เยาวชน
ผู้สอนศาสนาไม่มีป้ายชื่อ
ผู้เขียนอาศัยอยู่ในรัฐยูทาห์ สหรัฐอเมริกา
ที่โรงเรียนดิฉันมีครูคนหนึ่งผู้มีบุคลิกภาพแบบที่อาจจะทำให้บางคนไม่กล้าแสดงความเห็นคัดค้านเรื่องใด วันหนึ่งเราเริ่มสนทนาเรื่องผู้สอนศาสนาแอลดีเอส ดิฉันรู้ว่าดิฉันสามารถตอบคำถามของเขาได้ แต่รู้สึกว่าไม่ควรตอบ ดิฉันจึงพูดเพียงเพื่อทำให้เขาพอใจในขณะนั้น
ตลอดสองสามสัปดาห์ต่อมาดิฉันอดนึกถึงการสนทนาของเราไม่ได้ ในที่สุด ดิฉันคิดขึ้นมาได้ว่าควรมอบพระคัมภีร์มอรมอนที่ใช้ปากกาเน้นข้อความสำคัญบางข้อเกี่ยวกับงานเผยแผ่ศาสนาให้เขา ความคิดนั้นทำให้ดิฉันกลัว แต่ก็ยังยืนยันความคิดเดิม ดิฉันรู้ว่านั่นเป็นการกระตุ้นเตือนที่ดิฉันต้องทำตาม
ประมาณสองเดือนต่อมา ดิฉันมีพระคัมภีร์มอรมอนเตรียมไว้เรียบร้อย ตลอดวันนั้นดิฉันรู้สึกเหมือนพระคัมภีร์กำลังทำให้เป้สะพายหลังของดิฉันไหม้เป็นรู สามวินาทีที่ดิฉันยื่นให้เขาก่อนจะหยุดพัก ช่วงฤดูหนาวเป็นช่วงเวลาน่ากลัวที่สุดของชีวิต
วันแรกที่กลับมาเรียน ดิฉันผ่านห้องเรียนของเขาแต่ไม่กล้าเข้าไป หลังจากนั้นดิฉันได้ยินเขาเรียก เขามอบการ์ดให้ดิฉัน ดิฉันอ่านตรงทางเดิน เขาเขียนว่าเขาศึกษาข้อความที่ดิฉันทำเครื่องหมายไว้ “อย่างครอบคลุม” และเริ่มเห็นเหตุผลบางอย่างเบื้องหลังความเชื่อของดิฉัน
ตอนนี้ดิฉันตื่นเต้นกับการแบ่งปันพระกิตติคุณ และตื่นเต้นยิ่งขึ้นที่อีกไม่นานจะได้รับใช้พระบิดาบนสวรรค์ในงานเผยแผ่