ការរៀបចំមេរៀន
គោលការណ៍នៃការរៀបចំមេរៀនដ៏មានប្រសិទ្ធភាព
ប្រភពសម្រាប់ការរៀបចំមេរៀន
ព្រះគម្ពីរ
វគ្គសិក្សាថ្នាក់សិក្ខាសាលាទាំងបួន និងវគ្គសិក្សាថ្នាក់វិទ្យាស្ថានដែលបានអនុម័តភាគច្រើនមានការសិក្សាអំពីគម្ពីរបមាណី ។ ប្រភពសំខាន់សម្រាប់កំណត់អំពីអ្វីដែលត្រូវបង្រៀននៅក្នុងវគ្គសិក្សាទាំងនេះ គឺជាព្រះគម្ពីរទាំងនោះ ។ នៅក្នុងសុន្ទរកថាមួយទៅកាន់គ្រូបង្រៀនថ្នាក់សិក្ខាសាលា និងថ្នាក់វិទ្យាស្ថាន ប្រធាន អ៊ែសរ៉ា ថាហ្វ ប៊ែនសឹន បានបង្រៀនថា « សូមចងចាំជានិច្ចថា គ្មានអ្វីដែលគួរឲ្យពេញចិត្តជំនួស ឲ្យបទគម្ពីរ និងប្រសាសន៍របស់ពួកព្យាការីដែលនៅរស់នោះទេ ។ ទាំងនេះគួរតែជាប្រភពដើមរបស់អ្នក » ( « The Gospel Teacher and His Message » [ សុន្ទរកថាទៅកាន់អ្នកអប់រំសាសនានៃប្រព័ន្ធអប់រំសាសនាចក្រ ថ្ងៃទី ១៧ ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ ១៩៧៦ ] ទំព័រ ៣ ) ។
វគ្គសិក្សាថ្នាក់វិទ្យាស្ថានមួយចំនួនផ្តោតទៅលើប្រធានបទដំណឹងល្អជាជាងការសិក្សាអំពីគម្ពីរបមាណី ។ គ្រូបង្រៀនទាំងឡាយនៃវគ្គទាំងនេះគួរតែពិចារណាលើសម្ភារដែលបានណែនាំ នៅក្នុងកម្មវិធីថ្នាក់វិទ្យាស្ថាន ( មានដូចជាព្រះគម្ពីរ ) ដែលជាប្រភពដ៏សំខាន់សម្រាប់ការរៀបចំនេះ ។ គ្រូបង្រៀនទាំងឡាយគួរតែស្វែងរកឱកាសយ៉ាងជាប់លាប់ដើម្បីប្រើព្រះគម្ពីរ និងប្រសាសន៍ទាំងឡាយរបស់ពួកព្យាការី ដើម្បីបញ្ជាក់ និងបង្ហាញអំពីគោលលទ្ធិ និងគោលការណ៍ដែលបានបង្រៀននៅក្នុងវគ្គសិក្សាទាំងនេះ ។
កម្មវិធីសិក្សារបស់ថ្នាក់សិក្ខាសាលា និងថ្នាក់វិទ្យាស្ថាន
សម្ភារកម្មវិធីសិក្សារបស់ថ្នាក់សិក្ខាសាលា និងថ្នាក់វិទ្យាស្ថានត្រូវបានផ្តល់ឲ្យ ជាធនធានដ៏សំខាន់ ដើម្បីជួយគ្រូបង្រៀនទាំងឡាយឲ្យរៀបចំ និងបង្រៀនមេរៀនឲ្យមានប្រសិទ្ធិភាព ។ កម្មវិធីសិក្សាផ្តល់ព័ត៌មានអំពីសាវតារបស់ព្រះគម្ពីរ និងបរិបទរបស់ខគម្ពីរទាំងនោះ ការពន្យល់អំពីពាក្យ និងឃ្លាពិបាកៗរបស់ខគម្ពីរទាំងនោះ មតិយោបល់របស់អ្នកមានសិទ្ធិអំណាចទូទៅ ស្តីអំពីគោលលទ្ធិ និងគោលការណ៍ដែលបានបង្រៀននៅក្នុងព្រះគម្ពីរ និងការណែនាំសម្រាប់ខ្លឹមសារនៃគោលលទ្ធិ និងគោលការណ៍ដើម្បីបង្រៀន ។ វាក៏ជាការណែនាំនូវគំនិតផ្សេងៗសម្រាប់របៀបដើម្បីបង្រៀនផងដែរ ។ នៅពេលគ្រូបង្រៀនប្រើកម្មវិធីសិក្សាដំណាលគ្នានឹងការសិក្សារបស់ពួកគេអំពីបណ្តុំបទគម្ពីរ នោះព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធអាចបំផុសគំនិតពួកគេនៅពេលដែលពួកគេធ្វើឲ្យមេរៀននោះត្រូវគ្នាទៅនឹងតម្រូវការរបស់សិស្សពួកគេ ។
ប្រធាន ហិនរី ប៊ី អាយរិង បានផ្តល់ការពន្យល់មួយទាក់ទងនឹងការរៀបចំ និងការប្រើប្រាស់កម្មវិធីសិក្សា ៖ « អស់អ្នកដែលបានហៅដោយព្យាការីដើម្បីធានានូវភាពត្រឹមត្រូវនៃគោលលទ្ធិ ដែលបានបង្រៀននៅក្នុងសាសនាចក្រ ពិនិត្យមើលគ្រប់ពាក្យ គ្រប់រូបភាព គ្រប់ដ្យាក្រាមក្នុងកម្មវិធីសិក្សាដែលអ្នកទទួលបាន ។ យើងអាចដោះសោអំណាចនៃកម្មវិធីសិក្សាបាន ដោយគ្រាន់តែធ្វើតាមសេចក្ដីជំនឿរបស់យើងថា វាត្រូវបានបំផុសគំនិតមកពីព្រះ ។ …
« ការធ្វើតាមខ្លឹមសារនៃកម្មវិធីសិក្សាតាមលំដាប់លំដោយ នឹងធ្វើឲ្យមាននូវអំណោយទានពិសេសនៃការបង្រៀនរបស់យើង មិនមែនបន្ថយវាឡើយ » ( « The Lord Will Multiply the Harvest » [ ជំនួបនាពេលល្ងាចជាមួយនឹងអ្នកមានសិទ្ធិអំណាចទូទៅ នៅថ្ងៃទី ៦ ខែ កុម្ភៈ ឆ្នាំ ១៩៩៨ ] ទំព័រ ៤–៥ ) ។
ធនធានបន្ថែម
គ្រូបង្រៀនអាចប្រើធនធានទាំងឡាយបន្ថែមមានដូចជា ទស្សនាវដ្តីរបស់សាសនាចក្រ ជាពិសេសការបង្រៀនចេញពីសន្និសីទទូទៅ នៅពេលវាផ្តល់នូវការយល់ដឹងកាន់តែច្បាស់មួយអំពីបណ្តុំបទគម្ពីរ ។ ធនធានផ្សេងទៀតមិនគួរត្រូវប្រើដើម្បីប៉ាន់ស្មានការយល់ដឹង ឬបង្រៀនគំនិតដែលមិនត្រូវបានបង្កើតឡើងយ៉ាងច្បាស់ដោយសាសនាចក្រនោះទេ ។ សូម្បីតែមានអ្វីមួយចំនួនដែលត្រូវបានបង្កើត ឬបានបោះពុម្ភពីមុនហើយក៏ដោយ ក៏វានៅតែអាចមិនត្រឹមត្រូវសម្រាប់ប្រើនៅក្នុងថ្នាក់រៀនដែរ ។ មេរៀនគួរតែស្ថាបនាសេចក្តីជំនឿ និងទីបន្ទាល់របស់សិស្ស ។
សូមសម្រេចចិត្តថាតើត្រូវបង្រៀនអ្វី និងបង្រៀនវារបៀបណា
នៅពេលរៀបចំមេរៀនគ្រូបង្រៀនគ្រប់រូបត្រូវតែសម្រេចចិត្តថា ៖ « តើខ្ញុំនឹងបង្រៀនអ្វី ? » និង « តើខ្ញុំនឹងបង្រៀនវាយ៉ាងដូចម្ដេច ? » អ្វីដែលត្រូវបង្រៀន រួមមានបរិបទ ( រួមទាំង សាវតារ វប្បធម៌ និងការកំណត់ ) ខ្លឹមសារ ( ដូចជាដំណើររឿង មនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ ទេសនកថា និងការពន្យល់ដ៏បំផុសគំនិតនានា ) និងសេចក្ដីពិតនៃដំណឹងល្អដ៏សំខាន់ៗដែលមាននៅក្នុងបណ្តុំបទគម្ពីរ ។ របៀបបង្រៀន រូមមានវិធីសាស្រ្ត និតិវិធី និងសកម្មភាពនានាដែលគ្រូបង្រៀនប្រើដើម្បីជួយសិស្សឲ្យរៀន ( ដូចជាការពិភាក្សាក្នុងថ្នាក់ ធនធានជាសំឡេង លំហាត់សរសេរនានា និងការងារជាក្រុមតូច ) ។ ការសម្រេចចិត្ត អ្វីដែលត្រូវបង្រៀន ត្រូវមានមុនពេលជ្រើសរើស របៀបបង្រៀន ដើម្បីឲ្យការផ្តោតសំខាន់ទៅលើព្រះគម្ពីរជាជាងលើវិធីសាស្ត្រ ឬបច្ចេកទេស ។
ក្នុងអំឡុងពេលរៀបចំមេរៀនគ្រូបង្រៀនគួរតែផ្ដល់ពេលវេលា និងការខិតខំឲ្យបានគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការសម្រេចចិត្តទាំង អ្វីដែលត្រូវបង្រៀន និង របៀបបង្រៀន ។ ប្រសិនបើ អ្វីដែលត្រូវបង្រៀន ទទួលបានការសង្កត់ធ្ងន់លើស្ទើរតែទាំងអស់ក្នុងអំឡុងពេលរៀបចំមេរៀន នោះគ្រូបង្រៀននឹងមិនមានពេលគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីពិចារណាអំពីរបៀបជួយសិស្សឲ្យចូលរួមក្នុងការរៀនសូត្រនោះទេ ។ ជាញឹកញាប់ លទ្ធផលវានឹងធ្វើឲ្យមេរៀននោះគួរឲ្យធុញទ្រាន់ និងផ្តោតលើតែគ្រូបង្រៀន ។ នៅពេលដែលគ្រូបង្រៀនផ្តោតអារម្មណ៍ខ្លាំងពេកទៅលើ របៀបបង្រៀន នោះមេរៀនអាចក្លាយជាមិនជាប់ពាក់ព័ន្ធ ខ្វះគោលបំណង និងអំណាច ។
ការសម្រេចចិត្តអំពីអ្វីដែលត្រូវបង្រៀន
មានបួនដំណាក់កាលគ្រឹះដែលគ្រូបង្រៀនធ្វើ នៅពេលពួកគេរៀបចំនូវអ្វីដែលពួកគេនឹងបង្រៀន ៖ទីមួយ ពួកគេព្យាយាមស្វែងយល់អំពីបរិបទ និងខ្លឹមសារនៃបណ្តុំបទគម្ពីរ ។ ទី២ ពួកគេកត់សម្គាល់ និងយល់ដឹងគោលលិទ្ធ និងគោលការណ៍ដែលរកឃើញក្នុងបណ្តុំបទគម្ពីរ ។ ទីបី ពួកគេសម្រេចចិត្តថាតើគោលការណ៍មួយណាសំខាន់បំផុត សម្រាប់សិស្សរបស់ពួកគេដើម្បីរៀន និងអនុវត្ត ។ ហើយទីបួន ពួកគេសម្រេចចិត្តថាតើកម្រិតនៃការសង្កត់ធ្ងន់មានអ្វីខ្លះ ដើម្បីផ្តល់នូវផ្នែកនីមួយៗនៃបណ្តុំបទគម្ពីរ ។
១.យល់ដឹងអំពីបរិបទ និងខ្លឹមសារនៃបណ្តុំបទគម្ពីរដែលត្រូវបង្រៀន ។
គ្រូបង្រៀនទាំងឡាយគួរតែស្វែងរកដើម្បីយល់ដឹងអំពីបរិបទ ឬប្រវត្តិនៃបណ្តុំបទគម្ពីរ និងផ្តោតការយកចិត្តទុកដាក់ទាំងអស់របស់ពួកគេទៅលើបណ្តុំបទគម្ពីរនោះរហូតទាល់តែស្គាល់ខ្លឹមសារនោះ ។ ដើម្បីពន្លិចខ្លួនឯងនៅក្នុងបទគម្ពីរនានាមានន័យថា ការអាន ការសិក្សា ការពិចារណា និងការអធិស្ឋានសម្រាប់ការបំផុសគំនិត និងការយល់ដឹងអំពីអ្វីដែលមនុស្សម្នាក់អាន ។
គន្លឹះមួយដ៏មានប្រយោជន៍បំផុត ដែលគ្រូបង្រៀនម្នាក់អាចធ្វើដើម្បីយល់ដឹងអំពីខ្លឹមសារព្រះគម្ពីរ គឺការកំណត់ចំណាំអំពីការផ្លាស់ប្តូរជាក់លាក់នៅក្នុងបណ្តុំបទគម្ពីរ ដែលជាប្រធានបទនៅក្នុងការផ្លាស់ប្តូរមួយ ឬជាកត្តាបណ្តាលឲ្យមានសកម្មភាពកើតឡើង ។ ការប្រើប្រាស់កម្មវិធីសិក្សា និងគំនិតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេ នោះគ្រូបង្រៀនទាំងឡាយអាចបែងចែកបណ្តុំបទគម្ពីរទៅជាវគ្គតូចៗ ឬក្រុមខនានាដោយផ្អែកលើការផ្លាស់ប្តូរជាក់លាក់ទាំងនេះ ។ ផ្នែកតូចៗទាំងនេះនឹងក្លាយជាចំណុចឬសមាសធាតុសំខាន់ៗ ដែលគ្រូបង្រៀននឹងប្រើនៅពេលក្រោយក្នុងការរៀបចំរបស់ពួកគេដើម្បីរៀបចំលំហូរនៃមេរៀនរបស់ពួកគេ និងដើម្បីធ្វើឲ្យពួកគេអាចផ្តល់ការយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងហោចណាស់ខ្លះៗ ទៅលើខ្លឹមសារទាំងអស់នៅក្នុងបណ្តុំបទគម្ពីរមួយ ។
នៅពេលធ្វើគម្រោងបណ្តុំបទគម្ពីរក្នុងរបៀបនេះគ្រូបង្រៀនទាំងឡាយគួរតែស្វែងរកផងដែរដើម្បីអភិវឌ្ឍន៍ការយល់ដឹងអំពីមនុស្ស ទីកន្លែង ព្រឹត្តិការណ៍ មូលហេតុ និងផលប៉ះពាល់នៃទំនាក់ទំនងដែលមើលឃើញថាសំខាន់ក៏ដូចជាអំពីអត្ថន័យនៃពាក្យ ឬឃ្លាដែលពិបាកទាំងឡាយ ។ ការទទួលបាននូវការយល់ដឹងគ្រប់គ្រាន់អំពីខ្លឹមសារ ជានិច្ចកាលតម្រូវឲ្យមានការអានបណ្តុំបទគម្ពីរលើសពីម្តង ។
២.កំណត់អត្តសញ្ញាណ និងយល់ដឹងអំពីគោលលទ្ធិ និងគោលការណ៍ទាំងឡាយ ។
គួបផ្សំជាមួយនឹងការយល់ដឹងអំពីបរិបទ និងខ្លឹមសារ នោះគ្រូបង្រៀនទាំងឡាយគួរតែកំណត់អត្តសញ្ញាណ និងយល់ដឹងអំពីគោលលទ្ធិ និងដំណឹងល្អទាំងឡាយដោយប្រុងប្រយ័ត្ននៅក្នុងបណ្តុំបទគម្ពីរ ហើយពិនិត្យមើលការណែនាំទាំងនោះនៅក្នុងកម្មវិធីសិក្សា ។ លើកលែងតែកម្មវិធីសិក្សានោះបានរៀបចំរួចជាស្រេចទៅហើយ នោះគ្រូបង្រៀនគួរតែខិតខំសរសេរអំពីគោលលទ្ធិ និងគោលការណ៍ក្នុងសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ដោយសង្ខេប និងច្បាស់លាស់ ។ ការធ្វើដូច្នេះជួយពង្រឹងទាំងគោលការណ៍ និងអត្ថន័យរបស់មេរៀននៅក្នុងគំនិតរបស់គ្រូបង្រៀន ។ ការណ៍នេះក៏នឹងជួយដឹកនាំនៅក្នុងសកម្មភាពនានានៃការរៀនសូត្រអំឡុងថ្នាក់រៀន ហើយអនុញ្ញត្តឲ្យមានការយល់ដឹងកើនឡើង និងផ្តោតលើការអនុវត្តបន្ថែមទៀតដោយសិស្សទាំងឡាយផងដែរ ។
៣.សម្រេចចិត្តថា តើគោលការណ៍ និងគោលលទ្ធិមួយណាដែលមានសារៈសំខាន់បំផុតសម្រាប់សិស្សរៀនសូត្រ និងអនុវត្ត ។
នៅក្នុងបណ្តុំបទគម្ពីរធម្មតាមួយ ជានិច្ចកាលវាស្ទើរតែមានសម្ភារច្រើនជាងអ្វីដែលអាចយកមកពិភាក្សាប្រកបដោយអត្ថន័យនៅក្នុងថ្នាក់ ។ នៅពេលគ្រូបង្រៀនទាំងឡាយបានសិក្សាបទគម្ពីរ និងកម្មវិធីសិក្សា ពួកគាត់ត្រូវការសម្រេចចិត្តចំពោះគោលលទ្ធិ និងគោលការណ៍មួយណាដែលសំខាន់បំផុតសម្រាប់សិស្សរបស់ពួកគាត់ស្វែងយល់ និងអនុវត្ត ។ នៅក្នុងការធ្វើការសម្រេចចិត្តនេះ គ្រូបង្រៀនគួរពិចារណាដូចខាងក្រោមនេះ ។
ការបំផុសគំនិតមកពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។ នៅក្នុងការសម្រេចចិត្តថាតើគោលការណ៍ និងគោលលទ្ធិអ្វីខ្លះដើម្បីបញ្ជាក់ក្នុងមេរៀន នោះគ្រូបង្រៀនគួរតែបន្តស្វែងរកការដឹកនាំមកពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។
បំណងរបស់អ្នកនិពន្ធដ៏បំផុសគំនិត ។ គ្រូបង្រៀនគួរស្វែងរកឲ្យឃើញនូវអ្វីដែលអ្នកនិពន្ធដ៏ប្រកបដោយការព្យាករណ៍ចង់ប្រាប់ ។ ប្រធាន អ៊ែសរ៉ា ថាហ្វ ប៊ែនសឹន បានមានប្រសាសន៏ថា ៖ « ប្រសិនបើពួកគេ [ អ្នកនិពន្ធ ] បានមើលឃើញជំនាន់របស់យើង ហើយជ្រើសរើសយកការណ៍ទាំងនោះដែលមានតម្លៃមហិមាបំផុតចំពោះយើង តើនោះមិនមែនជារបៀបដែលយើងគួរសិក្សាអំពីគម្ពីរមរមនទេឬ ? យើងគួរតែសួរខ្លួនឯងដោយខ្ជាប់ខ្ជួនថា ‹ ហេតុអ្វីបានជាព្រះអម្ចាស់បំផុសគំនិតមរមន ( ឬ មរ៉ូណៃ ឬ អាលម៉ា ) ឲ្យសរសេរបញ្ចូលពាក្យពេចន៍ទាំងនោះទៅក្នុងបញ្ជីរបស់លោក ? តើមេរៀនអ្វីដែលខ្ញុំអាចរៀនចេញពីចំណុចនោះដើម្បី ជួយខ្ញុំរស់នៅក្នុងជំនាន់នេះ និងសម័យកាលនេះបាន ? › » ( « The Book of Mormon—Keystone of Our Religion » Ensign ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ១៩៨៦ ទំព័រ ៦ ) ។ គ្រូបង្រៀនគួរពិចារណាសំណួរស្រដៀងគ្នានេះក្នុងអំឡុងពេលរៀបចំមេរៀនរបស់ពួកគេសម្រាប់វគ្គសិក្សាព្រះគម្ពីរណាមួយដែលពួកគេបង្រៀន ។
គ្រូបង្រៀនក៏គួរចងចាំផងដែរថា បំណងមួយដ៏សំខាន់របស់ព្យាការីនៅក្នុងព្រះគម្ពីរគឺតែងតែធ្វើទីបន្ទាល់អំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ដូចនីហ្វៃបានមានប្រសាសន៍ថា « ដ្បិតភាពពារពេញនៃចេតនារបស់ខ្ញុំ គឺដើម្បីឲ្យខ្ញុំអាចបញ្ចុះបញ្ចូលមនុស្ស ឲ្យមករកព្រះនៃអ័ប្រាហាំ និងព្រះនៃអ៊ីសាក និងព្រះនៃយ៉ាកុប ហើយបានសង្គ្រោះ » ។( នីហ្វៃទី ១ ៦:៤ ) ។ ដូច្នោះហើយ គ្រូបង្រៀនគួរសួរថា « តើបណ្តុំបទគម្ពីរនេះបង្រៀនអ្វីខ្លះអំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដែលនឹងជួយសិស្សរបស់ខ្ញុំឲ្យស្វែងយល់ ហើយពឹងផ្អែកលើការបង្រៀន និងដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ ? »
នៅពេលគ្រូបង្រៀនស្វែងរកឃើញអំពីចេតនាដ៏បំផុសគំនិតរបស់អ្នកនិពន្ធ នោះពួកគេគួរតែប្រុងប្រយ័ត្នកុំធ្វើឲ្យហួសពីអ្វីដែលមានជាក់ស្តែងនៅក្នុងមេរៀននោះឡើយ ។ ប្រធាន ហិនរី ប៊ី អាវរិង បានព្រមានថា « ខ្ញុំមិនត្រូវធ្វើពុតថាខ្ញុំដឹងអត្ថន័យគ្រប់យ៉ាងរបស់អ្នកនិពន្ធ ឬមិនដឹងអ្វីសោះនោះទេ » ( « ‹ And Thus We See ៖ › Helping a Student in a Moment of Doubt » [ ជំនួបនាពេលល្ងាចជាមួយនឹងអ្នកមានសិទ្ធិអំណាចទូទៅ ថ្ងៃទី ៥ ខែ កុម្ភៈ ឆ្នាំ ១៩៩៣ ] ទំព័រ ៦ ) ។
គោលការណ៍នៃការផ្លាស់ប្រែចិត្តជឿ និងប្រធានបទនៃគោលលទ្ធិ ។ នៅពេលកំពុងកំណត់ថា តើត្រូវបង្រៀនអ្វី នោះគ្រូបង្រៀនគួរពិចារណាថា « គ្រប់សេចក្តីពិតទាំងអស់ដែលអាចបានបញ្ជាក់នៅក្នុងបណ្តុំបទគម្ពីរនេះ តើបណ្តុំបទគម្ពីរណាមួយដែលនឹងជួយសិស្សរបស់ខ្ញុំឲ្យខិតកាន់តែជិតព្រះវរបិតាសួគ៌ និងព្រះអង្គសង្គ្រោះ ហើយនាំទៅរកសេចក្តីសង្គ្រោះបាន ? » ប្រធាន ហិនរី ប៊ី អាវរិង បានទូន្មានថា « នៅពេលអ្នករៀបចំមេរៀនមួយ សូមរកមើលគោលការណ៍ទាំងឡាយស្តីពីការផ្លាស់ប្រែចិត្តជឿដែលមាននៅក្នុងនោះ ។… គោលការណ៍នៃការផ្លាស់ប្រែចិត្តជឿមួយគឺជាគោលការណ៍មួយដែលនាំឲ្យមានការគោរពប្រតិបត្តិតាមព្រះទ័យរបស់ព្រះ » ( នៅក្នុង អិល ថម ភែរី « គោលការណ៍នៃការផ្លាស់ប្រែចិត្តជឿ » [ ជំនួបនាពេលល្ងាចជាមួយនឹងអ្នកមានសិទ្ធិអំណាចទូទៅ ថ្ងៃទី ២ ខែ កុម្ភៈ ឆ្នាំ ១៩៩៦ ] ទំព័រ ១ ) ។
តម្រូវការ និងសមត្ថភាពរបស់សិស្ស ។ កាលគ្រូបង្រៀនម្នាក់ស្គាល់ និងយល់ពីសិស្សរបស់ខ្លួនកាន់តែច្រើននោះ វាកាន់តែងាយស្រួលក្នុងការកំណត់ និងសង្កត់ធ្ងន់លើគោលការណ៍ពាក់ព័ន្ធ ដែលអាចយកមកអនុវត្តបានយ៉ាងងាយស្រួល ។ ពេលគ្រូបង្រៀនសិក្សាអំពីបណ្តុំបទគម្ពីរ ពួកគេអាចរកឃើញគំនិត ឬមតិយោបល់ដែលមានចំណាប់អារម្មណ៍ផ្ទាល់ខ្លួន ឬមានសារៈសំខាន់ផ្ទាល់ខ្លួនជាក់លាក់ ប៉ុន្តែទាំងនេះអាចហួសពីការត្រៀមខ្លួនខាងវិញ្ញាណ និងការយល់ដឹងរបស់សិស្ស ( ជាឧទាហរណ៍ សូមមើលការទូន្មានរបស់ប៉ុលអំពីសាច់និងទឹកដោះគោ នៅក្នុង កូរិនថូសទី១ ៣:២ ) ។ គោលការណ៍មួយចំនួនដែលមិនមែនជាគោលការណ៍ថ្មី ឬគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ចំពោះគ្រូបង្រៀន ប៉ុន្តែវាអាចមានសារៈសំខាន់យ៉ាងខ្លាំងចំពោះសិស្ស ។ គ្រូបង្រៀនត្រូវចងចាំថា ពួកគេកំពុងបង្រៀនសិស្សមិនមែនគ្រាន់តែបង្រៀនមេរៀននោះទេ ។ ពួកគាត់កំពុងបង្កើតនូវបទពិសោធន៍នៃការរៀនសូត្រមួយ ហើយមិនមែនកំពុងរៀបចំគម្រោងមេរៀននោះទេ ។ កម្មវិធីសិក្សាអាចមានប្រយោជន៍ជាពិសេសដល់គ្រូបង្រៀននៅពេលកំណត់ថា តើគោលការណ៍ និងគោលលទ្ធិណាមួយដែលអាចត្រូវជាមួយនឹងសិស្សជាងគេបំផុតនោះ ។
អែលឌើរ រីឆាដ ជី ស្កត បានបង្រៀនថា ៖ « ការសម្រេចចិត្តស្របទៅនឹងសេចក្តីត្រូវការ និងសមត្ថភាពផ្ទាល់ខ្លួននៃសិស្សម្នាក់ៗរបស់អ្នក គឺជាអ្វីដែលមានអាទិភាពខ្ពស់បំផុត ។ ប្រសិនបើគោលការណ៍គន្លឹះមួយត្រូវបានយល់ដឹងជ្រាលជ្រៅ ហើយបានក្លាយជាផ្នែកមួយនៃសៀវភៅមគ្គុទ្ទេសក៍សម្រាប់ជីវិតរបស់សិស្ស នោះគោលដៅដ៏សំខាន់បំផុតបានសម្រេចហើយ » ( « To Understand and Live Truth » [ ជំនួបនាពេលល្ងាចជាមួយនឹងអ្នកមានសិទ្ធិអំណាចទូទៅ ថ្ងៃទី ៤ ខែ កុម្ភៈ ឆ្នាំ ២០០៥ ] ទំព័រ ២-៣ ) ។
ពេលកំពុងសម្រេចចិត្តថា តើសេចក្ដីពិតអ្វីខ្លះដែលត្រូវផ្តោត នោះគ្រូបង្រៀនក៏អាចរៀបគម្រោងដើម្បីចង្អុលបង្ហាញដោយសង្ខេបអំពីគោលការណ៍ ឬគោលលទ្ធិណាមួយ ដែលពួកគេមិនមានគម្រោងដើម្បីផ្តោតនៅពេលដែលកំពុងបង្រៀនអំពីបណ្តុំបទគម្ពីរនោះ ។ ការណ៍នេះអាចផ្តល់នូវព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធជាមួយឱកាសមួយដើម្បីធ្វើឲ្យគោលការណ៍មួយជារបស់ផ្ទាល់ខ្លួន ទោះបីជាវាមិនមែនជាមេរៀនសំខាន់មួយដែលត្រូវផ្តោតយកចិត្តទុកដាក់ តែវាក៏អាចសំខាន់សម្រាប់សិស្សម្នាក់ៗដែរ ។ គ្រូបង្រៀនក៏គួរចាំផងដែរថាសិស្សអាចនឹងរកឃើញ និងចង់ពិភាក្សាអំពីសេចក្ដីពិតនៃដំណឹងល្អមួយចំនួនដែលគ្រូបង្រៀនមិនបានកត់សម្គាល់ ឬគ្រោងនឹងលើកមកពិភាក្សា ។
នៅក្នុងការពិចារណាទាំងអស់នេះ គ្រូបង្រៀនទាំងឡាយគួរតែស្វែងរកការបញ្ជាក់ពីព្រះវិញ្ញាណ ។ ព្រះវិញ្ញាណនឹងជួយពួកគាត់ឲ្យយល់បានកាន់តែប្រសើរឡើងចំពោះចេតនារបស់អ្នកសរសេរព្រះគម្ពីរដ៏បំផុសគំនិត សេចក្តីត្រូវការរបស់សិស្ស និងសេចក្តីពិតនៃដំណឹងល្អដែលនឹងជួយសិស្សឲ្យខិតកាន់តែជិតព្រះវរបិតាសួគ៌ និងព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់ពួកគេ ។
៤.សម្រេចចិត្តថាតើការគូសបញ្ជាក់កម្រិតណាគួរមានក្នុងផ្នែកនីមួយៗនៃបណ្ដុំបទគម្ពីរ ។
ដោយការយល់ដឹងអំពីបរិបទ និងខ្លឹមសារនៃបណ្តុំបទគម្ពីរ ដោយការបែងចែកវាទៅជាផ្នែកតូចៗ ដែលទាក់ទងនឹងខ្លឹមសារ និងដោយបានកំណត់បាននូវសារៈសំខាន់នៃសេចក្តីពិតនៃដំណឹងល្អសម្រាប់សិស្សក្នុងការរៀនសូត្រ និងអនុវត្ត ឥឡូវនេះគ្រូបង្រៀនត្រូវបានរៀបចំឲ្យសម្រេចចិត្តថា តើការផ្តោតកម្រិតណា ដើម្បីបង្ហាញផ្នែកនីមួយៗនៃបណ្តុំបទគម្ពីរ ។ ជាទូទៅ វគ្គទាំងនោះមាននូវគោលលទ្ធិ និងគោលការណ៍ទាំងឡាយដែលគ្រូបង្រៀនម្នាក់ស្វែងរកផ្នែកសំខាន់នៅក្នុងមេរៀន ដែលនឹងទទួលបានការបញ្ជាក់ច្រើនបំផុត ។ នេះមានន័យថាសម្រាប់ក្រុមខគម្ពីរទាំងនេះ គ្រូបង្រៀននឹងដឹកនាំសិស្សឲ្យយល់អំពីបរិបទ និងខ្លឹមសាររបស់ខគម្ពីរទាំងនេះ ដើម្បីកត់សម្គាល់ និងយល់អំពីគោលលទ្ធិ និងគោលការណ៍សំខាន់ៗដែលបានរកឃើញនៅក្នុងនោះ ដើម្បីទទួលអារម្មណ៍ពីសេចក្ដីពិត និងសារៈសំខាន់នៃគោលលទ្ធិ និងគោលការណ៍ទាំងនោះនៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេ ហើយដើម្បីជួយពួកគេឲ្យមើលឃើញអំពីរបៀបដែលពួកគេអាចអនុវត្តសេចក្ដីពិតទាំងនោះនៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ ។
វគ្គផ្សេងទៀតនៃបណ្តុំបទគម្ពីរអាចផ្តោតតិចតួចទៅលើសេចក្តីពិត ដែលបានគូសបញ្ជាក់នៅក្នុងមេរៀន ប៉ុន្តែសេចក្តីពិតទាំងនោះមិនគួររំលង ឬមិនយកចិត្តទុកដាក់ឡើយ ។ យ៉ាងហោចណាស់ គ្រូបង្រៀនគួរតែមានគម្រោងដើម្បីសង្ខេបក្រុមខគម្ពីរទាំងនេះផងដែរ ។
កំណត់ចំណាំ ៖ ពេលវេលានៃការរៀបចំមានដែនកំណត់ ។ កំហុសទូទៅមួយដែលគ្រូបង្រៀនធ្វើគឺចំណាយពេលច្រើនពេកក្នុងការអាន និងសិក្សា ហើយព្យាយាមសម្រេចចិត្តពី អ្វីដែលត្រូវបង្រៀន រហូតមិនមានពេលគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីរៀបចំ របៀបបង្រៀន វាដោយយកចិត្តទុកដាក់ ។ មានចំណុចមួយក្នុងការរៀបចំគ្រប់មេរៀនទាំងអស់ដែលគ្រូបង្រៀនត្រូវតែនិយាយថា « ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាខ្ញុំមានការយល់ដឹងគ្រប់គ្រាន់អំពី អ្វីដែលត្រូវបង្រៀន ។ ឥឡូវខ្ញុំត្រូវសម្រេចចិត្ត ពីរបៀបដែល ខ្ញុំនឹងបង្រៀនវាឲ្យមានប្រសិទ្ធភាព » ។
សម្រេចចិត្តអំពីរបៀបដើម្បីបង្រៀន
វាជារឿងធម្មតាសម្រាប់គ្រូបង្រៀនដែលមានចិត្តរំភើបអំពីបណ្តុំបទគម្ពីរដែលពួកគេនឹងបង្រៀន និងសេចក្ដីពិតដែលពួកគេបានរកឃើញ ។ តាមរយៈការខិតខំប្រឹងប្រែងយ៉ាងឧស្សាហ៍ដើម្បីសិក្សា ស្វែងយល់ និងបានបង្រៀនដោយព្រះវិញ្ញាណ នោះគ្រូបង្រៀនត្រូវបានស្អាងឡើង និងមានអារម្មណ៍ថាមានបំណងចង់ប្រាស្រ័យទាក់ទងនឹងអ្វីដែលពួកគេបានរៀនក្នុងអំឡុងពេលរៀបចំរបស់ពួកគេ ។ ខណៈដែលនេះអាចជាការសមរម្យ ដែលគួរតែត្រូវចងចាំក្នុងចិត្តថាគោលបំណងនៃមេរៀនគឺសម្រាប់ សិស្ស ឲ្យយល់ពីបទគម្ពីរ បានបង្រៀនដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ហើយទទួលបានអារម្មណ៍នៃការលើកទឹកចិត្តឲ្យអនុវត្តអ្វីដែល ពួកគេ រៀន ។ ជានិច្ចកាលការណ៍នេះតែងតែតម្រូវលើសពីអ្វីដែលគ្រាន់តែគ្រូបង្រៀនប្រាប់សិស្សនូវអ្វីដែលពួកគេបានរៀនពីបទគម្ពីរ និងហេតុផលដែលពួកគេមានអារម្មណ៍ថាវាសំខាន់ ។ វាក៏មានការពាក់ព័ន្ធច្រើន លើសពីការតម្រូវឲ្យគ្រូអានខគម្ពីរ បកស្រាយអំពីខគម្ពីរទាំងនោះ ហើយបន្ទាប់មកអានខគម្ពីរផ្សេងមួយទៀត ។
សិស្សទាំងឡាយត្រូវបានស្អាងឡើង នៅពេលពួកគេបានដឹកនាំឆ្លងកាត់ដំណើរការនៃការរៀនសូត្រមួយ ដែលស្រដៀងគ្នាទៅនឹងអ្វីដែលគ្រូបង្រៀនបានមានបទពិសោធន៍អំឡុងពេលការរៀបចំមេរៀន ។ សិស្សទាំងឡាយគួរតែបានដឹកនាំឲ្យស្រាវជ្រាវបទគម្ពីរសម្រាប់ការយល់ដឹង និងដើម្បីរកឃើញសេចក្តីពិតនៃដំណឹងល្អសម្រាប់ខ្លួនរបស់ពួកគេផ្ទាល់ ។ ពួកគេគួរតែបានផ្តល់ឱកាសដើម្បីពន្យល់អំពីដំណឹងល្អពីគំនិតរបស់ពួកគេផ្ទាល់ និងដើម្បីចែកចាយហើយធ្វើទីបន្ទាល់អំពីអ្វីដែលពួកគេដឹង និងទទួលអារម្មណ៍ ។ ការធ្វើបែបនេះជួយនាំដំណឹងល្អពីខួរក្បាលរបស់គេចូលទៅក្នុងដួងចិត្តរបស់ពួកគេ ។
នៅពេលសិស្សទទួលបទពិសោធន៍នៃការរៀនសូត្រដំណឹងល្អជាទៀតទាត់តាមវិធីនេះ នោះពួកគេបង្កើនការទុកចិត្តទៅលើសមត្ថភាពដើម្បីសិក្សាបទគម្ពីរសម្រាប់ខ្លួនឯងផ្ទាល់ និងរៀនតាមរយៈព្រះវិញ្ញាណ ។ ពួកគេទទួលអារម្មណ៍នៃការសម្រេចចិត្តមួយ ដើម្បីអនុវត្តតាមអ្វីដែលពួកគេកំពុងរៀននៅក្នុងជីវិតរបស់គេ ។ ពួកគេក៏បានត្រៀមខ្លួនជាស្រេចដើម្បីពន្យល់អំពីអ្វីដែលពួកគេជឿទៅលើអ្នកដទៃ និងដើម្បីទទួលបានទីបន្ទាល់អំពីគោលលទ្ធិ និងគោលការណ៍នៃដំណឹងល្អ ។
គ្រូបង្រៀនទាំងឡាយគួរតែដាក់ផែនការយុទ្ធសាស្រ្តនានា ដែលជួយសិស្សឲ្យទទួលបទពិសោធន៍ក្នុងដំណើរការរៀនសូត្រនេះ នៅពេលពួកគេរៀនបទគម្ពីររួមគ្នាក្នុងថ្នាក់ ។ ពេលគ្រូបង្រៀនអភិវឌ្ឍផែនការមេរៀនរបស់ខ្លួន ចម្លើយចំពោះសំណួរខាងក្រោមនេះផ្ដល់នូវមូលដ្ឋានសម្រាប់ការសម្រេចចិត្ត អំពីរបៀបបង្រៀន ៖
-
តើវិធីសាស្រ្ត ឬសកម្មភាពរៀនសូត្រអ្វីខ្លះដែលនឹងជួយសិស្សរបស់ខ្ញុំឲ្យយល់អំពីបរិបទ និងខ្លឹមសារដែលពួកគេត្រូវដឹង ?
-
តើវិធីសាស្ត្រអ្វីខ្លះដែលនឹងជួយសិស្សឲ្យអាចកំណត់និងបរិយាយនូវគោលលទ្ធិ និងគោលការណ៍សំខាន់ៗ ហើយផ្ដល់ឱកាសដល់ពួកគេដើម្បីស្វងយល់ពីអ្នកដទៃ ?
-
តើអ្វីទៅជាវិធីដ៏ល្អបំផុតដើម្បីជួយសិស្សរបស់ខ្ញុំឲ្យយល់អំពីគោលការណ៍ និងគោលលទ្ធិទាំងនេះ ?
-
តើវិធីសាស្ត្រ ឬនិតិវិធីអ្វីខ្លះដែលនឹងនាំឲ្យសិស្សរបស់ខ្ញុំមានអារម្មណ៍នៃសេចក្ដីពិត និងសារៈសំខាន់នៃគោលការណ៍ទាំងនេះ ហើយអញ្ជើញពួកគេឲ្យចែកចាយ និងថ្លែងទីបន្ទាល់បាន ?
-
តើអ្វីទៅដែលជាវិធីសាស្រ្តដ៏មានប្រសិទ្ធភាពដើម្បីជួយពួកគេឲ្យមើលឃើញអំពីរបៀបដែលពួកគេអាចអនុវត្តគោលការណ៍ទាំងនេះនៅក្នុងជីវិត និងលើកទឹកចិត្តពួកគេឲ្យធ្វើដូច្នោះបាន ?
ខាងក្រោមគឺជាការពិចារណាមួយចំនួនក្នុងការសម្រេចចិត្តអំពីរបៀបដើម្បីបង្រៀន ។
សូមធានាថាវិធីសាស្ត្របង្រៀនគឺស្របទៅនឹងសារដែលត្រូវបង្រៀន និងអំណោយផលដល់ឥទ្ធិពលនៃព្រះវិញ្ញាណ ។ ពេលខ្លះ ធ្វើឡើងក្នុងគោលបំណងដើម្បីជាការកម្សាន្ដ ឬទាក់ទាញចំណាប់អារម្មណ៍របស់សិស្ស នោះគ្រូបង្រៀនជ្រើសរើសវិធីសាស្ត្រ ឬប្រើបច្ចេកទេសដែលមិនដឹកនាំទៅរកការយល់ដឹង និងការលើកស្ទួយឡើយ ។ ពេលជ្រើសរើសវិធីសាស្ត្រគ្រូបង្រៀនគួរពិចារណាថាតើវិធីសាស្ត្រនេះបង្កើន ឬដកនូវសារលិខិតដែលវាមានបំណងជួយសិស្សដែរឬទេ ។ ឧទាហរណ៍ ការបង្រៀនតាមបែបលេងហ្គេមអាចជាវិធីដែលសប្បាយ និងមានប្រសិទ្ធភាពមួយដើម្បីបង្រៀនអំពីព័ត៌មាន ( ដូចជាលំដាប់នៃគម្ពីរនៅក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប ) ប៉ុន្តែវាស្ទើរតែមិនជួយអ្វីសោះ បើគោលដៅចុងក្រោយរបស់យើងគឺដើម្បីអញ្ជើញឲ្យមានអារម្មណ៍ពីព្រះវិញ្ញាណនោះ ។ ការធ្វើការជាក្រុមតូចៗអាចមានប្រសិទ្ធភាព ប៉ុន្តែដោយសារវាចំណាយពេលច្រើន នោះវាអាចមិនមែនជាវិធីដែលល្អបំផុតក្នុងការកំណត់បាននូវគោលការណ៍ដែលបានថ្លែងដោយសាមញ្ញមួយនោះឡើយ ។
គ្រូបង្រៀនគួរតែធ្វើឲ្យប្រាកដថាវិធីសាស្ត្រនៃការបង្រៀន និងសកម្មភាពទាំងឡាយគឺមានលក្ខណៈសមរម្យចំពោះបរិយាកាសនៃការរៀនដំណឹងល្អមួយ ដែលនឹងមិនប៉ះពាល់ ឬធ្វើឲ្យនរណាម្នាក់ឈឺចាប់ឡើយ ហើយវានឹងជួយឲ្យមានឥទ្ធិពលពីព្រះវិញ្ញាណ ។
ប្រើប្រាស់កម្មវិធីសិក្សា ។ កម្មវិធីសិក្សានៃថ្នាក់សិក្ខាសាលានិងថ្នាក់វិទ្យាស្ថានផ្តល់យោបល់អំពី របៀបបង្រៀន ដែលអនុវត្តមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃការបង្រៀនដំណឹងល្អ និងការរៀនសូត្រ ។ នៅពេលគ្រូបង្រៀនរៀបចំមេរៀននីមួយៗ ពួកគាត់គួរតែមើលកម្មវិធីសិក្សាដោយយកចិត្តទុកដាក់ ហើយជ្រើសរើសព័ត៌មាន និងវិធីសាស្ត្រណាមួយដែលពួកគាត់នឹងប្រើដើម្បីបង្រៀនបណ្តុំបទគម្ពីរ ។ គ្រូបង្រៀនអាចជ្រើសរើសប្រើប្រាស់យោបល់កម្មវិធីសិក្សាទាំងអស់ ឬមួយផ្នែកសម្រាប់បណ្តុំបទគម្ពីរ ឬអាចកែសម្រួលគំនិតដែលបានណែនាំទៅតាមតម្រូវការ និងស្ថានភាពរបស់សិស្សក្នុងថ្នាក់រៀនអ្នក ។
បង្កើតភាពពាក់ព័ន្ធ និងគោលបំណង ។ នៅពេលសិស្សមើលឃើញចំណងទាក់ទងនៃអ្វីដែលពួកគេកំពុងសិក្សានៅក្នុងបណ្តុំបទគម្ពីរទៅនឹងស្ថានភាព និងកាលៈទេសៈរបស់ពួកគេផ្ទាល់ នោះជាទូទៅពួកគេកាន់តែមានទឹកចិត្តរៀន និងអនុវត្តតាមការបង្រៀននៃដំណឹងល្អថែមទៀត ។ ពួកគេក៏អាចមើលឃើញអំពីរបៀបដែលបទគម្ពីរផ្តល់នូវចម្លើយ និងការណែនាំដើម្បីនាំផ្លូវពួកគេនៅក្នុងស្ថានភាពជីវិតជាក់ស្តែងផងដែរ ។
ហេតុដូច្នេះហើយនៅពេលរៀបចំ របៀបបង្រៀនគ្រូបង្រៀនគួរមានភាពឈ្លាសវៃដើម្បីឆ្លុះបញ្ចាំងពីសេចក្ដីពិតដ៏អស់កល្បជានិច្ចដែលមាននៅក្នុងបណ្តុំបទគម្ពីរ ហើយពិចារណាអំពីរបៀបដែលបទគម្ពីរទាំងនោះអាចមានប្រយោជន៍ និងមានអត្ថន័យនៅក្នុងជីវិតរបស់សិស្ស ។ ដោយហេតុនេះហើយ ជាញឹកញាប់គ្រូបង្រៀននឹងចាប់ផ្តើមមេរៀនជាមួយនឹងសំណួរដែលទាក់ទងទៅនឹងស្ថានភាព ឬបញ្ហាដែលនាំឲ្យសិស្សស្រាវជ្រាវបទគម្ពីរចំពោះគោលការណ៍ និងគោលលទ្ធិទាំងឡាយនៃដំណឹងល្អ ដែលផ្តល់ការណែនាំ និងការដឹកនាំដល់ពួកគេ ។ នៅពេលដែលពួកគេរៀបចំមេរៀន គ្រូបង្រៀនក៏គួរតែដាក់ផែនការដើម្បីរក្សាចំណាប់អារម្មណ៍ និងការបន្តចូលរួមចំណែកជាមួយសិស្សក្នុងដំណើរការនៃការរៀនសូត្រផងដែរ ។
កំណត់ល្បឿន ។ គ្រូបង្រៀនគួរតែខិតខំយ៉ាងឧស្សាហ៍ដើម្បីបង្រៀនបណ្តុំបទគម្ពីរទាំងមូល ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅក្នុងការកំណត់រយៈពេលវេលាសម្រាប់ផ្នែកផ្សេងៗនៃមេរៀន នោះវាជាការសំខាន់ដែលគ្រូបង្រៀនត្រូវចងចាំថាពួកគេកំពុងបង្រៀនសិស្ស ពុំមែន បង្រៀនមេរៀនទេ ។ គ្រូបង្រៀនមិនគួរផ្តោតអារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំងទៅលើការធ្វើតាមផែនការមេរៀនយ៉ាងតឹងរឹង ដែលពួកគេមិនបានអនុញ្ញាតការបំផុសគំនិតដែលអាចកើតមាន ឬការចូលរួមរបស់សិស្សដែលមិនបានគ្រោងទុកក្នុងអំឡុងពេលរៀន ដែលវាជាចាំបាច់ក្នុងការកែប្រែមេរៀននោះ ។
កំហុសដ៏សាមញ្ញបំផុតមួយដែលគ្រូបង្រៀនធ្វើគឺការចំណាយពេលច្រើនពេកនៅផ្នែកដំបូងនៃមេរៀន ហើយបន្ទាប់មកប្រញាប់ប្រញាល់ដើម្បីបញ្ចប់នៅផ្នែកចុងក្រោយ ។ នៅពេលគ្រូបង្រៀនធ្វើការរៀបចំនោះពួកគាត់ចាំបាច់ត្រូវប៉ាន់ស្មានថាត្រូវចំណាយពេលវេលាប៉ុណ្ណាដើម្បីបង្រៀនវគ្គនីមួយៗនៃមេរៀនដោយការប្រើវិធីសាស្ត្រដែលពួកគាត់បានជ្រើសរើស ។ ដោយសារគ្រូបង្រៀនម្នាក់មានចំណុចជាច្រើនត្រូវបង្រៀន ជាងពេលវេលាដែលមាន ពួកគេនឹងត្រូវកំណត់ថា តើផ្នែកណានៃបណ្តុំនេះត្រូវផ្តោតសំខាន់ និងអ្វីដែលត្រូវសង្ខេប ។
ល្បឿននៃការបង្រៀនគឺអនុវត្តចំពោះវគ្គសិក្សាទាំងមូល ក៏ដូចជាចំពោះមេរៀននីមួយៗផងដែរ ។ ឧទាហរណ៍ នៅក្នុងវគ្គសិក្សានៃព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី បើគ្រូបង្រៀនចំណាយពេលច្រើនពេកនៅក្នុងដំណឹងល្អទាំងបួន នោះពួកគាត់នឹងពុំអាចមានពេលគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីបង្រៀនសេចក្តីពិតនៃដំណឹងល្អសំខាន់ៗដែលមាននៅក្នុងគម្ពីរក្រោយៗនោះទេ ។
កម្មវិធីសិក្សាថ្នាក់សិក្ខាសាលា និងថ្នាក់វិទ្យាស្ថានភាគច្រើនផ្តល់ជាយោបល់ណែនាំអំពីល្បឿនបង្រៀន និងកាលវិភាគមួយដើម្បីបង្រៀនមេរៀននៅក្នុងវគ្គសិក្សាទាំងមូល ។
ផ្តោតលើការជួយសិស្សឲ្យបំពេញតួនាទីរបស់ពួកគេ ។ នៅពេលគ្រូបង្រៀនរៀបចំរបៀបដែលពួកគេនឹងបង្រៀន នោះពួកគេគួរតែបន្តផ្តោតអារម្មណ៍ទៅលើអ្នករៀន ហើយមិនត្រឹមតែលើអ្វីដែលគ្រូបង្រៀននឹងធ្វើនោះទេ ។ ជាជាងគ្រាន់តែសួរថា « តើខ្ញុំនឹងធ្វើអ្វីនៅក្នុងថ្នាក់រៀនថ្ងៃនេះ ? » ឬ « តើខ្ញុំនឹងបង្រៀនសិស្សរបស់ខ្ញុំអំពីអ្វីខ្លះ ? » គ្រូបង្រៀនក៏គួរតែចាប់យកការរៀបចំមេរៀនដោយគិតថា « តើសិស្សរបស់ខ្ញុំនឹងធ្វើអ្វីនៅក្នុងថ្នាក់រៀននៅថ្ងៃនេះ ? » ឬ «តើខ្ញុំនឹងជួយសិស្សរបស់ខ្ញុំឲ្យដឹងអំពីអ្វីខ្លះដែលពួកគេត្រូវដឹង ? » ។
ប្រើវិធីសាស្ត្រ និងនិតិវិធីផ្សេងៗ ។ សូម្បីតែបច្ចេកទេសបង្រៀនដែលបញ្ចុះបញ្ចូលក៏អាចនឹងក្លាយជាគ្មានប្រសិទ្ធិភាព ឬធុញទ្រាន់បាន ប្រសិនបើប្រើប្រាស់បច្ចេកទេសហួសហេតុពេក ។ គ្រូបង្រៀនពុំគួរជ្រើសរើសវិធីសាស្ត្រនានាដោយសារតែភាពខុសគ្នាតែម្យ៉ាងនោះទេ ប៉ុន្តែគ្រូបង្រៀនដែលមានប្រសិទ្ធភាពជាច្រើនមានវិធីផ្សេងៗដែលពួកគាត់បង្រៀនអំឡុងមេរៀននីមួយៗ និងមានវិធីផ្សេងៗពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃផងដែរ ។ គ្រូបង្រៀនគួរត្រៀមខ្លួនដើម្បីផ្លាស់ប្តូរវិធីសាស្ត្រក្នុងមេរៀន ប្រសិនបើសិស្សបានបាត់បង់ចំណាប់អារម្មណ៍ ឬបើអ្វីដែលពួកគេកំពុងធ្វើហាក់ដូចជាមិនជួយសិស្សឲ្យឈានដល់លទ្ធផលដែលចង់បាននោះទេ ។
ការប្រើប្រាស់វិធីសាស្រ្តបង្រៀនផ្សេងៗគ្នាក៏អាចមានប្រសិទ្ធភាពចំពោះសិស្សណាដែលរៀនតាមរបៀបផ្សេងៗគ្នាផងដែរ ។ វិធីសាស្ត្របង្រៀន ឬសកម្មភាពនៃការរៀនសូត្រដែលតម្រូវឲ្យសិស្សប្រើញ្ញាណផ្សេងៗគ្នា ដូចជាការមើល ការស្ដាប់ និងការប៉ះ អាចជួយកែលម្អរដល់ការចូលរួមរបស់សិស្ស និងការនឹកឃើញរបស់ពួកគេអំពីអ្វីដែលបានរៀនផងដែរ ។
ខណៈពេលគ្រូបង្រៀនគួរតែជ្រើសរើសវិធីសាស្ត្រទូទៅដែលពួកគាត់មានអារម្មណ៍ល្អ និងប្រើប្រាស់បានល្អ នោះពួកគាត់គួរតែមានឆន្ទៈធ្វើពិសោធន៍ជាមួយនឹងវិធីសាស្ត្រ ឬនិតិវិធីបង្រៀនថ្មីដែលអាចជួយពួកគាត់ឲ្យបង្រៀនកាន់តែមានប្រសិទ្ធភាពផងដែរ ។
ផ្នែកបន្ទាប់នៃក្បូនខ្នាតនេះពិភាក្សាអំពីវិធីសាស្ត្របង្រៀន និងនិតិវិធីផ្សេងៗដែលគ្រូបង្រៀនអាចពិចារណានៅពេលសម្រេចចិត្តអំពី របៀបដើម្បីបង្រៀន ។
កម្មវិធីសិក្សាសរម្រាប់ថ្នាក់សិក្ខាសាលា និងថ្នាក់វិទ្យាស្ថាននៃសាសនា ( ស&វ ) គឺជាធនធានចម្បងសម្រាប់ជួយអ្នកអភិវឌ្ឍក្នុងនាមជាគ្រូបង្រៀន និងផ្តល់នូវបទពិសោធន៍ដែលពង្រឹងដល់ការរៀនសូត្រសម្រាប់សិស្សរបស់អ្នក ។ ប្រធាន ហិនរី ប៊ី អាវរិង ក្នុងគណៈប្រធានទីមួយ បានបង្រៀនថា ៖
« អ្នកដែលបានហៅដោយពួកព្យាការីឲ្យធានានូវភាពត្រឹមត្រូវនៃគោលលទ្ធិ ដែលបានបង្រៀននៅក្នុងសាសនាចក្រពិនិត្យមើលគ្រប់ពាក្យ គ្រប់រូបភាព គ្រប់ដ្យាក្រាម នៅក្នុងកម្មវិធីសិក្សានោះដែលអ្នកទទួល ។ យើងអាចដោះសោអំណាចនៃកម្មវិធីសិក្សាបាន ដោយគ្រាន់តែធ្វើតាមសេចក្ដីជំនឿរបស់យើងថា វាត្រូវបានបំផុសគំនិតមកពីព្រះ ។ …
ការធ្វើតាមខ្លឹមសារនៃកម្មវិធីសិក្សាតាមលំដាប់លំដោយ នឹងធ្វើឲ្យមាននូវអំណោយទានពិសេសនៃការបង្រៀនរបស់យើងមិនមែនបន្ថយវាឡើយ » ( ហិនរី ប៊ី អាវរិង « The Lord Will Multiply the Harvest » [ ជំនួបនាពេលល្ងាចជាមួយនឹងអ្នកមានសិទ្ធិអំណាចទូទៅ នៅថ្ងៃទី ៦ ខែ កុម្ភៈ ឆ្នាំ ១៩៩៨ ] ) ។
កម្មវិធីសិក្សានេះខិតខំប្រឹងប្រែងដើម្បីសម្របសម្រួលវិធីសាស្ត្រ និងសកម្មភាពរៀនសូត្រជាមួយទិសដៅដែលទទួលបានមកពីក្រុមប្រឹក្សាអប់រំនៃសាសនាចក្រ និងផ្នែករដ្ឋបាលនៃ ស&វ ។ ការប្រើកម្មវិធីសិក្សា និងការស្វែងរកដើម្បីទទួលយក និងសម្របវាឲ្យបានសមរម្យ នោះវានឹងជួយអ្នកបញ្ចូលគោលការណ៍នៃការបង្រៀនដូចជាគ្រីស្ទ ។ ដោយប្រើកម្មវិធីសិក្សាយ៉ាងខ្ជាប់ខ្ជួន អ្នកនឹងក្លាយជាអ្នកកាន់តែផ្ដោតអារម្មណ៍លើអ្នករៀន ហើយមើលឃើញអំពីរបៀបដើម្បីផ្តោតលើបទពិសោធន៍សិក្សានីមួយៗទៅលើព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។
កម្មវិធីសិក្សាក៏ខិតខំជួយអ្នកក្នុងការបង្រៀនព្រះគម្ពីរឲ្យកាន់តែមានប្រសិទ្ធភាពផងដែរ ។ នេះរួមបញ្ចូលទាំងការជួយសិស្សឲ្យយល់កាន់តែច្បាស់អំពីបរិបទ និងខ្លឹមសារ ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចកំណត់អត្តសញ្ញាណសេចក្ដីពិតដំណឹងល្អ មើលឃើញការពាក់ព័ន្ធរបស់វា ហើយអនុវត្តវានៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ ។ ការធ្វើបែបនេះនឹងគាំទ្រ និងលើកទឹកចិត្តដល់សិស្សនៅក្នុងកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់ពួកគេឲ្យកាន់តែដូចជាព្រះវរបិតាសួគ៌ និងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។