើផែនដី ( ដូចជានំបុ័ង ទឹក ទៀន និងថាំង ) ដើម្បីជួយអ្នកស្តាប់របស់ទ្រង់ឲ្យយល់អំពីគោលការណ៍ខាងវិញ្ញាណ ។

រូបភាព

សិស្សកំពុងកាន់រូបភាព

វត្ថុ និងរូបភាពទាំងឡាយត្រូវបានប្រើដើម្បីជួយសិស្សឲ្យស្រមៃឃើញពីមនុស្ស ទីកន្លែង ព្រឹត្តិការណ៍ វត្ថុ និងនិមិត្តសញ្ញានៅក្នុងព្រះគម្ពីរមានរូបរាងយ៉ាងណា ។ ជំនួសឲ្យការនិយាយអំពីនឹម ( សូមមើល ម៉ាថាយ ១១:២៨-៣០ ) គ្រូអាចនាំយកនឹមមកថ្នាក់ បង្ហាញរូបភាពមួយ ឬគូបង្ហាញវានៅលើក្ដារខៀន ។ សិស្សអាចស្រង់ក្លិន និងប៉ះផ្កានៅពេលពួកគេអានអំពី« ផ្កាឈូកនៅក្នុងបឹង » ( ម៉ាថាយ ៦:២៨–២៩ ) ។ ពួកគេអាចភ្លក់នំប៉័ងដែលមិនមានមេដំបែ ។

វត្ថុ និងរូបភាពទាំងឡាយរួមមានផែនទី និងតារាងអាចជាវត្ថុមានប្រសិទ្ធភាពនៅក្នុងការជួយសិស្សមើលឃើញនឹងភ្នែក វិភាគ ហើយយល់អំពីបទគម្ពីរ ជាពិសេសនៅពេលវាត្រូវបានប្រើប្រាស់ដើម្បីជម្រុញឲ្យមានការពិភាក្សាមួយ ។ ការមានវត្ថុ ឬរូបភាពដាក់បង្ហាញនៅពេលសិស្សចូលទៅក្នុងថ្នាក់រៀន អាចបង្កើនបរិយាកាសនៃការរៀនសូត្រ និងលើកទឹកចិត្តឲ្យសិស្សឱ្យមានស្មារតីនៃការអង្កេតមើល ។

សូមពិចារណាដោយការប្រុងប្រយ័ត្នពីរយ៉ាងនៅពេលប្រើប្រាស់វត្ថុ និងរូបភាពទាំងឡាយ ៖ ទីមួយ វត្ថុ និងរូបភាពគួរតែប្រើដើម្បីពង្រឹងដល់គោលបំណងនៃមេរៀនជានិច្ច ពុំមែនជាការរំខានទេ ។ ទីពីរ ដំណើររឿងបទគម្ពីរគួរតែងតែជាប្រភពសម្រាប់ការពិភាក្សាក្នុងថ្នាក់ អំពីការកំណត់ និងព័ត៌មានលម្អិតនៃព្រឹត្តិការណ៍ ជាជាងការបកស្រាយរបស់តួសម្តែងអំពីព្រឹត្តិការណ៍ ឬដំណើររឿង ។

បទបង្ហាញជាសោតទស្សន៍ និងដោយកុំព្យូទ័រ

ព្រះគម្ពីរមានពោរពេញទៅដោយដំណើររឿងរបស់ព្រះអម្ចាស់ដែលជួយដល់បុត្រាបុត្រីរបស់ទ្រង់ឲ្យយល់អំពីការបង្រៀនរបស់ទ្រង់តាមរយៈការមើលឃើញ និងឮសំឡេង ( សូមមើល នីហ្វៃទី១ ១១-១៤; គោលលទ្ធិ និងសេចក្តីសញ្ញា ៧៦; ម៉ូសេ ១:៧-៨, ២៧-២៩ ) ។ ធនធានសោតទស្សន៍ និងបច្ចេកវិទ្យានៅពេលប្រើបានត្រឹមត្រូវ និងដោយមានប្រសិទ្ធភាព អាចជួយសិស្សឲ្យយល់កាន់តែច្បាស់អំពីព្រះគម្ពីរ និងរៀនសូត្រ និងអនុវត្តសេចក្ដីពិតទាំងឡាយនៃដំណឹងល្អ ។

ធនធានជាសោតទស្សន៍ អាចបង្ហាញអំពីព្រឹត្តិការណ៍សំខាន់ៗចេញមកពីខគម្ពីរ ហើយអាចជួយសិស្សឲ្យនឹកគិត និងទទួលបទពិសោធន៍អំពីព្រឹត្តិការណ៍ទាំងនេះ ។ ធនធានទាំងនេះអាចបង្ហាញអំពីរបៀបដែលមនុស្សអនុវត្តគោលការណ៍ដំណឹងល្អដើម្បីយកឈ្នះលើឧបសគ្គ និងបញ្ហារបស់ពួកគេ ហើយអាចផ្ដល់ឱកាសដល់ព្រះវិញ្ញាណដើម្បីធ្វើជាសាក្សីអំពីសេចក្ដីពិត ។

បច្ចេកវិទ្យាកុំព្យូទ័រអនុញ្ញាតឲ្យគ្រូបង្រៀនបង្ហាញវគ្គវីដេអូ បង្ហាញពីសំណួរសំខាន់ៗ រូបភាព ឬពាក្យដកស្រង់សំខាន់ៗមកពីពួកអ្នកមានសិទ្ធិអំណាចទូទៅ ឬដើម្បីគូសបង្ហាញអំពីគោលការណ៍ និងគោលលទ្ធិទាំងឡាយដែលបានបង្ហាញក្នុងមេរៀនមួយ ។ បទបង្ហាញដោយប្រើកុំព្យូទ័រក៏អាចប្រើដូចគ្នាទៅនឹងការប្រើក្តារខៀនដីស ឬកា្តរខៀនហ្វ៊ឺតផងដែរ—ដើម្បីគូសបញ្ជាក់នូវចំណុចគន្លឹះនៃមេរៀន បង្ហាញសេចក្តីយោងបទគម្ពីរ និងផ្តល់ការណែនាំជារូបភាពដល់សកម្មភាពរៀនសូត្រសម្រាប់សកម្មភាពជាគូរៗ ជាក្រុម ឬសកម្មភាពបុគ្គលដាច់ដោយឡែក ។ ការប្រើបច្ចេកវិទ្យាតាមមធ្យោបាយទាំងនេះអាចផ្តល់ប្រយោជន៍ដល់សិស្សដែលរៀនដោយមើលតាមអេក្រង់ ហើយអាចជួយសិស្សឲ្យរៀបចំ និងយល់ដឹងកាន់តែច្បាស់អំពីអ្វីដែលពួកគេកំពុងរៀន ។

រូបភាព

គ្រូបង្រៀនកំពុងបង្ហាញវីដេអូនៅលើកុំព្យូទ័រយួរដៃ

ការប្រើប្រាស់សោតទស្សន៍ កុំព្យូទ័រ ឬធនធានបច្ចេកវិទ្យាដទៃទៀត គួរតែជួយធ្វើឲ្យមេរៀនបានច្បាស់ គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ និងគួរចងចាំ ហើយមិនគួររំខានដល់សិស្សពីអារម្មណ៍នៃព្រះវិញ្ញាណឡើយ ។

បទបង្ហាញជាសោតទស្សន៍ អាចជាជំនួយល្អបំផុតចំពោះសិស្សឲ្យរៀន និងអនុវត្តតាមគោលការណ៍នៃដំណឹងល្អពេលវាត្រូវបានប្រើប្រាស់ដើម្បីជម្រុញដល់ការគិត និងការទទួលអារម្មណ៍ ហើយរួមចំណែកសិស្សនៅក្នុងអត្ថបទនៃព្រះគម្ពីរ ។ វាប្រហែលជាមានប្រយោជន៍ក្នុងការសរសេរនៅលើក្ដារខៀននូវអ្វីដែលជាក់លាក់ ដែលសិស្សអាចស្វែងរក ឬសំណួរដែលពួកគេអាចពិចារណានៅពេលដែលពួកគេមើល ឬស្តាប់បទបង្ហាញនោះ ។ វាក៏អាចមានតម្លៃក្នុងការផ្អាកអំឡុងពេលធ្វើបទបង្ហាញ ដើម្បីសួរសំណួរ ឬដើម្បីចង្អុលបង្ហាញព័ត៌មានដែលនឹងជួយសិស្សបានផងដែរ ។ ជាច្រើនលើកមកមានតែធនធានសោតទស្សន៍ ដែលចាំបាច់ដើម្បីសម្រេចគោលបំណងរបស់គ្រូបង្រៀន ។ គ្រូបង្រៀនដែលប្រើវិធីសាស្រ្តផ្សេងទៀតដូចជាការពិភាក្សា និងលំហាត់សរសេរ រួមជាមួយនឹងការប្រើប្រព័ន្ធព័ត៌មាន និងបច្ចេកវិជ្ជា អាចជួយពង្រីកលទ្ធភាពដែលគោលការណ៍ទាំងឡាយនៃដំណឹងល្អនឹងត្រូវបានសិស្សយល់ដឹង និងដក់ជាប់ក្នុងចិត្ត ។ នៅកន្លែងដែលមានការប្រើប្រាស់មុខងារចំណងជើងរងនៅលើបទបង្ហាញតាមសោតទស្សន៍ អាចបង្កើនការយល់ដឹង និងការរក្សាទុកសម្រាប់សិស្ស ជាពិសេសសម្រាប់អ្នកដែលមានការលំបាកក្នុងការស្តាប់ ។

នៅពេលប្រើប្រាស់ធនធានសោតទស្សន៍ ឬបច្ចេកវិទ្យាកុំព្យូទ័រនៅក្នុងមេរៀនមួយ គ្រូបង្រៀនគួរតែដំឡើងឧបករណ៍មុនពេលចាប់ផ្តើមថ្នាក់រៀន ហើយត្រូវប្រាកដថាវាមានដំណើរការល្អ ។ ពួកគេគួរតែធានាថាអ្នករៀនទាំងអស់នឹងអាចស្តាប់បទបង្ហាញនេះ ហើយអាចមើលឃើញពីកៅអីរបស់ពួកគេ ។ ពីមុនចាប់ផ្តើមថ្នាក់ គ្រូបង្រៀនគួរតែរៀបចំឧបករណ៍សោតទស្សន៍ ឬកុំព្យូទ័រដើម្បីចាប់ផ្ដើមនៅក្នុងកន្លែងត្រឹមត្រូវ តាមសេចក្តីត្រូវការនៅក្នុងមេរៀន ។ វាក៏អាចជាគំនិតល្អមួយសម្រាប់គ្រូបង្រៀនក្នុងការអនុវត្តការប្រើប្រាស់បច្ចេកវិទ្យា សម្រាប់ការធ្វើបទបង្ហាញមុនពេលប្រើវានៅក្នុងមេរៀនផងដែរ ។

គោលការណ៍ណែនាំ

ប្រហែលមានវិធីសាស្ត្របង្រៀនផ្សេងទៀតជាច្រើន ដែលការប្រើប្រាស់ធនធានសោតទស្សន៍ និងបច្ចេកវិទ្យាមកជាមួយនឹងឧបសគ្គ និងការទទួលខុសត្រូវដែលមានសក្តានុពលមួយចំនួន ។ គ្រូបង្រៀនគួរប្រើប្រាជ្ញាពេលសម្រេចចិត្តថាតើបទបង្ហាញសោតទស្សន៍ ឬកុំព្យូទ័រអាចសមស្រប ហើយមានប្រយោជន៍ដល់បទពិសោធន៍នៃការរៀនសូត្រដែរឬទេ ។ ការពឹងផ្អែកខ្លាំងពេកលើបច្ចេកវិទ្យាអាចនាំទៅរកមេរៀនបច្ចេកវិទ្យា- និងលើប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយជាជាងមេរៀនដែលផ្អែកលើបទគម្ពីរ និងផ្តោតលើអ្នកសិក្សា ។ សំណួរខាងក្រោមនេះអាចជួយគ្រូបង្រៀនក្នុងការធ្វើការសម្រេចចិត្តដ៏ឈ្លាសវៃ នៅក្នុងការប្រើប្រាស់ធនធានសោតទស្សន៍ និងកុំព្យូទ័រ ៖

តើធនធាននេះជួយសិស្សឲ្យរៀនអំពីអ្វីដែលសំខាន់ដែរឬទេ ? បទបង្ហាញជាសោតទស្សន៍ អាចជាការកម្សាន្ត ឬគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ខ្លាំងដល់សិស្ស ប៉ុន្តែតើវារួមចំណែកដោយផ្ទាល់ដល់គោលបំណងនៃមេរៀន និងអ្វីដែលសិស្សត្រូវរៀនដែរឬទេ ? ការប្រើប្រាស់ធនធានទាំងនេះសម្រាប់ជាការកំសាន្ត ឬប្រើវាឲ្យជួយបង្គ្រប់ម៉ោងគឺពុំមែនជាមូលហេតុគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីប្រើវាឡើយ ។ គ្រូបង្រៀនគួរតែមើល ឬស្តាប់បទបង្ហាញណាមួយមុននឹងប្រើវានៅក្នុងថ្នាក់ ហើយធានាថាវាពង្រឹង ឬគាំទ្រដល់បទគម្ពីរ និងគោលលទ្ធិនិងគោលការណ៍ដែលបានបង្រៀននៅក្នុងមេរៀន ។
តើវាជាធនធានមួយសម្រាប់មេរៀន ឬការផ្តោតយកចិត្តទុកដាក់ជាចម្បងរបស់វាដែរឬទេ ? អែលឌើរ ប៊យដ៍ ខេ ផាកកឺ បានទូន្មានថា « ជំនួយជាសម្លេង និងរូបភាពនៅក្នុងថ្នាក់អាចជាពរជ័យ ឬបណ្ដាសា អាស្រ័យលើរបៀបដែលវាត្រូវបានប្រើប្រាស់ ។ វាអាចប្រៀបធៀបទៅនឹងគ្រឿងផ្សំ និងរសជាតិដែលមានជាមួយនឹងអាហារ ។ ធនធាននោះ គួរប្រើវាសមល្មមដើម្បីធ្វើឲ្យមេរៀនមានភាពគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ » ( Teach Ye Diligently rev. ed [ ឆ្នាំ ១៩៩១ ] ទំព័រ ២៦៥ ) ។
តើវាសមរម្យ ហើយស្របទៅតាមបទដ្ឋានសាសនាចក្រដែរឬទេ ? តើវាជាការលើកស្ទួយដែរទេ ? ផលិតផលជាច្រើនដែលផលិតនៅក្នុងពិភពលោកអាចផ្ទុកសារដ៏ល្អមួយ ប៉ុន្តែជាញឹកញាប់មានខ្លឹមសារដែលប្រមាថដល់វិញ្ញាណ ឬគំនិតដែលមិនស្របនឹងការបង្រៀនដំណឹងល្អ ។ វគ្គវីដេអូ ឬជាសម្លេងទោះបីជាសមរម្យក៏ដោយ ក៏ពុំគួរយកវាមកប្រើឡើយប្រសិនបើវាយកមកពីប្រភពមួយដែលមាននូវឯកសារមិនសមរម្យ ។ ចំណុចដែលមានភាពចម្រូងចម្រាស ឬរំជួលចិត្តជាធម្មតាមិនបង្កើតសេចក្ដីជំនឿ និងទីបន្ទាល់ឡើយ ។
តើវានឹងរំលោភលើកម្មសិទ្ធិបញ្ញា ឬការអនុវត្តច្បាប់ផ្សេងៗទៀតដែរឬទេ ? វីដេអូ ចម្រៀង និងសម្លេង និងឯកសារជាសម្លេង និងរូបភាពផ្សេងទៀតជាច្រើន មានដាក់កំហិតតាមលក្ខណៈច្បាប់រក្សាសិទ្ធិដោយអ្នកនិពន្ធ ឬកិច្ចព្រមព្រៀងរបស់អ្នកប្រើប្រាស់ ។ វាចាំបាច់ណាស់ដែលគ្រូបង្រៀនថ្នាក់សិក្ខាសាលា និងថ្នាក់វិទ្យាស្ថានព្រមទាំងថ្នាក់ដឹកនាំគ្រប់រូបគោរពតាមច្បាប់កម្មសិទ្ធបញ្ញាក្នុងប្រទេសដែលពួកគេកំពុងបង្រៀន ហើយថាពួកគេយល់ស្របតាមច្បាប់អនុម័ត និងកាតព្វកិច្ច ដូច្នេះទាំងពួកគេ និងសាសនាចក្រមិនជាប់ពាក់ព័ន្ធនឹងការចាត់វិធានការណ៍ផ្លូវច្បាប់ឡើយ ។

សេចក្តីណែនាំខាងក្រោមនេះអនុវត្តចំពោះគ្រូបង្រៀនថ្នាក់សិក្ខាសាលា និងថ្នាក់វិទ្យាស្ថានព្រមទាំងថ្នាក់ដឹកនាំទាំងឡាយនៅ គ្រប់ ប្រទេសទាំងអស់ ។

ការប្រើប្រាស់សម្ភារៈដែលផលិតដោយសាសនាចក្រ

លុះត្រាតែមានការចង្អុលបង្ហាញផ្សេងពីសម្ភារដែលផលិតដោយសាសនាចក្រ គ្រូបង្រៀន និងថ្នាក់ដឹកនាំអាចចម្លង និងបង្ហាញខ្សែភាពយន្ត វីដេអូ រូបភាព និងការថតតន្ត្រីដែលបានផលិតដោយសាសនាចក្រសម្រាប់ការប្រើប្រាស់នៅក្នុងសាសនាចក្រ ថ្នាក់សិក្ខាសាលា និងថ្នាក់វិទ្យាស្ថានបាន ។ តន្ត្រីមកពី ទំនុកតម្កើង សៀវភៅ ចម្រៀងកុមារ និងទស្សនាវដ្តីរបស់សាសនាចក្រអាចប្រាស់បានសម្រាប់សាសនាចក្រ ថ្នាក់សិក្ខាសាលា និងថ្នាក់វិទ្យាស្ថានដោយមិនមែនសម្រាប់ពាណិជ្ជកម្មទេ លើកលែងតែកន្លែងដែលមានការរឹតបន្តឹង ហើយ បានបញ្ចាក់យ៉ាងច្បាស់នៅលើទំនុកតម្កើង ឬចម្រៀងនោះ ។ គ្រូបង្រៀនថ្នាក់សិក្ខាសាលា និងថ្នាក់វិទ្យាស្ថាន ព្រមទាំងថ្នាក់ដឹកនាំទាំងឡាយអាចទាញយក និងបង្ហាញសម្ភារដែលផលិតដោយសាសនាចក្រនៅក្នុងថ្នាក់បាន លើកលែងតែសម្ភារទាំងនោះបានដាក់កំហិតដែលមានចែងខុសពីនោះ ។

ការប្រើប្រាស់សម្ភារមិនមែនជារបស់សាសនាចក្រ

ជាច្បាប់ទូទៅ កម្មវិធីសូហ្វវែរ និងសម្ភារជាសម្លេងមិនគួរទាញយកមកពីអ៊ីនធឺណិត ឬបង្ហាញក្នុងថ្នាក់ចេញពីអ៊ីនធឺណិតឡើយ លុះត្រាតែមានអាជ្ញាប័ណ្ណដែលបានទិញត្រឹមត្រូវ ។ លើកតែងតែវីដេអូ ចម្រៀង ឬសម្ភារជាសម្លេងដទៃទៀតនោះដែលជាកម្មសិទ្ធិរបស់សាសនាចក្រ មិនដូច្នោះវាមានហានិភ័យយ៉ាងខ្លាំងនៅក្នុងប្រទេសណាដែលសម្ភារដូច្នោះត្រូវបានប្រើនៅក្នុងថ្នាក់រៀន ដែលអាចជាការបំពានដល់ច្បាប់កម្មសិទ្ធបញ្ញា ។ ដូច្នេះជាច្បាប់ទូទៅ គ្រូបង្រៀនថ្នាក់សិក្ខាសាលា ថ្នាក់វិទ្យាស្ថាន និងថ្នាក់ដឹកនាំទូទាំងពិភពលោកមិនគួរបង្ហាញសម្ភារថ្នាក់រៀនរបស់ខ្លួនដែលមិនត្រូវបានផលិតដោយសាសនាចក្រនោះទេ ។

ការថតចម្លងតន្រ្តីដែលមានកម្មសិទ្ធបញ្ញា ( ដូចជាក្រដាសចម្រៀង ឬថតចម្លង ភ្លេង ) គឺជាការបំពានចំពោះច្បាប់រក្សាសិទ្ធិអ្នកនិពន្ធដោយផ្ទាល់ លុះត្រាតែមានការអនុញ្ញាតជាលាយលក្ខណ៍អក្សរត្រូវបានផ្តល់ឲ្យដោយអ្នកនិពន្ធផ្ទាល់ ។ ការចម្លងទំនុកច្រៀងដែលមានកម្មសិទ្ធបញ្ញាធ្វើជាបទចម្រៀងក៏ខុសច្បាប់ផងដែរ ប្រសិនបើគ្មានការអនុញ្ញាត ។

សេចក្តីណែនាំខាងក្រោមនេះមាននូវការពន្យល់ជាក់លាក់ អំពីករណីលើកលែងចំពោះច្បាប់កម្មសិទ្ធបញ្ញានៅសហរដ្ឋអាមេរិក ដែលអនុញ្ញាតឲ្យគ្រូបង្រៀនថ្នាក់សិក្ខាសាលា និងថ្នាក់វិទ្យាស្ថាន ព្រមទាំងថ្នាក់ដឹកនាំនៅសហរដ្ឋអាមេរិកចាក់វីដេអូវគ្គខ្លីៗនៅក្នុងថ្នាក់រៀនបាន ដោយពុំចាំបាច់ទទួលបានអាជ្ញាប័ណ្ណមកពីម្ចាស់កម្មសិទ្ធបញ្ញាវីដេអូជាមុននោះឡើយ ។ ខណៈពេលមានករណីលើកលែងស្រដៀងគ្នានេះនៅក្នុងប្រទេសផ្សេងទៀត នោះគ្រូបង្រៀនថ្នាក់សិក្ខាសាលា និងថ្នាក់វិទ្យាស្ថានគួរតែទាក់ទងទៅការិយាល័យកម្មសិទ្ធិបញ្ញាដើម្បីកំណត់អំពីច្បាប់ និងករណីលើកលែងជាក់លាក់ដែលអនុវត្តចំពោះប្រទេសជាក់លាក់របស់ខ្លួន មុននឹងចាក់វីដេអូខ្លីៗចេញពីវីដេអូ ឬកម្មវិធីដែលផលិតដោយពាណិជ្ជកម្មដែលបានថតចេញពីការផ្សាយ ឬចេញពីអ៊ីនធឺណិត ។

ការប្រើប្រាស់វីដេអូផលិតសម្រាប់ពាណិជ្ជកម្ម ។ ច្បាប់សហរដ្ឋអាមេរិករួមបញ្ចូលករណីលើកលែងមួយដែលអនុញ្ញាតឲ្យគ្រូបង្រៀន និងសិស្សប្រើប្រាស់វីដេអូដែលផលិតសម្រាប់ពាណិជ្ជកម្មនៅក្នុងថ្នាក់ ដោយមិនចាំបាច់ទិញអាជ្ញាប័ណ្ណដើម្បីទាញយកមកប្រើឡើយ ។ យ៉ាងណាក៏ដោយទាក់ទងទៅនឹងរឿងនេះ វីដេអូដែលផលិតសម្រាប់ពាណិជ្ជកម្មអាចប្រើប្រាស់បានតែនៅក្រោមករណីលើកលែងនេះប៉ុណ្ណោះ ប្រសិនបើលក្ខខណ្ឌទាំងអស់ខាងក្រោមនេះត្រូវបានបំពេញ ។ វីដេអូដែលបានបង្ហាញត្រូវតែ ( ក ) ចេញពីច្បាប់ចម្លងត្រឹមត្រូវ ( ខ ) ប្រើក្នុងការបង្រៀនទល់មុខគ្នា នោះមានន័យថាគ្រូបង្រៀនថ្នាក់សិក្ខាសាលា និងថ្នាក់វិទ្យាស្ថាន ឬថ្នាក់ដឹកនាំគួរមានវត្តមានខណៈពេលដែលវីដេអូនេះចាក់បង្ហាញ ( គ ) ចាក់នៅក្នុងថ្នាក់រៀន ឬកន្លែងស្រដៀងគ្នាដែលចាត់តាំងសម្រាប់ការបង្រៀន ( ឃ ) បង្ហាញដោយអង្គការអប់រំដែលមិនរកប្រាក់ចំណេញ ដូចជាថ្នាក់សិក្ខាសាលា ឬថ្នាក់វិទ្យាស្ថាន និង ( ង ) បង្ហាញសម្រាប់គោលបំណងបង្រៀនដែលទាក់ទងដោយផ្ទាល់ទៅនឹងកម្មវិធីសិក្សានៃវគ្គសិក្សា និងមិនមែនសម្រាប់ការកម្សាន្តនោះទេ ។ ការបង្ហាញប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយពាណិជ្ជកម្មនេះដែលបានជួលឬបានទិញ មុនពេល ឬអំឡុងពេល ឬបន្ទាប់ពីថ្នាក់រៀនគ្រាន់ជាការកម្សាន្ត នោះក៏ជារឿងខុសច្បាប់ និងមិនស្មោះត្រង់ ។ ករណីនេះតែងតែកើតឡើងជានិច្ចនៅពេលភាពយន្តពេញលេញត្រូវបានបង្ហាញ ។

ការប្រើប្រាស់កម្មវិធីដែលបានថតចម្លងចេញពីការផ្សាយ ។ នៅសហរដ្ឋអាមេរិកកម្មវិធីទូរទស្សន៍មួយដែលត្រូវបានផ្តល់ឲ្យដោយឥតគិតថ្លៃដល់សាធារណជនទូទៅហើយត្រូវបានគេថតចេញពីការផ្សាយ ចេញពីខ្សែកាបអាចប្រើនៅក្នុងថ្នាក់រៀនតែប៉ុណ្ណោះ ប្រសិនបើលក្ខខណ្ឌដូចខាងក្រោមត្រូវបានបំពេញ ៖ ( ក )ច្បាប់ចម្លងត្រូវបានរក្សាទុកមិនលើសពី ៤៥ ថ្ងៃទេ ហើយបន្ទាប់មកត្រូវតែលុបចោលភ្លាមៗ ( ខ ) ច្បាប់ចម្លងត្រូវបានប្រើប្រាស់នៅក្នុងថ្នាក់រៀនតែក្នុងរយៈពេល ១០ ថ្ងៃដំបូងប៉ុណ្ណោះ បន្ទាប់ពីកាលបរិច្ឆេទនៃការចម្លងត្រូវបានធ្វើ ( បន្ទាប់ពី ១០ ថ្ងៃដំបូង ប៉ុន្តែនៅក្នុងរយៈពេល ៤៥ ថ្ងៃដំបូង ច្បាប់ចម្លងនោះអាចត្រូវបានប្រើសម្រាប់ការវាយតម្លៃគ្រូបង្រៀន ឬដើម្បីកំណត់ថាតើកម្មវិធីនោះគួរតែប្រើនៅក្នុងមេរៀននាពេលអនាគតឬអត់ ) ( គ ) ច្បាប់ចម្លងត្រូវបានចាក់បង្ហាញតែម្តង ( ពីរដងប៉ុណ្ណោះនៅក្នុងថ្នាក់រៀន ឬកន្លែងស្រដៀងគ្នាដែលចាត់តាំងសម្រាប់ការបង្រៀន) ( ឃ ) ច្បាប់ចម្លងត្រូវបានបង្ហាញនៅក្នុងថ្នាក់រៀន ឬកន្លែងស្រដៀងគ្នាដែលចាត់តាំងសម្រាប់ការបង្រៀន ( ង ) សារលិខិត ឬខ្លឹមសារទាំងមូលនៃកម្មវិធីមិនត្រូវបានផ្លាស់ប្ដូរឡើយ ( ច ) ច្បាប់ចម្លងប្រហែលជាមិនចម្លងសម្រាប់ចែកចាយជាមួយអ្នកឯទៀតទេ ( ឆ ) ច្បាប់ចម្លងទាំងឡាយណាត្រូវតែរួមបញ្ចូលការជូនដំណឹងកម្មសិទ្ធិបញ្ញាសម្រាប់កម្មវិធីដូចដែលបានកត់ត្រា ( ជ ) កម្មវិធីមិនត្រូវកាត់បញ្ចូលគ្នាជាមួយផ្នែកណាមួយ ( ជាក្រដាស ឬអេឡិចត្រូនិក ) នៃកម្មវិធីផ្សេងគ្នាដើម្បីបង្កើតការចងក្រងការបង្រៀន ឬផលិតផលផ្សេងទៀតឡើយ ។

បន្ថែមពីលើតម្រូវការមុន ឃ្លីបមកពីវីដេអូ និងកម្មវិធីដែលផលិតដោយពាណិជ្ជកម្ម ដែលបានថតក្រោយពេលចាក់ផ្សាយ ឬនៅលើអ៊ីនធឺណិតគួរតែ ( ក ) បង្ហាញតែផ្នែកមួយនៃវីដេអូ ឬកម្មវិធីមួយប៉ុណ្ណោះ ( ខ ) ត្រូវបានប្រើប្រាស់ដោយគ្មានការកែប្រែ ឬកែសម្រួលកម្មវិធីរបស់ វា ឡើយ ( គ ) មិនត្រូវបានប្រើប្រាស់ក្នុងលក្ខណៈដែលបង្ហាញថាអ្នកបង្កើតកម្មវិធី ឬម្ចាស់កម្មវិធីគាំទ្រសាសនាចក្រ ឬថ្នាក់សិក្ខាសាលា និងថ្នាក់វិទ្យាស្ថាន ឬការបង្រៀនរបស់ពួកគេ ឬនៅក្នុងលក្ខណៈដែលបង្ហាញថាសាសនាចក្រ ឬថ្នាក់សិក្ខាសាលា និងថ្នាក់វិទ្យាស្ថានគាំទ្រកម្មវិធី ឬអ្នកបង្កើត ឬម្ចាស់របស់វានោះទេ ( ឃ ) មិនត្រូវបានប្រើក្នុងលក្ខណៈដែលលើកឡើងអំពីការលើកកម្ពស់សាសនាចក្រ ឬថ្នាក់សិក្ខាសាលា និងវិទ្យាស្ថាននោះទេ និង ( ង ) ត្រូវបានប្រើដោយអនុលោមតាមការដាក់កំណត់លើខ្លឹមសារដែលគេស្គាល់ និងគោលការណ៍សាសនាចក្រ ។

ប្រសិនបើគ្រូបង្រៀនថ្នាក់សិក្ខាសាលា និងវិទ្យាស្ថានមានសំណួរដែលមិនត្រូវបានឆ្លើយដោយគោលការណ៍ណែនាំទាំងនេះទេ សូមយោងទៅលើផ្នែក ៣៨.៨.១៣ « សម្ភារដែលមានសិទ្ធិអ្នកនិពន្ធ » នៅក្នុង ក្បួនខ្នាតទូទៅ ៖ ការបម្រើនៅក្នុងសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ ។

Intellectual Property Office
50 E. North Temple Street, Room 1888
Salt Lake City, UT 84150-0018
ទូរសព្ទ ៖ ១-៨០១-២៤០-៣៩៥៩ ឬ ១-៨០០-៤៥៣-៣៨៦០, លេខខ្នែង ២-៣៩៥៩
Fax ៖ ១-៨០១-២៤០-១១៨៧
អ៊ីម៉ែល ៖ cor-intellectualproperty@ldschurch.org

តន្ត្រី

តន្រ្តី ជាពិសេសទំនុកតម្កើងរបស់សាសនាចក្រ អាចដើរតួយ៉ាងសំខាន់មួយនៅក្នុងការជួយដល់សិស្សឲ្យទទួលអារម្មណ៍ដឹងអំពីឥទ្ធិពលនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ នៅក្នុងបទពិសោធន៍នៃការរៀនសូត្រអំពីដំណឹងល្អរបស់ពួកគេ ។ នៅក្នុងអារម្ភកថានៃសៀភៅទំនុកតម្កើងរបស់សាសនាចក្រ គណៈប្រធានទីមួយបានថ្លែងថា ៖ « តន្ត្រីដែលបំផុសគំនិតគឺជាចំណែកមួយដ៏សំខាន់នៃការប្រជុំក្នុងព្រះវិហាររបស់យើង ។ ទំនុកតម្កើងអញ្ជើញព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះអម្ចាស់ បង្កើតឲ្យមានអារម្មណ៍គារវភាព ធ្វើឲ្យមានសាមគ្គីភាពក្នុងនាមជាសមាជិក ហើយផ្តល់នូវរបៀបមួយដល់យើងដើម្បីថ្វាយការសរសើរតម្កើងដល់ព្រះអម្ចាស់ ។

រូបភាព

ការច្រៀងទំនុកតម្កើងក្នុងថ្នាក់

« ទេសនកថាដ៏អសា្ចរ្យបំផុតមួយចំនួនគឺត្រូវបានបង្រៀនតាមរយៈការច្រៀងទំនុកតម្កើង ។ ទំនុកតម្កើងជួយឲ្យយើងធ្វើការប្រែចិត្ត និងធ្វើអំពើល្អ ស្ថាបនាទីបន្ទាល់ និងសេចក្តីជំនឿ ជួយលួងលោមជនដែលនឿយហត់ លួងលោមដល់អ្នកមានទុក្ខ និងបំផុសគំនិតយើងឲ្យតស៊ូដល់ទីបញ្ចប់ » ( ទំនុកតម្កើង ទំព័រix ) ។ ប្រធាន ដាល្លិន អេក អូក បានបង្រៀនថា ៖ « ខ្ញុំឆ្ងល់ថាតើយើងកំពុងតែប្រើប្រាស់ធនធានដែលបានបញ្ជូនមកពីស្ថានសួគ៌នេះគ្រប់គ្រាន់នៅក្នុងកិច្ចប្រជុំរបស់យើង នៅក្នុងថ្នាក់រៀនរបស់យើង និងនៅក្នុងផ្ទះរបស់យើងដែរឬទេ ។ …

រូបភាព

យុវនារីកំពុងលេងព្យាណូ

« តន្ត្រីដ៏ពិសិដ្ឋរបស់យើងគឺជាការរៀបចំដ៏មានអានុភាពសម្រាប់ការបង្រៀន ការអធិស្ឋាន និងដំណឹងល្អ » ( « Worship through Music » Ensign ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ១៩៩៤ ទំព័រ ១០ ១២ ) ។ គ្រូបង្រៀនគួរតែជួយដល់សិស្សឲ្យយល់អំពីសារៈសំខាន់នៃតន្ត្រីនៅក្នុងការថ្វាយបង្គំ និងយល់អំពីរបៀបដែលវាអាចជួយបង្កើតបរិយាកាសមួយ ដែលព្រះវិញ្ញាណអាចធ្វើការកាន់តែមានប្រសិទ្ធភាពបន្ថែមទៀត ។

នៅខាងក្រោមនេះ គឺជាវិធីមួយចំនួនដែលគ្រូបង្រៀនអាចប្រើតន្ត្រីជួយបង្កើនបទពិសោធន៍ការរៀនសូត្រអំពីដំណឹងល្អ ៖

មានតន្ត្រីដ៏បំផុសគំនិតដែលលេងនៅពេលសិស្សមកថ្នាក់រៀន ឬអំឡុងពេលរៀនខណៈដែលពួកគេកំពុងធ្វើលំហាត់សរសេរ ។
អញ្ជើញ និងលើកទឹកចិត្តសិស្សឲ្យចូលរួមយ៉ាងមានអត្ថន័យនៅពេលច្រៀងទំនុកច្រៀងរួមគ្នាជាថ្នាក់ទាំងមូល ។
សូមរំឭកឡើងវិញនូវគោលការណ៍ដំណឹងល្អ និងពន្យល់បន្ថែមអំឡុងមេរៀនដោយការច្រៀងទំនុកតម្កើងមួយបទ ឬទំនុកតម្កើងមួយឃ្លាដែលទាក់ទងផ្ទាល់ទៅនឹងអ្វីដែលត្រូវបង្រៀននៅថ្ងៃនោះ ។ មានទាំងលិបិក្រមបទគម្ពីរ និងលិបិក្រមប្រធានបទនៅខាងក្រោយសៀវភៅទំនុកតម្កើងដែលអាចមានប្រយោជន៍ក្នុងរឿងនេះ ។
ផ្តល់ឱកាសដែលការអានពាក្យក្នុងទំនុកតម្កើងអាចជួយសិស្សស្ថាបនា និងបង្ហាញពីទីបន្ទាល់នៃគោលលទ្ធិ និងគោលការណ៍នៃដំណឹងល្អ ។
អញ្ជើញសិស្សឲ្យធ្វើការប្រគំតន្ត្រីសមរម្យក្នុងថ្នាក់រៀន ។

នៅពេលធ្វើការសម្រេចចិត្តអំពីការប្រើតន្ត្រីនៅក្នុងថ្នាក់រៀនសម្រាប់គោលបំណងណាមួយ ( ដូចជាតន្ត្រីចាក់ពីខាងក្រោយ ចំណេះចំណានខាងគោលលទ្ធិ ឬការទន្ទេញ ) វាមានសារៈសំខាន់ណាស់ក្នុងការចងចាំមាននូវការប្រុងប្រយ័ត្នដូចខាងក្រោម មកពីអែលឌើរ ប៊យដ៍ ខេ ផាកកឺ ៖ « មានកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងជាច្រើនដើម្បីយកបាវចនាទាំងឡាយនៃដំណឹងល្អដ៏ពិសិដ្ឋ ហើយចងភ្ជាប់វាទៅនឹងតន្ត្រីសម័យទំនើបដោយសង្ឃឹមថានឹងទាក់ទាញយុវវ័យរបស់យើងចំពោះសារនេះ ។ … ខ្ញុំមិនដឹងថាវាអាចធ្វើបានដោយរបៀបណាទេ ហើយទទួលបានលទ្ធផលរីកចម្រើនខាងវិញ្ញាណយ៉ាងណាទេ ។ ខ្ញុំគិតថាវាមិនអាចធ្វើបានទេ » ( That All May Be Edified [ ឆ្នាំ ១៩៨២ ] ទំព័រ ២៧៩ ) ។ ទីបំផុត វាជាទំនួលខុសត្រូវរបស់គ្រូបង្រៀនក្នុងការធ្វើឲ្យប្រាកដថា តន្ត្រីណាមួយដែលប្រើក្នុងបទពិសោធន៍រៀនសូត្រ គឺស្របទៅនឹងបទដ្ឋានសាសនាចក្រ ហើយថាវាមិនមែនជាការប្រមាថដល់ព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះអម្ចាស់ឡើយ ។

ដំបូន្មាន និងការដាស់តឿនទូទៅ

ខណៈពេលដែលបំណងប្រាថ្នាចង់កសាងទំនាក់ទំនងល្អជាមួយសិស្សជាការល្អ តែបើបំណងប្រាថ្នាចង់បានការសរសើរ ប្រសិនបើមិនបានទទួល ឬមិនបានពិនិត្យដិតដល់ នោះអាចធ្វើឲ្យគ្រូបង្រៀនខ្វល់ខ្វាយច្រើនអំពីអ្វីដែលសិស្សគិតអំពីពួកគេ ជាជាងការជំរុញដើម្បីជួយសិស្សឲ្យរៀនសូត្រ និងរីកចម្រើន ។ ករណីនេះតែងតែនាំឲ្យគ្រូបង្រៀនជំនួសវិធីសាស្ត្រដែលមានចេតនាលើកតម្កើងខ្លួននៅក្នុងភ្នែករបស់សិស្ស ជាមួយវិធីសាស្ត្រដែលបានរៀបរៀងឡើងដើម្បីអញ្ជើញព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។ គ្រូបង្រៀនទាំងឡាយណាដែលបានធ្លាក់ចូលក្នុងអន្ទាក់នេះ ដែលមានកំហុសខាងឧបាយកលផ្នែកសង្ឃពីព្រោះពួកគេ « តាំងខ្លួនឡើងជាពន្លឺដល់មនុស្សលោក ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចបានកម្រៃ និងការសរសើរតម្កើងពីមនុស្សលោក » ( នីហ្វៃទី២ ២៦:២៩) ។ គ្រូបង្រៀនគួរតែប្រុងប្រយ័ត្នចំពោះការប្រើរឿងកំប្លែង រឿងផ្ទាល់ខ្លួន ឬវិធីសាស្ត្រនៃការបង្រៀនផ្សេងទៀតដែលពុំបានធ្វើឡើងក្នុងបំណងដើម្បីកម្សាន្ត ទទួលចំណាប់អារម្មណ៍ ឬទទួលបានការសរសើរតម្កើងពីសិស្ស ។ ផ្ទុយទៅវិញ ការផ្តោតអារម្មណ៍របស់អ្នកអប់រំសាសនាទាំងអស់ គួរតែជាការលើកតម្កើងដល់ព្រះវរបិតាសួគ៌ និងដើម្បីដឹកនាំសិស្សរបស់ពួកគេទៅរកព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទវិញ ។

ប្រធាន ហាវើដ ដបុលយូ ហិនធើរ បានបង្រៀនថា ៖ « ខ្ញុំបា្រកដថាអ្នកទទួលស្គាល់អំពីគ្រោះថ្នាក់ដែលអាចនឹងកើតមានឡើងនៃការធ្វើជាមនុស្សដ៏មានឥទ្ធិពល និងពូកែបញ្ចុះបញ្ចូលដែលធ្វើឲ្យសិស្សរបស់អ្នកមានភក្តីភាពចំពោះអ្នកជាជាងចំពោះដំណឹងល្អនោះ ។ ឥឡូវនេះវាជាបញ្ហាដ៏អស្ចារ្យមួយដែលត្រូវទប់ទល់ ហើយយើងគ្រាន់តែសង្ឃឹមថាអ្នកទាំងអស់គ្នាគឺជាគ្រូដែលមានអំណាចរបស់ព្រះ ។ ប៉ុន្តែវាពិតជាមានគ្រោះថ្នាក់ណាស់នៅទីនេះ ។ នេះជាមូលហេតុដែលអ្នកត្រូវអញ្ជើញសិស្សរបស់អ្នកឲ្យចូលទៅក្នុងព្រះគម្ពីរដោយខ្លួនឯង ដោយមិនគ្រាន់តែផ្តល់ឲ្យពួកគេនូវការបកប្រែរបស់អ្នក និងបទបង្ហាញរបស់អ្នកនោះទេ ។ នេះជាមូលហេតុដែលអ្នកត្រូវតែអញ្ជើញសិស្សរបស់អ្នកឲ្យមានអារម្មណ៍នៃព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះអម្ចាស់ ដោយមិនគ្រាន់តែផ្តល់ឲ្យពួកគេនូវការឆ្លុះបញ្ចាំងផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នកអំពីរឿងនោះទេ ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ នេះជាមូលហេតុដែលនៅទីបំផុតអ្នកត្រូវតែអញ្ជើញសិស្សរបស់អ្នកដោយផ្ទាល់ទៅកាន់ព្រះគ្រីស្ទ ដោយមិនត្រឹមតែចំពោះមនុស្សដែលបង្រៀនគោលលទ្ធិរបស់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះទេ ។ អ្នកនឹងមិនទំនេរជានិច្ចសម្រាប់សិស្សទាំងនេះទេ ។ អ្នកមិនអាចនៅកាន់ដៃពួកគេក្រោយពីពួកគេបានចាកចេញពីវិទ្យាល័យ ឬមហាវិទ្យាល័យបានឡើយ ។ ហើយអ្នកមិនត្រូវការសិស្សផ្ទាល់ខ្លួនទេ » ( « Eternal Investments » [ ជំនួបពេលល្ងាចជាមួយនឹងអ្នកមានសិទ្ធិអំណាចទូទៅ ថ្ងៃទី ១០ ខែ កុម្ភៈ ឆ្នាំ ១៩៨៩ ] ទំព័រ ២ ) ។

លើសពីនេះទៅទៀត ដំបូន្មាននិងការដាស់តឿនទាំងឡាយខាងក្រោមនេះអនុវត្តចំពោះវិធីសាស្ត្របង្រៀន និងស្ថានភាពផ្សេងៗគ្នា ៖

ការប្រើប្រាស់ការប្រកួតប្រជែង ។ គ្រូបង្រៀនគួរប្រុងប្រយ័ត្នក្នុងការប្រើប្រាស់ការប្រកួតប្រជែងនៅក្នុងថ្នាក់រៀន ជាពិសេសពេលសិស្សប្រកួតប្រជែងរៀងៗខ្លួនប្រឆាំងនឹងគ្នាទៅវិញទៅមក ។ ការប្រកួតប្រជែងអាចនាំឲ្យមានការឈ្លោះប្រកែក ការបាក់ទឹកចិត្ត ការសើចចំអក ឬភាពអាម៉ាស់ និងធ្វើឲ្យព្រះវិញ្ញាណដកខ្លួនចេញ ។
ការពង្រឹងភាពអវិជ្ជមាន ។ គ្រូបង្រៀនគួរប្រើប្រាជ្ញាក្នុងការបង្ហាញពីការខកចិត្តជាមួយនឹងថ្នាក់រៀន ឬជាមួយសិស្សម្នាក់ៗ ។ សិស្សភាគច្រើនមានអារម្មណ៍មិនគ្រប់គ្រាន់ក្នុងកម្រិតណាមួយ ហើយត្រូវការការកសាងឡើង និងការលើកទឹកចិត្តជាជាងការពង្រឹងចំណុចខ្វះខាតរបស់ពួកគេ ។
ការឡកឡឺយ ។ មិនថាវាបានសម្តែងដោយគ្រូបង្រៀនម្នាក់ទៅកាន់សិស្ស ឬពីសិស្សម្នាក់ទៅកាន់សិស្សម្នាក់ទៀតនោះទេ ការឡកឡឺយតែងតែជារឿងអវិជ្ជមាន និងឈឺចាប់ ហើយអាចនាំឲ្យមានការសើចចំអក និងបាត់បង់ព្រះវិញ្ញាណ ។
ការប្រាស្រ័យទាក់ទង និងភាសាមិនសមរម្យ ។ គ្រូបង្រៀនគួរជៀសវាងការស្រែកដាក់ ឬជជែកតវ៉ាជាមួយសិស្ស ។ ពាក្យប្រមាថ និងភាពថោកទាបមិនអាចមាននៅក្នុងកន្លែងអប់រំសាសនាទេ ។
ការប្រើប្រាស់កម្លាំងកាយសម្បទា ។ គ្រូបង្រៀនមិនគួរប្រើទំហំរាងកាយ និងកម្លាំងរបស់ខ្លួនដើម្បីបំភ័យ ឬបង្ខំសិស្សឲ្យមានឥរិយាបថនោះទេ ។ សូម្បីតែការលេងដែលទាក់ទងទៅនឹងរាងកាយក៏អាចមានការភាន់ច្រឡំ ឬបង្កើតជារឿងធ្ងន់ធ្ងរបាន ។ គ្រូបង្រៀនគួរតែប្រើកម្លាំងកាយជាមួយសិស្ស តែនៅពេលការពារសុវត្ថិភាពសិស្សម្នាក់ផ្សេងទៀតប៉ុណ្ណោះ ។
ភាសាសម្រាប់ភេទ-ជាក់លាក់ ។ គ្រូបង្រៀនគួរតែដឹង និងយល់ដឹងអំពីភាសាជាក់លាក់ស្តីពីភេទនៅក្នុងគម្ពីរ ។ ព្រះគម្ពីរខ្លះត្រូវបានសរសេរនៅក្នុងភាសាដែលប្រកាន់យកភេទបុរសដោយសារតែធម្មជាតិនៃភាសាដែលពួកគេបានប្រើនៅពេលនោះ ។ គ្រូបង្រៀនគួររំឭកសិស្សថាពាក្យខ្លះដែលមានភេទជាប្រុស តែសំដៅទៅលើទាំងប្រុសទាំងស្រីផងដែរ ។ នៅពេលដែលលោកអាដាមត្រូវបានប្រាប់ថា « មនុស្សទាំងអស់នៅគ្រប់ទិសទី ត្រូវតែប្រែចិត្ត » ( ម៉ូសេ ៦:៥៧ ) ព្រះជាម្ចាស់ពិតជាមានបន្ទូលសំដៅទាំងបុរស និងស្ត្រីទាំងអស់ ។ មានពេលខ្លះទម្រង់ដែលមានភេទប្រុសគឺមានភាពជាក់លាក់ និងត្រឹមត្រូវ ។ ជាឧទាហរណ៍ សមាជិកនៃក្រុមព្រះគឺជាបុរស ហើយយោងទៅលើកាតព្វកិច្ចបព្វជិតភាពអនុវត្តចំពោះបងប្អូនប្រុស ។