Eén dag tegelijk

Casey Paul Griffiths, Utah (VS)

We zijn dankbaar voor onze geweldige wijkleden die ons met onze autistische zoon hielpen.

Josh tijdens een recente reis naar de tempel.

Toen onze zoon Joshua achttien maanden oud was, merkten we vreemde dingen in zijn gedrag op. Josh kon bijna elk woord van elk liedje in de tv-programma’s die hij keek opzeggen, maar hij was laat met leren praten. Op een dag zei mijn schoonmoeder dat Josh tekenen van autisme vertoonde. Specialisten zeiden hetzelfde.

Mijn vrouw, Elizabeth, verdiepte zich in literatuur over autisme. Ze schreef Josh ook in voor programma’s om hem te helpen. Ze was vastbesloten om hem het best mogelijke begin van zijn leven te geven.

Op dagen dat ik me zorgen maakte over de toekomst, kalmeerde Elizabeth me. Ze zei dat we het één dag tegelijk moesten aanpakken.

‘We moeten het waarderen als Josh iets nieuws leert en ons niet op al het onbekende van de toekomst concentreren’, zei ze.

Toen hij groter werd, werd Josh onhandelbaar in de kerk. Ik hield hem op schoot om hem ervan te weerhouden het jeugdwerk te verstoren of andere kinderen pijn te doen. Elke zondag moest ik drie uur lang met hem worstelen, waarbij hij mij vaak krabde. Ik kwam vaak met blauwe plekken en uitgeput thuis.

‘Waarom laten we hem niet gewoon thuis van de kerk en blijven we om de beurt bij hem?’ stelde ik voor.

‘Als we hem niet meenemen,’ zei Elizabeth, ‘leren we hem dat hij niet naar de kerk hoeft als hij zich misdraagt.’ Ik wist dat ze gelijk had.

Op een dag zei de moeder van een ander gezin met een autistisch kind: ‘Als Josh 8 jaar wordt en de Heilige Geest krijgt, zal het veel beter gaan!’

Ik twijfelde aan haar woorden, maar toen hij 8 werd en de Heilige Geest ontving, werd hij inderdaad iets rustiger.

Toen Josh ouder werd, ontving hij het priesterschap. Hij diende het avondmaal rond en leerde hoe belangrijk dienstbetoon is. De leden van zijn priesterschapsquorum studeerden samen met Josh een dansje van een muziekclip uit de jaren 80 in en traden op tijdens een wijkfeestje.

Onze wijk was geweldig voor Josh. De leden glimlachten als hij het avondmaal ronddiende terwijl hij wat dansmoves van de jaren 80 deed.

Josh is nu 17 jaar. Hij is een getalenteerd musicus en schrijft liedjes. Hij houdt van acteren en is regelmatig te zien in het theater op school en in de buurt.

We zijn dankbaar dat we zijn ouders zijn en deel van zijn reis mogen uitmaken. We weten niet zeker wat de toekomst in petto heeft, maar we zijn vastbesloten om elke dag ten volle met hem te beleven.