Ιουδαϊκά ταφικά έθιμα

Ο Λάζαρος, η Μάρθα και η Μαρία ήταν αδέλφια που ζούσαν στην πόλη της Βηθανίας. Ήταν φίλοι του Σωτήρος και Εκείνος τους επισκέφθηκε πολλές φορές. Σε κάποιο σημείο της διακονίας Του, ο Ιησούς έφυγε από την Ιουδαία, όπου βρισκόταν η Βηθανία, επειδή οι Ιουδαίοι στην περιοχή επιθυμούσαν να Τον σκοτώσουν (βλ. Κατά Ιωάννην 10:39-40). Ενώ ο Ιησούς έλειπε, ο Λάζαρος αρρώστησε, πέθανε και ετάφη σύμφωνα με το ιουδαϊκό έθιμο (βλ. Κατά Ιωάννην 11:1-17).

Αυτά είναι μερικά από τα έθιμα που πιθανόν θα είχαν ακολουθήσει τον θάνατο και την ταφή του Λαζάρου.

Αφού πέθαινε κάποιο άτομο, του έκλειναν τα μάτια του. Ο νεκρός πλενόταν με αρώματα όπως νάρδο, σμύρνα και αλόη (βλ. Κατά Λουκάν 23:56, Κατά Ιωάννην 19:38-40).

Ο νεκρός ήταν τυλιγμένος σε ύφασμα και τον μετέφεραν στο σπίτι της οικογένειας, όπου θα μπορούσαν να επισκεφθούν συγγενείς και γείτονες (βλ. Πράξεις 9:37).

Συνήθως εντός οκτώ ωρών από τον θάνατο, ο νεκρός μεταφερόταν στον τάφο πάνω σε φορείο, ώστε όλοι οι επισκέπτες να μπορούσαν να δουν τον νεκρό (βλ. Κατά Λουκάν 7:12-14). Οι γυναίκες ηγούντο της πομπής. Τα μέλη της οικογένειας έσκιζαν τα ρούχα τους ως ένδειξη πένθους.

Μερικοί τάφοι ήταν σκαλισμένοι σε βράχο (βλ. Κατά Ματθαίον 27:58-60). Οι τάφοι είχαν μικρά ανοίγματα, έτσι ώστε οι άνθρωποι έπρεπε να σκύψουν για να εισέλθουν.

Ο νεκρός ήταν τοποθετημένος σε έναν πάγκο που αποκόπηκε από πέτρα. Ο τάφος ήταν κεκαλυμμένος με μία μεγάλη στρογγυλή πέτρα για να αποτρέπει την είσοδο κλεφτών ή ζώων¹.

Αφού ο Ιησούς ήγειρε τον Λάζαρο από τους νεκρούς, οι μαθητές Του είχαν έναν ισχυρό λόγο να ελπίζουν αντί να θρηνούν για την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου. Δεν θα μπορούσαν να αρνηθούν ότι, λόγω του Ιησού Χριστού, «ο τάφος να μην έχει νίκη, και ώστε ο θάνατος να μην έχει κεντρί» (Μωσία 16:7).